Ik herken het ook wel. Hier is het zelfs zo erg dat ik ze nog nooit een avondje weggebracht heb om iets leuks te doen met mijn man of vriendinnen. Mijn oudste is 4,5 jaar..... Ze heeft wel eens ergens gelogeerd, maar dat was gewoon omdat ze het leuk vindt en dan was zoontje gewoon thuis. Het is niet echt uit schuldgevoel dat ik het niet doe denk ik, meer dat ik mezelf het niet gun of zo....
Ik herken het helemaal niet haha Ik wou dat ik meer tijd had voor mezelf. Oppas voor 3 kinderen vragen vind ik best een drempel. De laatste keer dat we samen een avondje zijn weggeweest is alweer 4 maanden geleden. De komende weekenden heb ik wel uitjes voor mezelf staan. Avondje met collega's borrelen en uiteten met beste vriendin.Heb er nu al zin in,heerlijk!! In juni gaan man en ik ook samen een weekendje weg.De middelste is dan een weekend op handbal kamp en mijn moeder komt dan hier in huis voor de jongste en de oudste van dan ruim 10 jaar.Ik kijk er nu al naar uit. Kan me daar echt niet schuldig over voelen.Ik doe meer dan genoeg voor de kinderen en werk daarbij ook nog buitenshuis en ik verdien ook weleens wat tijd voor mezelf anders raak ik compleet afgestompt.
ik heb dat eerlijk gezegd niet zo heel erg. Ik heb 2 dochters, 1 van 5 en 1 van ruim 2 maanden. En ik ga op maandagavond paardrijden en dan zijn ze all2 bij mijn moeder en papa haalt ze na het werk op. toen de baby er nog niet was ging ik 2 avonden in de week paardrijden en nog een keer in het weekend. Uit eten heb ik nu nog niet gedaan omdat ik de baby snachts wel gewoon naast me wil hebben en ook niet onnidig met dr wil slepen savonds. Maar mijn 5 jarige vindt het geweldig om bij oma te logeren...dus ik zie normaal gesproken geen probleem..zij uit logeren, wij uit eten ik ben een leukere mama als ik ook dingen voor mezelf kan doen
Dit heeft er inderdaad mee te maken. Ik voel me diep van binnen ook weleens schuldig, maar ik weet dat het voor mijn kinderen een feestje is als ze een paar uurtjes bij opa en oma mogen zijn. En meestal gaan wij s avonds weg als de kinderen al slapen. Ik vertel het overigens wel altijd aan ze, voor het geval ze wakker worden en ineens oma naast het bed staat. Ik vond het als kind geweldig bij opa's en oma's en mijn tante. Heb daar alleen fijne herinneringen aan en heb nooit het gevoel gehad dat ik gedumpt was of zo. En aangezien mijn kinderen het ook zo leuk vinden hoef ik me niet schuldig te voelen om af en toe wat anders te doen.
Niet herkenbaar, gelukkig . Ik ga regelmatig wat doen; heb een seizoenskaart van psv dus ben om de week een avondje weg, verder doe ik nog regelmatig wat met vriendinnen en werk ik vrij veel (32 uur). Deze dingen heb ik echt nodig om me nog een beetje mezelf te voelen en daarom om een veel leukere moeder te zijn. Meestal is mijn vriend thuis als ik weg ga (we proberen anderen zo min mogelijk te laten oppassen, niet omdat ze het niet goed zouden doen maar omdat we vinden dat de kinderen onze verantwoordelijkheid zijn). Samen doen we iet genoeg maar we proberen nu eens in de paar maanden samen een avondje weg te gaan, heerlijk! En zonder schuldgevoel.. .
Yup, herkenbaar. Ik ging ongeveer 3x in de week direkt na mn werk, naar mn paard om even snel te rijden. Mn dochter was dan bij mn ouders en lag vaak om die tijd op bed voor middagslaap. En TOCH voelde ik me schuldig. Terwijl ze er helemaal niks van mee kreeg. Later stopte dat slaapje en ging ik nog gewoon naar mn paard. Maar het voelt toch op de 1 of andere manier niet lekker. Stom. Mn dochter blijft dan hoogstens een uurtje langer bij oma. Ze heeft het niet eens door en zit leuke dingen te doen. Maar dat gevoel blijft.... Hetzelfde met mn werk. Ik moet soms s avonds werken. Moet ik om 18.30 uur weg. 19.15 a 19.30 uur gaat ze normaal naar bed en als ik thuis kom om 23.00 uur, dan slaapt ze. Maar toch loop ik me te haasten tijdens mn werk. Want ik vind het zielig dat ze thuis is en ik ben "weer" weg. Gewoon stom, want ze slaapt en heeft het niet door. En dan nog, ondanks dat ik alleen voor ze zorg, ben ik "maar" max 30 uur in de week niet bij se ivm werk/paard. Valt eigenlijk dus nog wel mee. Maar ik heb van de vlos echt op mn donder gekregen. Zij vond dat ik die tijd gewoon voor mezelf moest nemen. Hoe scbuldig ik me ook voelde. Ik kan wel doorgaan maar er is ook nog een IK die ook ontspanning nodig heb om dit allemaal vol te kunnen houden. En daar probeer ik aan te denken.
Helaas wel herkenbaar. Ik werk en daar voel ik me niet schuldig over (dat ze naar de opvang moeten) ben alleenstaand en er moet toch brood op de plank komen, doe ik ook in hun belang dus. Maar omdat ze naar de opvang gaan, heb ik zoiets dat het dan nog een keer extra moet omdat ik zonodig nog een keer weg 'moet' voor mn plezier, vind ik lastig. Doe het wel af en toe, want ik heb het wel nodig Maar voel me toch schuldig, jammer dat ik dat niet kan uitzetten.
Ik herken t wel maar meer op de manier dat ik het zelf helemaal niet leuk vind zonder dochter weg te gaan. En dat ik ook echt vind dat ik voor mn kind moet zorgen en dit niet voor mn eigen plezier aan een ander moet overlaten. Ben wel is naar de bios geweest. Dit vind ik dan wel weer leuk en de kleine dame heb ik dan al zelf op bed gelegd en ze is een keer uit logeren geweest wat ze zelf heel graag wilde. Nu ze ouder is kan ze dat ook zelf zeggen dus als zei wil dan kan het. Kindjes die nog niet kunnen communiceren weet je dat niet van dus doe ik het ook gewoon niet, weg gaan zonder kind. Iedereen moet doen waar die zich fijn bij voelt!
Je moet je daar helemaal niet schuldig over voelen. Dat heb je gewoon nodig, anders ben je alleen maar moeder. Je bent ook gewoon vrouw, en partner en daar heb je soms ook tijd voor nodig. Ik merk ook dat het heel belangrijk is om tijd vrij te maken voor mezelf en voor mijn man. Samen iets doen heeft hier ook een hoge prioriteit. Ik voel me daar totaal niet schuldig over, want als ik dit niet doe dan gaat het met onze relatie niet zo lekker en met mijzelf ook niet. Doordat ik dit doe, ben ik een veel leukere moeder. Bekijk het zo maar eens.
Herkenbaar. Ik heb laatst een middag flink geld uit gegeven aan nieuwe kleding voor mezelf (maat 40 joehoeee eindelijk weer!!) En kreeg van mn moeder meteen een nieuwe winterjas voor mn verjaardag. Helemaal blij. Leuke middag gehad en mooie spullen gekocht. Werd ik ineens verdrietig en boos omdat ik niks voor Fem gekocht had. Ach.. ze heeft genoeg, meer als ik, maar toch voelde ik me heel rot!
Herkenbaar. En toch die tijd voor je zelf en man pakken. Je kind heeft er denk echt geen last van. Alleen jij aan schuld gevoelens. Ook al heb ik die gevoelens besef ik wel dat ik soms echt my time nodig hebt. Dat maakt mij uit eindelijk een leukere moeder.
Herkenbaar.. Toevallig gaan we vanavond naar een feest en blijft mn dochter hier thuis met opa en oma. En eerlijk, ik heb helemaal geen zin en voel me de hele ochtend een beetje rottig en zenuwachtig. Zo stom eigenlijk!
Dat denk ik wel. Ik heb mede door een paniekstoornis eigenlijk nooit iets voor mijzelf gedaan sinds hij geboren is. Dus 2 jaar lang enkel thuis gezeten en soms weg met mijn man. De dingen die ik een enkele keer alleen deed waren op één hand te tellen. Misschien zelfs nog op twee vingers. Ik merk dat ik 'mijn sport' echt even nodig heb om bij te komen. Dat ik vrolijker ben als ik er ben geweest. Het is eigenlijk ook onzin dat je niks meer samen of alleen zou kunnen doen als je kinderen heb. Dat is het besef dan weer, maar jammer dat mijn gevoel het er niet altijd mee eens is .
Herkenbaar, ook wat Mamabri zegt het is gewoon nooit goed. Vrouwen voelen zich in de meeste gevallen altijd wel ergens schuldig over. En ik kan je nu wel vertellen dat je dat moet loslaten en lekker moet genieten maar ik weet uit eigen ervaring dat dat toch niet gaat helpen het schuldgevoel weg te krijgen Ik probeer mezelf wel steeds te vertellen dat ik, doordat mijn opa en oma vaak oppasten, er mooie herinneringen aan heb en dat zullen mijn kinderen ook hebben aan hun opa en oma. Dus waarom mama niet?
wat herkenbaar. ik heb precies hetzelfde daarbij voel ik mij bezwaard om oppas te vragen om zelf iets leuks te doen. het idee dat een ander op mijn kids moeten passen terwijl ik weg ben om iets leuks te doen vind raar. mijn man en ik doen ook leuke dingen om en om zodat 1 van ons bij de kinderen is maar nu ga ik heel binnenkort weer samen een keer wat doen na 2,5 jaar. mijn kids merken er ook niks van maar toch dat gevoel...
Net wat Asszz zegt... ik zal ook wel 'kapot' zijn Maar misschien komt dat wel omdat ik van meet af aan weer 32 uur ben gaan werken en mijn partner is fulltime thuis bij de kinderen. we gaan niet vaak samen weg helaas, maar dat komt ook deels omdat de familie ver weg woont. Sinds afgelopen september gaan vriend en ik iedere maandag zwemmen en komt één van de buurmeisjes hier twee uur oppassen. en een heel enkele keer gaan ze "alleen" logeren bij opa en oma, gewoon voor de gezelligheid. Niet zozeer omdat papa en mama zonodig iets "moeten"
totaal geen last van. Ik ga 2x per maand met vriendinnen en minimaal 1x per maand met mijn man op pad zonder de kids. Dan ook nog een paar keer per jaar een weekend. Vind het heerlijk, geniet van iedere minuut en voel me daat totaal niet schuldig over. De kinderen zijn in goede, liefdevolle handen en vermaken zich uitstekend
De eerste 2 jaar dat ik moeder was, herkenbaar. Maar nu inmiddels na vijf kinderen niet meer. Ik geniet er van als ik even de tijd met mijn partner heb.
Niet schuldig tegenover dochter, die vind het leuk bij opa en oma (bij de een wel meer dan bij de ander... ) Ik voel me altijd wel bezwaard om oppas te vragen, vooral voor avondjes en als ze dan hier komen. Dan heb ik het gevoel dat ik hen weer een vrije avond afpak terwijl ze al zo druk zijn