Sinds een paar weken is mijn zoon ontzettend jengelig. Gek genoeg echter alleen bij mij en VL, niet bij KDV. Hij is zo goed als 13 maanden (maar gecorrigeerd voor vroeggeboorte net 11 maanden). Hij kan sinds een tijdje kruipen en staan (weet niet of dit gelijktijdig met jengelen is?) Wat er gebeurt is dat hij steeds aan je broekspijp komt hangen. Hij wil dan opgetild, maar vervolgens meteen weer weg om verder te spelen / op onderzoek uit te gaan. Ik wil hem ook niet te veel dragen, omdat ik zelf spelen en onderzoeken ook heel belangrijk voor hem vindt. Daarnaast wil hij dat zelf dus ook steeds maar kortdurend. Wat ik dan doe is bij hem gaan zitten terwijl hij speelt, zodat hij steeds weer tegen me op kan klimmen. Dat kan ie dan rustig 3x per 5 minuten doen: spelen, naar mama, tegen haar aan gaan staan, verder spelen. Op zich vind ik dit allemaal niet zo'n probleem. Ik ben zelf psycholoog en ga daarom veel uit van hechtigstheorieën. Mijn idee is dat hij is een fase zit waarin erg bezig is met afstand-nabijheid en dus aan de ene kant 'zelluf' wil doen en als een grote jongen de wijde wereld in, maar aan de andere kant dat dit beangstigend is voor hem en dat hij daarom naar mama terug wil. Hij zit dus in een ambivalentie / conflict. Mijn idee is dan ook dat als hij dit een miljard keer wil doen, het daarna goed zal zijn voor hem en hij hiermee op zal houden. Máár... is dat wel zo? Ergens ben ik namelijk ook een beetje bang dat ik gedrag aan het bekrachtigen ben wat niet per se nodig is. Zijn er hier moeders met dezelfde ervaring? Hoe oud waren ze toen en wanneer ging het over? Hoe zijn jullie hier mee om gegaan? Ook vind ik (en VL ook) het jengelende geluid wat hij er bij echt heel irritant (met name omdat het dus de hele dag maar door gaat). Hij is dan zo vreselijk aan het zeuren en klagen. Wat mij betreft is dat niet nodig, hij mag ook wel zonder dat irritante geluid bij me komen. Maarja, hoe maak ik hem dat duidelijk? Ik irriteer me hierbij ook echt aan mijn moeder. Volgens mij is zo'n beetje haar enige reactie op kinderen: laten huilen, zeuren, niet aan 'toegeven'.. 'ja als jij er steeds aan toegeeft leert hij het nooit'. Nou ben ik het hier niet mee eens, maar soms ga ik er toch van twijfelen.
Heel herkenbaar, heeft zijn zoontje ook. Bij de opvang een engel, thuis veel jengelen, niets is goed. Kan soms hele dagen niets met hem, want hij wil niet op schoot, niet op de grond, niet in de box. Hij komt bij me, ik til hem op, hij gooit zich weer van mij af. Sommige dagen zijn ook gewoon gezellig en is hij minder jengelig. Ik begrijp ook vaak niet waar dit gedrag vandaan komt, maar denk dat het frustratie is. Hij wil meer dan dat hij kan. Ik probeer er zoveel mogelijk in mee te gaan, leidt hem af. Iets anders weet ik ook niet, hoop dat het een fase is!
Toen mijn dochter dit deed benoemde ik dat ik begreep dat ze opgetild wilde worden maar dat mama even bezig is met... En dat dat daarom even niet kan. Daarna liet ik dr even zitten. Als ze moest huilen trooste ik dr daarna wel hoor. Wat betreft het jengelen, we hebben onze dochter snel geleerd dat ze maar om mama moest roepen ipv jengelen, ik werd er nl ook compleet gestoord van.
Heel herkenbaar, mijn zoontje is inmiddels wat ouder, maar doet dit nog steeds. De ene dag wel meer dan de andere maar te vaak voor mijn gevoel. En ik word inderdaad helemaal gek van dat gejengel. Ik heb ook het idee dat hij dit meer bij mij doet dan bij mijn man, en volgens hem omdat ik er meer aan toegeef dus. Hij moet toch op een gegeven moment leren zelf te spelen? En heb ik al gezegd dat ik zo gek van dat gejengel word? Ik heb mezelf nu beloofd minder vaak te reageren als hij weer met uitgestoken armpjes bij mijn enkels staat, ik hoop dat dat werkt, en dat ik dat volhoud trouwens. Ik sta ook open voor advies!
Heel herkenbaar... Faye is nu ruim 14 maanden, kan zelfstandig rondom de tafel lopen en experimenteert met los lopen, omvallen en weer opstaan. Ze hangt voortdurend aan mijn been, wil overal op en bij en als je niet meteen reageert is het brullen geblazen en boos zijn. Met spullen gooien, met handjes op de grond slaan... Ze heeft een behoorlijk kort lontje. Ik speel met haar, til haar op, probeer haar bij dingen te betrekken maar het lijkt haar niet genoeg. Vermoeiend inderdaad!
De beroemde (of beruchte) 13 maandensprong misschien? Mijn zoon wordt jengelig als hij te weinig geslapen heeft overdag... Wil dan ook steeds onze aandacht en kan niet lang alleen spelen.
Mijn zoontje heeft dit ook erg lang gedaan. Ik werd er ook helemaal gek van, vond er echt niks meer aan. Hierdoor leek het trouwens wel erger te worden; wanneer ik een mindere dag had, had hij dit ook. Wanneer hij nu weer zo'n jengeldag lijkt te krijgen geef ik hem even extra aandacht; met hem fietsen, heel overdreven lief voor hem zijn enz. Hierdoor lijkt het beter te gaan. Toch vind ik het apart; hij heeft soms een week dan is hij het makkelijkste kind van de wereld en de week daarna is hij weer gewoon 'de oude' zeg maar. Daar is nu niks mis meer mee maar een maand geleden nog wel. Ik vind het heel raar dat er dan soms een super goede week bij zit.
Negeren wil ik eigenlijk ook niet, omdat ik denk dat hij zo jengelt omdat hij me nodig heeft op dat moment. Dan wil ik er voor hem zijn en dus niet negeren. (Tenzij iemand goede argumenten heeft natuurlijk, daar sta ik voor open, ik open deze topic niet voor niets). @ Lisabeth, je schrijft 'minder vaak reageren'. Ik kan je vertellen dat dat sowieso niet zal gaan werken. Als je bijvoorbeeld 4 van de 10 keer reageert zal je kleine het nog harder gaan proberen want 'soms werkt het toch?!'. Je zal dus óf wel, óf niet moeten reageren. Ik ben er zelf ook wat meer op gaan letten om patronen te herkennen. Volgens mij doet hij het vaak 's ochtends. misschien omdat hij ons de hele nacht gemist heeft? Vanaf vandaag probeer ik dan ook in de ochtend extra veel contact met hem te maken in de hoop dat dit voorkomt dat hij de noodzaak ziet te gaan jengelen (beetje wat Konijntje1985 beschrijft). @Caro31: jaaa als hij moe is natuurlijk ook Wij dachten trouwens ook aan een sprongetje, maar volgens de 'sprongenkalender' zouden we nu juist in een rustige periode tussen 2 sprongen in moeten zitten @AnneThamar: Helaas kan ik m niet leren dat hij mama moet zeggen, want hij zegt nog niets Hoewel t niet prettig voor jullie is dat jullie kindjes dit ook zo doen, wel fijn om te horen dat we hierin niet 'afwijken' iig..
Zooooooo herkenbaar! Hier precies hetzelfde. Wil niet alleen spelen, dus hangt aan m'n benen of met handjes de lucht in. En als ik hem dan optil, niet willen zitten. Weer op de grond: huilen! Tranen met tuiten. Als ik weg loop raakt hij helemaal over z'n toeren. Als ik hem niet optil of als iets niet mag: headbangen. Ik weet ook niet wat ik ermee moet. Wil hem niet stimuleren dat bij jengelen en huilen aandacht volgt. Maar aan de andere kant: heeft hij dit nu gewoon nodig en moet ik hem wel optillen? Zit ook enorm in tweestrijd. Ik probeer hem nu ook af te leiden door naar zijn speelplek te gaan en speelgoed te pakken, zodat hij naar me toe komt om samen te spelen. Dan wisselt spelen en klimmen en klauteren over mij heen zich ook af. Maar ja, ik kan ook niet heel de dag op een speelkleed met hem gaan zitten. Ik probeer zijn gevoel te benoemen en uitleg te geven. Maar dat helpt niet tegen het jengelen en aan m'n benen hangen. Ik word er ook af en toe niet goed van. Maar ook omdat ik niet weet wat ik er mee aan moet. Trouwens, op de opvang en als we bij iemand anders zijn kan hij hartstikke lief en zelfstandig spelen voor een langere periode achter elkaar.
Dit dus Nouja dat doe ik nu dus wel een groot deel van de tijd. En ik denk dan steeds: hoe moet dat nou bij een tweede?! Onze man kan bij anderen of KDV ook goed zelf spelen. Je kunt jezelf troosten met de gedachte dat dit dus betekent dat hij goed aan je gehecht is . Overigens geef ik hem nu weer regelmatig zijn speentje overdag. Dan maakt ie in ieder geval niet meer dat klagende geluid
Het hechten maak ik me inderdaad niet zo druk om haha. Vandaag visite gehad en dan is er dus echt niks aan de hand.... Zo apart. Wel begon hij op een gegeven moment te dwingen, maar daar heb ik dan niet zo'n moeite mee. Benoemen waarom iets niet kan en dan geef ik er verder geen aandacht aan. Hij krijgt dan zijn zin gewoon niet. Maar als hij alleen met mij is, is het heeeeel anders.... Hij is echt verdrietig als ik hem niet oppak of als ik wegloop. Helemaal als ik uit het zicht ben raakt hij echt overstuur. Hij wil gewoon continu bij me zijn, maar toch ook weer niet. Want lekker rustig zitten is er echt niet bij!
Je kan m nu nog niet leren nee, maar wel vast beginnen met benoemen van. Hier duurde het ook een hele tijd voordat het echt minder werd.
Hmmz mijn zoontje had het juist veel erger bij visite of als er visite bij ons was. Heeft dit iets met de hechting te maken?
Mijn zoontje wordt ook helemaal 'gek' zodra ik uit het zicht ben! Dit gebeurt dan ook nooit meer. Dit begon rond een maand of 8 en toen dacht ik nog aan verlatingsangst. Ik ben er op een gegeven moment in meegegaan omdat ik dacht dat het hierdoor het snelst over zou zijn. Inmiddels is hij 13 mnd en heeft hij het nog steeds! Begin me dus af te vragen of het wel zo slim is om altijd in het zicht te blijven?!
Heel andere invalshoek: je zei dat t vaak s ochtends is. Mijn dochter had dat ook n tijdje. Tot ik haar meer te eten gaf als ontbijt. Beetje fruit bij het brood en toe nog n klein flesje. Met name die fles wilde ze nog lang na t brood, hoe graag ik er ook vanaf wilde... niet te genieten als ik die wegliet.
Ik ben blij dat ik niet de enige ben. Mijn dochtertje is bijna 14 maanden en doet dit nu ook echt al weken. En op dit moment vooral als ik haar op de grond zet. Ze komt gelijk in opstand (huilen zonder tranen/jengelen) en klimt gelijk tegen me aan. Als ik erbij ga zitten klimt ze tegen me op en gaat dan even alleen op pad. Zodra ik opsta, komt ze weer in opstand. Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik wil haar veiligheid geven, maar ik wil ook dat ze weet dat ik niet toegeef aan gejengel. Als ik iets interessant geef (nieuw speelgoed of dingen als een tijdschrift/ tupperware bakjes) is ze me even vergeten, maar binnen 5 minuten begint het verhaal opnieuw. Ik hoop dat iemand hier een succesverhaal heeft met het antwoord op de vraag: hoe lang gaat dit duren?