Sorry dames, dank jullie wel voor jullie adviezen. Een paar drukke dagen achter de rug. Gelukkig hebben we wel een redelijk goed gesprek kunnen voeren waarin ik duidelijk aan heb kunnen en mogen geven dat het best wel heel wat is zo een eerste kindje.. zeker i.c.m. BV en het feit dat partner "niets" van je over kan nemen. Hij gaf hierna ook aan dat hij het lastig vond, juist omdat ze zo klein is en niets met haar kan doen. Praten is het juiste middel, maar begrip moet er ook zijn en dat vind hij moeilijk. Ik hoef geen medaille vanwege een bevalling maar een beetje begrip en waardering nadien graag. Ik heb het zwaar onderschat en dacht dat "doen" we wel even, ik vergeet tussen de luiers, ondergepoepte kleertjes en voedingen door compleet voor mijzelf te zorgen en wat te eten. Daarnaast ben ik enorm precies en zal het niet snel voorkomen dat er een vuiltje ligt, geen smetvrees maar het hoort gewoon netjes te zijn.. dat is lastig want hij legt die druk niet maar dat doe ik zelf. En als dat kleintje dan wakker is vind ik het ook lastig om weg te lopen of juist op dat moment iets voor mezelf te doen want dan wil je weer genieten van het moment dat ze wakker is. Zo vliegt de dag voorbij en ben je blij als je een nachtje kan slapen.. Herkenbaar?
Perfect herkenbaar! Die gevoelens hadden ik en vele andere ook. Eerlijk? Wij hebben RUZIES gehad waar je U tegen kon zeggen. Maar het de stress, het niet slapen, het gevoel hebben er alleen voor te staan dat het em doen. En bij mijn vriend het niet slapen, het niet weten wat doen met de baby, denkend dat ik liever zelf voor hem zorg, geen idee hebben hoe het aan te pakken en ondertussen ook nog eventjes fulltime gaan werken. Normaal dat er dan spanningen ontstaan.
Inderdaad, ook hier erg herkenbaar. Maar op een gegeven moment kwam er een soort ritme/balans in de dag en ging het al stukken beter. Plus, en daar had ik écht last van, de hormonen die nog in mn lichaam zaten! Ik ben soms best onredelijk t.o.v vriend geweest. Alles werd door mij 3x erger gemaakt dan het was.
Volgens mij krijg ik deze tip op een site over huilbabys'... Stel niet continue voor wat je partner voor jou kan doen om het voor jou makkelijker te maken. Maar doe hetgeen wat het voor je partner makkelijker mmaakt. dus niet zozeer denken wat jij gedaan wilt hebben maar wat liefs voor de ander doen. Heeft een iets andere insteek...en als je dat nou beide doet.
Ik ben het hiermee eens. Er ontstaat vaak veel onbegrip na een bevalling als beide partijen allerlei verwachtingen hebben en elkaar niet ergens ontmoeten. En dat hij 'niets' kan doen met haar vind ik wel onzin. Ik gaf ook volledige BV maar toch was mijn man net zo betrokken bij de verzorging als ik. Hij kan haar toch verschonen, in bad doen, en vooral heel veel met haar knuffelen? Tijdens de krampjesperiode heeft mijn dochter ongeveer op de schouder van papa gewoond. Uren liep hij zo met haar rond. Een baby heeft veel meer nodig dan voedingen alleen en hij is niet minder papa omdat hij geen flesjes kan geven! Nu is DE tijd om al een band op te bouwen met zijn dochter. Ga er dan zelf niet bovenop zitten, en die smetvrees? Laat die alsjeblieft weg want ik had tot mijn dochter ongeveer 3 maanden was echt geen tijd voor het huishouden. Vraag hulp op dit vlak.
Dit dus, helemaal. Ik vind het altijd zo gemakkelijk als een man zegt dat hij 'niets' kan doen. Gelukkig was mijn vriend niet zo. Ik gaf bv, maar hij deed haar in bad, liep uren met haar rond om haar te sussen, sliep met haar in de zetel... Ik denk dat het vaak ook aan de mama ligt hoor, die wil alles doen, en alles op haar manier... Dat moet je echt loslaten. Kinderen opvoeden doe je met twee, al van dag 1.
Ik vind het herkenbaar ja Hier vond ik het de eerste weken eigenlijk makkelijker dan nu. de eerste weken mocht ik van mezelf nog wat meer pas op de plaats maken, omdat ik net was bevallen. Toen kon ik het beter accepteren als mijn man een keertje wat meer deed dan ik, dan nu. Nu vind ik dat ik alles zelf moet kunnen en dat ik mijn man er niet teveel mee moet lastigvallen, omdat hij ook werkt. Maar ergens geeft het toch ook weer onvrede om alles alleen te moeten doen, dus soms barst de bom dan . Terwijl mijn man juist dingen wíl doen, maar daar soms geen ruimte voor krijgt van mij
ach hier ging het ook iets minder soepel de eerste weken (niet bij de eerste baby, maar wel bij de 2e) we waren beide nog moe van de lange bevalling, ik had enorm last van mijn hormonen, hij moest gewoon werken en het slaapgebrek werkte ook niet mee (wat hier overigens best meeviel aangezien de baby best goed sliep) je bent kribbiger naar elkaar en snapt elkaar minder goed. Maar gelukkig konden wij het gewoon naar elaar uitspreken en zo meer begip voor elkaar opbrengen..en toen mijn hormonen na een week of 3 weer wat normaler deden ging het direct een stuk beter tussen ons en nu is alles alweer een tijdje zoals voorheen
Ik zou hem... TOTAAL NEGEREN. Éen kind opvoeden doe je samen. Maar als hij continu met zichzelf bezig is, zou ik er niet verder op treuren. Hij is eenmaal zo. Namelijk niet klaar voor vaderschap. Hoe hard het ook klinkt wat ik zeg. Misschien speelt er veel dingen waardoor hij zich waardeloos voelt. Het is niet zo dat ik hem verdedig... Hij moet je gewoon *missen*. Maar blijkbaar is hij niet meer geintresseert. Ik vind het zielig voor jouw en de baby. Onderneem gewoon dingen zonder hem, en je zult zien dat jij hem niet nodig heb. Kom op. Je bent een sterke vrouw! Wel goed over nadenken dat je met hem verder wilt. Jij en je kiendje staat nummer 1. Hij moet wel ff realiseren door middel van praten. Maar als dat niet lukt, heb je de antwoord al. Loop er niet mee!
Nou Mompelientje te hopen dat jouw vriend het 'beter' doet!! En anders maar gewoon totaal negeren hem.. Kom op zeg, je bent samen een stel, geen kleine kinderen! wat win je met totaal negeren dan? praten en eruit zien te komen samen (!!) of in ieder geval een paar dingen te veranderen is stúkken meer waard lijkt me!
En nog iets, mannen zien vuil en rommel vaak niet zo als vrouwen. Het boeit ze niet zo. Praten idd. zonder verwijtend te zijn.
het blijft een lastig iets en ik hoop voor je dat het inmiddels wat beter gaat allemaal. De vader van mijn eerste 2 kinderen was net zo. helaas kon ik tegen hem aanpraten en, voor mijn gevoel, goede gesprekken voeren. Het maakte allemaal niks uit. Hij bleef zijn vrienden en hobby's belangrijker vinden. Uiteindelijk heb ik hem 9 maanden na de geboorte van de 2de voor de keuze gezet. Je hobby's of je gezin. Hij koos voor zijn hobby's. Inmiddels ben ik 6 jaar samen met mijn nieuwe vriend en 38 weken zwanger van onze eerste. Hij is meer een pappa dan de biologische pappa ooit is geweest van mijn oudste 2. Ik vind het wel heel spannend hoe hij gaat reageren op een baby in huis straks. Maar hij roept nu al, ik mag haar in bad doen en we gaan wandelen en ik kan haar snachts ook wel ui bed halen en de luier verschonen als jij BV geeft. Praten, communiceren en je gevoelens uiten blijft heel belangrijk, maar je moet wel je kindje en jezelf op de 1ste en 2de plek zetten.
in een goede relatie zou dat niet nodig moeten zijn. Daar zou je partner op 2 moeten staan Als je allebei je focust op je partner gelukkig maken, dan hoef je jezelf geen zorgen te maken over je eigen geluk. Helaas in veel relaties is er 1 partij die alleen maar geeft en de ander die alleen maar neemt . En dan is het inderdaad belangrijk om jezelf op 2 te zetten, omdat je partner niet voor je zorgt. Maar zo zou het eigenlijk niet moeten zijn
Met negeren en hem geen aandacht geven gaat de man misschien haar "missen". Misschien vraagt ze hem "teveel" en hij voelt alsof hij moet vluchten. Gewoon de touwtjes in handen nemen en laten zien dat zij onafhankelijk is! Er zijn heel veel vrouwen helaas die alleen moeten zijn. Deze meneer die haar en haar kind geen aandacht geeft, zou ik zeggen: Negeren. Hij moet gewoon voelen hoe zij zich voelt! Ze heeft met hem gepraat er is een Klein veranderinkje. Maar mensen veranderen niet zomaar!
Dames, TS reageert zelf amper hier. Moeten we dan ruzie gaan maken terwijl ze het zelf niet eens interessant genoeg vindt om haar topic te volgen?
Helemaal mee eens. Misschien valt het nog uit te praten. En met negeren weet je zeker dat de situatie slechter wordt. Kan je net zo goed meteen al een andere woonruimte zoeken. Kom op, je bent volwassen. Weet zeker dat je met praten veel meer bereikt. en mocht dat niet zo zijn, heb je in ieder geval je best gedaan. Maar de problemen die ts noemt, lijken mij geen problemen die onoverkomelijk zijn hoor.