hoi, zoals mss bekend ben ik een beetje knetter (nu ja, heel veel) Dus ten lange leste heb ik in november een rTMS gekregen (is nog een experiment in belgie). En deze was voor medicatie-en therapieresistente despressiepatienten. Nu heeft dit niet geholpen, in tegendeel, heb nu helemaal geen zak goesting meer om iets te doen. Dus ik begin t een beetje heel veel hopeloos te vinden. Huisarts weet ook niet meer wat ze met mij aanmoet en nu moet ik weer naar de psychiater (de 7e al in mijn gehele carriere) ook probeert ze mij aan de prozac te krijgen (wil ik niet, ben er doodsbang voor, de eerste 6 weken ga ik sowieso nog gekker worden en dat wil ik niet). Goh, weet niet wat ik hiermee wil, gewoon eens opschrijven en zien of er nog mensen zijn die zo'n traject achter de rug hebben. Want eerlijk gezegd begin ik t zo langzaam aan str*ntbeu te worden en de denken dat ik wel een heel zeldzame aandoening moet hebben omdat niemand weet wat met mij aan te vangen A propos: de laatste diagnose schijnt posttraumatischestress te zijn
Heb je al heel vaak advies proberen te geven. Na een maand al resultaat. Verwacht je misschien toch niet iets te veel? Kan mij dat best voorstellen hoor dat je het zat bent en eens vooruit gang wilt zien. Maar een maand? Staat er een maand voor? Weet verder ook niks meer te zeggen of schrijven voor je dan. Leef met de dag.
rTMS ben ik niet bekend mee, maar wat knap ook al zegt: moet dat na een maand al werken? Van wat ik weet van zwaar depressieve mensen, is dat elke behandeling die gaat werken, lange tijd in beslag neemt. Heb ooit een vrouw in therapie gehad die op geen enkele medicatie reageerde en ten langen leste uiteindelijk op het laatste middel dat nog mogelijk was, gelukkig wel reageerde. Maar voor we zover waren, waren we geloof ik zo'n anderhalf tot 2 jaar verder Met een periode waarbij ze zo diep zat dat ze enkel nog rondsjokte voor een kop koffie en een sigaret, en de enige tekst die ze nog had, was: "Nou moe?" (klinkt mogelijk lachwekkend, was in die situatie echt heel erg schrijnend). Ik weet niet of je posts een goed beeld geven van wie en hoe je bent, maar je wekt bij mij de indruk in een slachtofferrol te zitten, en dat haast tot een self-fulfilling prophecy te maken: jij bent niet te helpen en dat zal niemand lukken ook. Ik weet niet of dat klopt, maar als dat is wat er diep van binnen bij je speelt, is het goed te beseffen dat je daarmee alleen jezelf hebt en niemand anders Sterkte.
Soms is het (helaas) heel lang zoeken naar het juiste antwoord of de juiste oplossing. Ik hoop dat die voor jou snel komt! Sterkte!
Je laatste zin vind ik doeltreffend en heb dat diverse malen ook proberen uit te leggen., En er bij gezegd dat het soms beter is om meer voor uit te gaan kijken ( verdomd lastig) Heb ook vaker verteld hoe vaker je terug gaat naar ongelukkige momenten je ook in die ongelukkige momenten blijft leven. Het lijkt zo makkelijk hoe ik dat hier nu zet. Dat is het allerminst. Als het je lukt bepaalde gebeurtenissen voor je zelf een plaats te geven. En dat heb ik ook een paar keer gezegd. ( moet) je gaan proberen anders naar situatie.s te gaan kijken. Niet om het een ander makkelijker te maken maar uit eindelijk je zelf. Hoe vaker je andere probeert te betrekken in je ellende dan kom je er ( bijna niet meer uit) Er is maar een iemand die iets kan doen om het te veranderen en dat ben je zelf. ( zelf in zicht noemen ze dat ook) verdomt lastig. Sterkte verder,. ( ook al lijk ik hard) besef heel goed wat gevoelens met je kunnen doen. Wil er eigenlijk nog iets aan toe voegen. Iets dat eigenlijk nog veel moeilijker is probeer te accepteren wie je bent. Soms moeten we stoppen met zoeken naar de oorzaken. Of ja we kennen ze wel. Alleen kennen we die oorzaken niet meer veranderen. Pas veel mail contact gehad met mijn hulpverleenster. En wat leverde het mij op. Gevoelens waar ik niet meer naar toe wilden. Elke dag kwam er wel een stukje ( verdriet naar boven) letterlijk pijn echt pijn. En bleef schrijven. Nu moeten we stoppen samen. Ze gaf wel de laatste keer aan. Wat jou aan gedaan is. Dat woord je IS die herkenning alleen al ( doet mij meer dan alle verdriet en ellende die ik op papier had geschreven) iemand die erkende dat ik pijn geleden moest hebben. Ben hier door aardig aan het malen maar wel op een punt waar op ik tegen mijn zelf zegt dit wil IK NIET MEER. Misschien kan jij dat tegen je zelf zeggen ( ik wil het niet meer pijn herbeleven nu niet toen niet en nooit niet meer).
Wat ik onderhand geleedd heb van therapieën en medicaties is dat je eerst een verergering krijgt voordat het beter wordt. Alle emoties en gedachtes werken door therapie en/of medicatie harder op je in, en door juist door te zetten en die emoties te accepteren wordt het beter. Hoe harder jij vecht tegen de depressie hoe harder deze terug vecht. En dan bedoel ik, hoe minder jij accepteert dat je je depressief voelt en hoe harder je gevoelens terug komen. Klinkt krom, je wilt juist van je depressie af en dus vecht je ertegen, maar door je gevoelens en gedachten te accpeteren en te erkennen kun je ze los laten. (Ja ja.Dr. Phil komt weer om de hoek ) En wat de anderen al.zeiden, een maamd is te kort om van een depressie af te komen. Geef het de tijd, PTSS is niet even te fixen met een gesprek en een pilletje (ja spreek uit ervaring, heb er zelf ook nog last van en ik zit al ruim een jaar in het traject, het komt en gaat maar ik kan het al wat beter.aan).
Ik sluit mij aan bij Rozemarijke. Ik heb dit al vaker op het forum geschreven, bij andere mensen, maar ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik geloof er in. Jij bent degene die bepaald hoe je je voelt. Jij bent de kracht die je beter zal maken. Niet die dokter of therapeut. Jij bent degene die het moet doen. Jij moet beter willen worden, en tegen jezelf zeggen dat je het kan. Ik weet dat je het kan. Want een mens,.... Is ALTIJD sterker dan dat hij denkt. Resultaten behaald in verleden geven geen garantie op de toekomst - Blijven teren op dingen van gisteren en ouder helpt je niet. Laat het los, en sla een nieuw pad in. Schud het van je af, of stop het in een potje. Je bent veel sterker dan dat je denkt, en jij bepaald wat voor invloed bepaalde herinneringen voor je hebben. Je verleden mag je niet inhalen, jij bent degene die dat besluit moet nemen. De rust zit in jezelf. Laat de dingen los die er nu niet meer toe doen, laat het geen bouwsteen zijn van de toekomst maar laat het een fundering zijn. Je kan het, je bent zoveel sterker dan dat je denkt!
Mooi gezegd Kim, sluit me bij jou aan. En Heleentje: ik heb het al vaker gezegd, haal jezelf niet naar beneden. Je doet het weer meid: (dat je knettergek bent) Dat ben je niet, en zodra je daar zelf in gaat geloven en het je ook niet meer door een ander laat aanpraten, zit je op de goede weg! Heel veel succes, meid!
Om even door te gaan op de Dr. Phil actie van Sasjuh ; Vergeef jezelf, en vergeef de mensen. Niet omdat zij het verdienen, maar omdat het jou vrijmaakt! Ze hebben geen invloed meer op je, want je hebt het afgesloten! Dit is moeilijk! Het lijkt zelfs bijna onmogelijk, maar het helpt! You cannot change the past, but you can change your future! It's a new day!
thx allemaal voor jullie berichtjes. Die rTms is mislukt (heeft de psych ook gezegd). Dat is een behandeling die 1 week duurt om te geven (elke dag 5 sessies van 10 min magnetische schokjes) en als dan een week na de laatste behandeling geen verbetering zichtbaar is, is ze mislukt (het krikt je hersenactiviteit op in een bepaald hersendeel dat bij depressieve patienten niet goed meer werkt). Waar ik vooral mee zit is dat ik blijkbaar op geen enkel vlak verbeter. Ik zal een voorbeeldje geven (is voor mij immers ook erg verwarrend): tijdens mijn PND vorig jaar moest ik leuke dingen gaan doen. Ik heb mij toen ingeschreven in een naaiclubje (ik wist immers niets anders te verzinnen, ik ben immers al depri sinds mijn 8e). Dat is dus de behandeling van de depressie. Maar ik ben als kind erg mishandeld en ook zwaar gepest (op school, internaat en kampen). Daarom ben ik bang voor andere mensen. Na 4 lessen was ik zo angstig en depri dat ik niet meer gegaan ben. En ik mij eigenlijk nog slechter ben gaan voelen. Ik probeer ook elke dag om er iets van te maken. Elke ochtend zeg ik tegen mezelf dat ik toch lieve kindjes heb en dat een tas koffie lekker is en dat elke dag nieuw is en dat die k*tfamilie gewoon k*t was en niet ik. Maar het baat niet, tegen de middag weet ik weer niet kruipen van miserie (nu ook, ben gewoon aan t huilen en t stopt niet en ik weet zelfs niet voor wat ik huil). En ik wil geen slachtoffer zijn, ik wil gewoon leven zoals andere vrouwen. En daarom veeg ik straks al mijn moed bij elkaar en ga mijn kindjes ophalen van t school (om 17u) en speel de vrolijke mama omdat ze toch maar niet zouden moeten meemaken wat ik als kind meegemaakt heb. Ik begrijp jullie adviezen wel en ik snap ze ook, maar ik weet echt niet hoe ik die klik moet maken. Want ik wil echt zo niet meer rondlopen.
Je wilt het zo krampachtig niet dat het zich blijft herhalen (en ik snap je wel hoor ). Je bent zo bang dat het mis dat het daardoor juist misgaat. Zo was mijn moeder ook elke keer weer in die cirkel beland. Bang om weer naar de alcohol te grijpen en dus deed ze dat.ook weer. Heb je al eens eraan gedacht dat het ook deels hormonaal kan zijn? Dat was in elk geval zo bij mijn moeder en bij mij, nadat ik een andere pil kreeg ging het helemaal mis en nu zonder gaat het me een stuk beter. En je zou ter ondersteuning ook homeopathie kunnen proberen. Die klik komt meestal pas als je niet door hebt dat die er al is geweest, pas als jij dingen kunt gaan loslaten en mensen gaat vergeven gaat dat al een stuk makkelijker. Zolang je anderen niet vergeeft voor wat ze hebben gedaan hebben zij je in hun macht. Je hoeft ze niet te vertellen dat je het ze vergeven hebt, dat is namelijk iets van jou
hormonaal is het niet denk ik (ik heb immers al allerlei pillen gebruikt en spiraaltjes en zwanger geweest ed en nu gebruik ik niks). Ook kan ik niet zeggen dat het steeds op de eisprong is of zo( heb het al nagegaan). Maar t is zoals je zei, ik ben gewoon zo bang voor de volgende crisis ( nu weer 1, ik weet echt niet waar kruipen op deze moment zo slecht voel ik mij. krijg dan allemaal niet zo leuke gedachten en ben nu dus gewoon bezig met te overleven. En neem dat maar letterlijk). En het is keer op keer weer die gevoelens en ik kan er gewoon niet meer tegen op. Heb ook al alles geprobeerd hiervoor: internetten, douchen, sudoku, afwassen, eindje gaan rijden. Maar niks schijnt te helpen. En het is gewoon niet te verdragen. Oohh, ben ik toch weer aan t zagen
Kop op meis! Je kindjes hebben je nodig! Ik weet het depresief zijn is zwaar,ik heb het in het verleden ook gehad(soms nog weleens) Kwam mijn bed niet uit,had rare gedachtes,verzorgde mijzelf niet meer, Had een burnout, zat 7maanden thuis van het werk Maar moet wel zeggen dat medicatie heeft geholpen(geen prozac,citalopram) Maar ben echt zoooooo diep geweest,en er ook weer bovenop gekomen. Ik had het toen geacepteerd,heeeeel moeilijk weet ik. Mischien is andere medicatie wat voor je? Probeer te denken in oplossingen!!
Heleentje80, ik heb geen oplossing voor je, maar wil je even zeggen dat ik diep respect voor je heb! Je houdt het ondanks alles vol om voor drie kinderen te zorgen en ik lees juist vaak in jouw berichtjes een waanzinnig gevoel voor humor, dat toch telkens weer de kop opsteekt. Wat zou ik het je gunnen om eens een tijdje heerlijk verwend te worden, of in elk geval gewoon stevig ondersteund, zodat je eens goed tot rust kon komen en de dingen helder kon zien. Echt waar, ik zie jou als een übersterke, intelligente, humoristische vrouw die keihard haar best doet, altijd maar doorgaat en zelfs na haar opname(s?) weer opkrabbelt. Ik neem heel, héél diep mijn pet voor je af en stuur je een dikke knuffel.
Heleentje, lach wat meer. Wist je dat je bij het lachen ontzettend veel spieren gebruikt en dat er zelfs hormonen vrijkomen waar je vrolijk van wordt? Of t nou gemeend is of niet. Jij bepaald je toekomst. Vergeet de internaten en alle nare mensen die je meegemaakt hebt. Laat je niet gek maken. Jij beslist of je je leven laat beïnvloeden. En sorry maar ik lees een heleboel waarin je teruggrijpt op het verleden. En daar moet je echt acuut mee stoppen. Ik heb het ook zwaar gehad thuis, ook in tehuizen gezeten en ook gepest op school. Dystyme stoornis vastgesteld op mn 7e. Jij en ik zijn niet zo verschillend. Het enige grote verschil is dat ik er bewust voor kies om juist wat leuks van het leven te maken. Want al die stomme mensen van vroeger, daar heb je toch afscheid van genomen? Die zijn er niet meer. Rug recht kin omhoog en wie maakt je gek? Alleen jij.... de rest van de wereld ziet de spanning in je hoofd niet. Jij beslist wat je je laat raken. Ik had ook vaak de neiging om terug te vallen. Jaar of 6 geleden ben ik gigantisch teruggevallen. Heeft mij ruim 2 jaar gekost om eruit te komen en alsnog is het verleidelijk om terug te vallen. Ik heb een afspraak met mezelf gemaakt. Ga ik eraan dood? Nee? Nou dan hoef ik me er zo 123 ook niet druk of laat staan gek om te maken. Jij beslist je geluk. Niemand anders. Psychiaters zijn niet meer of minder dan dat jij bent. De enige vraag is, hoe graag wil je er vanaf zijn? Kijk gelukkig zijn is weer iets anders maar het achter je laten en goed functioneren is een kleinere stap dan dat je denkt.
Lieve Heleentje80, ik heb voor dit topic nog nooit iets van je gelezen dus ik kan je ook weinig over je situatie zeggen. Ik hoop dat je, niet alleen voor je kindjes, maar vooral voor jezelf een goede manier vindt om in het leven te staan. Geef en gun jezelf de toestemming om van jezelf te houden zoals je bent, dat heb je van niemand anders nodig. Jij hebt net als ieder ander het recht om hier te zijn en geluk te ervaren. En het moeilijkste van dat alles is: Niemand kan positieve gevoelens van je afpakken, behalve jij zelf.. Hou je taai en vecht voor jouw plekje! Doe het voor je kinderen, maar bovenal voor jezelf!
Weet je wat mij wel eens ook helpt. Even alles er uit klagen wat mij dwars zit. Tegen mij zelf ja we praten wat af tegen ons zelf. We zijn normaler dan we denken. En denk dat je dat zelf ook ergens wel weet. Je mag je zelf ook toe staan om sommige dingen lastig te vinden dat mag. Daar hoe je je niet voor te schamen. Sta het ( soms toe voor je zelf) maak het makkelijker voor jezelf ga voor jezelf er voor. Put kracht uit de dingen die wel lukken. En wat de andere ook zeggen. Je bent het waard om van je zelf te houden. Probeer bepaalde aspecten van je problemen te accepteren het hoort bij jou dat maakt jou niet minder dan ( iemand die gezond is toch?) Er zijn veel manier om er mee om te blijven gaan. Het gevoel te vluchten voor je gevoelens. Die zullen ook al raak je meer je zelf toch af en toe de kop opsteken. Helemaal zal het nooit verdwijnen daar in zit ook een stukje genezing. Probeer het van je zelf te accepteren je hoeft niet perfect te zijn. Je doet wat je kan. Gaat het eens minder accepteer het of gooi de bal keihard het raam uit. ( even kijken of er niemand achter of voor je staat anders raakt die bal die andere) Soms mag je echt even zeggen wat een ( k.t) dag wat een rot dag wat een pieker dag. Die dag daar heb ik geen zin in dag. Piekeren leuk dat je er bent maar jij wind het niet meer van mij. Ja heel streng zijn voor je zelf en ook niet. Haal wat lekkers voor je zelf. Eet die zak chips leeg als je daar zin in hebt., ( gezond nee maar lucht wel even op) geniet van de kleine dingen. Sterkte meis wederom en dank zij jou topic gisteren avond. Lied jij mij even het licht zien ( Dank je wel meis) mijn advies naar jou was meteen het advies voor mij voor/van gisteren. En ook al irriteert het mij wel eens. Ik snap nu waarom mensen het van mij irritant vinden. Niet dat je echt irritant bent. ( begrijp mij niet verkeerd) En de dagen voor kerst staan er om bekend paar weken vakantie kinderen komen thuis ritme gaat anders worden man of mensen om je heen waar bij je weer een poppenkast moet toveren. Je zelf zo moet verdringen om anderen maar niet te laten merken hoe je werkelijk over ze denkt. Het aftasten van hun gevoelens hun plezier. Nee meis een tip gaf ik een week geleden hier en deze is heel belangrijk. Probeer voor je zelf te denken. Denk echt dat je verder bent dan je zelf denkt. Je weet waar je knelpunten zitten maak die knelpunten de jouwen. Je kunt het.
Heleentje, ik reageer niet vaak op het forum maar lees wel veel mee. Ik kan jou verder geen tips of advies geven maar ik sluit mij wel bij mamabri aan: haal jezelf niet zo naar beneden! Ik lees vaak in jouw reacties dat je jezelf een zot noemt. Het is misschien als zelfspot bedoeld maar ik vindt het zo jammer dat je dat zegt. Je verdient beter, echt.