Hoi allemaal, Ik voel me somber en hoopte dat ik hier mijn ei kwijt kan, ook al post ik niet zoveel...maar dat heeft ook alles met mijn probleem te maken. Ik ben zo onzeker dat ik er in het dagelijkse leven heel veel last van heb. Op het werk, in mijn vriendenkring, overal eigenlijk Heb net een nieuwe functie op het werk gekregen waarbij ik dus ook weer veel nieuwe mensen ontmoet. Het is zo erg dat ik de 30 al gepasseerd ben en het gewoon niet durf om in een kamer binnen te stappen waar voor mij onbekende mensen zitten. Met als gevolg dat ik na een half jaar nog steeds geen goed contact heb met mijn nieuwe collega's. Heel erg vervelend is ook, dat ik heel snel een rood hoofd krijg als ik met iemand praat maar dat komt denk ik ook omdat ik er continu mee bezig ben. Ik ben altijd bang afgewezen te worden door mensen en dus ook heel erg bang om fouten te maken. Wil altijd alles goed doen voor iedereen en als ik ook maar een klein beetje het gevoel heb dat ik iets niet goed heb gedaan, slaat de paniek toe en begint het eindeloze gepieker. Ik heb hulp hiervoor gezocht en zit nog vol in het traject, maar helaas worden mijn problemen niet van de ene op de andere dag beter. Ik moet op dit tijdstip eigenlijk gewoon bezig zijn met mijn werk, maar kan me gewoon niet concentreren omdat ik me erg verdrietig voel. Wat kan ik er aan doen? Ik ben er zoooo klaar mee dat ik zelden mezelf kan zijn en gewoon kan doen en laten waar ik zelf zin in heb! Zo, dit staat nu op het digitale papiertje...hopelijk lucht het op...
Dit heb ik jaren gehad en heeft me heel veel plezier weggenomen. Bij mij is het een verandering geweest (met therapie) van gedachten die ik automatisch had. dus bijvoorbeeld ipv "oh jee! straks krijg ik een rood hoofd" meer iets van "nou en, als ik een rood hoofd krijg dan gebeurd er verder niets, het is juist menselijk en puur". Dus echt je irrationele gedachten veranderen naar rationele gedachten. RET therapie. Heeft mij wonderen gedaan maar heeft wel jaren geduurd. Sterkte!
Wat vervelend voor je. Ik herken het gedeeltelijk, iedereen heeft van die onzekere momenten en ongemakkelijke situaties met (nieuwe) mensen, maar als het je hele leven bepaald lijkt me dat heel naar. Ik heb geen tips voor je, maar denk dat je heel goed bezig bent met het uitspreken van je probleem en de therapie! Je werkt er echt aan en dat is al een hele stap in de goede richting. Sterkte, meid!
Wauw wat knap dat je dit deelt! Dat is al zo'n grote stap, ook al is het anoniem en vrijblijvend.. Je durft het wel te delen! En met jou zijn er nog zoveel anderen.. Ik heb niet veel tijd om te reageren, maar wilde dat wel even kwijt!
Wat goed dat je dit hier durft te beschrijven! Ik heb het zelf gelukkig niet zo erg, maar herken wel heel sterk een vriendin van me hierin. Tijdens onze studie heeft zij hier ook vrij lang therapie voor gehad wat wel iets heeft geholpen. Nu heeft ze een leidinggevende functie, waardoor ze sommige dingen die ze heel eng vindt wel moet doen. Af en toe oefent ze een gesprek op presentatie op mij of op onze andere studievriendin als ze het heel eng vindt, maar over het algemeen gaat het goed. Ik denk dat het helpt als je over tijd ziet dat de dingen die je zo eng vindt eigenlijk helemaal zo bedreigend niet zijn als ze gebeuren. Zelfs als je stottert en een rooie kop krijgt vliegt de hemel niet gelijk in brand en stopt de wereld niet met draaien. Door steeds hele kleine successen (en failures!) te behalen leer je hopelijk langzaam aan om te gaan met alle gevoelens. Heel veel succes en sterkte!
Zelf ben ik ook vrij onzeker. Vroeger was dit erger. Durfde niemand aanspreken, stak nooit mijn vinger op in de les, als ik een groepje moest passeren was dat altijd met grote boog. Snel rood worden enzo... Dit is veranderd sinds ik van school ben en in een beenhouwerij werk. Toen kon ik gewoon niet anders dan babbelen en ben zo veel opener geworden. Vaak durf ik ook nog steeds mijn mening niet zeggen en probeer ook steeds voor iedereen goed te doen. Het voordeel hieraan is dat ik dus nooit ruzie heb, maar het grote nadeel is natuurlijk dat mensen dat doorhebben en daar gebruik van maken en dus over me heen lopen. Ook hier op het forum reageer ik niet vaak, gewoon omdat ik niet altijd durf. Begin dan met schrijven, begin steeds opnieuw om dan uiteindelijk weer alles te wissen.... Hoop dat het bij jou ook zal beteren, en mssh als het echt zo erg is, eens hulp zoeken?
Herkenbaar, hierdoor heb ik mn opleiding niet afgemaakt (ik durfde echt geen presentatie te geven). Nu werk ik in een winkel met erg veel klanten en de eerste weken was echt zweten, maar nu werk ik er inmiddels 7 jaar, durf de telefoon op te nemen, leveranciers te bellen met stomme vragen (in mijn ogen stom dan) en ben ik tegenover klanten juist heel erg zeker van mezelf geworden (mensen nemen sneller iets aan van iemand die zeker over komt), ook durf ik nu gewoon te zeggen wat ik ergens van vind. Het zal nooit helemaal overgaan, bij nieuwe mensen moet ik echt eerst even de kat uit de boom kijken. Of ben juist erg fel zodat mensen niet dichtbij durven komen. Maar ik kan er inmiddels goed mee leven, denk er zelfs over om toch weer een opleiding te gaan doen. Hoop dat je er met de therapie uit gaat komen, en anders zelf dingen gaan doen. De eerste stap is erg moeilijk, maar daarna word het alleen maar makkelijker.
Respect hoor meid dat je al zover bent dat je dit inziet. Heb je geen vriendin ofzo waar je regelmatig mee kunt praten? Heel vaak lucht dat ook wel eens alvast een stukje op, als je gehoord wordt.
Ik heb wel vriendinnen, maar wil ze niet lastig vallen met mijn problemen dus er wordt niet over gesproken. 1 vriendin weet wel dat ik in therapie zit maar veel verder als 'hoe gaat het' komt het eigenlijk niet. Met mijn vriend heb ik het er wel over, maar die is totaal het tegenovergestelde van onzeker en probeert me gerust te stellen met 'komt wel goed' en 'maak je niet zo druk'. Voor hem is het ook lastig want hij wil me helpen maar weet niet hoe. Naast het onzeker zijn, pieker ik dus ook erg veel en ben ik zooo bang om mensen kwijt te raken waardoor ik waarschijnlijk ook alleen maar oppervlakkige vriendschappen heb. Ik probeer de laatste tijd dingen te gaan doen met vriendinnen maar iedereen heeft het zo druk, dus dat lukt vaak niet. En dan ben ik weer erg teleurgesteld omdat ik bang ben dat het aan mij ligt... Pfff....wat een drama als ik dit zo lees. Naast deze 'problemen' ben ik erg gelukkig met mijn vriend en zoontje. Als ik bij hun ben, ben ik mezelf en zie ik eigenlijk ook wel in dat ik gewoon een leuke meid ben die wel veel te bieden heeft. Nu nog naar anderen toe... Bedankt voor de reacties tot nu toe...ik ben dus niet alleen op de wereld...