Mijn neef is pas vader geworden en zijn vriendin heeft zich helemaal afgezonderd van alles en iedereen. Ze wil geen kraamvisite en als ze wel bezoek hebben geeft ze het kindje niet uit handen en houdt het alleen maar stevig tegen haar aan. Ze schermt het kindje dan ook zo af dat nog niemand van de familie zijn gezichtje heeft gezien. Verder zit ze de hele tijd alleen maar in huis, heeft ze mijn oom en tante verboden om nog langs te komen (ze weten dus niet waarom), neemt de telefoon niet op en mijn neef mag ook niet alleen met het kindje weg. Niemand snapt wat er aan de hand is (mijn familie is een beetje van de 'oude stempel' en vinden al snel dingen raar) Ik heb met mijn eerste kind na de bevalling een pnd gehad en gelukkig heeft die kant van mijn familie daar niks van gemerkt. Klinkt heel raar maar believe me ik ben er echt blij om dat niemand iets heeft gemerkt. Mijn pnd was anders. Ik worstelde mezelf door een dag heen en ik vond een baby maar niks en ondanks dat ik rust nodig had in m'n lichaam was ik toch graag onder de mensen. Vooral mensen die ik lief had zoals mijn ouders, tante's etc. En ik was juist blij als iemand m'n baby even mee nam. Nu is het bij haar net iets anders want ze is juist heel erg beschermend naar haar kind. Ze heeft ook heel lang op dit kindje gewacht. Zeker 8 jaar. Is dit dan ook een pnd? Ik heb het echt zo met haar te doen en ik ben nu een beetje informatie aan het zoeken wat het evt zou kunnen zijn maar ik kom er niet uit.
Ik weet niet of dit een PND is, maar het is in ieder geval geen normaal gedrag. Mijn ex schoonzus werd op latere leeftijd moeder, dit was haar enige en laatste kans op een kindje. Ze zat/zit er gewoon op. We mochten haar niet vasthouden, kijken mocht nog net. Zelfs mijn broer mocht niks zonder toezicht van de moeder. Hij vond dat ze hulp nodig had, maar dat vond ze zelf niet. Mijn broer is uiteindelijk bij haar weggegaan, hij trok het niet dat hij constant werd gecontroleerd door haar. Altijd stond ze er met haar grote neus bovenop en moest het op haar manier. Mijn nichtje mag ook niks alleen of alles moet voorzichtig want ze zou weleens kunnen vallen. Ze gebruikt haar kind nu ook in de "vechtscheiding" en vertelt ook rare verhalen over haar vader. Mijn broer krijg haar met veel moeite om het weekend. Ik zou hun aanraden om zo snel mogelijk hulp te zoeken, want dit kan echt hun relatie kosten.
klinkt niet per se als een pnd maar normaal is het vooral niet. Zou adviseren aan je neef om hulp in te schakelen. Verloskundige of huisarts op kraambezoek laten komen oid .
nou niet 'normaal'? sommige vrouwen hebben dat. hormonen hebben ze me gezegd. want dat had ik ook. (ik had 10 dagen lang kraam verzorger. ik was dus niet alleen.) ik had een moeilijke bevalling van 3 dagen, zware zwangerschap en daarna wilde ik met mijn kind zijn en geen visite hebben etc. ik had moeite met het baby aan anderen te geven om hem vast te houden. het is heel natuurlijk gedrag. zij is aan het binden met haar baby. het is geen pnd. begrip moet je tonen en tijd gunnen. binnen een week kan het heel anders zijn. dan mogen jullie ook vast houden en verzorgen etc. maar de vrouw aub niet beschuldigen. het is de natuur. langzaam moet eerst papa bij haar zitten als zij de baby heeft. en haar vast houden en zo langzammerhand kan ze terug keren op de aarde. want ze is nu op de mama planeet denk ik. even de hormonen uit laten werken van de bevalling. maar wel in de gaten houden wat zij doet natuurlijk, of de baby OK is enzo. in de kamer blijven maar niet steeds om de baby vragen. ik weet niet of ze alleen is met de baby? ik zou een vrouw na bevalling niet te veel alleen laten. ook als ze niemand wil zien. laat de papa zo veel mogelijk bij haar in de buurt blijven zodat zij eerder uit die roes komt van de bevalling en binding.
ik denk dat zij denkt als ze visite heeft dat iedereen haar baby gaat vast houden enzo. daar was ik bang van(ja heel gek klinkt het). maar men kwam op kraam feest en het viel echt mee. dat gaf me goed gevoel.
Mijn huis-tuin-en-keuken psychologische gedachte is dat ze bang is voor iets wat zou kunnen gebeuren als ze zich te veel openstelt. En daarom erg risicovermijdend is. Kan iets heel simpels zijn. Als zij niet wil dat haar kind van schoot naar schoot gaat (lijkt mij ook echt heel vervelend) maar moeilijk haar grenzen kan aangeven, gaat ze misschien voor de zekerheid nog verder naar binnen. Of dat ze bang is dat mensen de baby 'lelijk' vinden, omdat ze hem zelf nog een beetje een rare frommel vindt. Kan echt van alles zijn, je kan niet in haar hoofd kijken. In feite doet het er niet zo toe natuurlijk, want het gaat nu om moeder, kind en vader. Als de kraamvisite niet aan z'n trekken komt is dat gewoon dikke pech voor hen, maar niet per se 'abnormaal'. Wat Belize zegt vind ik heel goed. Nog een paar weekjes gewoon meegaan in hoe zij het wil, maar wel vriendelijk blijven. Geen bezoek? Stuur dan een lief kaartje of bloemetje. En als je je zorgen maakt beetje opletten of de vader wel voldoende ruimte krijgt om te hechten.
Je schrijft pas vader, maar hoe lang is dat? Ik kan me namelijk best voorstellen dat de moeder na zo lang wachten op het kindje de eerste weken graag haar kindje bij zich wil houden en niet af wil geven aan anderen. Heb je dit van horen zeggen? Of ben je zelf langsgeweest? Pnd lijkt me niet, dan wil je niets van je baby weten. Ik denk dat ze moe is. En genoeg heeft aan met kindje zijn. Maar ook dat is afhankelijk van hoe lang dit speelt. Te lang thuis willen zitten is niet goed.
Mijn gok: ze is nog aan het wennen aan het moederschap, en wil geen gedoe rondom haar en de baby. Wat belize zegt: geef het een paar weken en kijk dan nog eens.
Hangt er een beetje vanaf hoe oud het kindje nu is. Ik vind het eigenlijk heel natuurlijk om je kind de eerste tijd graag alleen bij je te willen hebben. Onze situatie was anders maar ik kan me heel goed voorstellen dat ik bij een ev. volgende de eersts tijd gern kraambezoek hoef. Vanuit babyperspectief is het ook goed, die rust en nabijheid van mama, wie weet zit er zo'n gedachtegang achter maar durft ze haar wensen niet goed kenbaar te maken. Als het angst is, is het denk ik aan je neef om te proberen haar daar uit te halen of hulp te zoeken. Ook vind ik dat de omgeving best mag accepteren dat de vrouw op haar eigen manier aan de baby went. De een gaat daar op een feestelijke, extraverte manier mee om, de ander trekt zich terug en richt haar aandacht op haar baby en zichzelf. Als dit weer in balans komt, is dat prima. Maakt je neef zich zorgen?
Hoe oud is het kindje? Wij hadden een turbulente kraamtijd (ik kreeg een infectie, dochter huilde erg veel de eerste 8 weken) en daardoor had ik ook echt geen zin in 'gedoe'; ik wilde gewoon thuis met z'n drietjes kunnen genieten. Dat had niks met een pnd te maken hoor. Bij een mogelijk tweede kindje wil ik ook echt niet te veel kraambezoek, lekker rustig wennen met z'n viertjes!
Sorry ik ben dit topic helemaal vergeten! Het kindje is nu bijna 3 maanden. En ik ben er zelf nog niet geweest (door de verhalen wil ik ze eerst wat rust geven) Mijn neef vind het vooral vervelend dat ze zich zo afzondert, mensen afsnauwt en dat hij nog niet alleen weg mag met zijn kind. Bijv. naar zijn ouders die zij dus verboden heeft om langs te komen.
Wat? 3 maanden? Sorry, je mag het nu nog op hormonen steken maar dat is niet normaal. Ik vind het al raar als iemand dit zegt tijdens de kraamtijd. Ik kan me niet inbeelden dat anderen het babietje niet mogen vasthouden, laat staan het gezichtje zien. Gezond lijkt het me niet, zeker niet voor dat kindje.
ik zou de man aan raden hulp te zoeken want het is ook zijn kind als het goed is als je een goede relatie hebt vertrouw je de vader van het kind ook met het kind dat lijkt nu niet echt het geval.
Ai, drie maanden. Nee, dat lijkt me niet gezond. Als vader zijnde zou ik de huisarts inschakelen. Ik lees hierboven dat dit ook in de kraamtijd niet normaal gevonden kan worden. Dit heb ik ook meegemaakt, dat mensen in mijn omgeving dit niet normaal vonden. Ik had er lak aan, Eva is een dikke week niet door visite vast gehouden. Mijn ouders en zusje hebben haar vast gehad (omdat ik vond dat dat hoorde, fijn vond ik het niet zozeer, MIJN kind ), maar mensen die verder van me af stonden, echt niet hoor. Ik vind dát juist normaal. Dat kleine hummeltje is net uit de baarmoeder en heeft behoefte aan papa en mama, ze heeft er niets aan om door jan en alleman te worden vastgehouden. Kijken mocht dan weer wel, graag zelfs en dan vooral heel vaak zeggen hoe mooi ze wel niet is.
Ik ben me net aan het inlezen over hechting tussen ouder en kind enzo en wij hebben net besloten dat niemand behalve mijn man en ik en de professionele hulp (VK, kraamzorg, eventueel ziekenhuis) het kindje mag vasthouden de eerste 2 weken. Dus wel aanraken, maar niet op schoot enzo. Daarna wel. Is ook maar net wat je eigen grens is lijkt mij. Advies dat de man actie onderneemt lijkt mij zeer verstandig.
Oei, na 3 maanden nog steeds geen verandering.. best wel lang vind ook ik. Mijn kleintje is net 2 weken en ik heb het als bijzonder vervelend ervaren dat mijn familie de kleine steeds wil(de) vasthouden.. stonden ook om de haverklap op de stoep, en nog steeds. Vreemd genoeg vond/vind ik het wel helemaal ok als mijn eigen moeder hem vast had/heeft. Maar de rest.. nee.. En dat heb ik eigenlijk nog steeds wel. Ik laat het toe, maar eigenlijk vind ik het helemaal niet fijn, word er van binnen helemaal verdrietig van als ik hem uit handen ´moet´ geven. Behalve familie die dicht bij me staat is er nog niet echt iemand langs geweest, maar dat gaat vanaf deze week wel gebeuren. Ik hoop stiekem dat ukkie de hele tijd slaapt of het op een krijsen zet zodat ik hem bij me kan nemen ipv de visite. Erg is dat eigenlijk maar ik wil hem gewoon nog ff voor mij alleen ofzo.. Elke situatie is anders natuurlijk, ik ben alleenstaand (vriend ging er vandoor zodra bleek dat ik zwanger was) dus ukkie en ik hebben alleen elkaar zeg maar.. Niet om het goed te praten maar in mijn geval ligt het misschien daar aan. Ik hoop wel dat ik iets relaxter kan worden in de nabije toekomst want ik ben me er wel van bewust dat ik niet in die ´fase´ moet blijven hangen. Ik hoop dat je nichtje ook zich er toe kan zetten om in ieder geval beetje bij beetje iets relaxter te worden, ook al voelt het voor haar misschien niet goed om de kleine even aan iemand anders te geven om vast te houden. Is ze zich zelf wel van haar gedrag bewust? Want zo lang ze dat niet is zal ze ook geen reden zien dat er iets moet veranderen..
3 maanden kan lang zijn, maar aan de andere kant, waarom zou een baby van 3 maanden er alleen met z'n vader op uit moeten? Ik vind het heel normaal dat een kind de eerste maanden gewoon bij de ouders is, en dat i.v.m. de melkvoorziening, de moeder in elk geval altijd op roepafstand is. Dus ik vraag me af, hoe teruggetrokken is teruggetrokken eigenlijk? En hoe is de familie waar ze haar kind tegen wil beschutten? Zijn het van die mensen die graag met jonge babies de hort op gaan, die babies continue van hand tot hand laten gaan? En is ze misschien bang dat haar partner niet tegen familiedruk bestand is en kind mee gaat nemen naar familie waar kind van hand tot hand gaat? Je hebt alles nu uit de tweede hand gehoord. Waarom bel je niet gewoon eens met die ouders, feliciteer ze, vraag hoe het ouderschap ze bevalt, en vraag of je het kind eens mag komen bewonderen?
ik vraag me ook af...misschien hebben ze al de hele familie bij haar geweest terwijl ze dat niet wilde bij de kraamtijd. 3 maanden oude baby gaat echt niet alleen met vader naar schoonouders op bezoek...echt niet. dat zou ik echt niet kunnen doen. papa hier alleen 1 keer naar heup controle geweest. omdat het niet anders kon. een baby is toch geen ding of zo...baby zien kan alleen bij haar moeder...hoezo dat de vader de baby meeneemt naar zijn ouders. zo een vreemd idee...
Hoezo zou papa met 3 maanden niet zijn kind alleen mee mogen nemen naar zijn ouders? Na 3 maanden is je verlof ook afgelopen (als je werkt). Ik vind het niet normaal hoor dat papa de baby niet alleen mee mag nemen.