Ik loop hier al een tijdje mee rond en vraag me af of ik de enige ben die dit heeft. Vroeger had ik al niks met poppen en baby's moest ik niks van weten. Dit duurde nog heel lang tot ik zelf een kinderwens kreeg. Met mijn eigen kinderen vind ik het allemaal prima te doen (meestal dan ). Maar zodra ik op moet passen op een ander kindje van een bekende schijt ik in mijn broek! Ik vind het super veel verantwoordelijkheid en ben zo bang dat dat kindje het dan niet leuk vind ofzo. Zo ook met speelafspraakjes, ik vind het doodeng. Vreemd kind over de vloer, bang dat ze het niet leuk vinden ofzo. Ik doe het wel maar ik kijk er niet naar uit! Ik vind het vaak ook te druk, mijn twee meiden en dan nog een kind erbij pff. Vaak vraag ik ma af hoe vriendinnen het doen, die vinden het allemaal leuk en gezellig als mijn kinderen komen en de mogen zelfs blijven eten en dergelijke! Ik moet er niet aan denken dat ze hier ook nog blijven eten! Ik heb gewoon niet zoveel met de kinderen van een ander. (enkelen uitgezonderd die ik vaak zie). Natuurlijk zal ik dit nooit laten merken. Dus, hebben meer mensen dit of ben ik ontspoord?
Nee je bent niet de enige, ik heb helemaal niks met kinderen van iemand anders. Een vriendin van me heeft ook een zoon, van 5, en je mag het eigenlijk niet zeggen, maar ik heb een hekel aan dat kind.
Hahahaha heel herkenbaar allemaal. Ben altijd blij dat ze weer vertrekken. Maar mijn oudste vind sociaal zijn al zo moeilijk dat ik het spellen wel heeel erg sponser om hem het te leren doen. Omgang met andere kinderen bedoel ik.
Deels herkenbaar. Soms zit ik er ook niet op te wachten maar meestal is het zoete inval hier en dat vind ik eerlijk gezegd kei gezellig
Ik herken het niet. Ik ben inderdaad zo'n persoon van hoe meer zielen, hoe meer vreugd en hier kan ook (bijna) altijd alles bv mee eten/slapen/spelen of ik neem ze mee op sleeptouw. Ik vind dat altijd juist ontzettend gezellig!
Ik vind kinderen ook niet per definitie leuk. Ik heb vrienden met kinderen waar ik dol op ben, maar ik heb ook kinderen in mijn omgeving, waar ik gewoon echt geen klik mee heb. Ik krijg het ook al benauwd als ik eraan denk dat mijn dochter straks misschien met vrienden thuis komt die ik niet mag. Ik vind er niks ergs aan zolang je maar normaal met de kinderen blijft omgaan. Je mag toch ook niet elke volwassene, waarom zou dat met kinderen wel moeten?!
Ik had er eerder wel moeite mee, maar stel me er nu op in en vind het wel leuk eigenlijk .En heb er zelf al twee, dus dan lopen er vier rond. mee eten ook prima. Het was bij mij dus kwestie van wennen.ik vind ook niet alle kinderen leuk hoor.
Oh hier nog een maar dan een aanstaande mamma. Mijn neefjes verschrikkelijk! Ze breken de hele woonkamer af. En dan krijg ik te horen "wacht maar totdat jou kleine er is" nou mijn kleine zal leren dat het niet met de AB mag gooien of de Xbox. De dochter van een vriendin is hier ook over de vloer geweest en dat was weer een schatje! Dus het verschilt wel bij mij
Haha nee je bent niet de enige, ik heb ook niet zoveel met andermans kinderen, vind het prima hoor als er een vriendinnetje van dochter komt spelen als zij dat leuk vindt (een meer of minder maakt toch niet uit hier: die 3 van mij maken leven genoeg voor 10) maar voor mij hoeft het verder niet zo.
Hier ook een aantal kinderen die ik helemaal niet leuk vind. Gewoon omdat ze alles mogen, niet moeten luisteren terwijl de ouders streng beweren te zijn. Ik betrap me erop dat ik die kinderen soms gewoon negeer, terwijl ik dat eigenlijk niet wil. Maar zo vervelend zijn ze gewoon En manlief denkt over die kinderen precies hetzelfde. We hebben al een klasgenootje over de vloer gehad en dat ging prima.
Nou, ik vind sommige kinderen niks Echt niet allemaal (gelukkig maar, want ik heb best wel een zooitje mama-vriendinnen met kinderen in dezelfde leeftijd) maar er zitten er een paar bij waar ik voor mijn gevoel dus helemaal niks mee kan. Maar ik denk meer omdat dat komt omdat ik bang ben dat ik alles fout doe. De moeders zijn namelijk 'supermama's' die net doen alsof ze alles kunnen, weten en perfectie willen nastreven en ik soms echt het gevoel krijg dat ik ondermaats presteer. Wat ik het meest 'ernstig' vind is dat wanneer een vriendin van mij mijn baby vast heeft en spontaan doet en hem laat schaterlachen - en tegelijkertijd haar kind op mijn schoot zet... Want dan heb ik echt het gevoel alsof ik niets goed kan doen want ik ben minder spontaan. Ik krijg ze niet zo snel aan het lachen. Ik ben meer van het onderzoeken, knuffelen en gewoon tegen ze aan praten. En whoppaaaa, dan zie ik mijn kind weer door de lucht zweven, lachen om een hand die omgetoverd is naar een eend en 'kwak kwak kwak kwak' doet en dan denk ik: waarom verzin ik dat soort dingen nou niet? En dan voel ik me echt mislukt en dan denk ik: jeetje, wat heeft mijn kind nou aan mij? (terwijl hij thuis 1043430238239x om mij schaterlacht, dus ik weet dat ik het idioot doen in mij heb ) Maar goed; dat ligt allemaal dus meer aan mij dan aan de kinderen of de mama's.
Mazzel dat jouw man dat ook vind! Ik ken helaas ook 2 van die kinderen; en ik heb er echt een hekel aan. Een beetje verwende snotaapjes die nooit hoeven te luisteren en werkelijk alles op een presenteerblaadje aangereikt krijgen en ze hoeven maar een pruillip te trekken of ze krijgen hun zin alweer. Ook al heb je zelf net 100x nee gezegd; dan gaat de wil van de ouders over jouw wil heen. Getsie. Mijn vriend zegt dan: dat ligt aan jou, doe normaal, blablabla, we gaan er gewoon naartoe en je zet je er maar overheen, blablabla. Bah! Ik zie er steeds meer tegenop om daar naartoe te gaan Maar hoe vertel je de ouders (waar je een hele leuke goede band mee hebt) dat je geen zin hebt om te komen, omdat je hun kind niet leuk vind? Juist: niet. Eeuwig zonde!
Herkenbaar, ik ben niet flexibel......sommige kinderen zijn leuk, maar lang niet iedereen. En als er dan iemand een broodje blijft eten tref ik het altijd dat ze geen melk of thee lusten......wel cola of Joke....ja daaaag. Maargoed ik voel me dan ook een mislukte niet flexibele moeder tot het vijf uur is en dan is het weer voorbij....
Wat grappig, ik heb echt PRECIES hetzelfde. 2 baby's achter elkaar gekregn waarvan de jongste nu 1,5 is. Duw een vreemde baby in mijn armen en ik heb geen idee wat ik ermee moet..
Mijn dochter lust ook geen thee of melk... ( melk is ook niet echt gezond) Dus..... dan drinkt ze wel water uit de kraan. Na 2 jaar elke dag hier kinderen te spelen ben ik juist wel meer flexibel geworden ( er zijn kinderen met allergie ook bij...) Ook ik had niks met andere kinderen. Maar ik merk dat ik het toch al leuker begin te vinden. Sommige gesprekken et cetera... Maar in het begin..toen ze nog beneden met zijn allen speelden vond ik het ook wel moeilijk. Maar nu verdwijnen ze meestal naar de speelzolder of buiten. Ik zie ze soms 1,5 uur niet ( ik hoor ze natuurlijk wel..ik houd altijd de deur open) Zoon van 3,5 mag ook altijd meespelen ( nog wel)
Pfff, gelukkig dat er meer mensen zijn. Ik zie er altijd tegenop, en gezellig Driedubbel zoveel werk en herrie zul je bedoelen hahaha. Ja bosi als ze wat ouder zijn gaat het wel makkelijker idd. Ik denk dat het bij mezelf ook een stukje faalangst is hoor, het gevoel van "ik weet niet wat ik moet zeggen" "vinden ze het wel leuk?" etc.
Ik denk ook dat het kwestie van wennen is, na een paar jaar ben je er aan gewend en weet je hoe jij je moet opstellen tov andere kinderen. Je groeit erin mee. Maak je niet te druk, het zal wel mee vallen. Probeer je open te stellen en aardig te zijn én grenzen stellen. Ik heb er soms 6 in huis rond lopen, tja das best gezellig en soms niet. De oudste twee kinderen kunnen zich wel bezig houden. Oja en maak de speeltijd niet te lang als je het niet zo prettig vindt. Succes maar het komt heus wel goed.
Nou fijn om te weten dat als me dochter zometeen ergens gaat spelen dat de ouders me kind dan een rotkind vinden hoogstwaarschijnlijk Nou gelukkig heb ik hier zelf geen last van! Zolang een kindje niet brutaal is of mijn kinderen slaat zal ik ze met net zoveel liefde behandelen als me eigen kinderen. Bah krijg er meteen een naar gevoel bij als ik me nu bedenk dat me dochter zometeen bij andere kindjes moet spelen waar de ouders zo over mijn dochter zullen denken en dat alleen maar omdat het hun kind niet is, alsof dat een misdaad is
Oooooh zo herkenbaar!! Ik vind mijn eigen kinderen geweldig! Maar als ik dan andere kinderen in huis heb of een vreemde baby in mijn armen ben ik zoooo nerveus en onzeker...Ik kan echt tegen speelafspraakjes opzien hoor.