Gewoon doen en de suggestie dat je het je collega vooraf moet bespreken of melden vind ik onzin. De naam stond al vast bij jullie en je collega heeft toevallig dezelfde naam gekozen, zelfde smaak zou ik zeggen als je je collega ziet en er verder geen punt van maken. Je blijft hoogstwaarschijnlijk niet voor altijd collega's en anders krijg je echt spijt.
Collega is geen prive vriendin, ze was dan wel gekomen met de geboorte van ons eerste kindje, en zij woont in een heel andere stad dan ik. en ons groepje mensen bestaat op werk uit 16mensen.
bedankt ook iedereen voor jullie antwoorden, jullie hebben ook gelijk, miss werk ik er binnenkort niet meer of zij, en dan heb ik spijt... mmm nee geen goed idee! dus denk wel dat we er gewoon bij blijven hihi
Ik zou niet toestemming vragen aan die collega. Wat als die nee zegt? Dat is helemaal geen optie, jullie beslissen dit zelf voor jullie kind.
Ik zou het inderdaad gewoon doen! De kans dat jullie beide je hele leven blijven werken bij dezelfde werkgever, lijkt me erg klein. De naam die je nu meegeeft is wel voor een hele lange periode. Toestemming vragen zou ik zeker ook niet doen, dan is er ook ene kans dat ze "nee" zegt, en zelf heb je de keuze toch al gemaakt als je de vraag stelt (namelijk dat je de naam mee wilt geven). Je collega kan het ook als een compliment opvatten: ze heeft blijkbaar een hele mooie naam gekozen
Lastig. Is ze naaste collega of meer op afstand, bij laatste gewoon doen. Had je naam altijd al in gedachten of sinds kort? Bij eerste, ja dan moet je daar bij blijven want dat vind je mooiste naam. In andere gevallen goed afwegen voor jezelf. Als jullie van overtuigd zijn dat dat het moet zijn zou het niet uitmaken wat andere denken. Zijn er nog meer opties voor namen dan zou ik een andere overwegen.
Goede vrienden van ons kregen nog een kindje en vroegen ons of we er een probleem mee hadden als ze hun kindje als het een meisje zou zijn een naam zouden geven die op een letter na het zelfde zou zijn als de naam van onze dochter. Bijvoorbeeld onze dochter zou lizzy heten en zij wilde hun dochter dan lizz noemen. Ik schoot meteen vol en hoopte direct dat het een meisje zou zijn. Ik vond het alleen maar heel leuk en een compliment. Toen onze dochter geboren was zeiden ze al dat ze de naam erg mooi vonden. Dat zeggen dan wel meer mensen natuurlijk maar zij vonden het echt een hele mooie naam. Het is een jongen geworden, ook met een hele mooie naam. Hier betrof het hele goede vrienden en had ik het niet erg gevonden, een collega zou ik het niet eens vragen. Collega's met kinderen met de namen luna en novi, lana en nova, allemaal rond de zelfde leeftijd.
Toestemming klinkt zo zwaar. Er van uitgaande dat ze positief reageert dan voelt het toch wat fijner misschien.
Dat is niet handig. Als je een vraag stelt, kan het antwoord "ja" of "nee" zijn. Als je maar één antwoord wilt horen, namelijk dat ze het prima vindt, dan zou ik de vraag niet stellen. Wat als ze het niet goed vindt? Doe je het dan niet? Een andere optie, die ik charmanter zou vinden, is het haar vooraf informeel op de hoogte brengen. "Goh, wat een leuke naam heeft jouw zoon gekregen. Bij ons staat hij ook boven aan ons lijstje. Ik vind het toch leuk jou nu al in vertrouwen te nemen, dat wij ook deze naam gaan kiezen." Dan hoeft de collega zich niet gepasseerd te voelen, maar je brengt jezelf niet in de vervelende situatie dat iemand negatief reageert op een vraag. Zeker als die vraag eigenlijk geen echte vraag is, maar bedoeld is als mededeling.
Ik zou het zelf niet doen, maar het ligt aan je eigen gevoel erbij. En hoe mooi je de naam vind. Als dit hem is, en hem echt is, dan zul je moeten bedenken of je het er wel of niet met haar over wilt hebben, of gewoon de keuze maakt!