Onze lieve dochter is op weg naar 14 maanden. Het afgelopen jaar is ontzettend zwaar geweest ivm slapen. Heel vaak werd ze 7 à 8x per nacht wakker om even aan de borst bij te tanken. Sinds 3 maanden drinkt ze enkel nog van de fles. Ik ben nl 20 weken zwanger van ons 2e monstertje en ben toen voor de 1e x opgenomen met ernstige hyperemesis gravidarum. Door de medicijnen die ik kreeg moest ik onmiddellijk stoppen met BV. Op zich had ik het er heel moeilijk mee maar ik was zo ziek dat ik het borstvoeden niet meer aankon. Na 3 opnames in het ziekenhuis gaat het sinds een 3tal weken iets beter. Alleen voel ik me zo ontzettend moe, leeg en verdrietig. Zouden het de hormonen kunnen zijn? Ik ben zo ontzettend bang dat ik me nooit meer beter ga voelen. Ik ben ook zo bang dat ik me nooit meer echt vrouw ga voelen, enkel mama. Begrijp me niet verkeerd: ik ben supergelukkig met ons dochtertje en mijn super lieve en begripvolle echtgenoot maar ik vraag me af of ik ooit weer tijd voor mezelf zal vinden. Weer tijd om uit te slapen. Weer tijd om mooi te zijn. Ben ik nu egoïstisch? Zijn er nog mama's die dit herkennen?
Ik denk dat je fysiek en geestelijk nogal uitgeput bent. Iedereen moet bijkomen van gebroken nachten laat staan over zo een lange periode. Nu ben jij ook nog eens zwanger wat opnieuw een aanslag is op je lijf. Ik denk dat alles in jou schreeuwt om rust! Dus pak die rust, geef eraan toe.
ik denk dat veel mamas zich herkennen in je verhaal. ik vind het persoonlijk ook fijn om soms even mezelf te zijn ipv mama. even alleen of met een vriendin op stap, zonder kind. ik denk dat jou probleem nu ook vooral ligt in je vermoeidheid. zwanger geraakt van je 1e kindje, zwaar jaar en nu weer zwanger wat niet helemaal lekker gaat... je hebt een heel zwaar jaar achter de rug vergeet dat niet. misschien is het mogelijk om voor jezelf af en toe een rust dag in te plannen, dochter logeren (of jij) zodat je lekker bij kunt slapen en even nergens aan hoeft te denken... keer even terug naar jezelf, doe het hoog nodige en laat al het andere liggen, even rust voor jezelf gaan creeeren anders ben je dalijk helemaal leeg...
Ik snap je helemaal! Alleen dit gevoel is bij mij al vanaf het begin zo (zoontje nu 13 mnd). Dit zal bij jou vast niet geval zijn aangezien jullie al hebben besloten voor een tweede te gaan? Op dit moment zijn wij allebei op een punt dat we denken dat ons zoontje enig kind blijft.
@konijntje: het gevoel waar ik nu mee rond loop, ervaar ik nog niet zo lang... Een paar weken denk ik. We zijn inderdaad zwanger maar veeeeeel sneller dan gepland. Bedoeling was om er in februari, maart van dit jaar aan te beginnen maar de gynaecologe raadde ons in augustus aan om met de pil te stoppen. Mijn lichaam zou toch een paar maanden nodig hebben om een regelmatige cyclus op te starten. Bovendien gaf ik nog volledige BV! Wat was voor mij de schok groot toen ik 2 weken later zwanger was. Voor mij hoefde het helemaal niet meer. Ik was super gelukkig met ons dochtertje. Mijn man wilde heel graag een 2e kindje. De reden waarom ik grote twijfels had voor een 2e was omdat ik tijdens de 1e zwangerschap ook HG had gehad en het waren 9 vreselijk zware maanden. Iedereen beseft ook wel, als je aan kinderen begint, dat je leven zal veranderen. Maar af en toe is het verdomd moeilijk en zwaar. Ik weet dat het niet opweegt tegen al die prachtige momenten: deugenietenstreken, knuffels, lachjes,... Maar als ik heel eerlijk ben, mis ik mezelf. De vrolijke, verzorgde, uitgeruste spring-in't-veld heeft plaats gemaakt voor iemand die ik niet ken...
Ik heb me ook wel zo gevoeld ik heb gezorgd voor oppas. Vond het in het begin wel moeilijk maar had echt tijd voor mezelf nodig, ik werd helemaal gek. Nu gaat dochter 1 dag in de week naar oma, en kan ik even niksen. Ook gaan man en ik af en toe een middagje weg. Das echt genieten, en dubbel zo genieten als we weer thuis komen
Ik wil je even heel veel sterkte wensen... En het lijkt mij dan ook een schok zeg, dat je plots zwanger bent. En wat oneerlijk dat je weer hg zwangerschap hebt... Ik weet hoe t voelt en t is klote. Logisch dat je je zo voelt. Probeer echt aan jezelf te denken, uiteindelijk beter voor je dochter en voor je kleine op komst. Slaapt je dochter nu wel goed? Fijn dat je man je zo steunt! En hopelijk kun je verder thuis blijven! Rust genoeg... Doe leuke dingen als je daar de energie voor hebt, doe dat gene waar je jezelf in kunt (terug) vinden.. Het komt vast goed.. Maar je hormonen maken t je niet makkelijker.... Ik voel me na bijna 14 mnd ook nog niet mezelf en een 2de.. Graag.. Maar zo bang voor weer maanden zh in en uit.. En dat wil ik mijn zoontje en man niet aan doen... Ik geniet hierdoor denk ik ook dubbel van mijn zoontje want misschien blijft het bij eentje... Worden zoals ik was voor mijn zwangerschap zal niet gebeuren. Ik ben nu trotse moeder. Me af en toe niet alleen de mama van voelen komt steeds meer en geniet ook van die momenten... Maar geduld is een schone zaak. Is niet niks wat je in je rugzak mee draagt!
Ik kan het me heel goed voorstellen! Er zijn natuurlijk een aantal dingen gebeurd waar je niet voor gekozen hebt. Maar, je had wel zelf kunnen weten dat je zonder pil zwanger kunt worden. BV is geen anticonceptie. Maar het is nu wat het is, en je hebt straks 2 prachtige kinderen! En daarbij ben je jezelf. Jezelf, die je nu in dienst stelt (deels) van je nageslacht. Dat geeft je veel, maar kost nu even nog meer en daar is de balans dan zoek. Dat betekent dat je die balans weer terug moet proberen te krijgen. Enerzijds kun je zoeken naar wat je energie geeft (bijvoorbeeld leuke dingen doen met je partner/dochtertje, dagje weg met vriendinnen), anderzijds kun je kijken naar die energievreters, wat je daar aan kunt doen. Besteed je dochtertje een keer een nacht uit bijvoorbeeld. Ik heb ook lang BV gegeven en mijn jongste is afgelopen nacht voor het eerst wezen logeren (ze is 21 maanden nu). Zalig! Het geeft zoveel energie om tijd met elkaar door te brengen én 11 uur op een nacht te kunnen slapen zónder pauzes! Maak je niet teveel verwijten over je zwangerschap richting je dochtertje. Ze heeft lang BV gehad, en dat is een supergoede start. Nu waren er andere afwegingen en daar had je geen grip op. Het moest. Het is wat het is. Over 9 maanden heb je een mooi kindje wat je weer op jouw melk kind kunt groot brengen, hopelijk met minder nachtvoedingen Ook over de tijd die je misschien hebt gemist met haar toen je in het ZH lag. Niet jouw schuld, het is je overkomen, en je kunt er alleen het beste van maken! En dat doe je!! Neem rust nu het kan, sterk aan, verzorg jezelf en dan zul je zien dat er ook weer energie vrijkomt voor jezelf. Ja je bent moeder, dat wordt je nooit meer niet, maar dat betekent niet dat je alleen maar moeder bent. Knuffel!!
Een digitale knuffel van mij! Ik mis mezelf ook wel eens, zit hier op mn werk met een snotvlek op mn schouder waar ik pas achter kwam toen ik mn jas uit deed, gelukkig kan ik mn haar er een beetje voor hangen Ik kan me niet eens meet herinneren wanneer ik voor het laatst mn skates aanhad of uren zat te tekenen. Maar ik weet wel dat het ooit weer terugkomt. Maar dan samen met mn mooie meid en dat is het toch alles waard. Ik zie mezelf over een paar jaar wel weer verschijnen