Wij zijn nu ruim een jaar aan het proberen voor ons eerste kindje. Vorige maand 1e IUI behandeling gehad met Menopur, niet gelukt, dus nu poging 2. Net op controle geweest en er zijn wel eitjes maar ze zijn nog helemaal niet groot... Dus we komen buiten en zeg 'ik heb echt het gevoel dat ze maar random iets aan het doen zijn' Barst hij uit zijn voegen: 'en je bent zooo negatief de laatste tijd, altijd wel ergens heb je negatieve commentaar op, je bent niet meer de persoon op wie ik verliefd ben geworden, het is mij echt beu' Als ik dan zeg dat het voor mij op sommige momenten heeel moeilijk is om positief te blijven (dat dacht ik 't voorbije jaar ook 'we worden wel zwanger!' , ondertussen een jaar en nog geen stap verder!!!)... Zou hem eens Menopur moeten inspuiten (en Clomid voordien)... Hij zou ook emotioneel zijn denk ik... Maar ik snap hem ook ergens wel: ik ben misschien negatiever maar da's dan eerder 'realistischer' . Vorige maanden was ik echt heel positief altijd maar hopen van 'deze maand is het wel raak' en ELKE keer opnieuw die f****ing teleurstelling, dat trek je op de duur ook niet meer... Laat mij nu maar gematigd enthousiast zijn en ik zal wel door het dolle heen zijn als ik ooit eens 2 streepjes zie op een test. Ik zit hier alweer te wenen als een klein kind... Verloofdelief is vertrokken met gierende banden een half uur geleden... Ik weet echt niet hoe lang ik dit nog trek... Niet van 'niet meer te willen samen zijn met hem', zeker niet, hij is echt de man van mijn leven, maar die ruzies ben ik gewoon zooo beu. En hij ook, dat weet ik, maar we komen er maar niet uit... Ik wil gewoon vooruit... We proberen nu al meer dan een jaar zwanger te worden... Elke maand hebben we wel eens ruzie hierover... Ik wil gewoon eens ruzie maken over wie die kleine nu effectief weer eens uit zijn bed haalt maar dat is ons precies nog niet gegund... Tijd voor nog wat tissues... :'( :'(
Oh meis, zeker een vervelende situatie. Het is ook niet niks als je kinderwens zooo groot is en het maar niet wilt lukken. Het is, misschien, lastig voor hem in te schatten hoe jij het nog niet zwanger zijn ervaart. Praten jullie er over? Misschien dat het dan duidelijker voor jullie beide wordt wat er in jullie hoofd omgaat. Zou kunnen dat alleen emoties uiten voor hem teveel wordt. Misschien zit hij er net zo mee als jij, alleen uit hij dat anders. Het is super belangrijk dat jullie er in dit traject voor elkaar zijn, want uiteindelijk zijn jullie saampjes belangrijk voor het krijgen van jullie eerste trots
Jij bent er non stop mee bezig. Je vriend niet. Die is er alleen mee bezig op het moment dat jullie een afspraak in het zkh hebben of als je NOD komt en jij hem er aan herinnert. Zijn leven veranderd niet eerder dan het moment dat de kleine is geboren, zelfs niet als je zwanger zou zijn. Maar probeer wel zo positief mogelijk te blijven, alleen op die manier hou je het goed voel, niet alleen voor jezelf maar ook voor je relatie. Je kan je negatieve uitingen als realistisch ervaren, maar met optimisme hou je je kop pas boven water.
Ik en mijn vriend zijn nu ook al bijna een jaar bezig en hoe langer je bezig bent hoe zwaarder het is. Onze eerste ivf vonden we beide spannend, praten we nog veel en had mijn vriend nog veel geduld met mij. Het was niet erg dat ik even niet mijzelf was, maar nu 1 jaar later. Wij proberen steeds na een mislukte poging samen iets te plannen, even tijd voor elkaar. De eerste IVF behandeling zijn we gaan wandelen en hebben daarna een wensballon opgelaten in het geboortebos. De tweede keer zijn we op vakantie gegaan ( zomervakantie ) en de derde keer een weekendje weg. Hierdoor maakte we tijd voor elkaar, konden we veel praten maar ook weer even de oude zijn. Daarnaast probeer ik hem er op subtiele wijze soms aan te herinneren dat het niet makkelijk is. Gisteren bijv. op een kaartje onder de kerstboom geschreven hoe een lastig jaar we hebben gehad, hoe blij ik ben dat we nog samen onder 1 kerstboom zitten en hoe erg ik het waardeer dat hij er zo voor mij is ( ook al denk ik daar soms anders over ) maar dan is hij ook meteen weer een stuk liever Gesprekken hoeven niet altijd beladen te zijn maar laat hem door middel van praten wel het gevoel geven dat hij niet aan de zijlijn staat en niks kan doen, alleen maar zien hoe zijn altijd optimistische, vrolijke vriendin veranderd.
Meid wat naar! Hier advies dat kan helpen (beetje ervaring); Vertel je vriend dat een niet optimistische houding (of noem het pessimistische houding) jou beschermt tegen te snel ergens blij mee zijn, te snel hoop hebben etc. Het behoed je voor teleurstellingen. Het is een soort bescherming, omdat je heel bang bent dat het misschien nooit lukt. Geef maar aan dat het een copingsmechanisme is en dat als je er echt niet in geloofde, je het ook niet zou doen allemaal. Dit heeft mijn man en ik goed gedaan om zo uit te spreken
Ik vind het wel herkenbaar hoor! Het komt denk ik ook doordat je er geen controle op hebt en onzeker wordt erdoor. Ik zei laatst nou eigenlijk moet je donderdag nog even klaarkomen dan is je zaad weer lekker "vers" voor als we starten met de pogingen in de vruchtbare periode (hij was ervoor meer dan een week niet klaar gekomen) nou werd hij ook boos ja en jij zit altijd maar te plannen en te temperaturen en op de forums je moet er niet zoveel aan denken dat heeft de dokter ook gezegd etc etc! Soms ben ik gewoon soort van bang om wat te zeggen, ik zit nu al bijv met 4 dagen positieve ovulatietesten waardoor ik weer denk van ik wil morgen even op follikel controle want ben maar 1x geweest deze maand Maarja hij zal het wel weer als overdreven zien, pfff mannen soms! Maar inderdaad heel herkenbaar je verhaal en inderdaad voor een man is dit hele proces heel anders als voor een vrouw!
Ik snap je helemaal. Je probeert jezelf te beschermen door van het slechtere uit te gaan (geen zwangerschap dus) zodat je geen valse hoop krijgt. Toen wij net begonnen zei ik ook: het zal vast zo raak zijn. In mijn hoofd zag ik mezelf al helemaal met een kindje in de armen staan. Toen we erachter kwamen dat het zo makkelijker niet ging en we het met Clomid moesten proberen, dacht ik dat dát de redding was. Maar ook weer onterecht.. En het gevoel dat ze dan maar wat aanmodderen ("Wáárom mag ik niet gewoon iets anders proberen als dit niet helpt?") terwijl de dagen, maanden, jaren maar verstrijken.. ik vind het heel begrijpelijk. Dat is kostbare tijd! Ik zou gewoon eens een goed gesprek voeren, als dat niet helpt misschien een dagboek beginnen, een blog of een topic hier zodat je meerdere mensen hebt om op terug te vallen, die je moed kunnen inspreken als dat je man niet meer lukt..
@ Iedereen: Dank je wel voor de steun en lieve reacties ! Zo ervaar ik het ook: In het begin was ik ook suuuperoptimistisch 'en ik ben nog jong en ik zal wel snel zwanger zijn' maar als je dan maand na maand na maand keer op keer teleurgesteld wordt dan verlies je die moed. En dan inderdaad; probeer ik nu wat meer realist te zijn (of pessimist zoals hij het noemt), maar dan zak ik niet weer in mijn diep dal waar ik een paar keer heb gezeten toen ik mijn menstruatie had. @VeerleV: Wel een heel leuk idee om samen iets te plannen dan. We doen sowieso al heel veel samen (we zijn gewoon heel graag bij elkaar; ik zou 24/7 kunnen samen zijn met hem, echt, samen een job zoeken, we hebben er al veel over gefantaseerd ) maar da's nog ietsje extra @Pearll: Inderdaad... Die seks als het écht moet (want ik ben vruchtbaar!!!!!), dat stadium zijn we al voorbij. Nu klaarkomen en opvangen in een potje is nog minder romantisch maar het neemt wel de eventuele stress weg die er zou geweest zijn anders bij de seks. Ik zeg niet dat hij echt gestresseerd was, maar kan mij inbeelden als man dat het toch wel wat is van 'moeten presteren' ... Ondertussen hebben we 't weer bijgelegd, da's altijd zo: we hebben anders zelden ruzie, maar als we ruzie hebben is 't ineens heel hevig... Dan efjes elkaar laten, en na een half uurtje rustig proberen praten... Heeft gelukkig deze keer ook weer gewerkt... Maar toch; ik huilde echt als een klein kind daarnet (alweer... Begint mijn hobby te worden precies...), ben al geen ruziepersoon... Zeker niet met/tegen hem. Gelukkig weer vriendjes... Het zal niet onze laatste ruzie zijn, maar hopelijk wel eens de laatste ruzie met dat als onderwerp/aanleiding. Zoals gezegd: ik wil zogezegd eens ruzie maken over wie de kleine naar de creche brengt ofzo, maar die weg lijkt nu nog zo lang... Ze zeiden ook in het Fertiliteitscentrum dat we vorige maand eigenlijk maar onze 1e echte kans hebben gehad... Maar wie weet duurt het nu NOG een jaar?? Ik weet dat er dames zijn die jaren moeten proberen, echt alle respect daarvoor, maar ik heb het nu gewoon al zoveel lastig ... Nogmaals bedankt voor de lieve woorden en lieve reacties !! Fijne kerstdagen allemaal!!!!
Gelukkig is het bijgelegd, jullie hebben elkaar hard nodig. Nu even lekker Kerst vieren, lekker eten en gezellig met elkaar Fijne feestdagen!
Herkenbaar! Meid een dikke knuffel voor je om door te gaan en je een hart onder riem te steken! Wij zijn na twee jaar eindelijk zwanger. Hopelijk blijft frummel plakken! Advies blijf praten met elkaar! Een flinke huilbui moet gewoon gebeuren, het lucht op en je hebt weer naar elkaar geluisterd! Sterkte!!
Af en toe even een pauze nemen is ook wel prettig kan ik je vertellen. Je kunt je even opladen voordat je een nieuwe poging ondergaat. Je vriend leert je weer even kennen zonder hormonsters en je komt zelf ook even tot rust. Schrijf je gevoelens op als je ze niet duidelijk kan maken in een gesprek. Hij kan het lezen en hopelijk daardoor ook beter begrijpen. Het blijft heel moeilijk omdat jij de behandelingen moet ondergaan en hij "alleen maar" de dingen van jou en de arts hoort. Wat je ook zou kunnen doen is proberen samen met een psycholoog eens te gaan zitten. Weet niet of die mogelijkheid er is bij jullie fertiliteitskliniek, maar misschien helpt het jullie om minder ruzie te maken...
juist nu heb je elkaar nodig..Je weet nooit wat de toekomst brengt! op 1 lijn zitten is wel belangrijk in de mmm.. Succes!!
dat is de rede waarom wij gestopt zijn met de behandelingen... met als conclusie we werden zwanger zat het verkeerd. mijn man durft nu niet meer zwanger te worden aangezien ze de vorige keer met de bbz er niet later bij hadden moeten zijn want dan was alle geklapt van binnen. het is moeilijk niet zwanger worden mischien dat je een pauze in kan lassen. hier ook gedaan zonder die hormonen was ik zoveel fijner in mijn vel gaan zitten. hoewel ik eerlijk moet zeggen het kriebeld gigantisch weer.