Sinds een paar weken heb ik elke week wel een dag dat ik zo'n pestbui heb. Het komt nooit zomaar opzetten, het is wel altijd naar aanleiding van iets, bv, als ik vraag aan m'n man: wil je even dit of dat voor me doen, en hij doet het dan niet meteen, dan kan ik uit m'n vel springen! En dat duurt uren, soms wel een hele dag! Dan ben ik alleen maar boos boos boos op hem, of soms op iedereen. M'n man snapt er de ballen niet van, probeert eerst de boel te sussen maar dan word ik alleen nog maar kwader en dan wordt hij ook weer kwaad. Ik snap mezelf ook niet, normaliter doe ik nooit zo raar. Herkennen jullie dit?
Daar heb ik ook last van gehad, ik werd niet vaak boos, maar áls ik dan boos werd... dan explodeerde ik bijna van woede haha!
Fijn om dat te lezen (hoewel het voor jullie ook niet fijn was natuurlijk). Ik ken dit helemaal niet van m'n vorige zwangerschappen en voel me er zo ongelukkig onder. Gelukkig ben ik dus niet de enige, maar hebben jullie nog een remedie, een tip, wat helpt?
Hoi, Ik heb ook erg vaak last van onweer in mijn hoofd! Ik heb gewoon tegen mijn man van de week gezegd dat het me spijt voor alles wat ik hem naar het hoofd gooi en dat ik het niet persoonlijk bedoel. Ik heb er ook erg veel last van op mijn werk, ik probeer dan maar gewoon rustig te ademhalen en tot 10 te tellen. Werkt een beetje Tja, hoort er gewoon bij denk ik. Tinkerbel
Zit me net te bedenken: sinds ik weet dat ik zwanger ben, spuit ik insuline (in plaats van de pilletjes die ik daarvoor had). Heb wel eens gehoord dat insuline ook 'buien' kan veroorzaken. Nouja, gelukkig kan ik na de bevalling gewoon weer terug naar de pilletjes, dus dan is dat weer afgelopen. 't Kan ook wel een combinatie zijn van hormonen en insuline. Kan wel es vragen aan de gyneacoloog
Hoi hoi, Nou hier nog een hoor..mijn mannetje kan niks goed doen en ik irriteer me ook soms aan hem terwijl hij niets doet..kennen jullie dit ook? vind het heel erg maar soms denk ik pfffff is dit het nou?die hormonen maken mij nou niet echt gelukkiger...echt vervelend zeg..
Ik kan vooral heel boos worden om de kleinste dingen. Paar dagen geleden bijvoorbeeld vond ik mijn boekje niet direct: heb heel het huis overhoop gezet en nog niet. En dan, tja, dan ontplof ik Ik heb er niet bepaald dagelijks last van, maar het komt toch wel regelmatig terug. Mijn ventje is wel te beklagen vindt hijzelf, maarja, hij mag er ook wel wat voor overhebben he, dat is het enige waar hij last van heeft, ik daarentegen Heb trouwens ook steeds last van hormonen voor mijn maandstonden, misschien ben ik er gewoon onderhevig aan ofzo.
Gisteravond voelde ik het binnen een uur wegzakken en gelukkig vandaag de hele dag nergens last van. Meestal heb ik zo'n bui één keer per week ongeveer, dus niet dagelijks. Nu maar hopen dat de volgende een tijd wegblijft.
Die hormonen toch... Ik heb er ook niet dagelijks last van, maar om de twee weken ontploft het in mijn hoofd. Ik ben dan niet boos, maar ben dan ongelooflijk triestig en heb ontzettend veel nood aan knuffels en lieve woordjes om de donderwolk weg te laten trekken. En daar heeft mijn ventje niet altijd de tijd, zin en begrip voor en dan loopt het wel eens uit op ruzie. Hij begrijpt soms niet dat ik nu zoveel nood heb aan affectie. Als mijn man iets zegt waar ik dan uit opmaak (totale inbeelding natuurlijk) dat hij mij niet meer graag ziet, dan kan ik een hele dag huilen. In het begin had hij ongelooflijk veel geduld, maar nu gaat hij op zo'n dag liefst even naar buiten om adem te pakken. En ik? Ik lig dan in de zetel te huilen als een baby... Gisteren heb ik weer een bui gehad en ben er nog steeds niet goed van. Mijn man speelt even koude oorlog omdat hij er echt moeite mee heeft en toch niets goeds kan zeggen en daar voel ik me echt niet goed bij! Zijn geduld met mijn buien is duidelijk op, maar waar moet ik dan heen?
Ja, dat geduld van mannen is helaas niet onuitputtelijk. Vooral omdat zijzelf kennelijk die hormonen níét voelen... Ik merk ook dat zelfs met een kleinigheidje hij ook op gaat stuiven... En dan zegtie: je moet er maar es mee naar de dokter gaan. En dan zeg ik: dan mag jij wel meegaan, want jij bent ook echt snel aangebrand... Nouja, als je het steeds maar weer een beetje goed hebt intussentijds, dan laadt de accu ook nog wel weer op. Maar die hormonen zijn rare dingen. Kan me dan ook niet heugen of het met de eerste twee zwangerschappen ook zo erg was...
Ochja, we kunnen het de mannen niet kwalijk nemen he, zij weten niet wat die hormonen doen . Mijn man komt nadien wel steeds terug hoor, eerst vraagt hij wel of ik afgekoeld ben