Voordat ik mijn verhaal vertel wil ik alvast vragen om hier geen verhitte discussie van te maken. Ik weet dat er nogal wel eens fel gereageerd kan worden op dit onderwerp en dat is niet de bedoeling van dit topic. Alvast bedankt voor het lezen! Ik zit met een dilemma en alle mama's in mijn omgeving zijn pro FV dus daar kan ik het ook niet mee bespreken. Het verhaal is als volgt: Ik heb bij mijn vorige zwangerschap best lang getwijfeld of ik wel of geen BV zou geven. Maar ja, iedereen die ik kende gaf FV, mijn man is groot geworden met de fles en ik heb dan wel bv gehad maar ik heb altijd oorontstekingen, allergieën etc. dus ik was van mening dat het voordeel van bv in mijn geval niet was opgegaan. Ik had immers de klachten die juist voorkomen zouden worden door BV. Dus voor mij nog een argument om geen bv te geven. De grootste reden was toch eigenlijk wel dat mijn man graag de kleine ook zou willen voeden en dat ik het niet zag zitten om als Clara de koe ( sorry!) te gaan kolven zodat hij de voeding kon geven. Ik voel me daar gewoon niet prettig bij.... En ja, ik vond het vervelend voor mijn man als hij dan niet kon voeden. Dus toch gegaan voor FV. Meteen na de geboorte heb ik wel twee keer borstvoeding gegeven omdat ik wel wilde weten hoe het voelde en toen deed het mij ook niet echt iets. Maar een paar weken na de bevalling knaagde het toch aan mij dat ik geen bv gaf. Ik zag een andere moeder uit mijn zw.clubje het doen en het gaf mij een bijzonder gevoel. Ik heb het met mijn man gesproken om het alsnog op te pakken maar die vond het onzin en niet nodig. Na een paar weken dubben toch verder gegaan met FV. Nu ik weer zwanger ben snap je het wel.... Weer die twijfel! Maar nu, stel ik kies deze keer wel voor bv, snappen jullie dan dat ik het gevoel heb mijn eerste te kort te hebben gedaan? Terwijl hij het echt geweldig doet en zeker weten ook groot is geworden op de fv, maar gewoon.... Mijn gevoel.... Om die reden zou ik er zowat voor kiezen om ook nu geen bv te geven. Maar ja, die twijfel blijft. Ik zou het eigenlijk best een tijdje willen proberen.... Ik hoop dat jullie mijn dilemma begrijpen en ik hoop ook op (aardig en niet aanvallend) advies. Ik weet dat dit een lastig topic is maar zoals ik al zei, in mijn omgeving kan ik er met niemand over praten en ik moet het toch echt ff kwijt....
Zeker lastig... ik begrijp je probleem... ik heb twee keer heel bewust gekozen voor fv.. mede omdat ik me er gewoon niet prettig bij voelde.. Alleen achter de schotten op zolder zou me een veilig gevoel geven en dat leek me niets... Maar voor jou gaat dat niet op... Wat ik je wel wil meegeven is dat wat mijn vk me aangaf... je moet er voor de volle 100% achter staan, anders kan je beter voor de fles gaan... en probeer het met je man te overleggen... wie weet staat hij er nu anders in...
Ik zou het gewoon proberen! Ik geniet echt van het borstvoeding geven. Heerlijk momentje samen. Een ezel stoot zich geen 2x aan dezelfde steen....
Ik zou het gewoon proberen, bevalt het echt niet kun je altijd nog overgaan op fv toch? Het is waarschijnlijk makkelijker om op een later moment op fv over te gaan dan op een later moment toch weer te beginnen met bv ....
Niet te veel over nadenken. Je zegt het zelf dat je eerste kindje het geweldig doet dus daar hoef je je niet schuldig tegen over te voelen. Gewoon bv proberen en lukt het niet dan kun je over op fv
Je kunt natuurlijk ook 'gewoon' beginnen met borstvoeding. De eerste weken zijn het belangrijkst qua voedingsstoffen. En stoppen kan altijd nog en dan is er altijd nog de fles die op je wacht. Andersom is lastiger, denk ik... En wie weet wat je ervan vindt... En je man kan ook echt wel andere dingen doen. Ik geef hier uitsluitend bv en mijn man speelt en praat met onze zoon... echt de dikste lol hebben ze. Ik sluit niet uit dat zij t leuker hebben samen dan ik met mijn zoon, hoewel ik het eten heb :-D
Ik zou het ook gewoon proberen. Stoppen kan je altijd! En het zou zonde zijn als je weer spijt krijgt!
Je stelt je oudste kind echt niet achter als je de volgende zelf gaat voeden hoor! Je zult het vanzelf merken als je kinderen ouder worden, elk kind is een eigen persoon, met eigen behoeften, en het ene kind krijgt gewoon een beetje meer van het een, het ander een beetje meer van het ander. Het is wel heel jammer dat je geen steun uit je omgeving hebt. Vooral de houding van vaders is erg belangrijk bij het slagen. Ik ben het trouwens niet eens met beweringen dat je er alleen aan moet beginnen als je er 100% achter staat. Daarmee wordt onnodig gesuggereerd dat bv altijd zwaar of moeilijk zou zijn. En dat hoeft helemaal niet. Elk kind is anders, elke vrouw is anders, en als je iets niet doet dan weet je ook niet of iets had kunnen lukken. Ik zeg altijd: gewoon doen, je merkt vanzelf wel of het je wel of niet ligt.
Dank voor jullie lieve reacties! Ik denk dat jullie gelijk hebben en als ik diep van binnen kijk moet ik het gewoon proberen! Als de zwangerschap wat verder is ga ik na een voorlichtingsavond voor bv. Wellicht dat ik dan helemaal overtuigd ben.
Bij twijfel zou ik zeggen, gewoon proberen. Mocht het je niet bevallen, dan kun je alsnog overstappen naar de fles.
Ik heb bij onze tweede hetzelfde dilemma gehad. Bij de eerste wel aan bv begonnen, maar het was (mede dankzij erg slecht advies van verloskundige, kraamzorg, en cb en dat ondanks dat ik me echt heel goed had voorbereid door inlezen, voorlichtingsmiddagen etc.) een drama (pijn, baby viel te veel af dus bijvoeden vanaf dag 2, eindeloze voedingen, eindeloos kolven toch te weinig melk etc.), dus ben ik er na 6 weken mee gestopt. Bij de tweede ben ik nu wel (redelijk) succesvol bv gaan geven want ik wilde het heel graag toch weer proberen. Maar wel knaagt het schuldgevoel dat het bij mijn oudste niet is gelukt en dat ik hem daarmee tekort heb gedaan. Maar ik denk dan: ik kan niet meer naar drie jaar terug om dat te veranderen, maar kan nu mijn dochtertje dit wel geven, dus dan zou het voor haar niet eerlijk zijn om er nu mee te stoppen (of het helemaal niet geprobeerd te hebben) omdat het bij mijn zoontje niet werkte. Soort van de redenering waarom je het niet zou willen doen omdraaien dus zeg maar. Vindt Dirksmama's advies ook wel goed: het ene kind krijgt van het een een beetje meer, de ander van het ander, ieder krijgt uiteindelijk wat hij nodig heeft. Die ga ik voor mezelf ook onthouden!
Inderdaad, 100% hoeft niet hoor. Je kan je over het zelf voeden van je kind een heleboel voorstellingen maken, maar je weet pas echt hoe het is als je je kind aan de borst hebt . En bedoel ik als je voeding op gang gekomen is en je kindje heerlijk bij je drinkt. Dus het gewoon willen is al genoeg hoor! Als je de borstvoeding echt een kans wil geven, is het inderdaad aan te raden om naar een voorlichtingsavond te gaan. Neem je man mee. Want nee, er is verder niets mis met kunstvoeding. Maar borstvoeding is waar onze kindjes voor gemaakt zijn. En jouw lijf kan jullie kindje voeden! Wellicht kan hij het ontzettend mooie daar van gaan inzien, en ook de hele goede dingen die baby meekrijgt met borstvoeding....En je zal zijn steun gewoon heel hard nodig hebben. Want het verzorgen van een baby gaat zoveel verder dan alleen de fles geven. Bovendien heb je nog een wurm rondlopen en papa kan jullie allemaal lekker gaan verzorgen En lees een goed boek. Weet wat je de eerste dagen kan verwachten , wat normaal is en wat niet normaal is. Want borstvoeding mislukt niet in een paar dagen. Maar meestal doordat vrouwen een verkeerde verwachting hebben van hoe borstvoeding werkt. En omdat ze, als er problemen ontstaan, niet de juiste hulp krijgen of geen hulp vragen. (zie het bovenstaande bericht mbt kraamhulp, vk en cb, en dat is helaas geen uitzondering). Voor de echte hulp met borstvoeding kun je terecht bij een lactatiekundige. Die helpt je als je eventueel tegen problemen aanloopt. (die meestal met hulp goed op te lossen zijn). Dus, een goede voorbereiding is het halve werk! En wie weet krijg jij wel zo'n natuurtalent (dat zijn ze eigenlijk allemaal want het is de natuur) die meteen goed hapt en die meteen vanaf dag 1 helemaal samen met mama een super bv-team vormt!
Kijk inderdaad eens of in je omgeving VBN of LLL bijeenkomsten organiseren, gewoon om je voor te bereiden, zodat je niet bij een eventuele hobbel ten onrechte denkt dat het een berg is En leg aan je man uit dat je het echt wilt proberen, en dat je gewoon steun wilt, geen afkraken. Dus bemoediging als het misschien beetje tegenzit, te horen krijgen dat je een kanjer bent i.p.v. 'wat doe je jezelf aan, geef toch gewoon een fles'. Leg ook uit dat het feit dat je dit kindje bv wilt geven geen aanval op de oma's is die geen bv gegeven hebben, en dat het ook geen voortrekken t.o.v. de oudste is. (De ideeën die mensen soms hebben...)
goh het lijkt mijn verhaal wel!! Dit dus, ik voed mijn dochter nog steeds en heb mijn sxhuldgevoel losgelaten!
Bedankt voor al jullie lieve reacties. Ik ben hier erg blij mee en het doet mij nog meer nadenken over mijn keuze straks. En ook het grote schuldgevoel dat ik naar mijn zoontje heb mocht ik deze keer wel bv geven kan ik beter analyseren door jullie argumenten. Hartelijk dank daarvoor! Volgende week ga ik voor de eerste echo en als dan alles goed is dan zal ik met de vk het zeker gaan hebben over het geven van bv en welke voorlichting zij allemaal geven.
Helemaal mee eens. De steun is echt zo belangrijk!!! Dat is een van de redenen waarom het bij mij bij de eerste zo mis is gegaan: verloskundige zei na twee dagen: "Hoe vast zit jij aan bv? Want fles kan ook hoor." Kraamzorg hetzelfde, manlief ook ('dit gaat zo niet, nu is het klaar'), CB ook... nou dan wordt het heel moeilijk om het vol te houden. Bij mijn dochtertje nu heb ik het erg lang met mijn man er over gehad, en die steunt me nu juist heel erg. Bovendien woon ik nu in Canada, en heeft er hier nog niemand (ha niet, manlief niet, ziekenhuis niet) iets over stoppen tegen me gezegd. En dat terwijl er wel weer dezelfde dingen speelden (te weinig voeding). In plaats daarvan heeft iedereen juist geholpen oplossingen aan te dragen en daardoor begint het nu echt een beetje te lopen, en heb ik tot nu toe nog niet hoeven bijvoeden met flesvoeding. De enige die zei 'meid waarom stop je er niet gewoon mee' was mijn moeder, toen ik afgelopen week een borstontsteking had. Maar dat doe ik dus niet! Succes met de keuze!
Zelf was ik ook direct zeker dat ik fv wou geven. Zag het helemaal niet zitten om op verplaatsing de borst te moeten geven en vond het handiger als ik het voeden eens uit handen kon geven.. nu is ons dochtertje 9weken en ik heb heel erg spijt dat ik het niet geprobeerd heb. Bij een 2de ga ik dat dus zeker proberen. Al twijfel ik soms omdat ik vaak hoor van anderen dat ze zoveel problemen hadden bij bv. Maar heb met de fv ook al veel miserie gehad. Dus volgende keer geef ik bv!
Die 100% is idd onzin. Aan het begin van mijn zwangerschap wilde ik flesvoeding geven, totdat ik de kleine man begon te voelen in mijn buik en toch besloot borstvoeding een 'kans te geven'. Ondanks dat het de eerste week vrij slecht ging, ik had niet genoeg voeding, geef ik nu nog steeds volledige bv en zoonlief doet het heel goed met z'n bolle toet. Ik ben ermee begonnen met het idee: Dat doe ik wel even... Achteraf gezien had ik me beter moeten voorbereiden. Dus ga idd naar een voorlichtingsavond met je man, het is ook heel belangrijk dat hij je steunt in deze keuze. Niet bang zijn dat je je eerste te kort hebt gedaan, je bent z'n moeder en hebt gedaan wat jij denkt dat goed voor hem is. Dat is toch super! Fv-kids worden net zo goed groot als bv-kids. En je moet je al helemaal niets aantrekken van borstvoedingsmaffia, gewoon lekker doen waar jij je goed bij voelt. Geniet van je zwangerschap!