Emoties benoemen doe ik al automatisch. Als ze boos is en gaat huilen roep ik al: ik snap dat je boos ben omdat je geen koekje mag. Voordat ik daarover heb nagedacht. Dat is voor mij gewoon vanzelfsprekend.
Je intentie is erg goed, vind ik... Wat je ook doet, ik hou van je... Goede boodschap om mee kunnenn. Desalniettemin denk ik dat kinderen erg veel behoefte hebben aan grenzen waar binnen ze zich kunnen ontwikkelen. Hoe die grenzen gesteld worden, daar zou ik je hart en je kind voor volgen. Ieder kind heeft immers andere behoefte. Als die methode jou helpt, vooral doen... Maar niet wanhopig ergens aan vasthouden. Ik complimenteer absoluut, maar zeker niet altijd op het resultaat. Zit mijn uk lekker te eten of te spelen, volgt dan het compliment, niet of het spel inhoudelijk al 'goed' is of dat ze genoeg eet naar mijn zin... Maar ze zit gezellig aan tafel... En als ze iets doet wat knap is moedigen we dat aan. Later zal dat voorkomen op wat zij knap vindt. Voor haar eigenwaarde is het goed haar positieve beeld over zichzelf te versterken. Maar ik zal vast ook 100 dingen doen die beter kunnen. Ik ben immers ook maar mens
Wij voeden deels up op. Kan me er niet altijd kn vinden maar vaak wel. Ik merk dat benoemen erg goed werkt ed. Verder reageer ik later nog even, nu ben ik te moe
Ik geloof vooral in opvoeden vanuit je hart, rekenend houdend met het karakter van je kind, je eigen normen en waarden en de wereld waarin hij of zij straks zal moeten functioneren. Een kind is geen machine en ik denk niet dat, ongeacht welke opvoedmethode je erop loslaat, er uit zal komen wat de boekjes zeggen. Simpelweg omdat elk kind anders is. Het is niet: dit erin, dan komt dat eruit. Onze dochter is nog zo klein dat er nog weinig op te voeden is maar als het zover is, wil ik dit vooral doen in de gedachte: ze is niet van mij, ze is mij in 'bruikleen' gegeven, het is mijn taak haar zo goed mogelijk voor te bereiden op het leven dat volgt als ze eenmaal haar eigen vleugels heeft uitgeslagen.
Dit dus ... opvoeding doe je vanuit je eigen beleving en hoe je kijkt naar je kind. Op het moment dat je opvoeding uit een boek moet halen, vind ik dat persoonlijk niet goed. Kijk naar je kind en zie wat het nodig heeft. En dat betekent dat sommige kinderen duidelijke grenzen moeten hebben, en anderen minder. Maar conditionering doe je altijd. Je leert je kind omgaan met de "grote boze wereld" zoals je dat noemt. En dat is noodzakelijk, want anders "overleeft" het kind het niet. Je stelt voorwaarden waarin het kind moet leven, op basis van jou normen en waarden. Belonen van gewenst gedrag (dus complimenteren) is net zo goed conditionering. Het is niet louter slecht.
Ik ken het boek over unconditional parenting niet, maar wat ik wel weet is dat de Gordonmethode geen opvoedmethode is, die voorschrijft wat je zou moeten doen of laten. Dit wil ik even aangeven, voor het geval er lezers zijn die dat denken. Het is een soort way of life, een manier van omgaan met anderen en dus ook kinderen. Je leert in iedere unieke situatie met iedere unieke persoon vanuit jezelf te reageren. Heel duidelijk, inclusief aangeven van grenzen, met oog voor de behoeftes van de ander. Ik kan uit ervaring zeggen, zowel privé als professioneel, dat het heel veel oplevert. Ik kan het iedereen aanraden.
Onvoorwaardelijke liefde is iets wat je kind voelt als het er is. Ook als ze grenzen gesteld krijgen en in hun leerproces dat niet de hele wereld om hun draait, maar met hun. Mijn dochter denkt heus niet dat ik niet meer van haar hou als ik haar een keer voor straf in de box zet. Als dat zo was, ging er echt wat mis. Juist omdat ze die onvoorwaardelijke liefde ervaren, zijn ze thuis drie keer zo erg als elders... Grenzen verkennen is gewoon veiliger bij de mensen die onvoorwaardelijk van je houden. Naast liefde hebben kinderen vooral duidelijkheid nodig en soms zegt een spreekwoordelijke blik meer dan duizend pedagogisch verantwoorde woorden...
Nee, conditioneren wordt bij opvoeding bedoeld zoals in klassieke en operante conditionering. Dat heeft te maken met verbanden leggen tussen dingen en daar je gedrag op afstemmen. Dat is iets anders dan voorwaarden stellen.
Wat ik al aangaf in m'n andere reactie: conditionering is niets anders dan twee zaken die aan elkaar verbonden worden. Klassieke conditionering is dat waar situatie en reactie natuurlijk op elkaar volgen: een hond die eten ruikt, gaat kwijlen. Operante conditionering is een aangeleerde reactie. Als een hond elke keer als hij eten ruikt ook een belletje hoort, zal hij na een tijdje ook gaan kwijlen bij het horen van dat belletje. En zo werkt het met opvoeden ook. Met jullie reactie op boosheid, leert je kind dat boosheid altijd gevolgd wordt door getroost en opgevrolijkt worden. Ik weet niet of dat ALTIJD een wenselijke associatie is, want een kind gaat op een gegeven moment doorkrijgen dat het dingen kan manipuleren en zal dus proberen of het met z'n boosheid bepaalde dingen kan bereiken. Maar voor hele jonge kinderen merk ik dat troosten en afleiden en opvrolijken ook wel mijn eerste reactie is, en niet het begrenzen in de vorm van straffen. Caitlyn hier is echter lang niet altijd meer te troosten als ze boos is, (15 maanden nu) en dat ken ik van onze oudste ook nog wel, (alhoewel die wel wat minder fel was). Soms moet ze dus ook gewoon even in d'r eigen sopje gaar koken, omdat ze zich dan boos van mijn schoot afwurmt en gaat wringen en doen om maar bij mij weg te komen. Onze oudste (5 jaar) kan gewoon heerlijk haar kont tegen de krib gooien en dan is daar op zo'n moment ook geen land mee te bezeilen: helemaal de leeftijd. Die begrens ik dan wel stevig en ze mag dan kiezen uit een aantal opties. Boos zijn is prima, je onmogelijk gedragen niet. Dat zijn echt twee verschillende dingen en dat onderscheid mis ik in het huidige opvoeden wel eens. Dan wordt het gedrag gelijk gesteld aan de emotie en dan wordt onmogelijk gedrag dus goedgekeurd/goedgepraat. Kinderen die daarin niet begrensd worden, gaan in hun latere leven echt moeilijkheden krijgen om goed te kunnen functioneren op school, in werk, enz. Dus mijn advies aan jou zou eigenlijk zijn om VOORDAT je meer gaat lezen over opvoedmethodes, je eerst eens goed in te gaan lezen in ontwikkelingspsychologie. Dan kun je daarna uit de verschillende methodes halen wat past bij jezelf en je kind en diens leeftijd/ontwikkeling.
Nog even over complimenteren: kinderen die altijd en overal voor gecomplimenteerd worden, worden hele onzekere kinderen. Ze hebben namelijk niet geleerd te beoordelen wanneer iets echt goed is en wanneer niet. Kinderen die nooit complimenten krijgen, worden net zo onzeker, omdat ook die niet geleerd hebben wanneer iets wel goed is en wanneer toch echt minder goed. Om te leren reflecteren op jezelf, om te leren beoordelen of je iets goed doet of niet, heb je het oordeel van anderen nodig. Complimenten EN feedback dus.
Dat dus precies. Ik word een beetje moe van al die mensen die meteen roepen dat het nooit kan werken. Het werkt juist goed omdat je niet handelt uit wat jij als onder wil maar uit wat het kind nodig heeft. En veel mensen denken dat up opgevoed kinderen alles mogen en geen grenzen kennen maar juist met up laat je die grenzen herleven duidelijk zien. Voorbeeld dat een kind van een strafstoeltje niets meer leert dan dat er iets niet mocht en het de volgende keer niet meer doet omdat hij dan op het stoeltje moet. Bij up leren kinderen waarom iets niet kan of mag en zullen het in het vervolg laten omdat zr snappen waarom zr het moeten laten. Dat heeft niets te maken met het niet wel of niet bij je kind passen. Straffen is iets wat bij je kind moet passen. Maar up is gewoon iets wat in ieder kind van nature zit. Het volgen van een soort innerlijke motivatie om iets goeds te doen en slechte dingen niet te doen. Als je die iinnerlijke motivatie volgt is straffen n belonen niet meer nodig.
Dat is wel heeeeeel veel vertrouwen hebben in je kind hoor Ben het wel eens dat uitleg over waarom iets wel of niet mag, hoort bij opvoeden, maar volgens mij doen ouders die een strafstoeltje inzetten dat vaak ook hoor. En, wat ik met m'n eerste zin al aanduid: kinderen die snappen waarom iets niet mag, laten het dan niet automatisch om die reden. Kinderen zijn kleine mensen en mensen doen nu eenmaal gewoon vaak waar ze zelf zin in hebben. UP zit dus niet automatisch maar in elk kind, dat vind ik echt een hele naieve (niet vervelend bedoeld) gedachte.
Sorry dat ik me zomaar met de discussie bemoei, maar je bent hier tegenstrijdig. Je zegt; 'ze mag haar boosheid uiten' en tegelijkertijd schrijf je ook 'we proberen haar op te vrolijken'. Het signaal dat je hiermee afgeeft is: je mag niet boos zijn, je moet vrolijk zijn. Pas als je haar laat uitrazen en haar na afloop van de driftbui knuffelt heeft ze boos mogen zijn. Misschien wil ze wel helemaal niet bij jullie op schoot zitten, maar gewoon lekker boos zijn op de grond. En je geeft al aan dat dit goed werkt voor je andere kinderen, dus er is helemaal niets mis met een niet-up opvoeding. Als je het kind maar het gevoel krijgt dat het er mag zijn. Verder vind ik up best nobel hoor. Het is in mijn ogen alleen echt niet altijd uitvoerbaar. Op het moment dat je het zelf namelijk helemaal gehad hebt met het gedrag van je kind, kan je namelijk heel impulsief uit je slof schieten.
Helemaal eens met Rozemarijke (en veel anderen in dit topic). Ik werk in het onderwijs en zie wat veel verschillende soorten opvoedingen met kinderen doen. Kort door de bocht: kinderen hebben grenzen nodig en als ouder houd je echt niet minder van je kind als je die aanbiedt. Daarnaast is het natuurlijk een lief idee om je huis als veilige haven open te stellen voor de grote mensenwereld, maar daar help je je kind niet mee. Zorg ervoor dat hij / zij weerbaar wordt en doe dat met liefde Ik merk in de praktijk dat kinderen die van huis uit nooit goed hebben leren omgang met het stellen van grenzen vaker dan gemiddeld naar ODD neigen. Daar ben je dan lekker mee!
Eens, ik leg ook zoveel mogelijk uit waarom iets niet mag, maar echt geen garantie dat ze het dan niet meer doet, omdat kinderen 1. Grenzen blijven verkennen 2. Gevolgen nog niet altijd overzien 3. Gevaar nog niet in kunnen schatten Zo waren wij met de kerst bij mijn ouders en op een gegeven moment ging de houtkachel aan. Wij vertellen dat ze er alleen naar mocht kijken, dat het gevaarlijk was en heeeeel heet. Zelfs laten voelen door er samen met haar heel dichtbij te gaan staan. Toch maar goed dat er steeds iemand naast de kachel zat want mevrouw was er in een dolle bui zo ingesprongen, ons kleine draakje! Tja daar gaat je uitleg....
Volgens mij is hier sprake van een misverstand. Ik denk dat iedereen het er hier over eens is dat kinderen grenzen nodig hebben. Het verschil in opvatting zit hem in de wijze waarop je die grenzen aangeeft en hanteert (met of zonder uitleg, straffen en belonen enz.). Ik geloof in een manier zonder straffen en belonen en ik heb ervaren hoeveel dat oplevert, namelijk een harmonieuze manier van met elkaar omgaan. Ik kan me voorstellen dat dit misschien ongelofelijk klinkt, of misschien wel geitenwollensokken, maar het is heel logisch en bovendien tijdloos. Het is geen rage die over een paar jaar over is. Kinderen die met respect en gelijkwaardigheid worden behandeld, die zich mogen uiten en zichzelf mogen zijn, krijgen een stabiele basis mee waarmee ze onze maatschappij prima aankunnen. Misschien wordt de wereld er zelfs een beetje mooier van als meer kinderen deze 'lessen' meekrijgen en op een respectvolle manier met elkaar leren omgaan. Ik zou zeggen, zeker als je met kinderen werkt, lees het boek van Thomas Gordon, volg een training en doe er je voordeel mee. Bovendien kun je dan pas echt oordelen over deze manier van met elkaar omgaan.
Sommige dingen zullen kinderen moeten ondervinden om ze écht te begrijpen. Daarmee bedoel ik niet dat ze onder een auto moeten rennen, maar wel dat je nooit kunt uitleggen wat 'heet' of 'pijn' is als je kind dat nooit ervaart. Straffen, uitleggen, weghalen kan een kind misschien van de kachel vandaan houden, maar écht begrijpen wat het gevaar is, komt pas na een nare ervaring. Natuurlijk moeten wij onze kinderen daarvoor behoeden, maar wat ik bedoel is dat we niet moeten verwachten dat ze het echt zullen begrijpen zolang ze het niet kennen.
Eerste stukje, mee eens. Tweede stuk, je eigen emoties mag je van Gordon altijd laten zien. Sterker nog, dat is juist precies de bedoeling. Uit je slof schieten is niet leuk, maar kan gebeuren en dat mag je kind weten. Het idee is dat je dit soort gedrag van elkaar accepteert en dat je het weer goedmaakt als het even niet zo leuk was. Mooie lessen toch voor een kind?
Het is zeker een mooie les, daar ben ik het helemaal mee eens. In mijn ogen alleen niet echt up, want op het moment dat je uit je slof schiet kan het kind het gevoel krijgen dat je niet van hem/haar houdt. Pas achteraf (na het goedmaken) ervaart het kind dit anders, maar dan is het wel even niet gegaan volgens up, dat is wat ik ermee bedoel.