Ik wil even mijn hart luchten hoor. Want ook bij onze 2e zoon ervaar ik geen roze maar een donderwolk. Ik vind de babytijd zo ontzettend zwaar en kan er ook echt niet van genieten. Geen ritme, iedere dag en nacht weer spannend wat deze brengt. Mede door het slecht slapen van onze 2e. Hij slaapt overdag een aantal keer 3 kwartier, slaapt niet probleemloos in en na 3 kwartier begint het hele feest dus van voor af aan... En in de nacht is het ook heel wisselend en slaapt hij ook niet direct weer in. Een dag of 4/5 geleden zijn we gestart met inbakeren, de 1e dagen een succes, maar in de nacht kwam hij ineens om de 2 uur (niet van de honger want zijn fles dronk hij amper). Maar nu lijkt het effect weer weg. Ik snap ook niet hoe andere moeders hier wel van kunnen genieten, het enige wat ik de hele dag doe is voeden, troosten en luiers verschonen. Het liefst ga ik weer aan het werk. Dit had ik bij de 1e ook totdat ik ging inbakeren en hij beter ging slapen. Ik voel me echt een ontspoorde moeder...
Ik denk niet dat andere moeders ervan genieten als het zo gaat zoals bij jullie. Hier twee keer een huilbaby gehad en we zitten nog steeds in de gebroken nachten, dus naast dat ik uiteraard ontzettend veel van m'n dochters houd, zijn de eerste twee jaar hier toch echt doorbikkelen en afzien geweest bvij de oudste en reken ik daar ook maar weer op voor nu Maar: het wordt ooit beter
Thanx voor de bemoedigende woorden. Dat het ooit beter gaat dat weet ik gelukkig, volgens mij ging het bij de 1e prima toen hij kon tijgeren (met 8/9 mnd), dus veel onrust door frustratie van iets niet kunnen. Ik hield er wel rekening mee dat we weer een onrustige uk zouden krijgen. maar deze is nog erger dan de 1e. En ik dacht dat ik met rust, regelmaat en inbakeren dit snel genoeg opgelost zou hebben, maar helaas:x. En nu voel ik met ook nog schuldig tov de 1e, want die krijgt niet zoveel aandacht als ik zou willen. En ik ben gewoon een minder leuke moeder momenteel (de tranen rollen al weer over mijn wangen). Het enige wat ik kan is de hele dag janken. Gelukkig is de 1e echt een engeltje, zo makkelijk en je hoort hem niet klagen. Ik merk overigens wel dat hij ook slechter slaapt door al dat gehuil (vannacht hoorde ik een aantal keer 'o nee' uit zijn kamertje en hij sliep uit tot 10 uur zo moe dat hij was). Maar goed, hoeveel baby's zijn niet zo. En ik voel me er gewoon zo beroerd door andere moeders vinden dit misschien "normaal". Maar Rozemarijke, 2x een huilbaby, wat erg zeg, ik denk niet dat ik dat zou trekken. En dan 2 jaar lang gebroken nachten pffff. Respect hoor. Hier waren die bij de 1e al snel over met hier een daar weer een lastige fase.
En dan voel ik me ook weer schuldig t.o.v. de baby, omdat ik niet van hem geniet, en hem niet zoveel aandacht geef als ik zou willen. En eerlijk, ik moet echt nog aan hem wennen. (en de tranen blijven komen, tja die hormonen incl. vermoeidheid)
Allereerst sterkte! De eerste maanden waren hier ook absoluut geen roze wolk... Het was meer overleven. Met inbakeren is het vaak zo dat ze na een paar dagen een terugval krijgen, omdat ze dan goed bijgeslapen zijn. Dus houd moed! Hoop dat dit bij jullie ook het geval is.
Veel sterkte! Klinkt misschien wat gek, maar accepteer vooral even dat het nu geen roze wolk is. Door het te accepteren sta je er realistischer in en kun je milder voor jezelf en je zoontje zijn. En latn we eerlijk zijn: de babytijd is gewoon heel zwaar, zeker als je er nog een rond hebt lopen. Trek ook aan de bel als je het echt niet meer trekt. Nogmaals veel sterkte!
Yossie, Ik vind het heel goed van je dat je toegeeft dat je het niet leuk vind zo. Je bent geen ontspoorde moeder hoor. Ik vond de eerste 6 weken ook niet echt genieten ofzo. Het zoeken naar de gebruiksaanwijzing van je kindje vergt veel energie. En die energie heb je als kraamvrouw gewoon nog niet echt. Probeer een tijdje vast te houden aan de koers die je nu hebt uitgezet. Dus inbakeren en rust en regelmaat. Ook al heeft het nu even niet het effect wat je ervan verwacht. Het heeft even tijd nodig en iedere keer veranderen van interventie brengt voor jullie allemaal onrust. Laat het los dat je MOET genieten. Dat komt echt vanzelf. Toegeven dat het nu even niet zo leuk is, is de eerste stap tot acceptatie. Je doet het goed! Pak zelf ook je rust op de momenten dat het kan.
Sterkte en voel je niet slecht, hier precies hetzelfde huilbaby met reflux en koemelkallergie m'n dochter huilde 12 uur lang achter elkaar. Heb ook veel gehuild en heb haar veel naar m'n moeder kunnen brengen gelukkig zodat we konden slapen. Ik heb altijd gedacht er is iets niet goed met m'n dochter en na lang zeuren op het cb zijn we erachter en nu wordt het een vrolijke baby die mega veel slaapt. Het is doorzetten en zoeken wat er is. Ik wens je veel sterkte toe en het komt goed!
Ik knijp mezelf even in mn handjes dat ik een hele relaxte baby heb. Gelukkig heb ik er geen ervaring mee wel wil ik je veel succes wensen en ik hoop dat het snel wat beter gaat...
Dank je allemaal! Ik weet dat het genieten echt nog gaat komen, van de 2e geniet ik nu elke dag volop (hoewel ik nu idd in de overleefmodus zit ipv de geniet modus). Fijn (of eigenlijk niet fijn) dat het herkenbaar is. En ik ga ook zeker door met de koers die ik gezet heb, enkel rust en regelmaat was niet voldoende daarom ben ik gaan inbakeren, maar het verzet duurt wel een beetje lang, dacht dat daar 1 á 2 dagen voor stond??? En ach hij slaapt iig 3 kwartier, dus 1 slaapcyclus, ik weet dat veel kindjes alleen dat doen. Maar ik weet ook dat zoonlief niet genoeg geslapen heeft, want geef ik hem dan een fles dan valt hij tijdens die fles al in slaap (op bed wordt hij dan helaas al weer wakker). Wat ik ook ga doen is onderzoeken eisen bij het CB. Hoewel ik niet denk dat er echt iets mis is (er wordt iig niet echt gekrijst, hoewel ik wel ooit zie dat hij ongemak heeft). Maar ik wil het gewoon zeker weten...
Ow, en rust pakken is niet echt handig met 2 kleintjes, want 3 kwartier lang is onvoldoende voor mij om ook een dutje te doen. Ik snap die rusttijden op geboortekaartjes ook nooit, want hier is het absoluut niet zeker dat zoonlief dan ook slaapt (en bij de 1e idem dito), en als hij maar 3 kwartier slaapt dan kun je zelf amper rusten/slapen. Maar ik ga zeker de kleine eens naar mijn moeder brengen om zelf eens wat te rusten, zelfs een nachtje (of meer), ik weet dat dat me echt wel goed deed bij de 1e. En hierdoor ging ook mijn moeder zien hoe zwaar het echt was, dus wat herkenning daarin is ook fijn. Maar daarbij is dan ook weer schuldgevoel omdat ik al zo snel de kleine laat logeren ergens... Maar goed als ik geen PND wil krijgen weet ik dat ik dat moet doen. En ik hoopte dit x ook op een relaxte baby, in mijn buik was hij vrij rustig dus ik had stiekem daar ook heel erg op gehoopt. Ik ben echt jaloers op mensen met relaxte baby's!
Ik herken je verhaal echt wel. Hoewel ik heb genoten waren de eerste weken echt pittig. Ik heb ook regelmatig huilend steun gezocht bij mijn moeder. Zij is flexibel in haar werk, dan belde ik... Het gaat goed met 't' maar niet met mij... En hop daar stond ze weer. Heel fijn! Dus trek vooral bij je omgeving aan de bel! En het gaat over, hier na de juiste medicatie en voeding.
Sterkte! Ik heb ook nooit een roze wolk gezien. Als mensen zeiden: 'Geniet ervan', dan wist ik werkelijk niet waar ze het over hadden. Ons mannetje huilde veel en sliep onrustig. Na een week of zeven konden we gelukkig op koemelkvrije voeding overgaan. Toch bleef het zwaar, door de gebroken nachten. Nu lijkt het inmiddels weer ergens op, maar als ik terugdenk voel ik niet direct de behoefte dit opnieuw mee te maken. Beetje jammer, maar ik kom er vast nog wel eens overheen. Met een tweede kindje lijkt het me helemaal loodzwaar! Als je kindje kan gaan logeren en je weet dat je daar van opknapt zou ik het zeker doen! Heel veel energie, kracht en succes gewenst!
Ik vind/vond de eerste tijd ook heel zwaar en vooral omdat mn kleine mannetje zo onrustig was, nu hij begint met kruipen is hij pas tevreden Ik heb heel vaak mn schoonmoeder, zussen, vader en vriendinnen huilend opgebeld dat ik het echt niet zag zitten dan namen ze de hem even mee zodat ik tijd had voor mn oudste
Och meid ik voelde me na de geboorte van de tweede precies zo. Huizenhoog schuldgevoel naar de oudste toe (die er niets aan over heeft gehouden ) en niet van de jongste kunnen genieten omdat het alleen maar gedoe was, veel huilen, weinig slapen pffff. Oudste was een huilbaby dus stress van die periode kwam ook weer bovendrijven. Wat je zegt, elke keer wel even slapen maar nooit langer dan drie kwartier en dan was ze er weer. ARGH. Er mocht ook nooit langer dan twee uur tussen een voeding zitten want dan krijste mevrouw het huis bij elkaar. Nou ja...dat was overleven. What can I say? Het wordt beter! Echt waar. Zo slecht als ze toen sliep, zo perfect is ze gaan slapen na 9 maanden toen ze eindelijk een eigen kamer kreeg (verhuizing) en nu slaapt ze overdag 2 uur en 's nachts het klokje rond, dit alles zonder ook maar een kik te geven en is het een heerlijke dreumes. Nu je er middenin zit lijkt er geen eind aan te komen, maar echt, ooit komt het goed. Hoe beter je hem leert kennen, hoe meer hij aan het ritme went, hoe beter hij jou leert kennen, hoe ouder hij wordt...het wordt allemaal makkelijker. En probeer af en toe een oppas te regelen die een paar uurtjes oplet zodat jij misschien even kan bijslapen, of geef papa een nachtje nachtdienst in het weekend....Sterkte!!!
Hier was de roze wolk ook ver te zoeken hoor, vooral de 1e 10 weken waren pittig. Daarna werd het snel een stuk leuker allemaal,maar heb nog totaal geen kriebels voor een 2e kindje en weet ook niet of dat dat ooit nog gaat komen. Ik vond die 1e periode bijna traumatisch geloof ik...en dan die mensen die allemaal riepen dat ik ervan moest genieten.:x Heel veel sterkte en probeer te bedenken dat het een (lange? ) fase is die echt echt écht weer overgaat, je oudste zoon is het levende bewijs,nietwaar?
Oh en heb je al gedacht aan een draagdoek? Misschien slaapt hij beter/meer als hij overdag bij jou op je buik in de doek mag slapen. Heb je ook je handen wat meer vrij voor de oudste om samen wat te ondernemen of even lekker naar buiten te gaan...
Jullie woorden doen me goed, en maken me aan het huilen. Ik wil vaak ook op t kaartje schrijven (als er n baby geboren wordt) 'heel veel sterkte de komende tijd'. Maar dat is natuurlijk niet altijd van toepassing. Maar ik zou het hier op de kaartjes beter vinden dan geniet ervan. Ik zeg ook regelmatig tegen manlief "wat nou genieten"... En als mensen dan vragen "hoe gaat het" tja, war kan ik daar op zeggen. Gelukkig is er in mijn omgeving wel her en der (maar niet veel) herkenning. Vooral mijn tante, zij zegt ook de babytijd verschrikkelijk te vinden (1 huilbaby gehad en 1 "normaal maar overdag slecht slapende, 's-nachts wel goed slapende baby), ze doet liever de bevallingen nog n aantal x. Ik wilde altijd 3 kinderen, maar tis nu echt klaar, ik wil dit niet nogmaals, snap al niet waarom ik toch nog n 2de wilde nu ik er weer aan terug denk. Tijd heelt alle einden kun je wel zeggen! Maar ik begrijp ook dat er bij n aantal medisch gezien wat aan de hand was, wat waren de symptomen? Ik wil nl. Alles uitsluiten. Maar goed, hij huilt niet veel, is met n speen nl makkelijk te troosten... Stiekem hoop ik dat er iets is, zodat het ook verholpen kan worden.
Herkenbaar hoor, ik schrijf ook nooit 'geniet er maar lekker van'. Want vond het zelf allesbehalve genieten. Vind het nu ook berespannend met de tweede die eraan komt. Hoop dat ik meer naar mn gevoel kan luisteren zodat daar iig meer rust mee in de tent is. En vergeet ook niet dat je nog maar pas bevallen bent...
Draagdoek heb ik wel aan zitten denken. Maar ik ben net blij dat hij in zijn eigen bed slaapt ipv in ons bed/op onze arm. Ben bang dat hij dan in de nacht zijn eigen bed ook niet accepteert... En nooit meer in zijn bedje wil slapen. En ik doe helaas geen oog dicht met hem in ons bed.