En dat bedoel ik ook. Vechten voor je relatie, vooral wanneer er kinderen in het spel zijn, zou mijn 1e advies zijn. Maar om er vanuit te gaan dat dat altijd het beste is voor de kinderen, dat is wat ik zwart-wit vind. Ik heb het zelf ondervonden met mijn dochter. Haar vader heeft me meerdere malen bedrogen en voorgelogen en was niet vies van geestelijk manipulatiespelletjes. Ik heb gevochten als een idioot en dat alles voor mijn dochter. Ik heb 200% gegeven en hoefde niks terug te verwachten. Het enige wat ik er mee bereikte was dat ze me zag breken iedere keer weer dat hij zijn beloftens niet nakwam, en dat had echt wel zijn effect op haar. Toch moest en zou ik haar op laten groeien in een gezin, dat was wat IK wilde maar, zo bleek, niet wat ZIJ wilde. Ik zal nooit de dag vergeten dat ze tegen mij zei: mama, ik vind jou en papa veel leuker als jullie niet bij elkaar zijn'. Zo dan, dat kwam als een klap aan zeg! Ik was zo bezig met vechten en dingen redden omdat dat zo hoort en omdat dat van me verwacht werd en omdat dat voor haar zogenaamd het beste zou zijn dat ik niet eens meer in de gaten had dat ik haar daar echt geen plezier mee deed. Nu achteraf denk ik echt: had ik maar minder lang gevochten. Vechten voor de kinderen heeft wel mijn voorkeur maar je kunt pas voor je kinderen vechten op het momnet dat je beslist om voor elkaar te vechten anders heeft het weinig zin. Dat is iig hoe ik het persoonlijk heb ervaren.
Inderdaad. Sorry hoor, mijn man heeft ook een paar jaar geleden 'iets' met een collega gehad, en met heel veel moeite van 2 kanten is het tussen ons goed gekomen. Maar als hij dat nog een keer doet of als ik ooit merk dat er enig contact is tussen die 2, is het helemaal klaar. Dan hoef ik er geen nacht over te slapen, dan is het gewoon over en uit. Ik mag hopen dat mijn dochters later ook niet met zich laten sollen, ik geef ze dan juist het goede voorbeeld door er mee te kappen.
Maar ik denk dat iedereen het heeft over een relatie in het algemeen. Er zijn natuurlijk individuele verhalen waarin dit anders is. Om me heen zijn de afgelopen jaren mensen uit elkaar gegaan om een poep en een scheet. Natuurlijk zal er met gespeeld hebben als dat je ziet of dat wat ze zeggen, niet iedereen hangt natuurlijk zijn vuile was buiten. Maar mijn ervaring van de laatste tijd is dat mensen moe zijn te vechten. Heel jammer, zeker als er kinderen in het spel zijn. Dipjes heb je in elke relatie ook in hele goede.
Ja dat ben ik zeker met je eens, mensen geven tegenwoordig té snel op, vind ik ook heel jammer. Maar in dit specifiek geval, waarin ts heel duidelijk haar situatie schetst, een situatie die in mijn ogen waardeloos is om voor te vechten aangezien haar man al een keus heeft gemaakt, vind ik opmerkingen als 'wéér een stel dat niet vecht' en 'wat zielig voor het kindje' echt nergens over gaan en zelfs schuldgevoelopwekkend. Niet elk situatie is geschikt om voor te vechten. Ikzelf zou het pas zielig vinden als het kindje zou zien hoe moeders zich vastbijt in iets wat haar alleen maar doodongelukkig maakt.
Ts, ik vind je een dappere vrouw. Wat ik zo lees, is dat je er alles aan hebt gedaan om je huwelijk nieuw leven in te blazen, begripvol te zijn etc. Maar nu is het klaar. Heel veel sterkte meid, ik wens je het allerbeste voor 2014.
Ik maak op dit moment een scheiding mee hoor en ik heb dit topic vanaf het begin af aan gevolgd. Het lijkt alsof er haast bij is en ik probeer alleen maar aan ts duidelijk te maken dat hier enorm veel tijd en aandacht aan besteed moet worden voordat je zo'n zware beslissing kunt nemen. Dat het gedoe met die andere meid al lang bezig is weet ik wel, maar de tijd van de beslissing om te vechten dmv therapie en uit elkaar gaan vind ik persoonlijk nogal snel. Van het ene moment dat relatie therapie nog een optie is naar een scheiding ging zoals TS beschreef binnen een paar dagen. En ik bedoel het totaal niet lomp. Als je mijn eerdere reacties hebt gelezen dan zou je dat kunnen weten. Ik heb het gewoon enorm te doen met de kleine.
Die uitleg snap ik wel en geloof dat ts wel nog wil proberen maar helaas zal ze niet ver komen als zij de enige is die nog wil proberen. Haar man zegt niet meer te willen, tja dan mag ts hoog of laag springen... Als mijn man zou aangeven niet meer te willen proberen dan heb ik het geregel ook liefst zo snel mogelijk van de baan. En als hij zich dan nog zou bedenken over een paar weken dan is het echt jammer maar helaas. Ik schiet niks op met een twijfelaar en de kleine ook niet.
We hebben gister een heel goed gesprek gehad, ik heb dingen van hem gehoord over zijn jeugd die hij nog nooit aan iemand heeft verteld. Ik heb hem dan ook heel sterk aangeraden om psychische hulp te zoeken. Hij gaat hier nu over na denken, hij slaapt nu een paar dagen bij zijn moeder, dan praten we weer verder. Er is dus ergens een heel klein kansje dat we er misschien toch nog uit gaan komen.
Wat goed om te horen. ( Dat jullie een goed gesprek hebben gehad. ) Ik hoop dat jullie blijven praten, hij vooral. Ik hoop toch echt dat jullie eruit gaan komen. Sterkte nogmaals
Wat goed dat jullie zo goed hebben gesproken, hij zich kwetsbaar heeft opgesteld jou dingen te vertellen die niemand weet. Dat is toch een heel mooi teken.
Hoe kun je nou zeggen dat mensen in het algemeen te snel uit elkaae gaan? Niemand gaat voor de lol scheiden hoor! Vroeger werd er niet gescheiden omdat het toen niet sociaal geaccepteerd was om dat te doen, nu kies je voor een scheiding om niet ongelukkig en ruziend door te sukkelen. Sowieso is iedere situatie anders, maar voor kinderen hoef je echt niet bij elkaar te blijven. Soms is het zelfs beter om juist uit elkaar te gaan. Kinderen worden nie blij van ongekukkige, ruziende ouders...
Ik zeg helemaal niet dat mensen over het algemeen snel uit elkaar gaan. Ik gaf aan dat in mijn omgeving mensen uit elkaar gaan zonder te vechten. Als je een ander tegenkomt en de week erop bij de advocaat zit terwijl je de week ervoor trots verteld voor een tweede kindje te (mijn collega), je partner verteld dat je zwanger bent en hij zijn spullen pakt en nooit meer terug komt (mijn vriendin), of zegt dat je gewoon niet meer verliefd bent en meteen besluit te vertrekken (mijn broer). Kan ik toch echt beamen dat deze mensen voor een snelle makkelijke weg hebben gekozen. Ik ben het helemaal mee eens dat ruziënde ouders een hel zijn voor een kind helaas ben ik hierin ervaringsdeskundige. Maar zoals je in een andere post hebt kunnen lezen weet ik zeker dat wanneer mijn ouders toen hulp hadden gezocht het helemaal niet zo ver had hoeven komen. Door de spanningen zocht mijn moeder een uitvlucht, ze vond een andere man en mijn ouders zijn gescheiden. Ze hebben jaren niet met elkaar gesproken. Nu (10 jaar na de scheiding) komen mijn ouders met regelmaat bij elkaar over de vloer. Nog níet eens als de kinderen er zijn, ook gewoon uit eigen beweging. Mijn vader klust bij haar in huis, zij kookt voor hem en we vieren gezamenlijk kerst en met nieuwjaarsdag eten we met elkaar. Mijn mening is dus, (ondanks de beschadigingen die ik en mijn broers hebben opgelopen van devreselijke scheiding)dat de juiste hulp veel had kunnen doen. En zelf zit ik ook niet in een erg makkelijke relatie. Mijn man heeft ADHD wat soms de nodige problemen met zich mee brengt. Ik zou erg makkelijk kunnen zeggen we gaan uit elkaar want op dit moment, drukke tijden op zijn werk afsluiting van het jaar, de kerst, oud en nieuw, vrije dagen waardoor zijn ritme weg is loopt hij op alle fronten vast. We hebben geen ruzie omdat ik dit allemaal accepteer. De kinderen hebben hier dus geen last van. Al hebben ze natuurlijk wel last van de buien van mijn man maar die blijven altijd bestaan ook als we uit elkaar gaan. Maar ik ga níet weg, ik vecht voor onze relatie, grotendeels voor de kids want ik weet wat een scheiding met een kind kan doen. Maar ook voor mezelf, want ik weet dat er ook rustigere tijden aan komen. Maar als ik geen kinderen had gehad, kan ik je met zekerheid zeggen dat ik al lang vertrokken was.
Wat ik hier uit je laatste stukje opmaak is dat je nu voor de kinderen bij hem blijft, je rustig houdt, geen ruzie maakt om zijn buien, het allemaal accepteert. Je zou bij hem weg gegaan zijn als er geen kinderen waren? Dus niet om hem maar de adhd die hij heeft? Is dat houden van? Dit is niet om een rel of iets uit te lokken maar mijn mening wat ik uit je tekst opmaak. Het spreekt elkaar wel een beetje tegen
En zelf zit ik ook niet in een erg makkelijke relatie. Mijn man heeft ADHD wat soms de nodige problemen met zich mee brengt. Ik zou erg makkelijk kunnen zeggen we gaan uit elkaar want op dit moment, drukke tijden op zijn werk afsluiting van het jaar, de kerst, oud en nieuw, vrije dagen waardoor zijn ritme weg is loopt hij op alle fronten vast. We hebben geen ruzie omdat ik dit allemaal accepteer. De kinderen hebben hier dus geen last van. Al hebben ze natuurlijk wel last van de buien van mijn man maar die blijven altijd bestaan ook als we uit elkaar gaan. Maar ik ga níet weg, ik vecht voor onze relatie, grotendeels voor de kids want ik weet wat een scheiding met een kind kan doen. Maar ook voor mezelf, want ik weet dat er ook rustigere tijden aan komen. Maar als ik geen kinderen had gehad, kan ik je met zekerheid zeggen dat ik al lang vertrokken was. Dan vraag ik me in dit geval af. Hoeveel hou jij dan van je man? Want je zegt eigenlijk, als de kinderen er niet waren was ik al lang weg geweest. Je heb hem met deze stoornis leren kennen. En hij zal wat dat betreft geen bal anders zijn als toen. En hou er dan ook rekening mee dat het een kans van 1 op 3 is dat een van je kinderen dit (of aanverwante stoornis) ook heeft. Sorry als ik een beetje heftig klink. Het is niet als een aanval bedoeld.
Ze zegt alleen dat ze haar verantwoordelijkheid neemt. Daar hoef je verder geen dingen bij te interpreteren.
Ik heb niet gevraagd om advies in mijn relatie, dit is mijn manier om er mee om te gaan. Maar ik wil hier toch nog wel even op reageren. Adhd is niet iets wat altijd in heftige mate aanwezig is maar ook getriggerd wordt door omstandigheden. Nu met zijn werk, het ontbreken van de structuur omdat de kids vrij zijn en hij ook wat vrije dagen heeft bijv. In de afgelopen jaren zijn er wel vaker zulke momenten geweest. In een eerdere post heb ik aangegeven dat als ik geen kinderen had gehad het best mogelijk was geweest dat ik was weggegaan. Zulke momenten zijn nl niet prettig. Hij wordt overigens niet aggressief oid. De kinderen slepen me hier doorheen en wanneer alles weer een beetje in rustig vaarwater is, hebben we het heel leuk. Hoeveel ik van mijn man hou? Ik vind dit eigenlijk een beetje een vreemde vraag. Als ik niet van deze man zou houden, zou ik dan al deze moeite doen? Ja ik heb mijn man leren kennen maar toen had hij nog niet deze diagnose. Als hij deze wel had gehad, had ik er nog niks van geweten zoals de helft van Nederland die niet precies weet wat het inhoudt. Bij mijn man is de diagnose pas 2,5 haar geleden gesteld. Hij was altijd wel wat drukker dan anderen naar mijn zich uit alle andere dingen van wel redden. Toen ons derde kindje geboren werd ging het mis. Hij verloor het overzicht en dat was het moment dat ik geen gevraagd heb zich te laten onderzoeken. Dus je stelling dat hij geen bal anders is als toen ik hem leerde kennen klopt niet helemaal. Hij id idd dezelfde persoon met dat is verder alles mee gezegd. Met jouw stukje dat de kans 1 op 3 is dat mijn kinderen het ook kunnen krijgen kan ik niet zo veel. Ik ben zelf mee geweest naar de psychiater, heb me heeeeel veel ingelezen dus hiervan was ik natuurlijk al lang op de hoogte. Maar ze zijn er inmiddels, 3 stuks dus daar zullen weer het toch mee moeten doen.... Mijn man is en geweldige papa, een lieve man. Hij zal ons nooit bewust kwaad willen doen. Maar het is wel heeeeeeel lastig. Want ADHD houdt niet in dat iemand alleen maar heel druk is, dat is maar een klein onderdeel van het probleem. Maar nogmaals, ik vroeg niet om advies in mijn relatie, het is vaak al lastig genoeg.
Ik wil niet de brenger zijn van slecht nieuws maar ik heb bijna hetzelfde meegemaakt. Bij mij waren er geen kinderen bij betrokken. Mijn ex bleek ook hetzelfde te doen smsen en facebooken met collega. Hij zei ik stop. En ik heb hem twee keer meer betrapt dat het contact niet was gestopt. Mijn verdriet was zo groot en ik heb deze vrouw ermee geconfronteerd zo boos was ik. En ze lachte mij uit, ik heb toen besloten dat ik zo niet kon leven Nu was ik alleen en dat scheelt. Ga idd in relatie therapie want met kindjes is het een hele andere zaak
Nou, de hoop was van korte duur, hij is wel bereidt om aan zijn problemen te werken maar hij is er van overtuigd dat het tussen ons niet meer goed komt, hij is nu dus definitief uit huis vertrokken. Nu alles maar zo goed mogelijk regelen voor de kinderen.