Wat ik vergeet te vertellen is dat mijn zoontje heel veel spuugde en daar ook onrustig van was. Ik hoorde hem vaak voeding terug slikken waardoor hij ook wakker schoot maar dankzij het inbakeren viel hij meteen weer in slaap. En je doet echt niets fout. Je bent juist een hele goede moeder omdat je naar oplossingen blijft zoeken. Het wordt echt beter.
Meid, dit is zooooo herkenbaar!! En troost je: vanaf 10-12 weken gaat het écht met sprongen beter Ik ben met 8 weken ook helemaal ingestort en met spoed in het ziekenhuis terecht gekomen, omdat het helemaal "mis" ging: reflux + slecht lopende bv (sterke tsr en hyperlactatie) + overprikkeld = DRAMA We hebben toen alle medische zaken laten uitsluiten, medicatie gekregen voor de reflux en de baby 2 nachtjes naar opa en oma gedaan en vanaf dat moment alleen nog maar een stijgende lijn gehad. De neerwaartse spiraal was doorbroken en het genieten kon beginnen Waar ik heeeel veel aan gehad heb, is de draagdoek. Voor refluxkindjes ideaal (want rechtop) en jij hebt even lekker de armen vrij. Daarnaast slapen ze meestal heeerrrlijk in de doek! Verder zijn we begonnen met rust en regelmaat en inbakeren (Pacco). Dat bij elkaar zorgde er ook voor dat het steeds beter ging! Succes meid!! Komt goed
heel fijn die reacties! vandaag was echt drama! van 6.16 uur tot 17.30 uur in totaal maar 1 uur geslapen.. en echt, ik probeer vanalles te doen om hem te laten slapen... inbakeren geprobeerd maar hij krijste alles bij elkaar... na een kwartier maar weer opgepakt. ik kijk zooooo uit naar de 3 a 4 maanden!
Heel erg herkenbaar! Ook hier in het begin overdag onrustig en 's nachts wel wat beter. Wij woonden ook zo ongeveer in zijn slaapkamer op een stoel naast zijn bedje. Steeds werd er gezegd dat het na 3 maanden beter zou gaan en daar was ik dan ook echt naar aan het aftellen. We kregen in die tijd van een verpleegkundige van het CB zelfs het 'advies' om hem te laten huilen want hij zou het wel lekker vinden dat wij dan steeds weer naar hem toe kwamen. Dat hebben we dus niet gedaan! Maar hier ging het pas na bijna 4 maanden beter, omdat hij toen Pepti ging drinken. Als moeder voel je denk ik meestal wel aan of dat je kindje iets mankeert en het is erg frustrerend als het erg lang duurt voordat je er eindelijk achter bent waarom je je kindje niet getroost krijgt. Ook de schuld bij jezelf zoeken is heel erg herkenbaar: "Wat doe IK nog verkeerd nu?!?!" en ook: "Als ik DIT geweten had een jaar eerder dan was hij er nu echt niet geweest!" waar ik me dan vervolgens weer schuldig om voelde dat ik dat durfde te denken, want ik moest juist blij zijn... Toen het met ons zoontje beter ging heeft het ook nog wel echt even geduurd voordat ik het zelf ook durfde te geloven dat het echt beter ging en toen is het genieten pas begonnen. Eindelijk konden we een ontspannen jongetje in de armen houden ipv een overstrekkend plankje en krijsen werd vervangen door veel lachen! Maar de tijd daarvoor duurde echt heeeeeeeeel erg lang. Heel veel succes, ik hoop voor je dat je snel weet hoe je je kindje kunt helpen, want het is loodzwaar zo die eerste tijd!