Hoi dames ik schaam me er soms een beetje voor maar ik heb last van paniek aanvallen.... niet zo zeer dat ik ga hyperventileren maar ik ga wel onwijs zweten , koude rillingen en buikpijn en ik word dan heel zenuwachtig en gejaagd. ik heb geen idee waar dit vandaan komt heb het nu sinds 5 a 6 maanden dacht eerst dat ik ziek was ofzo me schildklier of iets maar alles blijkt goed. Dus het zit tussen me oren en ik denk ook idd dat dat zo is... het is zo vervelend ...het komt zomaar opzetten. wie heeft hier ook last van ? Wat deed je om weer rustig te worden ?
Ik heb er ook last van. Enorm vervelend inderdaad.. Ik vertel mezelf altijd tijdens een paniekaanval dat het niet echt is en dat het weer over gaat. Tot die tijd probeer ik afleiding te zoeken. De ene keer kom ik er ook makkelijker uit dan de andere keer.
Heel herkenbaar.. Wat ik doe zijn ademhalingsoefeningen en probeer mijn lichaam te ontspannen. Het is bij mij tijdens de zwangerschap begonnen, ik had het toen zo'n 24 uur per dag, vanaf 6 maanden. Dat was een hel.. Nu heb ik het af en toe nog.
Ik heb een hele lange tijd een sociale angstfobie gehad. Ongeveer dezelfde aanvallen die jij beschrijft. Ik had het dus tussen vreemde mensen en plaatsen waar veel volk is. Buikpijn, overgeven, wc aanvallen haha, zweten, houd hebben, gejaagd voelen, iedereen liep op mij af of keek naar mij (dat gevoel had ik) Niet leuk als je werk zoekt! Enkel keren gebeurd dat ik op mijn eerste werkdag zo een sterke aanval kreeg dat ze me naar huis stuurden en niet meer terug hoefde te komen. Ik had er pillen voor gekregen maar die waren te sterk, viel ervan in slaap. Thuis had ik nog clozan liggen, dat had ik eens gekregen om angst voor de tandarts en die werkte goed. Ik nam dan zo een pilletje als ik de stad in moest. Uiteindelijk is het vanzelf overgegaan.
Al jaren last van, ik kon zelfs 5 jaar lang niet naar buiten zonder dat mijn man bij me was. Inmiddels heb ik nog steeds aanvallen, maar kan ik wel weer de straat op zonder mijn man en zelfs naar drukke gelegenheden. Winkels vind ik wel verschrikkelijk en in de rij voor de kassa staan kan ik dan weer moeilijk. Ik heb een tijdje diazepam geslikt, maar dan kon ik mn ogen niet meer openhouden dus mee gestopt. Heb echt zelf de knop om moeten zetten.
Heel herkenbaar.. Nu ruim een jaar last van een paniekstoornis. Ik ben in therapie (bijna afgerond) en daarnaast een online behandeling. Het gaat gelukkig stukken beter maar ik ben er nog niet. Zoek hulp hoor meid en modder niet zelf aan! Als je wil praten mag je me altijd een berichtje sturen! Knuff
Waarom schamen? Het is een veelvoorkomende stoornis. Lastig, maar niks om je voor te schamen hoor. Het heeft even geduurd, maar ik kan het grootste deel van de tijd relativeren. Als ik hyperventileer dan adem ik diep in en tel tot 10 (of 20) wanneer ik uitadem. Dit reguleert de ademhaling weer en je bent tegelijkertijd afgeleid van het gezeur.
Alsjeblieft schaam je er niet voor !! dit overkomt heel veel mensen. Ook ik heb hier al 12 jaar last van. Ik heb het redelijk goed onder controle. alleen in situaties die voorkomen of als ik een tijdlang mezelf weer heb voorbij gelopen komt het opzetten en moet ik pas en te plaats maken. Je leert er echt mee omgaan tot het een beetje weg ebt. sterkte ermee ook jij kan het!
Ik heb zelf een hyperventilatieapparaatje gekocht bij de apotheek. Kost een euro of 8. Die heb ik altijd in min tas. Die wetenschap helpt al heel veel.
Hier ook herkenbaar...( helaas) al sinds een jaar of vijf. Ik krijg verschrikkelijke zweetaanvallen en zelfs diarree als ik nerveus ben of als ik al denk aan iets wat ik moet doen wat ik spannend vind. De laatste jaren ben ik mezelf steeds meer dingen aan het afnemen door het niet meer te doen. Ik zit er erg mee, maar ik weet niet goed wat ik er mee moet doen. Heb nu therapie bij een haptonoom die mij probeert lichamelijk te ontspannen. In de rij staan bij een winkel is voor mij ook stressen. Ook alleen op pad gaan doen ik niet graag. Ik ben een keer heel naar geworden ergens en sindsdien durf ik niet goed meer alleen op pad..ik doe het wel maar veel te weinig. Er zijn veel dingen die ik eigenlijk graag zou willen maar alleen al uit angst vooraf niet doe..als iemand een goede tip heeft graag.
sorry haha maar wat fijn al die herkenning ! stiekem weet ik wel wat mijn angst is , en daar schaam ik me nog meer voor haha. ik ben namelijk bang om misselijk te worden, laat staan om over te moeten geven.... ik let daarom heel erg op wat ik eet . is het wel gaar? check check , hoeveel ? niet te veel anders word ik misselijk enz. en op zn moment dat ik in paniek raak is een moment dat ik dus DENK dat ik misselijk ben , dat zit dan ook echt tussen me oren en dan word ik dus helemaal panische ... ik zeg dan ook tegen mezelf joh het zin je hoofd enz... het is zelfs soms zo erg dat ik savonds niks durf te eten , liever het honger gevoel dan misselijk zijn
Hier nog een paniekeling. Heb het 2 jaar geleden gekregen, en ben er een half jaar vanaf geweest. Een maand geleden met de kerst is het weer om de hoek komen kijken. Ik probeer wel overal heen te gaan.. krijg alleen weer hartkloppingen, benauwdheid, zweten, afwezig gevoel enz.enz. Het is echt een ellende vind ik! Ben weer begonnen met antidepressiva sinds 2 1/2 week.. dat heeft me de vorige keer goed geholpen. Ik word er namelijk ook ontzettend depri van.. Succes!!
Mijn angst is om een echte paniekaanval te krijgen die ik niet meer tegen kan houden (dat is 2x gebeurd)... Ik ga dan helemaal trillen en krijg geen adem meer.. (hyperventilatie dus).. Hou er ook niet van dat mensen op me gaan letten als ze weten dat ik het heb. En verder? Heb geen idee wat die angsten zijn. Weet wel dat het opspeelt als ik veel stress heb, of er veranderingen plaatsvinden. Had nu net een nieuwe baan... ben zo ziek geweest van die aanvallen weer dat ik het weer vaarwel kan zeggen nu.. BAAL ERVAN!
Jeetje wat kl¤te zeg ..t beheerst je leven idd ik heb er dan sinds een paar maanden pas last van maar merk het nu al.. het ergste is nog...ik verloor heel veel gewicht na mijn bevalling ( 73 -> 48..) onderzoeken enz gehad maar niks aan de hand . maar nu denk ik dat ik weer waarom...
Ook ik loop er al jaren mee, heb GAS (gegeneraliseerde angststoornis). Niet voor schamen hoor! Ik ga altijd af op wat ik denk te kunnen en luister naar mijn gevoel. Kan nu met die wetenschap en medicijnen op werken na weer heel veel! Een therapie kan heel goed helpen! Sterkte!
Ik val ook af idd.. Maar volgens mij komt dat omdat ik er depressief bij ben.. En trouwens: die paniek vreet aan je hoor. Ben jij er nooit depressief van?
ik weet niet wat depri precies inhoud.. ben wel eens erg somber ja , kan soms dagen zijn soms momenten. maar dat relativeer ik aan het feit dat ik geen werk heb en dus de hele dag thuis zit met mijn dochtertje , tussen de muren.. we zijn een tijdje terug verhuist en hier ken ik niemand..
Hier ook iemand die er last van heeft gehad. Ik kan wel zeggen dat ik er vanaf ben nu. Bij mij was de oorzaak mijn werk. Ik had daar te maken met veel agressie en zelfdoding. In stressvolle situaties moest ik professioneel handelen. En als ik thuis, op een verjaardag, in de rij bij de kassa etc, dan werd ik niet goed. Zweten, trillen, hyperventileren, duizelig. Door cognitieve gedragstherapie heb ik de paniekstoornis overwonnen. En ben ik erachter gekomen dat het door stress komt. Ik dacht ook eerst dat het lichamelijk was, dat ik een tumor of weet ik wat onder de lede had. Ze dachten eerst dat ik ook ptss had, omdat door de therapie een trauma bovenkwam waar ik nooit over sprak. Dit bleek niet echt aan de orde te zijn. Maar door over dat trauma te praten met mijn vriend kan ik nu wel beter omgaan daarmee. Door de cognitieve gedragstherapie leerde ik mezelf vragen te stellen en daar antwoord op te geven. Ik moest juist niet vermijdgedrag doorzetten. Juist alles ondernemen, en mijzelf dan de vragen stellen; oke, dan krijg ik een paniek aanval..ga ik er dood aan? Nee, maar stel dat...ben ik er ooit al dood aan gegaan? Nee! Als het gebeurd, en ik zeg het tegen degene waar ik bij ben is dat raar? Mja misschien...zou ik het raar vinden als een vriendin dat zou zeggen? Nee natuurlijk niet! Als ik er weer 1 krijg, gaat ie dan over? Mja weet ik niet...is ie ooit wel eens niet over gegaan? Nee! Nou ja, zo een beetje. Ik schrijf het nu een beetje kort op, en het is inmiddels ook een paar jaar geleden, het heeft wel een paar jaar geduurd vanaf dat ik de diagnose kreeg tot dat ik kon zeggen tegen mijn vriend ik ben er grotendeels vanaf. Veel sterkte ts, en de meiden die er ook last van hebben.