Hoi allemaal, ik heb het voorbije half jaar zelf 2 miskramen achter de rug (6w5d en 6w) en het lijkt soms alsof het hele universum net uitgerekend zwanger wordt als jij door zo'n moeilijke periode gaat. Ik denk dat velen hier het ook zo ervaren... Ik heb nog maar weinig vriendinnen die geen kindjes hebben of niet zwanger zijn, ook in mijn schoonfamilie en eigen familie zijn de zwangerschapsaankondigingen en geboortes niet bij te houden... En net als ik denk dat ik aan de beterhand ben, dat ik denk: 'Ik heb het een plaatsje gegeven', verschijnt er een nieuwe aankondiging in mijn newsfeed op FB en springen de tranen me in de ogen en zou ik onder een steen willen kruipen. Eén van m'n beste vriendinnen is zwanger geworden tussen mijn 2 miskramen in en ik ben haar vertrouwenspersoon en ze betrekt mij overal bij. Ik wil dat ook. Van de eerste zwangerschapstest tot iedere echo, ik weet 't als eerste. Dat vind ik wel fijn. Alsof dat net helend werkt en een drietal weken na mijn 2de miskraam stond ik vrolijk in 'n babywinkel cadeautjes voor haar uit te zoeken en dan denk ik: 'Schouderklopje voor mezelf! Goed bezig!' Maar dan een paar dagen later is er weer 'n geboorte of een nieuwe aankondiging of... En dan ben ik plots zo sterk niet meer en lijk ik ontroostbaar. Elke week is er al heuglijk babynieuws geweest. Soms lijk ik de confrontatie wel aan te kunnen, maar soms ook niet. Soms gun ik het anderen en soms wringt het. Ik gun het hen wel, maar... Het doet tegelijkertijd ook zo'n pijn. Omdat ik veel in het buitenland ben, ontgaan de babyborrels en ziekenhuisbezoekjes me gelukkig nog. Maar ik ben bang voor mijn eerste confrontatie in 'n ziekenhuis of als ik binnenkort weer in 't land ben. Hoe gaan jullie hiermee om? Wordt het ooit gemakkelijker? Mijden jullie babyborrels e.d.? Of gaan jullie er toch heen? Vele groetjes, Aria
Moeilijk is het he Ik vind zelf dat het niet makkelijker word, maar juist moeilijker. Hoe meer er om mij heen zwanger worden en bevallen, hoe moeilijker ik het vind. Helaas is ook zowat iedereen die ik ken net bevallen of zwanger en bij mij blijft het mis gaan. Maar het verschilt ook wel per dag hoe ik me voel, soms zie ik het weer positief in. Binnenkort moet ik weer een paar keer op kraamvisite en zit er nu al tegenop. Ik betrap mezelf er wel op dat ik minder met zwangere en net bevallen vriendinnen afspreek. Dat is natuurlijk niet zo netjes van mij, want zij kunnen er helemaal niets aan doen. Hopelijk kan ik het ooit allemaal accepteren en een plekje geven, maar dat zit er nu nog ff niet in. Misschien ook logisch, m'n laatste miskraam is nog maar 3 weken geleden. Ik kan alleen maar hopen dat 2014 voor ons allemaal een heel mooi jaar gaat worden!
Hoi Nijntje, ik lees net je onderschrift... Je hebt ook al 'n hele moeilijke en lange weg moeten afleggen. Ik hoop dat je in 2014 mag gezegend worden met 'n pracht van 'n gezond kindje. Ik begrijp je gevoel inderdaad: soms wil je de zwangeren gewoon mijden. Niet omdat je 't hen niet gunt, helemaal niet, maar omdat het telkens zo confronterend is en die confrontatie zo'n pijn doet. Het vraagt ontzettend veel energie van je om je eigen verdriet opzij te zetten, zodat je kan blij zijn voor 'n ander of je tranen kan bedwingen als je op geboorte-visite moet of als een vriendin/familielid vertelt dat ze (opnieuw) een kindje verwachten. Veel geduld, ook voor jou en veel moed om deze moeilijke weken te doorstaan! Lieve groetjes, Aria
Grappig dat ik dit topic tegenkom, net nu ik erover dacht er zelf 1 te openen... Ik heb in mei 2013 (9 weken) en in september 2013 (10 weken) een miskraam gehad. Vooral de laatste heb ik echt als heeeeel naar ervaren en ik ben nu vooral doodsbang om weer zwanger te worden en weer die horror mee te moeten maken. Ik heb al 2 kinderen en dit had voor ins een cadeautje moeten zijn. De kroon op ons geluk. Maar na de laatste keer durf ik het gewoon niet meer te proberen. Eergisteren hoorde ik van mijn moeder dat mijn nichtje zwanger is van haar tweede kindje, gisteren hoorde ik dat een vriendin pril zwanger is van haar derde (en het moielijk vond om aan mij te vertellen, wat ik dan weer moeilijk vond om te horen) en vandaag hoorde ik dat een nichtje aan de andere kant zwanger is van een tweeling. Ik gun het ze enorm! Er is niets mooier dan het krijgen van een kindje! Maar ik had verdorie ook in dat rijtje moeten staan! Ik had ook nog gewoon zwanger moeten zijn! En dat ik dat niet meer ben en een ander wel, dat doet pijn! Ik las op fb ook een status van iemand die vertelde nu echt compleet te zijn na de geboorte van hun tweede kindje. Ik wou echt dat ik dat ook had. Dat gevoel van compleet zijn. Heerlijk! Maar ja, ik durf nu ook niet meer zwanger te worden... dus compleet raken we zo ook niet... Mijn moeder (nou ja, mijn ouders natuurlijk ) hebben erg veel moeite moeten doen om zwanger te worden. Zij heeft ooit gezegd dat ze het voelde als witte jaloezie. Ze gunde het anderen ook, maar zichzelf ook. Zo ervaar ik dat nu ook. Ik gun het een ander. Echt. Maar ben wel verdrietig omdat het bij mij niet goed gegaan is...
Ik weet niet of ik mag reageren, ben momenteel zwanger... In 2008 kreeg ik te horen dat ik waarschijnlijk niet zwanger zou gaan worden, zeker niet op natuurlijke wijze, toevalsbevinding bij een gyn.echo. Toen dacht ik "ach dat zie ik dan wel weer", maar naarmate ik ouder werd werd het groter. Nichtjes werden zwanger, vriendinnen werden zwanger, 2jr geleden waren mijn 2 beste vriendinnen tegelijkertijd zwanger. Een van hen was er al even mee bezig, mmm had niets gevonden, 100% gezond. Ze klaagde steen en been, op zich begrijpelijk, ze had geen oorzaak dus geen behandeling. Ik had daar toch wel wat moeite mee, zij was gezond verklaard, ik zat vlg de gyn. tegen een traject van Clomid en IUI aan te hikken omdat er wel iets was, maar niet iets wat 100% garantie geeft dat je wel zwanger wordt. Ik luisterde naar haar verhalen, was begripvol en leefde mee, maar als ik dan de tel. had neergelegd kwamen toch de tranen. Een keer zei ze letterlijk "ach, jij doet straks even die behandeling, en anders een IVF'je, dan heb jij ook een kind". Alsof je dat "eventjes" doet, alsof het niks voorstelt!!! Ik ben wel naar kraamvisites blijven gaan, maar wel met moeite. Ik beloofde mezelf na elke kraamvis. en babyborrel dat ik mezelf mocht verwennen daarna met een bezoekje aan de stad of een concertbezoek met mijn jongere zus die nog niet met kinderen bezig is. Dat leuke vooruitzicht was voor mij de manier om die bezoekjes af te leggen. En als het iemand was die wat verder van me af stond ging ik niet. Mijn moeder, ook 2x met Clomid zwanger geraakt, meerdere mk's en ma's gehad, raadde mij tussen neus en lippen door af om te proberen zwanger te worden, ze wilde mij die lijdensweg besparen die ze zelf had gehad. Mensen denken er soms heel makkelijk over, maar een kinderwens is niet hetzelfde als de wens voor een bepaalde dvd oid...het is echt ingrijpend als het niet lukt en om je heen wel.
Heel lastig ervaar ik het ook, en dan heb ik "pas" 1 miskraam meegemaakt. Mijn schoonzusje is ongewenst zwanger. Ze is pas in april uitgerekend, maar zie er nu al enorm tegenop om op kraambezoek te gaan. Ben heel bang dat wij dan nog niet zwanger zijn en dan is het denk ik nog veel confronterender. Helaas zal ik wel moeten
Heel veel sterkte allemaal die net een miskraam hebben gehad. Ik weet uit eigen ervaring dat het voor mij alleen maar moeilijker en moeilijker werd ging ik eerst nog naar fam feestjes later niet meer al dat baby geklets en die zwangere ik kon het niet aan was in en in verdrietig maar ik had het dan ook al 9x mee moeten maken tot in 2012 ik positief testen en de angst weer de overhand nam maar tegen alle verwachtingen in ging het goed en kregen wij in okt 2012 een wolk van een zoon en sinds dien kan ik de miskramen en het verdriet een plaatsje geven ik zal het nooit vergeten en het zal altijd wel een beetje verdriet blijven doen dat we zo'n gevecht hebben moeten leveren om hem te mogen verwelkomen. Heel veel sterkte en de enige tip die ik kan geven is blijf praten met elkaar en stop je gevoel vooral niet weg dit maakt het alleen maar moeilijker.
Ik weet precies hoe je je voelt. Net als alle anderen hier. Daarom is het forum ook zo fijn, herkenning is voor mij erg belangrijk. Ik vind het heel moeilijk dat het lijkt of iedereen om me heen maar zwanger wordt zonder moeite en dat ik er zoveel moeite voor moet doen. Weet je ik hou mezelf voor dat ALS wij een kleine hebben, dat wij er zo gigantisch dankbaar voor zijn, dat andere mensen dit niet kunnen snappen. Als het dan echt lukt, is het ons ook gegund. Ik weet zeker dat het komen gaat. Wat betreft bezoekjes aan zwangeren of baby bezoek, die tijd is in mijn omgeving zelfs alweer voorbij. De meeste vriendinnen hebben kinderen en verwacht ik geen meer. Dat is misschien ook nog wel het moeilijkst. Een tijd lang heb ik het moeilijk gehad dat ik het rot vond dat wij straks in een baby tijd zitten en dat ik dan alsnog niet mee kan praten omdat hun kinderen dan allemaal op school zitten. Uiteindelijk probeer ik dat ook maar los te laten. Ik mag heel gelukkig zijn als het bij ons lukt. Ik moet niet kijken naar anderen. Maar soms is het zo moeilijk..soms voel je je gewoon even heel zielig. Soms voel je je sterk. Het wisselt met de dag Sterkte meid !!
Helaas weet ik ook hoe je je voelt. En nee, bij mij is het niet makkelijker geworden. Daar helpt de geboorte van onze Sam nu ook niet bij, maar ook voor mijn zwangerschap van hem had ik het nog steeds erg moeilijk met zwangeren. Ik was gewoon zo jaloers, en vond het zo oneerlijk dat het ons maar niet gegund was... Ik ging ook niet meer op kraambezoek of zo. Veel te pijnlijk. Sterkte meis!!
misschien mag ik hier niet reageren, maar ik ken vele in mijn omgeving die het zelfde zitten als jou. Van hun weet ik dat het nooit makkelijker wordt. Probeer er altijd 'open' en vooral eerlijk over te zijn. Als de omgeving jou niet begrijp vind ik dit een kwalijke zaak van hun! Heel veel sterkte en ik wens voor jullie allen een mooi en een zwanger 2014! Met een kindje als afsluiting.
Heel herkenbaar je verhaal. Ik had vooral in het begin veel moeite met zwangeren. Ik gunde ze het echt, maar ik had ook het gevoel dat iedereen voordrong. Ik bevind me in de leeftijd dat iedereen aan kinderen begint, sommigen zelfs al aan de tweede of derde. Dat is pijnlijk. Maar ik begin 'gewend' te raken aan de pijn en leegte. Ik ben wel altijd op kraambezoek etc geweest, ik heb daar wel mijn best voor moeten doen. Wat ik wel vreselijk vind, is dat je in het ziekenhuis in dezelfde wachtruimte als de zwangeren en pasgeboren baby's moet wachten. Dat is zo cru! Het moeilijkst vind ik zelf hoe de omgeving op jou en je situatie reageert. Bij de meesten duurt het begrip en geduld niet zo lang als jij zou willen. Veel sterkte!
Hoi allemaal, bedankt voor jullie reacties! Ik wil toch even zeggen: natuurlijk mogen ook zwangere vrouwen reageren. Ik vind dat helemaal niet zo confronterend, integendeel: velen die uiteindelijk toch een goede zwangerschap hebben 'gekregen', hebben hier vaak toch ook 'n moeilijke weg afgelegd. Zoals ik ook schreef: de ene dag gaat het, denk ik, beter dan de andere. En zoals iemand hierboven schreef: 't is vooral fijn om de herkenning te hebben. Mij heeft het geholpen om door op fora's te lezen dat andere vrouwen het ook zo moeilijk hadden, mijn eigen verdriet en die gevoelens van 'jaloezie' (Hoewel het dat niet echt is, want ik gun het anderen 100%) beter te kunnen plaatsen. Het hoort er nu eenmaal bij... Ik hoop ook dat deze topic voor andere vrouwen die even met zo'n gevoel zitten een uitlaatklep kan zijn. Want 't komt vaak 'plots' opzetten. Afgelopen weekend kreeg ik het nieuws dat mijn nicht zwanger is van haar 2de kindje. En ze is nog maar in mei 2013 bevallen van haar eerste en blijkt dat ze qua zwangerschap nu gelijk loopt met mijn 2de miskraam en toen had ik 't wel even moeilijk. Alsof je weer zo'n steek in je hart krijgt en die dikke buik van 'n ander je confronteert met je eigen lege buik. Vooral als het dan zo 'gelijk loopt' in timing. Dan kwam wel even de gedachte bij me op: 'Jij 2 zwangerschappen in één jaar en ik 2 miskramen in één jaar: kunnen we het niet eerlijk verdelen? ' Ik moffel dat wel snel weg zo'n gedachte en ik geef daar verder niet aan toe, maar ik denk dat vele vrouwen zich hierin kunnen herkennen... Ik heb de laatste dagen echter zoveel positieve verhalen gelezen. Het is misschien een lange weg die vrouwen als wij moeten afleggen vooraleer we 'n kindje in onze armen kunnen houden, maar het loopt toch vaak goed af, vaker wel dan niet. En dat geeft me weer 'n flinke dosis moed om 't binnenkort weer te proberen. Veel liefs en sterke aan allen die het moeilijk hebben, Aria
Inderdaad Banaantje, ik heb het gevoel alsof de omgeving verwacht dat het wel 'snel' verwerkt is. De meeste mensen die ervan op de hoogte zijn wensen je dan wel eens veel sterkte toe en laten weten dat ze 't heel erg vinden, maar 't is precies alsof ze denken dat het om 'n griepje gaat: 'Veel beterschap' met 't idee dat je er volgende week wel bovenop bent... Ik merk echter dat het een maandenlang proces is. En soms voel ik me weken goed en dan plots gebeurt er iets: te veel baby- en zwangerschapsnieuws op één dag bijvoorbeeld en dan komt al dat verdriet ineens weer bovendrijven, dan wil je je weer even afsluiten en wil je het huis niet uit. Een kennis van me staat op bevallen binnen 2 weekjes, dus ik vrees dat het eerste babybezoek zich toch gaat aandringen... Ik vond de tip van iemand hierboven wel leuk: jezelf verwennen erna, jezelf 'belonen' om daar naartoe te gaan. Ik kan me voorstellen dat ik me tijdens zo'n bezoek wel kan sterk houden en m'n pokerface kan ophouden, maar wat daarna als ik thuis kom? En dat vind ik dan weer zo erg voor m'n man, want die probeert wel veel steun te bieden, maar het feit dat ik dan verdriet heb, doet hem dan weer verdriet... Nu ja, het zal er toch op 'n dag van moeten komen. En wie weet valt het nog beter mee, dan ik vrees?