Mja bij ons ging het vooral bij de kleuters niet al te best. Ze zag alles, hoorde alles.. En probeerde vervolgens alles te voorspellen, 4-5 stappen vooruit, wat er zou gaan gebeuren. Ze was doodop als ze thuis kwam. Sliep enorm veel, chagerijnig, moe en ronduit BOOS en gefrustreerd. Zodra we het schoolplein afliepen ging d'r zonnige masker af en hadden we een bundeltje irritatie. Ging iets beter toen ze extra uitdaging kreeg en 1x per week plusklas overigens. Plusklas was met stuk of 10 kinderen in het bovenbouwgebouw. Rustig, werken aan tafeltjes etc (Ik vond de onderwerpen en de manier waarop beetje hapsnap trouwens maar Anne vond het leuk en daar ging het om) Verder is het een kunstzinnige school en kon ze haar ei wel kwijt in knutselen, tekenen maar ook muziekles, dansles en Engels. Maar ze bleef moe en chagerijnig. In groep 3 gaat het gelukkig veel beter. Veel rustiger in de klas. Minder kinderen en de kinderen die er zijn.. Zitten een redelijk deel van de dag op hun billen. Ze ziet nog steeds alles hoor.. Ik weet bijv precies welke fouten iedereen aan haar blok maakt. Maar dat is toch veel minder info dan 30+ kwetterende kleuters Inclusief weer laat slapen en vroeg wakker... Ze heeft maar weinig slaap nodig maar moet wel op tijd naar bed. Later naar bed is volgende dag moe en chaggie. Ondanks dat ze het eerste uur echt niet slaapt heeft ze dat uurtje wel nodig. Qua begeleiding gesproken met een kinderpsych (zonder veel nuttige adviezen en de adviezen die ze wel gaf werden door school genegeerd. ) En ik verdenk school ervan dat ze om van ons af te zijn een hb-expert gevraagd hebben om te kijken en te praten met onze dochter. Tot mijn grote vreugde bevestigde zij ALLES wat wij hadden gezegd. Inclusief dus dat ze letterlijk alles ziet en dat ze daar doodmoe van wordt. Zij kwam ook met de gelukssteen. Je moet dan een mooie steen zoeken of eentje die je bijv mee nam van vakantie.... Goed vasthouden en dan allemaal fijne gedachten in je steen denken. Bijv allemaal vakantiebeelden... Steen stop je in je zak... En als het dan even te veel wordt kun je gewoon lekker even aan je steen voelen... Al dan niet op een rustig plekje waar niemand het ziet en je stoort zoals het toilet. Even terugdromen naar toen je wel blij en happy was en weer opladen.
Wat een mooi idee van de steen.. En wat ontzettend fijn dat deze vrouw alles voor jullie kon bevestigen. En ja, op de terugweg van psz naar huis is het hier ook duidelijk.. Moe, overprikkeld, maar tegelijk veel te veel energie.. Een hele andere blik in haar ogen en 102719 dingen tegelijk en door elkaar praten.. En echt niet dat ze dan kan slapen thuis, ik zie aan haar dat ze wilt slapen.. Ze wilt het echt, maar ze kan het gewoon niet. Ik laat haar overigens wel altijd liggen, al is het maar 45min met een boek ofzo. Als ze maar even een rustmoment heeft.. Na een week van niet slapen in de middag gaat ze soms een uurtje/soms 2 slapen, nou dan is het wakker worden net zo erg als het niet slapen.. Weer heel lang huilen huilen huilen.. Soms duurt het huilen zo lang dat ze erdoorheen gaat gapen de hele tijd, echt! Ik heb cursussen gevonden, ik denk dat ik daarheen wil.
Typische is dat wij niet zo zweverig zijn... En ik had dus het hele hsk-verhaal niet geopperd bij manlief. (Ze is wie ze is... Hoe je het ook noemt tenslotte) En op een dag kwam hij er zelf mee op de proppen. De kinderpsych niet het "erg prikkelgevoelig" Voordeel is dat we zelf ook gewoon even onze rustmomenten nodig hebben.. Dat maakt het makkelijker om dat bij haar ook zo te doen
Ja ik ben ook niet zo zweverig.. Mag ik vragen hoe het nu op deze leeftijd gaat met zeggen waarom ze zo boos, verdrietig, huilerig ofdergelijke is? Of zien jullie het alleen aan haar zonder dat zij dit verteld.. Nu staat ze ver van het raam en vraagt me mogen de gordijnen alsjeblieft dicht, ik wil geen zon mama.. Ik weet in dat soort situaties dan niet wat wijsheid is. Met haar samen voor het raam gaan staan en samen naar de zon kijken of juist niet doen en alleen uitleggen waarom de gordijnen 's ochtends lekker open blijven..
Mja wij maken dan keuzes... Ligt ook beetje aan hoe of wat. Ik ga niet voor altijd met de gordijnen dicht zitten uiteindelijk. Wij hebben ook behoeften, wensen en voorkeuren. Nu ze wat ouder is zeg je ook makkelijker "dan ga je maar op je kamer spelen met het gordijn dicht" We wonen hier tenslotte allemaal en ook de boze buitenwereld werkt niet tijd mee. En uiteindelijk moet ze toch leren omgaan met de buitenwereld dus d'r 100% preventief beschermen wil ik wel... Maar ik probeer het niet te veel te doen. (Lastig wel... Maar we worden er allebei al handiger in!) Aan de andere kant wil ze bij elke zonnestraal d'r zonnebril op. Die liggen dan ook overal. Bij oma, in de auto, in huis... Zodat ze die gewoon kan pakken als ze dat wil.
Weer een goede tip, een zonnebril. Ik doe ook liever de gordijnen niet dicht.. Ik bedoel dat kan op de psz of straks op school ook niet altijd zodra zij dat wilt. Op haar kamer doe ik wel de gordijnen dicht als ze erom vraagt inderdaad. Ik heb veel aan je stukjes, bedankt! Ik hoop dat wij er ook steeds handiger in gaan worden..
Ik ben blij als wij er wat meer ervaren in worden.. Haha Ik voel me de afgelopen dagen zo leeg en moedeloos. Ik weet normaal altijd wel wat te doen, ook vanuit mijn opleiding en ben ook heel relax als het op de kids aankomt.. Maar ik ben bang dat ik hier niets over weet, haar niet kan helpen etc. Al is het volgens mij ook al heel goed om erin mee te gaan.. Natuurlijk is het ook nog een peuterpuber, maar wat mij vooral opvalt is dat als ze gewoon aan het peuterpuberen is zoals haar zin doordrijven, gillen om de kleinste dingen, vooral heel veel Nee! roepen en driftbuien krijgen op straat of gewoon thuis als ze niet krijgt wat ze wilt ze echt duidelijk een peuterpuber is. Dat komt en gaat.. Daar wordt ze niet ongelukkig van. Als ze zichzelf zo dwars zit, is ze heel anders.. Je ziet een hele andere blik in haar ogen, ze is veel meer in zichzelf gekeerd, huilt anders, weet zelf ook niet wat ze met zichzelf aanmoet en dat allemaal is dan heel heel veel extremer dan alleen peuterpuberen.. Ze is dan ook gewoon dood ongelukkig lijkt wel, dat is wat me het meest pijn doet.. Ik zal echt moeten leren daar mee om te gaan. Herken jij ook dat je dochter heel netjes en geordend is? Alsof ze anders de controle kwijt raakt van wat ze doet.. Alles moet op dezelfde plaats liggen (knuffels in bed bijv) en ook eet ze keurig, altijd op dezelfde volgorde en manier.. Ze kan uren van slag zijn als dingen anders gaan dan ze gewend is... Bij regen MOET een paraplu, sneeuw heeft ze nog nooit aangeraakt en in plassen stampen zou ik haar nooit zien doen, dat weet ik zeker.. Uit bed gaan betekend direct haar sokken aan, het lokaal bij de psz binnenkomen is altijd eerst puzzelen, uit een grote mensen glas drinken kan niet, want ze hoort uit haar eigen bekers te drinken, iedereen aan tafel zit op dezelfde plek, papa's sjaal kan mama niet om want die is van papa etc etc etc etc
Heb niet alles gelezen maar...Hier hielp sensomotorische therapie goed. Deze werd gedaan door een fysiotherapeut. Wat betreft het beginnen op de basisschool. Wij hebben dit rustig opgebouwd. Ik geloof dat we bijna een jaar bezig zijn geweest voordat hij volledig naar school ging. Gelukkig zijn ze niet leerplichtig met 4.. Nu is hij ruim 6 en inderdaad naarmate ze ouder worden, gaat het wel steeds beter... Succes met alles!!
Wat betreft dat alles altijd hetzelfde moet zijn. Dat zie ik meer als een soort van houvast zoeken. Als alles zo overweldigend is, moet je ook wel ergens houvast vinden....
Fijn om te horen dat het steeds beter gaat. Wat doet de fysiotherapeut dan bijvoorbeeld met ze? Mag ik dat weten? Ik wil het sowieso ook opbouwen als ze straks naar de basisschool moet. Bedankt!
Google maar eens op sensomotorische therapie. Het komt er eigenlijk op neer dat ze de prikkel reduceren met een verzwarings- vest. Druk geven reduceert de prikkel. Als ik merk dat hij ergens last van heeft, bijvoorbeeld drukte dan duw ik ook een beetje op zijn schouders. Bij mijn zoon heb ik het idee dat het ook geholpen heeft.... Het is een heel proces, maar echt hoe ouder ze worden hoe meer ze zelf aan kunnen geven en hoe meer prikkels ze aankunnen... Goed van je dat je hem zo wilt helpen!!
hier een hoogsensitieve kleuter en hoogstwaarschijnlijk ook een peuter. en dan ook nog een mama die niet lekker in haar vel zit, en soms met haar handen in het haar zit en niet meer wat ik met mijn oudste aan moet. anderhalf jaar geleden gescheiden en toen begonnen hier de problemen en ze worden langzaam aan van kwaad tot erger. met een ex die bijna nergens aan mee wil werken... ben alweer avonden aan het kijken op internet voor tips wat ik ermee moet. sinds twee weken ga ik zelf naar en haptonoom met de grote hoop dat zij me ook verder kan helpen met mijn zoon. heeft er toevallig iemand ervaring met het boek.... de sterke gevoelige jongen van ted zeff??? succes allemaal
Oh jeetje, wat naar allemaal Ik moet zeggen dat ik heb gevoel heb dat we nu allemaal een beetje rust hebben.. Het was altijd maar afvragen waarom ze nou zoveel huilde... Waarom ze nou dit deed waarom ze nou dat deed.. Sinds ik het voor mezelf een naam heb kunnen geven en met haar omga zoals op internet beschreven staat bijv (als in rustmomenten inlassen etc) we allemaal wat meer rust hebben en Mira ook een stuk rustiger is! Misschien voelt ze zich veel meer begrepen en voelde ze al mijn; "wat is er nou aan de hand??" aan... Ik ben momenteel het boek; Het hoog sensitieve kind van Elaine N. Aron aan het lezen. Ik lees zoveel herkenning en kan niet stoppen, zit er helemaal in en lees zoveel goede tips.. Ik raad 'm dus absoluut aan. Het boek dat jij noemt ga ik ook eens opzoeken. Of is dat alleen voor een jongen? Jij ook succes, het is niet makkelijk allemaal..
Ik heb zoals ze dat zo mooi noemen vroeger een blokkade opgebouwd en zie miin zoon dat nu ook doen, en als je hem daar zelf mee moet gelpen en aan je zelf moer werken is dat behoorlijk zwaar merk ik soms. Dat boek is inderdaad speciaal voor jongens bedoeld, misschien toch maar eens allebei de boeken bestellen. Heb voor mezelf ook al een boel gekocht, boekenkast breidt goed uit zo haha
Mijn zoon is nu kleuter. Ik herken veel in je verhaal. Mijn zoon ben ik vooral aan het leren om zich af te sluiten voor andermans emoties. Daar wordt hij hyper van, heel zielig. Ik laat hem in zijn hoofd hekjes om klasgenootjes zetten. Het klinkt wat zweverig, maar het helpt hem wel. Drukke ruimtes probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Mocht het nodig zijn kan hij oordopjes krijgen, dat helpt een beetje. Zelf ben ik ook hoogsensitief. Regelmatig praat ik met hem erover hoe lastig sommige situaties zijn. Hij vindt dat fijn om te merken dat hij het niet alleen heeft. Dat jongensboek lijkt me wel wat. Ga ik naar op zoek.
Ik bedoel het absoluut niet rot maar als de problemen begonnen toen jullie gingen scheiden en je zelf niet lekker in je vel zit, zou het dan niet iets anders kunnen zijn. Nogmaals bedoel het niet rot maar een kindje is hoog sensitief of niet. Dat is niet iets wat zich later openbaard. Omdat dit samenvalt met de scheiding, het tegenwerken van je ex en een mama die niet lekker in haar vel zit denk ik dat er naast eventueel hoogsensitiviteit meer speelt. Ik wil je daarom een hart onder de riem steken, het zal vast niet mee vallen.