Langer dan een jaar ongewenst kinderloos

TempusFugit, herkenbaar! Hier vertel ik het ook aan iedereen die een vraag stelt in die richting, of een domme opmerking maakt vind het zo'n stom taboe!! Maar vaak vragen ze er daarna er niet meer naar... eigenlijk alleen een vriendin van mij (die houd volgens mij mijn hele cyclus bij ) en mijn ouders vragen er af en toe heel lief en voorzichtig naar ..
De moeder van mijn man die "weet" dat we proberen zwanger te worden (na 2 of 3 maandjes proberen verteld), bijna een jaar later zegt ze (tijdens de verjaardag van mijn man, tussen neus en lippen door); "Jullie stellen die babywens ook maar steeds uit hé?!" ik was zo geschokt door die bewering dat ik alleen verbaast was en niks terug wist te zeggen

 

@Iljo: het is een blijft een lastige kwestie. Toen ik dit had zei ik tegen mezelf: het is HAAR avond, zij kan er ook niks aan doen dat zij wel zwanger is en ik niet, natuurlijk mag zij ook blij zijn omdat zij wel zwanger is, ooit komt er ook zo'n avond voor mij.
Maar aan de andere kant mag jouw verdriet er ook zijn, dat hoort er ook bij. En voor jou is het denk ik nog wel lastiger omdat het ook nog familie van je vriend is. En je mag natuurlijk ook aan jezelf en je verdriet denken, niet alleen aan haar en haar blijheid. Maar ik denk dat je achteraf wel blij zult zijn als je gaat, dat hoop ik tenminste wel voor je. Zijn er meer mensen bij die je goed kent? Dat scheelt ook wel denk ik..

@Hanna: Zo, die opmerking had je idd niet aan zien komen! Ongelooflijk, sommige mensen..

 

Ik heb het dus wel aan mijn vrienden en familie verteld maar het op mijn werk vertellen vind ik heel wat anders. Ik ben er nog niet klaar voor om het te vertellen. Dan wordt het zo officieel, ofzo...
Ik ben ook bang dat wanneer ze op mijn werk weer enthousiast gaan baby zwijmelen in de pauze, dat ze zich ineens bewust worden dat ik er ook bij zit en dat het gesprek abrupt stopt. Dat lijkt me heel ongemakkelijk.
En... Ik snap ook dat wanneer je zwanger bent (en je gelukkig nooit hebt stil hoeven te staan bij het feit dat vruchtbaarheid ook wel eens niet vanzelfsprekend is) heel je leven op zijn kop staat. Dat je er zo vol van bent dat je er het liefst uren over praat. Ik wil me daarin geen spelbreker voelen.

Ik zou alleen naar de babyshower gaan als diegene echt belangrijk voor me is. Op dit moment zou ik mezelf er namelijk geen plezier mee doen.

Vorige week is een goede vriendin van mij bevallen. Zij is tegelijk met mij begonnen met proberen. Het was dus wat dubbel voor me om op kraamvisite te gaan. Zeker omdat ik nog niet zeker wist of ik die dag ook nog eens ongesteld zou worden.
Vooraf heb ik me er wel een beetje druk om gemaakt. Ik was bang dat ik me ineens heel verdrietig zou voelen. Ik weet dat mijn vriendin de eerste zou zijn die een arm om heen zou slaan. Toch wil ik dat niet. Ik wil op zo'n mooi moment niet met mezelf bezig zijn.
De kraamvisite is me achteraf gelukkig heel erg meegevallen. Ik was in staat om haar geluk en mijn " ongeluk" los van elkaar te zien.
Ik vind dat toch wel iets lastigs... Je gunt de ander al het geluk maar toch kun je er zelf heel verdrietig van worden. Zo dubbel..

 

@iljo, heb je al besloten of je naar de babyshower gaat?

 

Ik wil je graag een hart onder de riem steken.
Zelf 4,5 jaar bezig geweest en het is eindelijk gelukt.
Wij besloten in 2009 er voor te gaan.

Hoop dat jullie wachten beloond mag worden met een mooi wonder!

 

@iljo: fijn wanneer een probleem zich vanzelf oplost. Gelukkig dat je er nu onderuit kan komen zonder schuldgevoel.
@Mmm meisje: bedankt voor je berichtje. gefeliciteerd!
Maar na 4.5 jaar.. Poeh hee. Dat is me wat. Daar moet ik toch echt niet aan denken. Respect! Gelukkig met een wonderlijke beloning!