partner langdurig in buitenland, wie ervaring?

Same here, het werk van mijn vriend is in Nederland heel erg klein, en niet van goede kwaliteit.

 

Wij zijn gewoon meeverhuisd

 

Mijn vader werkt in het buitenland, hij is soms een paar maanden weg en dan 2 weken thuis maar komt ook wel voor dat hij 3weken weg is en een weekend thuis komt. Is geheel afhankelijk van het land waar hij zit.

Mijn man gaat na de zomer in Duitsland werken. Hij is dan alleen de weekenden thuis tenzij hij het weekend moet werken. Ik ben geweni veel alleen te zijn aangezien hij 60uurpw draait. Denk dat het ook wel een stukje rust brengt. Nu is het altijd afwachten wanneer hij thuis komt.

 

Wel een andere situatie hier omdat het niet voor werk was en er nog geen kind(eren) in het spel waren, maar ik woonde eerst nog in NL terwijl hij gewoon hier woonde en we zagen elkaar zo'n drie dagen per maand..

Mij heeft het echt gebroken, bijv. als het 30 minuten duurt om uit z'n werk te komen en er zijn 45 minuten voorbij sinds hij gezegd heeft dat hij richting huis ging, ben ik al bang dat ie nooit meer thuis komt, zodra ik op een vliegveld ben of zo'n typische omroepstem hoor, kan ik met moeite m'n tranen bedwingen, wanneer we in NL op vakantie waren vroeg ik wel tien keer per dag of we echt samen terug zouden gaan en ik niet weer daar 'achter zou blijven', enz. Maargoed, ik ben sowieso erg snel ongelofelijk gehecht en bang om alleen te zijn

 

Wij nu ook. Maar dat werkt het beste als je zelf ook een 'portable career' hebt of kinderen hebt die zo jong zijn dat je het te druk hebt om je werk te missen!

 

Mijn man is millitair.
En is vaak 1 tot 3 weken weg en hij is ook al 2x 4,5 maand naar afghanistan geweest!
Vind de eerste dagen/week vaak erg vervelend maar daarna went het ook wel en ben ik ook weer ontzettend blij als hij thuis komt altijd!

 

Toen wij nog geen kids hadden werkte ik wel fulltime.
Maar nu we onze kids verwachten ben ik gestopt met werken en zal in ieder geval het komende jaar niet meer gaan werken tot onze kindjes 1 zijn.
Daarna bekijken we onze situatie opnieuw of ik misschien wel weer een paar dagen zou kunnen werken.

Mijn man verdiend goed genoeg om ons een goed leven te kunnen veroorloven maar we kunnen er geen 3 x per jaar van op vakantie.
Daarna werkt hij in zijn vrije tijd ook nog aantal keer per jaar in een raceteam wat ons een leuk extra'tje verschaft!

Ik klaag dus niet!

 

Ik werkte destijds gewoon, en voor noodgevallen (ziek kind etc.) had ik in mijn omgeving dingen geregeld.
Momenteel doe ik freelancewerk en vrijwilligerswerk, omdat ik geen werkvergunning hebben.

 

Tot een paar jaar terug was mijn man minimaal 50% van de tijd weg. Weekje thuis, weekje weg, en buiten Europa vaak voor twee weken.
Het heeft voor- en nadelen.
Tijdens de zwangerschap van de eerste ben ik opgenomen in het ziekenhuis en zat hij in Australie, dat vond ik echt niet fijn. En daarna heeft onze zoon ook nog heel wat huilweekjes gehad en zat mijn man alweer twee weken in de states. Dat heeft mij echt opgebroken, zeker omdat ik geen familie had om op terug te vallen.
Ook heeft de oudste al twee keer zijn pols gebroken, net als hij weg is. Dan zit je daar alleen met een huilend kind met pijn en nog eentje die honger heeft en graag borstvoeding wil. Dan kon ik echt wel intens verdrietig zijn en me bijzonder eenzaam voelen.
Wel kreeg ik doordat hij vaak weg was, een ontzettend verliefd gevoel. Heerlijk om hem op Schiphol op te halen. Hij nam altijd cadeautjes mee, we stuurden elkaar veel berichtjes, belden minimaal een keer per dag, als de tijdzones een beetje meewerkden. En toen we nog een babietje hadden, ben ik regelmatig meegereisd. Lekker shoppen, hangen aan het zwembad, heerlijk.
Nu zijn we met hele gezin weg gegaan en is hij verantwoordelijk voor een land (helemaal naar Belgie ). Hij gaat nu maar een week of vier per jaar weg. Ik vind het heerlijk, maar ik merk dat hij het reizen heel erg mist. En soms komt er een leuke baan met veel reizen voorbij en dan zie ik hem glimmen...ik denk dat hij over een paar jaar weer de aardbol over gaat.

Oja, bij zijn baan werk ik niet. Hij maakt carriere voor ons allebei. Nu werk ik sinds een paar maandjes een paar uurtjes in de buurtsuper om de hoek bij school. Als er wat is ben ik zo bij mijn kindjes, want ik weet dat mijn man zijn werk nog steeds voorgaat en dat een "goede" baan voor mij onmogelijk.

 

Ik werk als freelancer vanuit huis voor een Europese firma. Laten we het erop houden dat het zich financieel loont om het in dit land ongeveer 4 jaar uit te houden. Ik zit er nu anderhalve maand dus heb nog even te gaan.
Het enige dat ik zuur vind, is dat mijn man vaak voor conferenties naar Europa teruggaaten ik dan hier zit. Hij moet van mij altijd een boodschappenlijstje meenemen.

 

M'n man is ook vaak weg en in het buitenland. Ik ben zelf een marine kind dus ik weet eigenlijk niet beter. Ons opvangnet is hier niet groot dus ik heb de opvang van ons kind om mijn baan gepland en niet die van mijn man, omdat dat onbetrouwbaar is. Ik had eerst bso en vso, maar dat gaf teveel stress, dus ik ben nu overgestapt op gastouderopvang en ik heb een super flexibele oppas. Toen ik laast plotseling op de EHBO terecht kwam en het nog effe duurde voordat m'n man bij mij kon zijn, stond de gastouder gelijk bij me om m'n zoontje op te vangen. Dit was echt een angstscenario van mij, dat er iets met mij zou gebeuren zonder dat m'n man thuis was, maar dit werkte perfect zo met de gastouder. Dit gaf familie de tijd om naar mij toe te komen, want die wonen helaas niet om de hoek. Nu ga ik de komende tijd ook nog eens onregelmatig werken en dat kan gelukkig ook bij de gastouder. M'n zoon kan er zelfs blijven slapen. Je zult het leven om jou in moeten richten en je man past er dan gewoon weer bij in als hij thuiskomt. Het houdt je huwelijk wel leuk omdat je elke keer ma een paar weken en maanden weer verliefd op elkaar kunt worden

 

Ik denk dat het heel erg aan jezslf ligt. Ik heb nooit de keus gemaakt voor een man die er altijd is. Hij werkt 6 dagen in de week waarvan er 3 tot laat in de avond en gaat dan gemiddeld 5 a 6 x per jaar weg. Varieerend van lange weekenden tot een 2 a 3tal weken. Ik heb hiervoor gekozen dat ik hem leerde kennen en vind het prettig dat (hoe zeer ik van hem hou) ik zelf ook veel zelf doe. Maar ik ken genoeg mensen die niet snappen hoe ik het doem omdat hun gewoon die keus niet maken en willen maken. Dus je moet denk ik zelf bedenken of je het wil en kan.

Bij ons is het nu zo dat als een week weg is. Ik het verschil nauwelijks merk qua het huis, boodschappen, eten koken en schoonmaken omdat ik dit simpelweg altijd al zelf doe. Ik mis hem alleen in de gezelligheid en het bed

Denk er goed overna

 

Ja hier dus niet.

Maar goed, wij hebben een hele sterke relatie. Al vanaf het begin weinig tot nooit ruzie.

Ik mis hem ook best wel die maand...maar omdat we zoveel contact hebben is het ook weer heel goed te doen.

En ik vind het contact dan ook heel bijzonder omdat wij dan heel veel bespreken waar je als je thuis bent soms niet eens aan denkt. Dus geestelijk veel meer contact.

 

Als je naar de cijfers kijkt, gaat het inderdaad vaak fout. Je moet er goede afspraken over maken en die ook overleggen met de werkgever. Ze zijn bij ons erg vriendelijk geweest en ook de relocation manager heeft erg veel geholpen.
Bij ons eerste afspraakje hebben wij het er al over gehad dat we graag reizen en niet afhankelijk zijn van familie. Het moet je echt liggen.

 

Minder was, minder haren in de wasbak, geen stoppels van het scheren...heerlijke weken als hij weg was