Ik zit in dubio!

Graag wil ik even mijn verhaal kwijt.
Ik schaam mezelf een beetje, omdat we in deze situatie zitten..zo hoort t niet te gaan als je net een baby hebt.
Mijn partner en ik waren gelukkig, hadden dezelfde toekomstplannen, en ook over een kindje hebben we het vaak gehad voordat we er daadwerkelijk aan begonnen.
Net op t moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was, hadden we een dip..maar we waren wel erg blij met t nieuws.

Het hele verhaal is niet echt in t kort samen te vatten maar zal t toch proberen: mensen die mijn andere berichten hier hebben gelezen, weten dat ik tijdens de zwangerschap overal alleen voor stond..ik werkte, zorgde voor t eten, huishouden, stiefkinderen, hond..terwijl het me soms teveel was (ik had vrij vroeg bekkeninstabiliteit).
Maar partner en zn ouders zeiden dat t erbij hoorde.
Ook was hij niet echt betrokken (kwam niet voelen toen t kindje voor het eerst schopte, plande doodleuk een festivaltripje voor de dag dat ik uitgerekend was, vroeg mij met mn dikke buik nog om de stofzuiger even naar boven te dragen, en zo verder...)
Hier hebben we de nodige ruzies over gehad. Hij heeft ook gedreigd me uit huis te gooien (op papier is t nog van hem en zijn ex, ik sta wel als inwoner ingeschreven).
Mijn ouders zagen deze dingen allemaal en hebben er iets van gezegd..hier hebben we ook de grootste ruzie om gehad.
Mn.schoonouders hebben heisa aan t kraambed staan maken.. Toen ik er later nog eens over wilde praten ontkenden ze een probleem te hebben, terwijl ik later van mn schoonzusje moest horen dat ze wel degelijk een probleem daarmee hadden.
Al deze dingen helpen niet echt positief mee..

Toen de kleine geboren was waren we wel gelukkig..
Maar een meer inde zoveel tijd hebben we toch weer die ruzies waardoor ik steeds minder hoop krijg.
Nu moet ik volgens de revalidatiearts ook nog eens ander werk zoeken, omdat ik veel last heb van mijn knieen door waarschijnlijk overbelasting in de zwangerschap.
Natuurlijk kan ik niemand anders daar de schuld van geven, maar soms denk ik: had ik toen maar niet zoveel gedaan..maar ik moest, anders gebeurde het gewoon niet.

In de tussentijd ben ik ook jarig geweest. Partner nam niet eens de moeite om er iets voor te doen.
Op zo'n moment voel ik me totaal niet gewaardeerd.
En nou kreeg ik ook nog te horen dst hij het verschrikkelijk vindt dat ik altijd zoveel overmuziek praat.. Maar dit is mijn hobbie. Als ik nu continu lag te zeuren zou ik hem begrijpen..maar ik ben gewoon enthousiast!! Moet ik mezelf dan helemaal wegcijferen??? Ik heb al veel ingeleverd voor hem en ook voor zijn andere kinderen (met liefde hoor), maar ik wil niet alles waar ik voor sta kwijtraken..


Gisteren, weer ruzie gehad.
We wilden eerst niet trouwen. Nu wil hij dat wel. Ook samen een huis kopen.

 

Sorry er ging iets mis door mn mobiel.
In ieder geval: toen ik m zei dat ik niet helemaal happy was heeft hij de 2 dagen erna erg zijn best gedaan. Voor mij was t bijna benauwend..maar omdat ik wist dat hij het goed bedoelde zei ik er niks van..ik had zelf gevraagd om meer betrokkenheid.
Maar toch kwamen zijn frustraties er gisteren ook uit..
Nu zou hij graag willen trouwen en samen een huis kopen.
Maar t lijkt meer een strohalm waar hij zich aan vast wil houden..om niet voor de tweede x uit elkaar te hoeven gaan aks er net een baby is.
Maar ja, als je in het laatste halfjaar nog zo'n ruzies hebt gehad dat je wil vertrekken, of hij je het huis uit wil gooien, dan ga je toch niet trouwen of een huis kopen???
En daarbij zitten we nog met dat huis vsn zijn ex en hem..

Hij weet dat, als ik alles eerder had geweten, ik geen kinderen had gewild met hem.
Echt erg om te zeggen..we houden allebei van ons mannetje en ook nog wel vsn elkaar..maar ik weet niet of dit HET wel is..en hij vindt t ook steeds moeilijker..

Het ergste vind ik gewoon dat, als ik alleen aan mezelf moest denken, ik met deze relatie zou stoppen. Maar k wil t mijn zoontje niet aandoen..en mijn vriend en zijn kinderen ook niet voor de tweede keer.

Heb toch elke x hoop dat t nog goedkomt, want we waren wél ooit gelukkig..


Tips, meningen..alles is welkom. Ben blij dat ik van me af kan schrijven

 

Dank voor je snelle reactie.
Nee idd dit is ook niet de ideale situatie om aan kinderen te beginnen..maar toen we dzt besloten ging t wel al een aantal jaren goed, en we hadden er veel ovrer gesproken.
Het zal best moeilijk oordelen zijn zo ja..kan ook niet echt alle details vertellen in zo'n berichtje.
Het zal ook deels aan mijzelf liggen denk ik..al zie ik dat zelf op t moment niet zo.
Relatietherapie wil hij niet. Met zijn ex had hij dat ook maar dat zou hij nooit meer doen zegt ie..

Hij wil trouwen omdat hij van me houdt, altijd bij me wil blijven en een gelukkig gezin wil hebben..en zodat alles goed op papier staat.
Ik voel me totaal niet achter trouwen staan op t moment. Zou graag willen dat ik dat wel deed..

 

Bedankt, iedereen die gereageerd heeft

 

Hallo allemaal, daar ben ik weer...
Sinds gisteren zit ik bij mijn ouders.
Bovenop alle problemen kwam nog eens dat mijn vriend vond dat ik soms te lang op facebook zat te kijken, waardoor hij in mijn telefoon is gaan snuffelen toen ik sliep.
Daar stonden smsjes in naar mijn gitaarleraar, die voornamelijk gingen over de lessen en zijn optredens (ik heb een goeie band met m maar er is verder niks bij).
Op t einde als een van ons weggaat sluiten we vaak af met xx of een icoontje wat een kus geeft.. Nu is mijn partner daar enorm over gevallen en beweert dat er iets is tussen ons 2.
Ik heb hem verzekerd dat dit niet waar was..want als ik iets te verbergen had, had ik de smsjes wel verwijderd of zou ik mijn telefoon niet overal laten rondliggen.
Hij wilde het liefst dat ik dit contact zou verbreken, omdat hij anders niet weet of hij verder zou willen met me.
Dit gaat me gewoon te ver, dat hij wil bepalen met wie ik wel en niet om ga..al was het de buurman, dan nog.

Dus we hebben alles nog eens besproken en zoudne er samen voor gaan..maar op dat puntje heb ik gezegd dat hij me gewoonweg moet vertrouwen, omdat er niks bij is... Als er iets van gevoelens zouden zijn had ik het contact zelf wel verbroken.
Dus, t weekend was heel leuk, en gisteren ineens was het weer mis.
Toen kwam hij met het nieuws dat hij niet wist of hij me nog wel gelukkig kan maken. En dat hij zich niet over die smsjes heen kan zetten.

Vlak daarna was hij het kwijt en was het weer goed, wilde hij leuk een weekendje weg boeken..maar toen voelde ik me natuurlijk niet prettig omdat we het al uit hadden gepraat, maar hij het weer ter sprake bracht.. zo kan je het toch ook niet de kans geven om beter te worden?

Toen ik dat zei verweet hij me dat ik een negatief persoon was, en dat hij daar niet meer mee verder wil leven..dus dat ik maar moest vertrekken.
Hij haalde de sleutel van mijn sleutelbos af en zei dat ik maar mn spullen moest pakken.

Toen ik daarmee bezig was kwam hij me nog effe vertellen dat ik maar wat meer vaart moest maken...en dat hij die schoenen wat ik aan had uit moest doen want die zou hij in de fik steken (die had ik van hem gekregen).
En oja, mijn telefoon niet te vergeten, zodat ik mijn gitaarleraar kon gaan smsen...
Ik heb toen tegen hem gezeggd dat ik het niet nodig vond dat hij me een trap na geeft..en dat ik dat bij hem ook niet wil.
Daarna kwam hij weer bij zinnen en zei dat het hem speet.
We spraken af dat ik tijdelijk zou gaan en dat we over een paar weken zouden praten over wat nou eigenlijk willen..als we alles op een rijtje hebben gezet..

 

Eenmaal bij mijn ouders, belde hij een uur later en zei dat hij niet die paar weken wilde wachten..dus als ik niet met zekerheid kon zeggen dat ik na 3 weken weer terug wil: hij er dan meteen mee wil stoppen.
Pff ik weet niet wat ik moet doen... We hebben nog even gepraat over hoe we het met onze kleine gaan doen..maar hij wil hem deze week al meteen van woensdag t/m zondag hebben en ik vind dat veel te lang
Wil hem natuurlijk ook tijd met de kleine geven..maar als ik bijvoorbeeld zeg, liever do,vrij,za.. dan gaat hij op mijn gevoel inpraten over wat ik hem aandoe, en dat dat niet uitkomt met zijn andere kids..

Ik wilde ook gewoon een gezin zijn met hem.. maar zo kon het ook niet langer..dus ik heb gewoon tijd nodig om te kijken of ik nog genoeg voel of dat dit beter is..
Nu wil hij me wel weer die tijd geven..maar pff wat is dit moeilijk! Als ik alleeen naar mezelf kijk zou ik me er wel overheen kunnen zetten, maar ik denk steeds aan onze kleine en dat die nu al een gebroken gezin gaat krijgen als ik niet meer terugga...

En vriendinnen die alles van een afstandje hebben gezien vinden dat ik al teveel heb ingeleverd en dadelijk niks meer over heb als het zo doorgaat.. Als ik het ze dan allemaal op hoor sommen denk ik ja inderdaad.. maar als je midden in de situatie zit is het zo moeilijk!

En ik heb hem nu een aantal keren van een hele andere kant gezien en ben echt bang dat hij het gemeen wil gaan doen als ik hem niet zijn zin geef met de dagen dat ik onze kleine naar hem wil brengen..
Hij heeft dit allemaal al eerder meegemaakt dus weet precies waar hij op moet letten..en ik ben er nog niet in thuis..
Hebben jullie tips??

 

Ons zoontje is een half jaar..
Ik geloof niet dat hij er veel van mee heeft gekregen, want hij lag in bed als we ruzie hadden.
Maar hij heeft misschien wel de spanning gevoeld want de dag nadat we ruzie hadden gehad was hij wat onrustig.
Maar goed ik weet dus niet of het daardoor komt of dat het toevallig was..

Die smsjes, ja ik snap dat dat misschien niet helemaal goed is geweest, al zocht ik er zelf niks achter.
Maar ik snap niet dat hij zich daar druk om maakt, als hij zelf vorige week met een ex ergens wat heeft zitten eten in de stad.
Hij heeft daar diepe gesprekken mee gevoerd want hij heeft met haar onze problemen besproken..zij had ook zulk soort problemen, en uiteindelijk zaten ze bijna te janken zoals hij zei.. Dat lijkt me toch ook niet helemaal gepast, als je met een ex zo emotioneel begaan bent?
Maar goed..ik maakte me er verder niet druk om, vond het alleen raar dat dat wel mag, maar een kusje in een smsbericht is een groot probleem.

Ik heb hem ook verteld dat ik het contact wel zou verbreken, mocht hij zich er toch niet overheen kunnen zetten.
Maar toen zei hij: Ja dan is het te laat!
Dus eigenlijk werd ik gedwongen om meteen actie te ondernemen.. Ik zei tegen hem, dat als ik het contact zou verbreken, ik evengoed na zou moeten denken of ik wel verder wil met hem..gewoon door wat er allemaal gebeurd is, en mijn gevoel voor hem daardoor nogal aangetast is.

Gisteren zei hij me dus toch die tijd te willen geven. Want ik was het voor hem en ben het nog steeds, dus hij hoopt dat het goed komt en dat ik ermee door wil gaan.
Echter..gisteravond ben ik langs geweest om nog wat kleren te halen, omdat ik in de haast bijna niks had kunnen meenemen. Hij wist van tevoren dat ik kwam dus had zich er wel op voor kunnen bereiden.

(even een volgend bericht..want straks was ik alles kwijt toen ik een heel verhaal had getypt )

 

Toen hij de deur opende voelde ik al meteen dat de stemming compleet anders was.
Ik zei: Heey, alles goed?? Hoe ging het vandaag?
Het enige wat hij zei: Goed. Je spullen staan boven klaar, dit staat hier en dat staat daar, dus..

Nou ik op weg naar boven, stond inderdaad al vanalles klaar. Maar toen ik op de kamer van ons mannetje kwam, was gewoon de hele commode leeg gehaald.. En zelfs het plankje met verzorgingsproducten was leeg.
Dus ik was een beetje verontwaardigd en vroeg of hij dit nou serieus meende?? Dat ik hier de boel kwam plunderen??
Zondag had ik al snel wat spulletjes meegenomen, maar ik had heel bescheiden 1 pakje doekjes gepakt, 3 luiers, een paar setjes kleren..en zijn knuffeltje en muziekje waar hij mee gaat slapen.
Andere dingetjes had ik ook in mn handen gehad, zoals de kaartjes wat we hebben gekregen, die in een zelfgemaakt doosje van zijn broer zaten.
Dus toen zei ik tegen hem: De spullen wat van jouw fam. af komen laat ik natuurlijk hier..maar de kaartjes kunnen we samen een keer uitzoeken, goed?
Ja dat was goed. En gisteren was het doosje met kaartjes weg, verstopt in zijn eigen kledingkast zag ik later.
Als reden had hij: Ja ik moet dat toch allemaal eerst uitzoeken..

Ook over de dagen dat hij hem in huis krijgt, kwamen we niet helemaal uit.
Hij wil de ene week woensdagavond t/m zondag, en de andere week woensdagavond t/m vrijdag..omdat dit zo ook bij zijn andere 2 kinderen geregeld is.
Hij heeft ze dus 12 dagen per maand.
Mij leek het beter m elke week op donderdag, vrijdag en zaterdag naar hem te brengen, zodat de dagen elke week hetzelfde zijn en niet zo verspringen.
Hij heeft op donderdag vrij, op vrijdag lette zijn ouders normaal gesproken op..en int weekend is hij ook vrij..dus dit leek me een prima oplossing.

Hij wil dit niet omdat hij dan geen weekend meer helemaal vrij heeft, stel hij mocht een nieuwe relatie krijgen (dat hij daar nu al aan denkt).. en dat hij op vrijdagavond dan nooit naar de kroeg kan.
En ook omdat hij dan niet alle3 zijn kinderen op dezelfde dagen daar heeft.

Hij is ook de hele tijd bezig op facebook..meteen erop zetten dat hij uit elkaar is bij zn status.. Daarna weer terug in een relatie. En nu kreeg ik een melding dat hij me genoemd had in zijn status..namelijk: Het is ingewikkeld.
Dat doe je toch niet?? Net alsof facebook belangrijker is dan wat er nu allemaal gebeurt.. ik snap dit niet.

Vandaag kreeg ik ook weer in een sms dat het misschien goed kon komen als er nog een gesprek kwam vanuit mijn kant, over die gitaarleraar..

 

Ik heb daarop geantwoord dat ik het niet weet, doordat er gisteren zo gedaan is, is mijn gevoel er namelijk niet positiever op geworden naar hem toe...
Toen zei hij weer: wie zegt dat ik nog wel wil.

Paar uur later: Ik mis je.. en de kleine ook.
Je zou wel hierheen kunnen komen vanavond. (Ik had eerder gezegd dat ik het erg vond dat de 1e kerst van onze zoon eigenlijk al verpest is...omdat we dat eigenlijk samen hoorden te "vieren".. ook al merkt hij er niks van)..

Maar toen zei ik tegen hem: Dat heb je toch zelf gewild? als je ons niet de deur had gewezen, was ik nu nog thuis geweest..maar nu ik eenmaal weg ben weet ik niet of ik nog wel terug wil..

Gisteravond kreeg ik ook een sms van een vroegere vriend van hem. Hij en zijn vriendin zijn tot een jaar geleden ongeveer, wel vaker bij ons over de vloer gekomen en andersom ook.
Nu kreeg ik dus een sms waar in stond dat de deur voor mij en de kleine altijd open staat..maar voor hem niet meer, en dat ze ook weg zijn gebleven door hoe hij mij behandelde. Dus blijkbaar hebben meer mensen dingen gezien die niet kloppen...

Pff tis zo moeilijk!! Wat denken jullie hiervan?? En van die omgangsregeling?
Ben ik egoistisch als ik hem elke week alleen do,vr en za de kleine wil geven?? (met overnachten), of valt t allemaal mee?
Sorry voor het lange verhaal..alvast bedankt voor het lezen!

 

Bedankt dat je de moeite hebt genomen even te antwoorden, vooral nu het kerst is en de meeste mensen denk ik wel wat anders te doen hebben nu

Ja eerlijk gezegd is opgelucht niet helemaal het juiste woord, want ik heb nog steeds de gedachte: Potverdorie.. degene waar ik kinderen mee zou krijgen zou ik oud mee worden.
Maar ja, dat denkt iedereen natuurlijk en het loopt niet altijd zo..

Ik ben er eigenlijk klaar mee, maar omdat we een zoon hebben zit ik me steeds af te vragen of ik er genoeg aan gedaan heb (vooral omdat hij steeds zegt dat HIJ er alles aan heeft gedaan)..

Fijne feestdagen