Hallo, ik ga toch maar eens vragen of hier iemand dit herkent... De oudste van mijn tweeling dames is een erg bewegelijk meiske. Al in de buik voelde ik haar het meeste trappen, in de couveuse draaide ze soms helemaal dwarsover en ze is altijd aan het bewegen. Prima natuurlijk!! Maar... het gaat met zó veel herrie gepaard!! Eerst was dit bij het omrollen. Maar nu kan ze dit en het vliegtuigje doet ze ook. Alleen de volgende stap lukt natuurlijk nog niet (ze probeert nu in berengang en draait ook om haar as op de vloer). Ze krijst er echt heel erg bij. Als ze begint, gaat het even goed, maar na een paar minuten komt er een moment en dan zet ze het op een gillen. Ze had ook KISS. Dat is nu behandeld dus zou ze geen last meer van moeten hebben. Dus is denk niet dat ze pijn heeft. Het lijkt alsof ze ongeduldig/gefrustreerd is dat ze niet vooruit komt. Dat kan ik begrijpen, maar hoe ga ik hier mee om??? Ze heeft ook nog een tweelingzus en ik kom er soms gewoon niet toe om met haar te knuffelen en te spelen omdat haar zus zo'n kabaal maakt. Dat vind ik echt erg! Vind het ook niet leuk om degene die herrie maakt altijd aandacht te geven (neg. aandacht), maar ze maakt gewoon zo'n kabaal en dan pak ik haar maar weer op... Wat doen? Ten eerste: herkent iemand dit überhaupt? Of toch keer met arts bespreken? Ten tweede: als het allemaal 'normaal' is, hoe kan ik er dan mee omgaan? Het gekrijs negeren? Juist aandacht geven? En haar zus dan? Alvast heel erg dank voor tips...
Mijn zoontje was net zo'n gefrustreerde jantje ongeduld ; ). Nu hij loopt, lijkt hij veel lekkerder in zijn vel te zitten. Ik heb respect voor je; twee kinderen en dan één zo'n druktemaker, ik doe het je niet na. Ik had al moeite met die druktemaker alleen. Ik herken het dus maar kan je geen tips geven. Ik probeerde hier ook te schipperen met aandacht en negeren maar een comfortabele situatie is het nooit geweest.
Is het echt krijsen met dikke tranen? Of is het meer boos? Mijn dochter leert meer en meer haar stem ontdekken en kan momenteel echt super hard gillen. Dit doet ze als ze heel veel lol heeft, maar ook als iets niet lukt, en tja als je 6 maanden bent lukt er gewoon nog veel niet. Ik negeer het meestal en als het me te gortig wordt dan zeg ik er wat van Soms heeft dat effect, soms ook niet. Als ik het zat ben en er blijkbaar wat frustratie in mijn stem te horen is heeft het meer effect haha. Heel vaak als het niet lukt dan leid ik haar na een tijdje een beetje af zodat ze even wat anders gaat doen. En geef haar een aai over de bol en zeg dan ach meisje lukt het niet. Denk dat het er allemaal een beetje bij hoort en een fase is (hoop ik in elk geval dan haha)
O ja dat was hier ook zo. Maar uit die frustratie leren ze, dus ik zou haar gewoon laten doen. Al is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan als je nog een baby in huis hebt.
Kan me inderdaad voorstellen dat ze héél blij is als ze eindelijk kan lopen... dus nog een maand of 6, 7, 8, 9 .... Dat gillen doet ze ook (doen ze allebei), dat is inderdaad grappig, echt zo'n hoge gil en dan zelf de grootste lol om waar dat geluid vandaan komt, haha. Maar dit lijkt dus meer boos krijsen. Soms met tranen, soms niet hoor. Ze duwt dan haar billen helemaal omhoog en probeert met haar voeten vooruit te duwen. Dan komt ze in zo'n downward facing dog positie zeg maar en valt dan naar links of rechts. Waarna ze zich weer op haar buik draait en het nog een keer probeert... Natuurlijk heel fijn dat het zo'n doorzetter is (positieve kant maar even zoeken ), maar het is echt overleven op dagen dat ze zo'n bui heeft. In elk geval fijn om andere ervaringen te horen, word er soms echt horendol van, weet dan echt ff niet wat te doen... Hoor graag nog meer ervaringen! En harten onder de riem helpen ook
Ik heb het gevoel dat kindjes die zo gefrustreerd worden van hun eigen 'falen', net sneller ontwikkelen. Mijn dochter liep iig al op 8 maand langs de meubels, en op 11 maand los. Dus misschien is ze wel sneller over die frustratie dan je denkt!
Mijn jongste ,is eigelijk altijd rustig ,maar in de tijd dat hij die dingen deed wat jij beschrijft ,was hij ook gefrustreerd ,ik trooste hem of legde hem weer anders neer,maar ging niet elke keer "helpen" Hij was al snel weer tevreden en nu heeft hij heel wat bijgeleerd in 2 weken en is supervrolijk!
@ shakes, dat zou fijn zijn! Tis zo'n kabaal soms!! @ kelly, nee ik wil inderdaad ook niet altijd helpen, ze moet het toch zelf leren. Wel natuurlijk onder onze begeleiding, of als het te gortig wordt, helpen we of troosten we. Maar soms is het echt pittig haar de dingen zelf te laten uitzoeken. Dus: blijven ademen maar dan en een duidelijke lijn zetten. Ik wil niet dat geschreeuw en gehuil haar aandacht oplevert (als er niks is). Dat doet ze nu dus ook soms: huilt ze, kom je boven: één stralende glimlach! Daar gaan we nu maar wat strenger in worden...
Hier ook zo een gefrustreerd meisje . Probeert nu naar haar speeltjes te tijgeren/kruipen, maar dit lukt natuurlijk absoluut nog niet. En dan kan ze ook echt boos worden en na een tijdje gaat ze er ook echt van huilen . In dat opzicht hoop ik dat ze snel wat meer kan en zelfstandiger is, waardoor ze niet meer zo gefrustreerd is, anderzijds hoop ik dat ze nog lang mijn klein baby'tje blijft . Hopelijk is het bij jullie ook snel over, zodra ze zelf meer kan . Nog even geduld hebben .
Herkenbaar! onze dame is 5 maanden geweest, en is net zo'n druktemaker als die kids van jullie Ze heeft ontdekt dat ze haar stem kan gebruiken; gillen van vreugde doet ze veel en hard! en soms is ze net een complete dierentuin; sissen als een slang, ezelgeluiden maken of een cavia nadoen Maar boos kan ze ook worden als iets niet lukt!:x De babygym is op dit moment heel favoriet, daar kan ze al haar energie onder kwijt door te rollebollen en met armen & benen te "slaan'. Maar spelen in de kinderstoel vind ze ook heerlijk, lekker rechtop, blokken op het blad, boekjes "lezen" en papa & mama onder het eten aan het lachen maken. Nee, saai is het nooit met zo'n actief kind in huis Ik ben blij als onze dame straks kan kruipen en zitten, dan word de wereld gewoon weer een stukje leuker dan altijd maar vanaf je rug spelen!
Inmiddels bij cb én pedagoog in het ziekenhuis gevraagd: maar zij zien niks vreemds. Dus inderdaad een heel gefrustreerd meisje die snel vooruit wil. Vanochtend deed ze haar knieën al onder haar heupen, dus ik zeg: vooral doorgaan, dan lukt het sneller. En ondertussen probeer ik maar te switchen tussen afleiden, knuffelen en negeren...
... wat af en toe wel héél moeilijk is ... Vandaag was echt zo'n pittige dag... Hele dag aan het sjouwen met beide meiden, net nieuw voedingsschema ingevoerd en dus één gefrustreerd meisje. Vandaag ook in bad en dat is dan (na zo'n lange dag) echt een drama met aankleden. Bad vind ze leuk, maar daarna is het echt krijsen. Echt heel zwaar na zo'n dag... Zo dat moest er even uit, nu naar bed en weer opladen voor morgen. Weer een verse dag.
Ik herken het ook. Mijn zoontje werd pas wat rustiger daarin, nadat hij kon lopen. Achteraf kon ik dus makkelijk zeggen dat het zijn frustratie was omdat hij zo veel meer wilde dan dat hij kon. Maar dat is eigenlijk altijd achteraf en dat stelt op dit moment niet gerust. Ik heb hiervoor een vriendin geraadpleegd die ortho pedagoog is en zij vertelde dat het juist belangrijk is dat je kind leert uit die frustratie. Dat wilde zeggen dat ik hem een minuutje moest laten, wat aanmoedigen in wat hij probeerde en als hij echt verdrietig werd vertellen dat hij het knap heeft gedaan en nu lekker met mama mag knuffelen. Dat had echt effect na wat weken! succes en ook veel plezier. Het is niet makkelijk, maar waarschijnlijk heb je gewoon een heel leergierig pittig meisje! Gr
Thnks voor de tip Evelien. Ik ben dat al beetje aan het proberen, maar kan het nog wel intensiveren. Moet wel balans houden met haar zus, dus zal wel nog even schipperen blijven... ik probeer vol te houden Heel fijn om andere ervaringen te lezen, daardoor blijf ik er een beetje geruster op dat het goed komt...