We hebben net ronde 9 MMM achter de rug, 1 met clomid en 8 met puregon + pregnyl. Zaadkwaliteit is in orde, hsg was goed. Vooralsnog geen redenen dat het niet zou lukken... Helaas is het ook deze ronde niet raak en heb ik zelfs weer een cyste en moeten we nu weer een verplichte pauze inlassen om de cyste te doen verdwijnen. Ik merk dat bij ons allebei het vertrouwen dat het gaat lukken in dit traject steeds verder zakt. Ik vraag me dan ook af hoe jullie toch dat vertrouwen houden? We hebben in februari een gesprek met de gynaecoloog over de voortgang en eventuele vervolgstap richting IUI. Het ziekenhuis hanteert in principe 12 cyclussen puregon en daarna IUI. Maar wat willen we zelf? En wat is wijsheid? Wat kan je hoofd soms overuren draaien he... pfff.
Meid, heel herkenbaar. Wat verdrietig dat het nog steeds niet gelukt is. Ook omdat alles gewoon goed is. Wij hebben dan nog geen 8 rondes achter de rug maar ik heb er nu al geen vertrouwen meer in. (Ik ben in de 2e ronde na mijn miskraam bezig en de menopur slaat nu al niet meer aan). Momenteel zit ik ook in een enorme dip en is de ene huilbui over begint de volgende dus kan je geen tips geven helaas. Soms ben ik heel positief en weet ik zeker dat het gaat lukken. Ik ben immers al een keer zwanger geweest dus ik kan het wel worden.
Heel herkenbaar. Wij zijn bijna 2,5 jaar bezig geweest, waarvan 1,5 jaar in de mmm. In eerste instantie geen oorzaak gevonden. De eerste zaadanalyse was prima (23 miljoen, waarvan 80% bewegelijkheid) ik had een bewezen eisprong ( door echo onderzoek en bloeduitslagen) nog een hsg gehad en mijn eileiders waren prima doorgankelijk. Ik heb wat gehuild en ik ben wat boos geweest! Iedereen in onze omgeving werd zo zwanger en wij bleven met lege handen staan Ik vertrouwde mijn lijf niet meer. Een half jaar na de hsg mochten we met IUI starten (met hormonen) Na 3 iui's bleek het zaadkwaliteit toch slecht te zijn. Na bewerking rond de 1 miljoen en dan is net genoeg voor een IUI behandeling. De gyn heeft ons toen doorgestuurd. Ik ben nu bijna 18 wkn zwanger na een ICSI behandeling. We zouden in eerste instantie voor ivf gaan, maar op de dag van de punctie was het zaadhoeveelheid te weinig voor ivf.
Hier ook erg herkenbaar.. Inmiddels de 9e eisprong in de MMM en 14e totaal en ook nog zonder resultaat. Wij gaan ook door tot de 12 eisprongen in de mmm en dan over op IUI. Pas is dit nog met de arts besproken. De arts was wel razend positief, volgens hem moest het gewoon lukken zonder IUI. Het was een fijn gesprek en pept je op dat moment wel op. Maar toch vraag ik me af waarom het dan nog steeds niet is gebeurt. En waarom zou het een volgende cyclus 'ineens' wel raak zijn. Soms denk ik wel eens, was er maar een duidelijke oorzaak, dan weten we in ieder geval waar we aan toe zijn Van IUI krijg ik ook een beetje de kriebels, omdat het met goed zaad lagere kansen heeft dan zelf klussen. Dus mijn vertrouwen ligt wat dat betreft al helemaal niet hoog.
Mijn ervaring is dat het komt wanneer je het niet verwacht van 2009 tot 2012 ook aan de clomid , puregon pregnyl en later ook iui bezig geweest!! Ook de nodige cystes overstimulaties en dergelijke gehad een hoop gehuild , bang geweest gefrustreerd geraakt , en toen mocht ik pregnyl zetten , en een 4e iui poging met 1 ei, ik hoor mezelf nog zeggen , pfff is het de moeite wel waard?? En hier loopt hij nu rond 14 maand oud !! Niet opgeven , genieten van je leven nu , en je door deze keiharde weg slaan! En op zijn tijd een hele dikke huilbui mag! Sterkte x
Ongeveer een jaar geleden hebben we in hetzelfde topic geschreven. Wat balen dat het nog niet is gelukt. Hopelijk brengt het gesprek met de gyn volgende maand meer duidelijkheid in het vervolgtraject. Ik heb verder geen tips voor je, maar wil je wel even sterkte wensen!
Herkenbaar gevoel, maar ik was ook vooral heel boos. Kon geen zwangeren luchten of zien en niemand moest tegen mij klagen over zijn kinderen.. ik moet zeggen dat dat veranderd is sinds ik mijn LEO heb ondergaan, dat achteraf gezien het vertrouwen gewoon weg was dat het nog met Clomid zou lukken. Het kan dus veel verschil maken, zo'n ander behandelplan.. al is het maar voor een tijdje.
Ook ik snap je gevoel héél goed! Wij zitten nu op iui ronde 12 (totaal MMM ronde 14, want twee keer afgebroken ivm cyste). We hebben daarvoor ook al 12 rondes zelf kansloos geklust (had toen ook niet veel hoop, maar toch). Volgens mij is het onvermijdelijk dat als je langer bezig bent dat de moed je af en toe in de schoenen zinkt. Knuffeltje!
Heel herkenbaar!! Heb de hele medische molen doorlopen incl iui's en icsi's relatie is zelfs stuk gelopen door het ongewenst kinderloos zijn. Nu jaren later nieuwe partner die niet van opgegeven wil horen. Zijn super positieve houding steunt mij enorm in de 2e medische molen. Inmiddels ook alweer in fase isci. Af en toe super verdrietig en de "vragen" van waarom niet, wat doe ik fout ed. Ook wel boos en zeker moeite met zwangeren om mij heen. Mijn partner blijft positief en sleept mij er wel steeds weer doorheen....
Ik zie dit zinnetje nu pas, maar wil toch even reageren om dit op te helderen, sorry voor het off-topic bericht. Bij een iui met hormonen heb je per cyclus zo ongeveer tussen de 8 en 10% kans. Voor ons (ook met goed zaad en bij mij geen enkele afwijking) is dit toch heel wat hoger dan wij zelf hebben (<3%). Dus ik weet niet hoe je hierbij komt, maar dit is niet pertinent waar. Waarschijnlijk heb je de arts verkeerd begrepen. Hoe langer je zelf bezig bent, hoe kleiner je kansen per maand worden namelijk. Gemiddeld ben je na 2,5 jaar op het punt dat je met iui meer kans hebt dan met zelf klussen.
Dat wist ik niet! Volgens ons oude ziekenhuis hadden wij toch echt 60% kans net zoals ieder ander. En volgens dit ziekenhuis nog maar 40%. Mooi om te weten, geeft toch weer een beetje moed
Wat een reacties! Bedankt en fijn zoveel herkenning Ik ga morgen even uitgebreid reageren op iedereen
Hé Blabla, ik heb niet zo lang in het medisch traject gezeten als jij (anderhalf jaar zelf geprobeerd, daarna aanloop naar IVF), maar ken het gevoel wel. Ik ben na het horen van het bericht in de vechtmodus gegaan. Ik wilde mijn kans vergroten door gewicht te verliezen, ben toen gezonder gaan eten en veel gaan sporten. Dat proces heb ik bijgehouden d.m.v. een dagboek. Dé plek om het eens flink uit te gillen, te huilen en het gevoel van wanhoop op papier te zetten. Ik wilde er alles aan doen om de poging te laten slagen (heb daarnaast ook accupunctuur gedaan) en dat gaf mij veel hoop en vertrouwen. Ik deed er immers alles aan, ook al zou het niet lukken. Ik hoop dat je er iets aan hebt en snel zwanger mag worden. Veel sterkte meid!
Het toverwoord bij de MMM: GEDULD! Hoe waar dit ook is, tegelijk klinkt dit vreselijk rot want je hebt geen geduld en wilt NU zwanger zijn. Ik heb nogal een voorgeschiedenis (zie hier voor een opsomming, ergens middenin deze pagina: http://www.zwangerschapspagina.nl/vruchtbaarheidsbehandelingen/486192-mmm-eindelijk-zwanger-3.html ) en heb geregeld gedacht dat het niet ging lukken. Wel ben ik altijd blijven genieten van het leven, lekker op vakantie geweest, leuke dingen gedaan samen met mijn man en met anderen. En wat hierboven ook al wordt gezegd, sporten is/was voor mij ook een uitlaatklep, heerlijk een rondje hardlopen om mijn hoofd leeg te maken! Hou de moed er in, hou het gezellig en ga leuke dingen doen en genieten van het leven, maar ook: erken dat het gewoon zwaar *** i dat iedereen zwanger wordt behalve jij. En zeg dat ook maar zo nu en dan, dat het waardeloos is. Maar blijf er niet in hangen. Succes in elk geval!
@Shally, jij hebt ook nog eens de teleurstelling van een miskraam te verwerken... Heftig! Hoe komt het dat de menopur nu niet aanslaat? @Schorpioen79, jullie hebben een pittig traject achter de rug, maar wel met een prachtig resultaat onderweg Hoe kijk jij nu terug op alles? @Flora01, daar ben je weer . We lopen nog steeds gelijk op... Helaas... Zijn jullie er zelf al over uit of je over zou willen gaan naar IUI tzt? Ik herken je gedachten van waarom zou het nu wel ineens raak zijn heel goed... Daarom hebben wij ook een gesprek met de gynaecoloog aangevraagd. Even weer de neuzen dezelfde kant op en hopelijk weer wat vertrouwen! Weten jullie helemaal niet wat er aan de hand is? @1988 mama. Fijn dat het bij jou uiteindelijk met IUI gelukt is! Het idee dat het komt wanneer je het niet verwacht is mooi gezegd, maar gevoel en verstand staan soms echt lijnrecht tegenover elkaar Jij nu bezig voor een tweede kindje lees ik? Wat voor traject zit je nu in? @Stippel, dank je wel Fijn dat het bij jou in de tussentijd wel gelukt is! @Tempusfugit: je boosheid is heel herkenbaar! Maar dat kan zo in de weg zitten Jij start binnenkort met IUI, spannend! Hoe kijk je daar tegenaan? @nana33: hebben jullie al 12 IUI cyclussen gehad? Hoe lang gaan jullie daar nog mee door? Ook een knuffel voor jou! @Madi78: jemig.... Al voor de tweede keer zover in de mmm... Respect! Hopelijk gaat ICSI jullie brengen wat jullie willen! Fijn dat het optimisme van je partner je zo steunt Hier zijn we elkaar ook erg goed tot steun, maar vinden we het ook allebei steeds moeilijker worden... Als hij het nou even over kon nemen @Sita90: jullie zijn onverklaard verminderd vruchtbaar zie ik, dat lijkt me helemaal frustrerend! In wat voor traject zitten jullie nu? @Fleetwood: ik merk dat ik die vechtmodus nu bereikt heb. Ben idd ook bezig met afvallen, maar ook weer gewoon mijn leven oppakken... Weer dingen gaan doen die ik leúk vind en niet die alleen maar verstandig zijn. Uiteraard wel met oog op zwanger worden, maar vooral gewoon voor mezelf. Jij gefeliciteerd met je zwangerschap @Dopey; kilo's geduld.... Precies dat wat jij schrijft over wel blijven leven begin ik nu te beseffen. Ik deed natuurlijk nog steeds wel gewoon alles, maar steeds met een bepaalde gereserveerdheid. Nu is de knop om lijkt wel, maar ook dat gaat met pieken en dalen.... Nu typ ik dit vol goede moed, maar ik weet ook dat het morgen wel weer heel anders kan zijn. Gevoel vs verstand... Pff! Wat betreft de kansen bij IUI, ik snap nog niet helemaal hoe dat nou precies zit, heb me er ook (bewust) nog niet heel erg in verdiept!
Wist ik het maar waarom de menopur niet aanslaat. Omdat ik een stom lichaam heb denk ik.. Ik heb al weinig zelfvertrouwen maar nu haat ik mezelf en m'n lichaam helemaal.
@Shally Stom he als je lijf niet doet wat het moet doen. Ik heb ook hele wisselende cyclussen, de kortste was 26 dagen en de langste bijna 70! Terwijl ik dus daarvoor gewoon snel reageerde op de puregon. Soms valt er geen pijl op te trekken... Houdt moed hoor (zegt zij die dit topic heeft geopend )
Blabla: het is altijd makkelijk gezegd. Maar ik zou het zo weer doen! Ben zo blij dat de wetenschap deze mogelijkheden heeft ontwikkeld. De mmm heeft wat tranen gevloeid, ben af en toe vreselijk boos geweest. Maar op het moment dat je de eerste echo heb en ze zeggen 'we zien een kloppend hartje!' Dan ben je alles vergeten. De onderzoeken, het verdriet, de onzekerheid, het spuiten enz. Ik ben de eerste weken erg onzeker geweest, vooral omdat ik me zo goed voelde. Maar ik geniet nu volop!
Ik wil hier ook even mijn verhaal kwijt. Wij hebben vanaf juni 2010 al een kinderwens. Oktober 2010 zijn we naar de gyn gestapt. Oktober 2011 hebben we hsg gehad, dit was de laatste onderzoek in het ziekenhuis. Eind 2013 hebben we besloten toch weer naar de gyn te stappen. Nu is het afwachten tot mijn nieuwe cyclus weer begint. Normaal gesproken hoop je er de komende 9 maanden van af te zijn, maar van mij mag het opnieuw beginnen. Straks nieuwe cyclus puregon en pregnyl spuiten en iui.. we zijn heel benieuwd. Nu ook nog het vervelende, mijn schoonzusje is maandag bevallen van een dochtertje. Gister de kleine meid gezien en ik stond daar zo met dubbele gevoelens. Het enige wat ik kon was huilen. Huilen van geluk voor hun en huilen van verdriet omdat er bij ons nog geen zwangerschap is. Wij zijn straks 4 jaar bezig om zwanger te raken en zij wonen nog niet eens 1 jaar samen en hebben nog geen jaar een relatie. Dat is echt frustrerend! Nu hopen wij dat 2014 ook ons jaar word