Hier was het eerste woordje "hap" (Zelfs op jonge leeftijd gaat de liefde van de man al door de maag. )
Hier eerste woordje buiten mama en papa was poes. Ik denk dat het eerste woordje ook afhankelijk is van wat je zelf veel tegen je kindje zegt icm makkelijke klanken
Mijn ouders zijn gescheiden en omdat ik mijn stiefmoeder altijd bij haar voornaam noemde gingen mijn halfzusje en -broertje dst ook doen. Zij gebruikten nooit mama en papa. Ik weet niet wat hun eerste woordjes waren, maar wel dat mijn zusje eens heel verdrietig uit de peuterspeelzaal kwam omdat iedereen een mama had en zij niet... Verder, het in gebruik gaan nemen van de voornaam van de ouders komt volgens mij bij elk kind vanzelf. Dan kun je kijken wat je ermee wilt. Ik vind het prima dat mijn kinderen me bij mijn voornaam noemen, of mama *voornaam* zeggen. Maar ik ben heel blij dat ik voor hun ook echt mama ben. Dé persoon die ze nodig hebben bij pijn, verdriet of gewoon om even lekker mee te knuffelen. Je mama...daar heb je er toch maar 1 van.
Hier was bij allemaal het eerste woordje wel mama en papa. Ik weet niet meer zo precies wanneer, behalve van de jongste want die doet het nog maar net. Toen hij een maand of 4 was brabbelde hij al mamamamamamama. Daarna een hele tijd niet meer en sinds kort begon hij er weer meer. En eigenlijk sinds vandaag zegt hij echt mama. Mijn man probeert hem papa te laten zeggen, maar hij houdt het nog bij mama. Hij is nu net 1. De andere twee waren wel een stuk sneller, die waren iets van 9 maanden of zo, maar helemaal precies weet ik het niet meer.
Hier wel papa en mama (eretitel... mijn kinderen zijn de enige die dat kunnen zeggen... maar goed andere discussie ), maar was bij alledrie de groten niet het eerste woord... en mama kwam zelfs pas na tig woorden waaronder papa
Hier eerste klanken ook mamamamama en papapapa, maar dan zonder besef. Het eerste woordje waar ze echt betekenis aan koppelde was "bal". Ik ben wel erg benieuwd hoe ze jullie dan wel gaat noemen Ik gebruik mama en papa gewoon zo veel "mama gaat dit doen" "waar is papa" Hoe doen jullie dat dan? (gewoon echt heel nieuwsgierig) En is ze dan de bedoeling dat ze zelf een woordje verzint voor jullie?
Bij onze naam, zoals iedereen 😄.dan zeg ik bv waar is a...?.en in het begin zeg ik misschien a..... gaat dit doen als ik mezelf bedoel, maar zo gauw ze verschil tussen ik en de naam snapt dan zal ik in de ik vorm praten als ik zelf tegen mijn dochter praat en het over a... hebben als ik mijn partner bedoel.
Wij hebben er ook voor gekozen om papa en mama te zeggen en dat zegt ons zoontje ook maar hij weet nu ook onze namen en zegt die ook best vaak. Van ons mag hij het beide gebruiken hij mag straks zelf zijn voorkeur bepalen. Ik voel me niet minder mama als hij mij bij mijn naam zou noemen. Eerste woordje hier was trouwens "aai".
Ah gossie!! Verder sluit ik me aan bij het onderste gedeelte. Mijn zoontje zijn eerste woord was bal. Hij noemt ons papa en mama en af en toe bij onze voornamen, als we bijvoorbeeld niet luisteren Bijvoorbeeld: papa eten roept onze zoon!! Papa reageert niet (hoort hem niet) Volume van onze zoon gaat op 10 en roep (voornaam)ETEN!!!
Bijzonder.. ik vind het zoooo'n eer om mama genoemd te worden.. ik voel me zo trots als mijn zoontje me zo noemt.. maar dat is een andere discussie het eerste woordje was hier 'lully' mijn zwager heet Leroy, en aangezien hij regelmatig de mac bezoekt werd het ome flurry.. flurry ukt hem niet dus werd het lully haha.. nu is hij 2,5 en is het nog steeds ome lully
Ken iemand die dr ouders altijd pip en mim hebben genoemd... Komt op hetzelfde neer natuurlijk maar het is in ieder geval niet de universele mama en papa
Hier ook gewoon papa en mama. Ik had vroeger een klasgenote die inderdaad ook de voornamen moest noemen ik vond dat zo afstandelijk. Zelf zei ze ook ik heb gaan papa en mama maar een a.... En l.......... Later zij ze ook dat ze het verschrikkelijk vond
Ik heb het nooit afstandelijk gevonden dat ik geen papa en mama zei, en ik heb ook nooit het gevoel gehad geen mama/papa te hebben; ik had gewoon ouders met een naam, dat maakte de band of ervaring niet anders. Net zoals mam/ma niet echt anders is dan mama, hoeft een voornaam dat ook niet te zijn hoor. Ik ken wel iemand die moeder/vader en 'u' zei, dat vond ik dan wel weer afstandelijk, maar zelf heeft ze dat ook nooit zo ervaren. Zo noemt ze haar ouders gewoon, net zoals ik Voornaam en 'je' zeg en iemand anders 'mama'.