Pfff..... Wij hadden afgelopen maandag weer een gesprek in het ziekenhuis. Wij dachten, een goed gesprek met een 'verlossend' antwoord voor ons. Ik bedoel, de vorige keer was ze positief over de IUI en was ze heel verbaasd over onze onderzoeksresultaten. Maar deze keer.. pff Ze vroeg meteen hoe het was in Maastricht (zijn we geweest voor gesprek over embryoselectie). We hebben verteld dat het een informatief gesprek was en dat we het meeste eigenlijk al wel wisten. We hadden er niet direct bij verteld dat wij ons al aangemeld hadden. Maar wel dat de wachttijd ivm onderzoeken etc bijna een jaar zou duren. Als we geluk hebben, iets eerder. Het gesprek in dit ziekenhuis heeft een dik uur geduurd. Ze wilden ons gewoon niet helpen. IUI had geen zin voor ons zei ze. Onze kans om spontaan zwanger te worden binnen dit jaar was nu weer 54% ipv 40%.. Ook was ze de vorige keer positiever over IUI dan nu. Ze vond het echt beter als wij zelf nog probeerden en als dat niet zou lukken het PGD traject maar in moesten stappen. Ze zei op zn minst een half jaar zelf proberen, normaal zou ik zeggen een jaar maar gezien jullie frustratie een half jaar. Hallo?! Wij proberen al bijna 4 jaar!!! Het gesprek werd een soort van discussie en ik had het gevoel dat het een welles nietes spelletje werd. Gelukkig bleef mijn vriend voet bij stuk houden, uiteindelijk mochten wij dus 3 keer IUI in EIGEN cyclus doen, zonder hormonen dus. Ze durfden het namelijk niet aan om mij hormonen te geven?! Omdat alles goed werkt en de kans op een meerling of op over stimulatie dan te groot werd. Ik ben het hier totaal niet mee eens, wat na bijna 4 jaar mogen wij ook wel eens geholpen worden en IUI in eigen cyclus? Dan kun je bijna net zo goed zelf proberen. Maar goed, het is een stap verder. Na deze drie pogingen kijken we hoe het staat met de onderzoeken in Maastricht. Mocht dat nog lang op zich laten wachten dring ik echt aan om IUI met hormonen te doen. Dit heeft toch een hogere slagingspercentage en zeker gezien mijn 'foute' eitjes die er tussen zitten. Wat een frustratie is dit zeg:x Waarom worden anderen mensen wel geholpen en wij niet? We horen constant dat we nog jong zijn. Ja en? Is onze wens dan kleiner dan van iemand die een paar jaar ouder is? NEE. BAH:x Ze kwam constant met die standaard modelletjes en daar werden wij ook gek van. We zijn geen getal, en niemand is standaard. Ik heb ook gezegd; ''En als ik 30 geweest zou zijn werden wij meteen geholpen.'' Het enigste wat ze daar op kon zeggen was; ''Tsja, uhm.. ja.. Ik kan jouw leeftijd in dit model niet meer veranderen om dat te zien maar ik denk het wel ja.'' A fijn, weet je wat? We proberen het we zelf totdat we beide 30 zijn:x Tsjonge jonge, denk je dat je bij een fijn ziekenhuis en een fijne arts zit. Ochja, bijna vergeten. Ze zei constant je bent al zwanger geweest dus we weten dat het kan. Toen keek ze op het scherm en vroeg ze of ik al een baarmoeder foto gehad had. En dat heb ik dus niet. Haar reactie; '' Oh, mm... voordat ik iets zeg..... Is de zwangerschap bevestigd geweest dmv een echo? Dat het in de baarmoeder zat?'' Uhm, nee? ''Ow, nouja ik verwacht dat je eileiders gewoon open zijn, we proberen eerst deze 3 keer IUI'' Dus de zwangerschappen kunnen ook in mijn eileiders gezeten hebben:x Wat een gedoe.... Word ik 's avonds door haar gebeld. ''Ehm ja, ik heb een brief binnen gekregen van Maastricht dat jullie gaan starten''. Ja?... ''Nou als ik dit geweten had was ik echt op mijn strepen blijven staan. Ik ben toch van mening dat jullie beter nu nog zelf kunnen proberen.'' Uhm, de PGD gaat nog wel even duren dus intussen willen wij IUI doen. ''Nou, ik ben toch van mening dat het jullie kansen nauwelijks verhoogd en misschien is het beter dat jullie deze maanden rust pakken'' Nee hoor, vind ik niet nodig. ''Denk er maar over na'' Ik heb het formulier al hier, dus we gaan deze maand echt wel voor de IUI Ik ga niet nog langer op eigen houtje proberen, dat is nu al lang zat geweest. Zo, pff.. ik moest hier even vanaf..... Een lang even warrig verhaal, sorry daarvoor
Hoi Sita, wat balen dat je met zo'n rot gevoel weg bent gegaan. Wij zijn al 11 jaar samen en toen we in de mmm terecht kwamen 9 jaar. In die 9 jaar had ik al 3 aangetoonde zwangerschappen met als resultaat miskramen gehad en ook wat twijfel zwangerschappen met positieve testen waarna ik binnen een week bloed ging verliezen. De huisarts bleef maar uitstellen, dan moet ik temperaturen, dan met ovulatietesten aan de slag enz enz. Ik was het zo zat (was toen nog 29 of net 30 dat weet ik niet meer) dat ik echt boos ben geworden en werd doorgestuurd naar een gyn in het lokale zhuis. Bloedprikken en diverse waardes bij mij bleken goed, zaad van mijn man wat verminderd maar volgens haar nog goed genoeg om zwanger mee te kunnen raken. Ik krijg een laparoscopie met tubatesten, alles was open en zag er goed uit. Haar voorstel, eerst nog een half jaar met ovutesten (EHM??), dan IUI en dan IVF. Ik had er echt geen goed gevoel bij, ik ben naar een kliniek gegaan gespecialiseerd in vruchtbaarheidsproblematiek voor een 2nd opinion. Wat zelf proberen? Wat IUI en zelfs, wát IVF? ICSI, dat krijgen jullie. Een heel ander verhaal dus. Helaas bracht ook dit zwangerschappen en miskramen en inmiddels loop ik bij de kliniek en het LUMC omdat ik een auto-immuunziekte blijk te hebben en daardoor miskramen krijg. Daar helpt ICSI (wat we doen ivm zaadkwaliteit man) ook niet aan mee. Maar goed, dat is weer een heel ander verhaal en vele stappen verder. Kort samengevat, ik had er echt geen goed gevoel bij en ben echt uitgeweken naar een ander zhuis wat de zaken meteen op scherp zette. Het zijn jouw pogingen en het is super als je ze allemaal volop kunt gebruiken. Wat is je voorgeschiedenis omdat ik lees over embryoselectie?
Jeeetje, ik kan me heel goed voorstellen dat je hier heel boos en verdrietig van wordt. Überhaupt dat ze je nog laten wachten na 4 jaar zelf proberen, vind ik belachelijk! En dat ze hun percentages kennelijk niet op orde hebben schept geen goede verwachtingen. Ook vind ik het argument om je geen hormonen te geven absurd. Ik heb voor de eerste in een academische ZH gelopen en daar gaven ze vrijwel iedereen die geen contra-indicaties had hormonen (in zh waar ik nu loop trouwens ook). Ja, je kunt een keer overgestimuleerd raken (2x voorgekomen bij ons), maar dat is toch niet per sé een ramp, dan sla je een maandje over. Je kansen worden er groter van en dat is toch het belangrijkste. Ik zou eens rond gaan kijken voor een alternatief ziekenhuis in jullie omgeving. Ik weet niet waar je woont, maar ik kan me haast niet voorstellen dat er geen betere plekken zijn redelijk in de buurt. Veel sterkte en succes!!
Ik ben erg benieuwd welk ziekenhuis je geweest bent, het klinkt alsof ik mijn arts hoor praten. Wij hebben om die reden een overplaatsing naar een andere arts aangevraagd en hebben maandag ons eerste gesprek met haar. Helaas heb je in Twente geen keuze en ben je aangewezen op de fertiliteitskliniek, maar als we geen vooruitgang boeken dan gaan we toch Zwolle of Düsseldorf overwegen.
Phoe, wat een verhaal.. Ik kan je boosheid/frustratie ENORM goed begrijpen. Ook ik en mijn man zijn nog jong.. Wij proberen het ondertussen nu ook al vier jaar. En de begin periode ( na 3 jaar zelf proberen) in het ziekenhuis was voor ons ook een hel. Oh alles ziet er goed uit.. je bent nog jong.. Zoveeeel kansen.. Echt irritant hoe je behandeld wordt als je nog 'jong'bent.. Je hoort juist t meest vruchtbaar te zijn als je jong bent..!???? Dan moeten toch juist die alarm bellen rinkelen LIJKT MIJ?? pfff.. Nou na veel zeuren/bellen/zeiken/doorpushen, kwamen we eindelijk in aanmerking voor IUI... MET hormonen. maar wel met een lage dosis... dat kan prima! Ik prik 37.5 Eenheden (gonal F) en dat gaat prima. Geen overstimulatie meer ! (had ik wel bij 75 eh de eerste keer) Dus meis, gewoon doorzetten hoor!!!!! Sterkte en succes!!
Ik herken de frustratie hoor ... Maar ik heb zelf niet de indruk dat je door je jonge leeftijd nog weer naar huis gestuurd bent voor een half jaar. Ik krijg het idee dat men helemaal niet zo happig is om maar direct te behandelen. Ik was 34 toen ik de MMM inging... Maar werd na HSG, onderzoeken ook weer mooi voor een jaar naar huis gestuurd. Terwijl ik ook al meerdere jaren heb geprobeerd om zwanger te worden. Wij zijn ook onbegrepen verminderd vruchtbaar. Veel aandringen schijnt inderdaad te helpen. Succes!!
Poeh wat rot en oneerlijk zeg! Ik heb zelf ook het idee dat fertiliteitsartsen niet snel iemand willen behandelen. Lijkt wel alsof je moet 'vechten' om te mogen beginnen! Maar als je al zo veel jaren bezig bent, vind ik dat echt belachelijk. Mijn man en ik zijn ook onverklaard verminderd vruchtbaar, maar ik krijg wel IUI met hormonen (wel een hele lage dosis, 25mg Clomid). Eerst gooide het mijn cyclus idd wel door de war (overstimulatie & cystes), maar toen ik eenmaal de juiste dosis te pakken had ging het beter. Aangezien de kansen met gestimuleerde IUI hoger zijn vind ik het bij jou ook een erg rare beslissing van het ziekenhuis. Sterkte!
Lieve dames, bedankt voor jullie reactie. Ik had laatst een heel verhaal getypt en toen was het ineens weg Dus nu even opnieuw maar minder uitgebreid, dus sorry als ik niet overal op reageer. Wat naar dat ze het bij zoveel mensen toch proberen zoveel mogelijk uit te stellen. Ik vind dat echt niet kunnen.. Als je al zo lang bezig bent is het wel duidelijk dat er toch echt 'iets gedaan moet worden. Het 'probleem is, dat dit ziekenhuis voor ons al een 2nd opinion is. Ons ander ziekenhuis wilde ons ook niet verder helpen. Jullie hebben 60% kans, wij gaan jullie niet helpen, jullie zijn nog jong. OHHHH:x..... Nana ik vind het argument om mij geen medicijnen te geven ook absurd. Alsof zij kan zien dat ik er heftig op reageer ofzo.. weet zij veel. Bovendien, wie zegt dat ik deze 3 maanden alle drie de keren niet een 'fout eitje heb. Dus met de ongebalanceerde translocatie die ik heb.. alle drie de pogingen voor niets geweest. Met hormonen zou ik kunnen streven naar 2/3 eitjes en dus meer kans hebben. Blub inderdaad, eigenlijk moet ik gewoon doorzetten. Maar aan de ene kant voel ik mij dan zo bezwaard... Maarja, een patiënt met een grote mond komt vaak verder dan een patiënt die ja en amen zegt. Misschien dat we om een andere gyn gaan vragen, maarja of dat nut heeft? Ik ben ZO gefrustreerd:x Echt erg gewoon. Ik ben niet vrolijk meer, ik doe normaal als ik weg ben van huis (school oid) maar ik kan nergens anders meer aan denken. Thuis ben ik niet altijd te genieten, en ik vind het ontzettend rot voor mijn partner. Ik ben gefrustreerd, boos en verdrietig. En dan zijn er zoveel mensen die het gewoon niet begrijpen. Zelfs artsen vaak niet:x Oja, ik ben nu onder 'behandeling in het Rijnstate en hiervoor in het Radboud. Pfffff
Vervelend zeg, hoe het allemaal gaat bij jullie. Wij kregen als eerste ook te horen: onverklaarbaar, je kans is 39,4% dat het natuurlijk lukt en met iui of ivf verklein je de kans alleen maar. Overigens zelfde kliniek als Annemoon (welke arts had je Annemoon?). We moesten het nog maar half jaar proberen en indien niet gelukt, kom maar terug voor een eileideronderzoek. Er is wel duidelijk aangegeven dat het een besluit moest worden van ons én de arts, waar we ons alledrie dus in konden vinden. En dat was de optie van de arts dus zeker niet! Je zult maar hebben dat je na nog een half jaar teleurstellingen een eileideronderzoek doet en oh, foutje bedankt zit er eentje dicht... daarnaast vond ik ook mijn leeftijd (bijna 38) meespelen hierin. Enfin, fertiloscopie gehad, en daar werd een zeer waarschijnlijk niet doorgankelijke eileider gevonden. De ander was wel oke. Toen is ook direct iui in eigen cyclus gestart (percentage was daardoor giga gedaald) en gelijk raakt. We hopen heel erg dat het deze keer een plakkertje is. Onze arts zei wel dat ze pas mogen behandelen bij percentage onder de 30 %.