Dames... ik moet even van mij afschrijven hoor. Wanneer komt die roze wolk nou eens terug? In het begin van de zwangerschap was ik nog zo blij en trots. Nu? Ik blijf maar wat somber en negatief. Heb de eerste maanden best zwaar gehad qua HG. Dat nu echt beter gaat. Maar ik kan maar niet meer blij zijn met de zwangerschap. Het liefst is het morgen al Juni en is de zwangerschap afgelopen. Ik ben pas 15 weken en zoooo uitgeput. Dan ook nog eens baanverlies.... en niet kunnen genieten. Ik wil wel genieten... maar het lukt me niet. Had het mij allemaal zo anders voorgesteld de laatste zwangerschap. Zag me al helemaal gelukkig zijn en spulletjes shoppen. Maar heb er gewoon geen zin in. Tegen mij omgeving ben ik voor de vorm wel heel blij ermee.... maar van binnen denk ik : Is het al Juni? Herkent iemand dit? Is dit een depressie?
Voor mij is het niet herkenbaar. Ik heb ook wel last gehad van de hormonen, heb ook mijn mindere dagen gehad. Ook ben ik bewust minder gaan werken, en af en toe baal ik daar van want we hebben beduidend minder te besteden. Maar over het algemeen ben ik heel erg met de baby bezig. Ik bekijk spulletjes die ik wellicht zou willen kopen, lees veel over zwanger zijn & geboorte, voel veel aan mijn buik etc etc etc. Ik weet niet of het een depressie is, maar misschien is het wel erg verstandig om het te bespreken met je verloskundige of de huisarts. Zij kunnen er vast meer over vertellen en wellicht kunnen ze je helpen erbij. Zwanger zijn is niet altijd even leuk natuurlijk, maar het is vooral een moment in je leven waarvan je zou moeten genieten. Ik wens je heel veel sterkte & hopelijk dat je snel weer op die roze/blauwe wolk zit.
Een depressie durf ik het niet direct te noemen maar wel even melden bij je verloskundige. Die van mij zegt dat het niet nodig is om je zo te voelen hoor. Ze kunnen zorgen dat je ondersteuning / hulp krijgt. Waarschijnlijk reageer je heftig op de hormonen. Sterkte nog even
HEEEEEELLLL herkenbaar!! Vorige zwangerschap ben ik heel diep gegaan. Toen dacht ik dat het kwam door een aantal stressvolle gebeurtenissen tijdens de zwangerschap. Ook ik deed blij en happy tegen iedereen, liet niemand weten hoe ik me echt voelde. Maar vond het zwanger zijn verschrikkelijk. TOT... De kleine (na een heel heftige bevalling!!) In m'n armen op m'n buik lag! Zo intens gelukkig! Alle negatieve, depressieve gevoelens waren weg. En zijn ook nooit meer terug gekomen! Nu, 10 jaar later weer zwanger. En heb precies weer het zelfde nare gevoel al vanaf week 6. Heb dan ook dag en nacht gespuugd tot week 21 wat natuurlijk ook niet echt meewerkt Maar begrijp nu wel, dat ik heel slecht tegen al die hormonen kan! Ben normaal een zeer stabiel en positief persoon, waardoor die vreemde gevoelens mij het idee geven controle/grip over mijzelf te verliezen. (Kan ook niet tegen de pil o.i.d.) Doordat ik het herken van 10 jaar terug, weet ik dat ik me niet gek moet laten maken met enge verhalen over depresiviteit en hechtstoornis etc. Er zijn gewoon dames, zoals ik, die zeer gevoelig zijn voor wisseling/verandering in het hormoonhuishouden. Met andere woorden... Die zwangerschap kan me gestolen worden! Maar ik zou wel 8 kinderen willen. Heerlijk Sterkte...
Ja hoor, hier ook niet altijd een roze wolk, zeker de eerste 20 weken niet.. hondsberoerd, hormonen en bekkeninstabiliteit. Maar goed, dat hoort er ook een beetje bij. Die mooie momenten wanneer je je kindje in je buik voelt bewegen en de leuke echo's etc, dan komt het vast wel goed bij je. Ik heb het een beetje met mijn verlof, ik had er zo'n zin in! En nu.. ik verveel me een hoedje, en slapen is echt een drama. Dus ja, heel herkenbaar.. maar mocht je jezelf niet meer terugkennen, praat er wel met mensen over!
Ik weet nog wel dat ik mijn zwangerschap echt enorm vervelend vond. Een roze wolk? Eigenlijk weinig momenten gehad, maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik best een ****zwangerschap heb gehad (HG en bekkeninstabiliteit). Er zijn wel momenten geweest die ik als erg bijzonder heb ervaren, maar genoten heb ik niet van mijn zwangerschap
Herkenbaar. Iedereen verwacht dat je constant op een roze wolk zit. Soms is het zwaar, vooral als je in het ziekenhuis beland vanwege je nieren en dan elke keer ongerust bent als je weer een bloeding hebt. Het enige mooie aan de zwangerschap vind ik dat ik de kleine mag voelen , dat is bijzonder vooral als je richting het einde komt
Ik kan ook niet tegen de pil. Dus herkenbaar!! Fijn om te horen dat iemand zich ook herkent hierin. Het zal dus ook gewoon de hormonen kunnen zijn.
Ik herken het. De eerste helft was heel zwaar (HG, meerdere ziekenhuisopnames). Absoluut geen roze wolk, wel heel veel angst. Toen het wat beter ging, kon ik de mensen die zeiden 'en nu genieten!!!' echt wel schieten. Alsof er iets te genieten viel. Langzaam gaat het steeds beter en heel langzaam verandert ook mijn gevoel. Ik ben zo'n 10 weken verder, dus misschien komt het nog. Ga je je langzaam norma(a)l(er) voelen en komt er ruimte voor baby-gevoelens ipv alleen maar overleven (want daar komt HG op neer). Trek wel aan de bel bij je gyn/vk/huisarts. Bij mij is er professionele begeleiding ingeschakeld en dat is goed, gezien de heftigheid van de maanden die achter ons liggen. Een speciale zwangerschapscoach of psycholoog kan je helpen gevoelens een plek te geven. Ook raadden mensen mij zwangerschapsyoga aan, om wat later in de zwangerschap op een positieve manier met je lijf bezig te zijn (bij HG is dat vaak alleen maar negatief). Overigens heb ik nog nergens gelezen dat HG-dames een slechtere band ontwikkelen met hun kind. Er is geen verhoogd risico op een postnatale depressie. Vaak komt het helemaal goed als de baby in je armen ligt. Het lijkt wel alsof de HG de binding (en alle gevoelens daarbij) overschaduwd, maar dat de binding wel plaatsvindt. En een digitale knuffel voor jou! Want het is gewoon superpittig!
Dankjewel pippamoi! Lief dat je je verhaal deed. En herken er heel veel in. Misschien hoort het er dus gewoon allemaal bij. ( bij de mensen met HG )
Ook ik herken het, van week 8 tot 13opeens toenemend somber, had met iedereen trammelant, nergens zin in en vooral: schuldgevoel. Mijn zwangerschap was gepland en alles ging prima op lichamelijk vlak. Ik snapte het niet, ik hield al heel veel van het kindje en was heel bang dat hij zich onwelkom zou gaan voelen, dat hij hechtingsproblemen zou krijgen na de geboorte doordat ik me zo depri voelde. Was behoorlijk overweldigend...ik ben toen met enige spoed naar de pop-poli gestuurd. Daar stelde men na 10min vragen stellen een depressie vast en wilden ze medicatie geven. Ik ben toen thuis heel hard gaan nadenken en kwam tot de conclusie dat ik het te snel vond gaan,diagnose, medicatie enz. Bij mij kwam het voornamelijk doordat mijn adhd heel heftig opspeelde doordat ik impulsief met medicatie was gestopt bij de posi zw-test. Ik heb nu hulp van een coach die me vooral positieve dingen laat ervaren. En, hoe cliche het ook klinkt, bij het intreden van het 2e trimester doofde de depri gevoelens uit, ik kwam in rustiger vaarwater. Wat ik nu nog wel heb zijn dwanggedachten, deels door veel te grote fantasie maar ook omdat het allemaal nieuw is, enorme verantwoordelijkheid straks over een weerloos hummeltje. Ik heb baat bij afleiding, dingen om mee bezig te zijn, beweging. Ik hoop dat jij ook je weg vindt met je gevoelens, schroom niet om hulp te zoeken, alleen al door hier je verhaal te doen zit je op de goede weg!
Zo dit topic had ik ook even nodig. Zo fijn om te lezen dat meerdere dames het herkennen, en dat we niet de enige zijn. Hier ook HG, kan ook niet tegen de pil enz. Nu gaat het eindelijk wat beter. Als mensen aan mij vroegen of we al met het kamertje bezig waren of iets leuks hadden qua babyspullen wilde ik er niks van weten. De HG vroeg genoeg energie en is inderdaad overleven. Lichamelijk en fysiek is het een zware impact en die roze wolk is dan ver te zoeken. Hoevaak ik die eerste maanden niet heb gehoord 'je krijgt het niet cadeau' , of 'het is voor een goed doel' pfff. Kan je er met je partner goed over praten? Dat heeft bij mij goed geholpen. Nu ik de kleine uk voel bewegen en schoppen kan ik er echt van genieten. Sterkte! En HG mama's zijn wel de super mama's he
Herkenbaar maar geef je lichaam ook even de tijd, sinds gisteren begin ik me wat beter te voelen. Plan genoeg onstpan dagen bijv sauna of gewoon lekker in bad
Ik heb het bij mijn dochter ook gehad, ook precies rond jouw termijn. Je zit op het moment dat iedereen van je zwangerschap af weet maar het nog steeds zooo pril en kwetsbaar voelt, en iedereen maakte al plannen wat ze straks samen met de baby wilden gaan doen, en ik kon alleen maar huilen omdat ik zo bang was dat het mis zou gaan. Ik durfde ook echt niet naar grote babyaankopen te gaan kijken enzo. Met de vk erover gepraat, en ook veel met mijn man, en gaandeweg ging het toen wel beter. De vk gaf aan dat het waarschijnlijk hormonaal was, en dat veel mensen rond die termijn daar last van hebben. Na de goede 20 weken echo ging het een stuk beter, en zeker het 3e trimester had ik mijn roze wolk weer terug!
Herken het ook hoor! Wilde heel graag zwanger worden en toen het eenmaal zo ver was, vond ik het eigenlijk helemaal niet zo leuk... Vind mensen maar irritant, ergerde me overal aan (best lastig als Je in een winkel werkt ) en door bekkeninstabiliteit kwam ik vanaf week 28 al volledig thuis te zitten . Snapte niet zo goed waarom ik dit nou zo graag wilde. Tot dat de kleine begon te schoppen, dat vond ik echt geweldig !!! Maar de laatste weken waren ook gewoon weg zwaar en rot. Maar, ondanks dat ik ook nu niet echt een roze wolk heb , hebben van een kindje is ook best zwaar en intensief, is het het allemaal waard!!! Is best lastig, want je kan het naar de buitenwereld toe, niet uiten omdat het taboe is om je niet "gelukkig" te voelen tijdens een zwangerschap, of erna. Daarom vind ik dit forum zo fijn, er zijn altijd mensen die in het zelfde schuitje zitten en je kan gewoon ff he verhaal kwijt zonder dat er iemand raar van opkijkt Succes meis, hormonen (soms hormonsters) doen gekke dingen met je. Maar houd het wel in de gaten en als je het niet vertrouwd, trek aan de bel!!
Wat fijn die herkenning. Oh was al even bang dat ik in een prenatale dip zou belanden. Haha zo stom.... ik moet continue janken omdat ik zwanger ben. En dan niet bepaald van geluk! Vond het best schokkend. Maar inderderdaad, we hebben zware maanden achter de rug en dat moet ik zeker ook niet vergeten. Dat heeft gewoon impact. Nou dames die er ook last van hebben....... Sterkte! En een hele dikke knuffel!!