Dat is niet te doen, mijn zusje gaat daar nu weg, dus hij woont dan alleen. Dat is gewoon te gevaarlijk, zoals gezegd kan hij niet meer voor zichzelf zorgen, hij komt wel buiten, met een scootmobiel, want hij kan niet meer lopen bijna, praten kan hij ook bijna niet meer, ik versta hem nu nog maar voor 5% of zoiets, meestal moet mijn man en zusje het voor mij vertalen, maar ook dat lukt lang niet altijd meer. Hoe hij nu leeft is al niet meer menswaardig eigenlijk, in een tehuis wordt er tenminste nog voor hem gezorgd, en is hij niet alleen (mijn vader haat alleen zijn) En het zou maar voor even zijn, zo lang heeft hij niet meer te leven, ik verwacht nog maar een half jaar, hooguit. Dan kan hij beter in een tehuis sterven, die ons kan waarschuwen, dan alleen thuis.
Misschien is het dan ook wel verstandig om geen overhaaste beslissingen te nemen, maar het even te laten rusten, zodat je het meer in perspectief kunt zien. Als je alleen maar van uit je emoties van het moment beslist, wat heel begrijpelijk zou zijn, doe of zeg je misschien dingen die achteraf toch niet zo handig blijken te zijn. Wat dat betreft zou ik nu nog niet te veel "wat als" achter de hand hebben, maar eerst even het gesprek van maandag afwachten. (Wel strijdbaar opstellen naar de ha natuurlijk, maar dat spreekt voor zich!)
Trouwens: jullie allemaal bedankt voor het meedenken en jullie lieve woorden. Het doet me goed om het hier neer te zetten, aangezien ik er ook niet echt met iemand over kan praten. Wel met mijn zusje en mijn tante, mijn andere tante weet het maar die is boos op mij omdat ze denkt dat ik nu niets doe (maar ik ben dus wel achter de schermen bezig, maar dat weet zij niet)
Als ik dit zo lees. ... pfff wat ongelooflijk zwaar!! Waarom trek je je handen er niet helemaal van af?? Je reageert nu voornamelijk uit emoties zo te lezen wat ook misschien logisch is...
Als hij fysiek niets meer kan, lijkt hij me niet echt een gevaar voor anderen. Dan is de enige reden om hem gedwongen op te laten nemen gevaar voor zichzelf, maar is hij dat echt? Kans op vallen enz valt hier volgens mij niet onder.... En wat ook door anderen word gezegd, je handelt en denkt op dit moment volledig vanuit je emotie; boosheid, praat erover, en als dit niet in je omgeving kan, je kunt dit volgens mij ook bespreken met je eigen huisarts.
Ik heb het berichtje wat je verwijderd hebt niet kunnen lezen, maar wat klinkt dit vreselijk heftig meissie.. Een goed advies heb ik helaas niet voor je, maar wil je wel even een dikke knuffel geven en sterkte wensen!
Precies, daarom doe ik nu ook "niets ". Dat is niet zo, maar ik wil even het gesprek afwachten. Daarom weet mijn vader dus ook niet dat ik het weet, want als ik dus nu boos en scheldend opbel, bereiken we totaal niets. Mocht er niets uit dat gesprek komen, wil ik kunnen ingrijpen, en dat gaat niet als ik me er nu direct inmeng, zeg maar. Ik hou me nu juist in (met moeite, ik geef het toe, want ik kook van binnen) , zodat er nog een open deur is, mocht dit nodig zijn, aangezien ik de druk nog wel op kan voeren, als dit moet.
Omdat ik dat niet kan maken: niet naar mijn vader, omdat hij altijd een goede vader is geweest, totdat hij ziek werd, en vooral niet vanwege mijn zusje!
Ik denk dat er maandag in het gesprek met de ha vooral aandacht besteedt moet worden aan het feit dat je vader niet meer alleen kan wonen. De dingen die je opnoemt moeten op tafel worden gelegd. Hoe is zijn lichamelijke verzorging? Kan hij zichzelf nog wel douchen, enz? Je zegt dat je vermoed dat hij niet lang meer te leven heeft, als het écht al zo ver gevorderd is, dat MOET je wel een indicatie krijgen van de huisarts. Ik zou echt niet weten waarom hij die anders niet zou geven. Daarbij komt nu dus het voorval met je zusje, je zusje was er nu nog om een oogje in het zeil te houden, maar door dit gebeuren is het niet meer mogelijk dat zij nog bij hem gaat wonen, dus daardoor veranderd de situatie en is het noodzakelijk dat hij opgenomen wordt. Klinkt nu een beetje makkelijk, maar ik zou het er vooral over hebben dat hij een gevaar voor zichzelf is qua verzorging, dat is voor de ha denk veel belangrijker om hem op te laten nemen.
Dit denk ik ook. Als je zusje er nu niet meer zal kunnen wonen, is er acuut een onaanvaardbare situatie voor hem ontstaan. Dat moet denk ik je insteek zijn. Ik zou echt voorzichtig zijn met dreigen het contact te verbreken en een rechtzaak tegen hem aanspannen. Als hij werkelijk nog maar zo kort te leven heeft, hoe denk je dat je er dan over anderhalf jaar over denkt en voelt als je in de laatste maanden van zijn leven het contact met hem hebt verbroken? Of in een juridisch conflict met hem verzeilt bent geraakt? Het is toch je vader, en zoals je zegt is hij altijd een goede vader geweest tot hij ziek werd. Dit is eigenlijk je vader niet meer, dus je moet hem ook niet meer zo willen zien.
Volgens zijn neuroloog had hij afgelopen kerst nooit kunnen halen, nou, je ziet het.....Hij beklaagde zich er afgelopen weekend over dat hij zich niet meer kan scheren. Jouw tip neem ik zeker mee!
klopt, ik doe het ook alleen indien nodig, al weet ik voor 99% zeker als ik hiermee dreig, mijn vader in bind. Hij wil hoe dan ook zijn dochters niet kwijt, dat zei hij gisteren tegen mijn tante. En ik ben er van overtuigd dat hij op slag in bind, aangezien mijn 2 oudste broers geen contact meer met hem hebben (niet om deze reden, maar al meer dan 20 jaar) Dit heeft hem heel veel verdriet gedaan, en als ik het hoog op moet spelen om zijn en mijn zusjes bestwil, doe ik dat.
Dat zijn dus inderdaad dingen die je moet bespreken. En denk ook aan de andere dingen zoals het huishouden. Kan hij nog wel koken? Is dat niet gevaarlijk? Laat hij het niet aanbranden? Laat hij het gas niet aanstaan? Zulk soort dingen, zijn erg belangrijk, zeker als je zusje niet meer bij hem gaat wonen en hij dus op al die dingen alleen gewezen is. Bij mijn tante was het één grote smeerboel in huis. Ze ruimde niet op, deed de vaat niet, eten was over datum, enz. Ze had wel huishoudelijke hulp, maar die stuurde ze weg, dus die was er meer niet dan wel.
zo ongeveer gaat het bij hem ook (mijn zusje deed niet veel, zacht uitgedrukt) hij heeft sinds kort hhh, maar die kan niet tegen de bende opwerken. Ik heb er van het weekend gezogen en gedweild, maar alleen met de woonkamer was ik aan dweilen al 45 min bezig Hij doet wel wat hij kan hoor, maar dat is gewoon niet veel meer. over het koken kan ik niets zeggen, dat weet ik nl niet, als wij er zijn krijgen we broodjes, ik zie hem al heel lang niet meer koken.
Ik moet nu boodschappen gaan doen, maar wil je heel veel sterkte wensen! Lijkt me heel moeilijk om in zo'n situatie te zitten, waar je met onhandelbaar gedrag te maken krijgt van iemand die zichzelf niet meer is, maar van wie je wel houdt.
Dank je wel! tja, ik wist dat het er een keer aan zou komen, hoor. Als er 1 eigenwijs is, is het mijn vader wel, gelukkig heb ik ook een harde kop en een gladde rug
pfff en het is maandag....... Heb mijn zusje en mijn tante al gebeld om ze veel sterkte en wijsheid met het gesprek te wensen..... Mijn zusje én mijn tante kwamen met nog bizardere verhalen, het tolt en het duizelt in mijn hoofd......:x Mijn vader is ziek, ziek, ziek, ik kan het niet anders meer maken. Ik denk dat hij behalve de Huntington nog een of andere psychische aandoening erbij heeft gekregen, want zoals hij denkt, lijkt het wel of hij een of andere psychose heeft, hij heeft waanideeen en volgens mij valt dat niet onder Huntington. Het voelt zo raar, het is mijn vader niet meer, mijn vader is weg, er is alleen nog maar een omhulsel die op mijn vader lijkt
Meis, wat ontzettend zwaar en moeilijk dit om bij je eigen vader te zien Heel veel sterkte Dikke knuff
Moeilijk hoor. Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt, ook wat betreft dit alles, of dit toch een beeld van de ziekte is of wat je zegt er los van staat. Sterkte vanavond, ook al ben je er zelf niet bij, je zal er in gedachte wel bij zijn. Ik hoop dat je snel wat hoort, en uiteraard iets positiefs!