Eigenlijk hoop ik hier natuurlijk helemaal geen vrouwen te treffen die dit ook mee hebben gemaakt, maar als ze er toch zijn zou ik graag willen weten hoe ze het een plekje hebben kunnen geven. Mijn tweede zwangerschap is na een inleiding alsnog uitgelopen op een keizersnede. Helaas is de ruggenprik niet goed gezet, waardoor ik erg veel pijn heb gehad tijdens de keizersnede. Bijkomend probleem was ook nog dat er veel verklevingen waren van mijn vorige keizersnede (inclusief wondontsteking), waardoor mijn zoon alsnog met de pomp te wereld is geholpen. Aan de pijn hebben ze van alles geprobeerd te doen, maar niks mocht baten. De 'zware' pijnstilling mocht het infuus pas in, zodra de navelstreng was afgeklemd. Dit hielp wel, maar het kwaad was natuurlijk al geschied. Zijn er dames die iets soortgelijks mee hebben gemaakt, waarbij de ruggenprik niet voldoende werkte?? Ik heb inmiddels een gesprek gehad met de dienstdoende anesthesist van toen, dus mijn vragen zijn inmiddels wel beantwoord. Wil het alleen zou graag een plekje geven en doorgaan, maar geen idee hoe.
hoi hoi, ik heb na een lange 'aanloop' weekend van weeen.. uiteindelijk hartslagje weggevallen en het niet willen bloedprikken omdat ze mn aders niet konden vinden.. en achteraf zat mn ruggenprik ook niet goed..gevoeld dat ze tot 3x aan toe hebben gesneden..erg pijnelijk kan ik zeggen.. uiteindeijk helemaal onder narcose omdat het spoed was en ze niet konden wachten tot de ruggenprik goed was ingewerkt... ik heb een emdr behandeling vanuit het ziekenhuis gekregen en loop nu ook bij de psycholoog omdat ik nu zwanger ben van ons 2e kindje. Achteraf mn 1e bevalling niet goed verwerkt en bijkomend probleem dat ons zoontje nu meer ziek is dan gezond toch nu in een depressie zit en aan medicatie 'moet'vanaf volgende week. Maar goed onderschat het niet, dat is eigelijk mijn boodschap..zorg dat je het écht een plekje kunt geven en hebt verwerkt.. bij vragen mag je me altijd pbtje doen
Wat verschrikkelijk dat er meer meiden zijn met pijn tijdens de keizersnede. Ik heb het ook ervaren, de verdoving werkte wel tijdens de keizersnede totdat ze erachter kwamen dan mijn kindje al zover was ingedaald en vastzat in mijn bekken, dat ze vaginaal omhoog moesten gaan duwen, ik wist niet wat me overkwam. Ik heb het uitgegild van de pijn (manlief dacht dat of ik of de kleine of wij het allebei niet zouden halen zo'n noodkreet) Ze konden mij ook niet meer pijnstilling geven, wel hebben ze vanalles wat mogelijk was geprobeerd. Ook ik heb een gesprek met de gyneacoloog en anesthesist gehad, dat heeft het voor mij wel kunnen verduidelijken omdat je op het moment dat je alles mee maakt niet helemaal meer kan denken of nagaan wat er gebeurd. Verder heb ik nog een paar gesprekken met maatschappelijk werker/psycholoog gehad. Gewoon om het ff te bespreken. Dat heeft wel veel geholpen. En de hele bevalling opschrijven, vanaf het begin tot het einde, samen met mijn man. Heel veel succes met het verwerken, het is echt niet niks!
Ik heb een hele slechte keizersnede gehad. Heb een hoop gevoeld (veel pijn) en had 3 grote complicaties. Ze wilde me wegmaken maar dat wilde ik niet (controle houden ). Toch heb ik hier nooit geestelijk van te hoeven herstellen. Misschien omdat ik een geplande keizersnede had? Overigens zat ik ook meer met m'n hoofd bij mn dochter, die direct door moest naar de afd. Neonatologie. Ik heb ook heel erg veel pijn erna gehad, overigens liep ik wel (tot ieders verbazing) na krap 2 weken weer in de supermarkt. Ik heb altijd in mn hoofd gehad (ook tijdens de keizersnede): pijn is tijdelijk. Dit is mijn overlevingsmodus. Maar heel eerlijk.. Ik ben ook wel een beetje pijn gewend. En dat is niet om op te scheppen, integendeel. Heb ook liever geen pijn Ik zou proberen er veel over te praten. Ik heb na de bevalling wel veel gepraat en het ook aan iedereen verteld hoe heftig het was met bijbehorende gebaren . Helaas heb ik hier wel een aantal aanstaande moeders bang mee gemaakt... oeps.. Sterkte meiden!
hier bij de 2e ks ook pijn gehad. 1e ks was de ruggeprik te hoog waardoor ik amper lucht kreeg en paniek had. heb dit verteld aan de anesthesist bij de 2e ks en die zei, mevrouw deze keer komt het wel goed. ruggeprik na 3x zetten zat er in. maar alleen de linkerkant voelde doof , rechts voelde ik nog en kon ik bewegen. dus paniek aan mijn kant. anest. zei dat het zo wel bij ging trekken... niet dus. uiteindelijk nog 15 minuten gewacht en de ok tafel naar rechts gekanteld. toen werd mn been doof. de incisie heb ik amper gevoeld en dat ging snel... maar toen....helse pijn bij het openscheuren van het buikvlies.... kreeg niks voor de pijn zolang de baby er nog in zat, die had het al moeilijk en stress dus ze wilden niks extra geven. heb het gewoon uit moeten zingen. verschrikkelijk gewoon, ben wel wat gewend maar dit was geen pretje. toen knulletje eruit was meteen pijnstilling gekregen waardoor ik van de wereld raakte en ik deze keer dus weer weinig heb meegekregen van de 'geboorte' heel jammer en ook deze keer dus de baby niet op de ok vast kunnen houden. ben er nu niet meer zo mee bezig maar in t begin vertelde ik iedereen dat de ks zo pijnlijk was... vind dat er veel onbegrip was want ja je heb toch een ruggeprik...
Ik heb niet zozeer dat de ruggeprik niet werkte. Maar de baby zat vast (ofzo). In ieder geval voelde ik ze duwen en trekken, zo erg dat ik er benauwd van werd. Echt pijn aan mijn botten/ribben. Echt vervelend. Sterkte.
Erg om te lezen dat er toch dames ervaring hebben hiermee . Krijg er gewoon kippenvel van. Ik ben in ieder geval blij dat dit bij mijn tweede zwangerschap is gebeurd (liever natuurlijk helemaal niet) en het is me afgeraden door de gynaecoloog om nog zwanger te worden ivm de verklevingen, want zou hierdoor echt niet weer aan een zwangerschap durven te beginnen. Merk wel dat alles een beetje begint te slijten. De eerste 8 weken na de geboorte had ik elke donderdagavond (op een donderdag bevallen) een inzinking, omdat dan elke keer de bevalling weer even op de voorgrond kwam. Dat is nu gelukkig al een stuk minder, maar heb een verschrikkelijke angst voor elk medisch ingrijpen nu. Vijf weken na de keizersnede kreeg ik een wondontsteking en via de dokterswacht een tweetal antibiotica kuren meegekregen. Die week erop op nacontrole bij de gynaecoloog en die schrok nogal toen ik over mijn wondontsteking begon. Zijn woorden waren; over twee weken terugkomen en als de wond/litteken dan niet open is, dan moet hij open worden gesneden! Ik schrok me een ongeluk, want natuurlijk besefte ik ook wel dat het open moest, maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dat die beste man me daar weer zou moeten gaan snijden. Ik ben de wond gaan weken en tot mijn grote blijdschap ging de wond de volgende dag open. Maar niet alleen medisch ingrijpen bij mezelf waar ik angst voor heb, ook voor mijn kinderen. Mijn zoontje is geboren met een hartafwijking. Hij deed het verder prima, maar moesten toch met 6 weken naar het ziekenhuis om te kijken naar de ernst van z'n afwijking. Ik was zo bang dat ze iets zouden vinden wat operatief verholpen moest worden. Gelukkig valt zijn afwijking mee en is dat niet nodig. Hoeven zelfs pas met 10 maanden weer terug te komen. Het hele verhaal ben ik nu in ieder geval op papier aan het zetten. Een prater ben ik niet. Als mensen mij vragen hoe de bevalling ging oid, vertel ik het wel, maar verder zal ik niet snel vertellen hoe ik mij eronder voelde en voel. Ben heel gesloten en niemand om mij heen beseft hoezeer de keizersnede nog invloed om mijn leven heeft. Misschien toch maar eens de stap zetten om er met iemand over te praten.
Hoi, Bij mij ging het ook mis.. Bij mijn dochter was ik ingeleid en kreeg ik keizersnede. Dit verliep 21 maanden geleden goed. Maar 5 weken terug ben ik bevallen van mijn zoon. Weer begonnen met inleiden, wel zonder weeën opwekkende gel, dus het duurde allemaal langer maar na 26 uur weeën en 4 cm ontsluiting. Hebben ze besloten om een keizersnede te doen omdat mijn mannetje zijn hartslag achteruit ging en ik veel pijn aan mijn litteken bleef houden bij iedere wee. Op de operatietafel ging eigenlijk alles goed totdat ze de huidlagen begonnen open te scheuren, toen verging ik van de pijn.. (het snijden voelde niet pijnlijk aan). Dus meteen gestopt en meer pijnstilling in de ruggenprik, maar dit hielp niet, mijn hartslag ging achteruit en het begon zwart te worden voor mijn ogen, ik verging van de pijn als ze verder gingen. Niks hielp en ze konden eigenlijk niet langer wachten, mijn buik lag half open en de hartslag van mijn mannetje konden ze niet in de gate houden. Dus besloten om onder volledige narcose te gaan. Ik vond dit heel erg maar het ging niet anders, zou waarschijnlijk in shock zijn geraakt anders. Ik hebt het er af en toe nog wel moeilijk meer maar probeer er veel over te praten en maandag moet ik op controle bij de gynaecoloog. Ook hielp het mij in het begin maar nu nog steeds om mijn mannetje extra veel bij me te hebben. Maar het was erg heftig..
Hoi meiden, Ook ik heb vreselijke pijn gehad tijdens de ks. Ik was opgenomen met zwangerschapsvergiftiging, was doodziek en kreeg een epiduraal omdat ik geen stress van de weeën mocht hebben. Na een hele dag in het ziekenhuis werd (gelukkig) alsnog besloten tot een ks. In dit geval spuiten ze extra bij, wat normaal voldoende is. Toen ze begonnen te snijden voelde ik ook een vreselijke pijn. Toen zijn ze gestopt, extra verdoving, en weer geprobeerd. Ook dit had niet geholpen. Volgens mijn man kwam ik gewoon omhoog van de pijn. Op dat moment heb ik volledige narcose gekregen. Achteraf vind ik die pijn niet het ergste, dankzij de medicijnen is dat ook aardig vertroebeld, maar had ik het gevoel geen band te hebben met mijn dochter... Dat heeft ook echt wel even geduurd. De eerste weken waren niet leuk. Ik kan nu pas zeggen dat ik me pas weer beter begin te voelen. En inderdaad onbegrip. Er was iemand die zei, "Ach, dit ben je zo weer vergeten.." :O
Inderdaad heel veel over praten. Ik praat er ontzettend veel over met mijn man. Die is gelukkig, ondanks de narcose, wel bij de geboorte van onze dochter geweest. En hij heeft ook echt alles proberen te onthouden..zo fijn!
Wat vervelend dat sommigen van jullie op onbegrip stuiten. Dat ben ik dan gelukkig niet tegengekomen. Iedereen schrik van het verhaal en doet zich er een voorstelling bij, maar ja niemand begrijpt het uiteraard tenzij je het zelf hebt meegemaakt. Tijdens mijn keizersnede heb ik hun ook horen praten over algehele narcose, maar is dus niet gedaan. Bij het nagesprek met de anesthesist hoorde ik dat dit ook de nodige risico's met zich mee kon brengen, vandaar hun keus. Niet dat ik blij was met de pijn, maar achteraf toch wel blij dat de algehele narcose niet doorging. Tijdens het sluiten van de wond, lag mijn zoontje de gehele tijd op mijn borst en dat moment had ik niet willen missen. Belangrijk voor de binding en vooral meteen een stukje verwerking waarvoor je het allemaal over hebt gehad. Ik ben alleen bevallen en na de tijd was ik zo blij dat mijn moeder en niet net als bij de eerste keer erbij was geweest. Moet voor een omstander toch ongelooflijk moeilijk zijn om een geliefde zoveel pijn te zien hebben. Bedankt voor alle reacties. Ga proberen het allemaal een plekje te geven.