Hoi allen, Ik weet dat ik niet de enige ben die de bevalling van een eerste kindje ontzettend spannend vind. Maar wil het toch even van me afschrijven. Ben nu 38+2 en lag gister in bed. Mn buik begon te rommelen, anders dan anders, waardoor ik dacht dat het wel eens zou kunnen gaan beginnen. Blijkbaar had ik die gedachte nu pas echt voor het eerst, want binnen 10 seconden waren mijn handjes nat van het zweet, werd ik licht in mn hoofd en raakte een beetje in paniek. Nu is het zo dat ik de bevalling ontzettend spannend vind, maar na gister avond heb ik een nieuwe zorg erbij.. Stel nou dat manlief niet thuis is en de bevalling begint... Dan zie ik het dus al gebeuren dat ik helemaal in paniek raak! Ik probeer me goed voor te bereiden op de bevalling en kan mezelf wat dat betreft wel redelijk gerust stellen.. Ik ben niet alleen, anderen kunnen het ook en alle bekenede geruststellingen.. Maar na gisteravond toen ik dacht dat het begon, schrok ik wel van mezelf.. Wat nou als ik straks alleen thuis ben en het begint... Pff.. ik denk dat ik toch maar op zoek moet naar meer afleidingen tegen de tijd dat het zover is..
dan bel je je man dat ie als een gek naar huis moet komen... hahaha neej rustig blijven dat is echt t aller belangrijkst! en dan de verloskundige bellen, zij zullen naar je toe komen dan. probeer tijden van je weeen te noteren, dat wil de vk vaak graag weten, neem nog lekker een douche, eet nog wat...
Rustig blijven en bellen. En misschien nu al de vk bellen om een spoedafspraak te maken om je angst te bespreken. Het is denk ik goed als ze dat weten. En accepteer dat jij het spannend vindt en lees eventueel het boek als bevallen spannend is.
Vooral rustig blijven inderdaad. Angst kan echter heel snel overheersen. aak voor jezelf een briefje klaar met daarop de stappen die je moet nemen. Dus: Stap 1: Manlief bellen Stap: ademen Stap 3: Verloskundige bellen Stap 4: ademen. Klinkt wat vreemd zo, maar het helpt mij heel erg te weten dat ik een stappenplan heb klaar liggen. En voor mij is het al de 3de.
Ik had ook 1 keer voor m'n bevalling dat ik dacht dat het begon, toen was ik enorm zenuwachtig,ik schrok er ook van! Maar toen het echt, dagen later, begon bleef ik gewoon rustig, ik denk dat de natuur het dan overneemt dus kop op! Komt goed! Bel je man en de vk
Je moet echt gewoon rustig blijven meid. Zodra het begint valt je baby er heus niet uit hihi Adem in en uit,gewoon je man bellen en de vk om advies. Meestal komt de vk pas als de weeën regelmatig komen. Succes met de laatste loodjes!
Ik heb 4 bevallingen achter de rug en geloof me: Als het begon, raakte ik in paniek, vond het zo eng iedere keer weer. Maar geef eraan toe, je moet er door heen. Ik zei het ook gewoon tegen de verpleegkundige en zij slepen je daar echt doorheen, geven duidelijke instructies, waardoor je minder aan je angst denkt. Achteraf dacht ik ook elke keer: Waar was ik nou zo bang voor? Komt echt helemaal goed!
Lijkt mij ook moeilijk om te bepalen wanneer het "echt" begint, mijn vriend vroeg laatst hoe ik het onderscheid zou denken te gaan maken tussen echte weeen en schijnweeen. Hij werkt in ploegen en kan i.p niet zomaar weg van zijn werk, alleen voor noodgevallen (of bevalling haha). Daar moeten we tegen die tijd nog eens met de vlk over praten.
Ik heb regelmatig gedroomd dat ik mijn man niet te pakken kon krijgen tijdens de bevalling. Toen mijn vliezen braken, probeerde ik hem te bellen (hij zat bij een vriend). En hij nam zijn telefoon niet op. Na een paar x bellen nam die vriend zijn telefoon op, bleek dat mijn man onderweg naar huis was, maar hij had zijn telefoon laten liggen. Voor mn gevoel duurde het echt een eeuwigheid voordat mijn man thuis was, haha. Maar hij was ruim op tijd, want mn dochter kwam pas 21 uur later. Tijdens mijn dromen was ik paniekerig als ik hem niet kon bereiken. Maar toen de bevalling echt begon kwam er een soort rust over me heen (maar ik was wel blij toen hij thuis was, haha).
Bij mij begonnen de weeën s nachts, dus m'n man was wel bij me. Maar het was heel raar, want ik was heel rustig, terwijl ik snel zenuwachtig kan zijn. Het begon om kwart over 2, een half uur later braken mijn vliezen. Heb om 3 uur het ziekenhuis gebeld en daarna pas mijn man wakker gemaakt. Die wist van niks haha. Dus komt goed meid. Je bent sterker dan je nu denkt.
Zelf ben ik ingeleid. Mijn man werkt n uur hier vandaan mrt openbaar vervoer. Ik had wel gezorgd dat er altijd iemand mrt mij mee kon naar t ziekenhuis mocht m'n man de bus missen ofzo. Man komt wel, als ik zelf maar op tijd in het ziekenhuis ben en de kids bij mijn ouders.
Hier is het momenteel manlief die het enger vind dan ik. Ik woon in het bos... buurman is overdag werken en dan zit er nog een soort van paardenbejaardentehuis/dierenopvang. Manlief zei gister dat hij het maar akelig vond als hij werken was en het begon hier. Helemaal omdat mijn schoonzus in een uur tijd beviel! Hij werkt een half uur hier vandaar, schoonmoeder bel ik ook om op onze eerste te passen, maar die moet een uur rijden. En stel dat hij hulpdienst draait op straat en net bij een ongeval staat? Dan moet hij eerst afgelost worden. Omdat we in Duitsland wonen komt de vk niet hier naar toe voor controles en ga ik naar het ziekenhuis in NL... 20 min rijden. Ik heb er niet zo over nagedacht. Geloof wel dat manlief gaat vragen om binnendiensten, dus ik ben benieuwd of hij het geregeld krijgt. In elk geval... als je het niet vertrouwd gewoon meteen bellen en niet afwachten tot je regelmatig weeën hebt. Stap 1 manlief bellen Stap 2 is hier schoonmoeder bellen Stap 3 vk bellen Stap 4 wachten tot de hulptroepen er zijn En als ik het echt niet vertrouw dan zorg ik dan ik zelf maar als de wiedeweerga in de auto spring samen met mijn dochter en richting ziekenhuis rijd. Het personeel zal me daar vast wel willen opvangen!
Ik ga toch nog even reageren op mijn eigen bericht. 10 februari om 5 uur in de ochtend voelde ik iets 'ploppen'. Ik naar de wc en maakte vriendlief wakker of dit nu wel of geen vruchtwater was. Binnen 5 minuten begon het te 'rommelen', precies volgens het boekje om de 3 minuten, meer dan 1 minuut. VK gebeld die adviseerde nog even te gaan slapen. En inderdaad ondanks dat ik niet eens zeker wist of dit het begin was, was ik ontzettend rustig. Om 7 uur had ik nog steeds het gerommel (waarvan ik ondertussen wist dat het weeën waren), dus al twee uur lang. VK was er om half 8, voelde ontsluiting en zei dat we naar het z'huis gingen. Hier, nog steeds de rust zelve, nog 2 uurtjes weeën gehad. Een uur moeten persen en toen was ik op. Ik kon niet meer. De gynaecoloog, inclusief pomp, werd erbij gehaald en dit was pas het moment dat ik een béétje in paniek raakte. 'Wat gaat er gebeuren, hoelang nog..' Uiteindelijk is ons meisje om 10.44 uur geboren. Natuurlijk heb ik onwijs pijn gehad, maar ik zag zoooo ontzettend tegen de bevalling op, dat ik achteraf dacht 'zo klusje geklaard'. Het hoeft dus niet uuuuren te duren (wat ik dus wel dacht..)