Hallo dames, Ik ben begin september bevallen en heb sinds mijn zoontje 4 mnd oud is (half december) extreem last van mijn hormonen! Ben heel erg gejaagd, zenuwachtig, emotioneel, moe, warrig, hoofdpijn en duizelig. Kan soms slecht zien, ogen lijken niet te kunnen focussen. Gebruik verkeerde woorden of kan er niet op komen. Ben bij de huisarts geweest. Ze hebben me getest met bloedprikken op mijn schildklier, deze functioneert goed. Moet het accepteren en me erbij neerleggen maar voel me soms zo naar! Ik vind dat ik me niet zo moet aanstellen, geef mezelf een schop onder m'n kont. Dan denk ik: kom op alles komt goed! maar een uur later kan ik me weer vreselijk voelen. Ik voel me gewoon echt niet mezelf, ben normaal gesproken een sterke vrouw die van aanpakken en positiviteit houdt. Waar komt dit toch vandaan? Herken mezelf niet meer! Vind het zo erg voor mijn man en zoontje. Wil weer de gezellige, vrolijke en ontspannen vrouw zijn die ik altijd was. Ik wil weer genieten! Herkent iemand mijn verhaal? Tips wat ik er tegen kan doen?
Geen tips, maar wil je wel even een hart onder de riem steken. Knudde als je je zo voelt, sterkte. Ik herken het wel hoor. Was ook echt niet mezelf na de bevalling. Veel bloed verloren, een huilbaby, ik was uitgeput en dat heeft lang geduurd. Maar het komt echt goed
Mijn zoontje is nu 3 maanden en ik heb het ook sinds een dikke 2 weken. Huil echt overal om, heb hoofdpijn en heb nergens zin in. Was al bang voor een verlate postnatale depressie maar volgens het CB is het heel normaal. Je bent hormonaal nog niet hersteld en omdat je nu meer in een ritme enz komt heb je tijd om met jezelf bezig te zijn, en kunnen die gevoelens naar boven komen zeg maar. Ik geef er maar gewoon aan toe want ik denk dat ik dan het snelste hersteld ben. Ga nu ook gewoon dingen zonder mijn zoontje doen (uit eten met vrienden enz) en merk dat, dat me ook wel goed doet. sterkte!
Dank voor je reactie! Hoop dat jij je ook snel weer prettiger gaat voelen. Wat moeten wij vrouwen toch allemaal doorstaan hè! Ik ga volgende week naar Care for Woman specialiste, zij zijn gespecialiseerd in vrouwen en hun hormoonhuishouding. Misschien kan zij mij iets verder helpen. En wat je zegt, tijd voor jezelf nemen en leuke dingen doen! Gelukkig schijnt het zonnetje vandaag. Dat maakt het ook weer iets aangenamer
Herkenning hier! Ik had vooral de laatste weken een erg slap, futloos en bedrukt gevoel. Ik wist niet goed wat ik ermee aanmoest en was super prikkelbaar. Nu ben ik afgelopen zondag weer voor het eerst ongesteld geworden en heb ik dit gevoel niet meer. Hormoonhuishouding moest denk ik weer even gereset worden
Ik heb ook precies hetzelfde sinds begin januari, vanaf het moment dat mijn zoontje 2 maanden was zo'n beetje . wordt helaas wel steeds erger, dus ik ga vandaag ook naar de huisarts. En dan zal je niet zien dat ik vandaag een goede dag heb
Goed dat je hulp zoekt Bolkje! Doet mij al goed om te merken dat ik niet de enige ben en niet gek ben Edith1987 bij mij zijn de klachten voor mijn menstruatie ook het ergst! Hangt echt samen met die irritante hormonen! Hoop dat ik volgende week wat duidelijkheid krijg van de specialiste over hoe dit tegen te gaan.
Ik heb een doorverwijzing gekregen naar de psycholoog. Heb net gebeld en ik hoef gelukkig niet een heel traject in, ze verwachten dat het met een of twee gesprekken misschien wel recht te trekken is. heb namelijk al eerder gesprekken gehad bij ze dus in principe weet ik het allemaal wel, maar in combinatie met die hormonen is het wel lastig.
Het enige wat ik kan zeggen is neem je tijd. Hoe irritant dat ook klinkt. Die leuke vrouw komt echt wel weer naar boven. Als je jezelf ook nog op de donder geeft wordt het er ook niet leuker op voor jezelf en werkt ook niet ontspannend. Het heeft bij mij een dik jaar geduurd. Maar er zijn ook vrouwen die nooooiiiiitt ergens last van hebben gehad. O en blijf er over praten, ook met je omgeving, dat helpt ook. Het kost gewoon wat tijd. Al dacht ik zelf ook dat ik me nooit meer mezelf zou voelen. Sterkte in ieder geval.
Heel herkenbaar. Hier ook erg gejaagd , moe , emotioneel onstabiel. Bah , en dan mag ontzwangeren 9maand duren . Maar ik hou dit topic in de gaten. Misschien heb ik ook nog wat aan de tips.
Hier ook hoor, vooral eind vd middag, begin vd avond altijd, vooral als mn man late diensten heeft en ik alleen ben met ons mannetje 😝 had dit ook bij ontpillen, heel vervelend!
Alles herkenbaar. Niet leuk! Ik denk dat streng voor jezelf zijn soms averechts kan werken. Een schop onder je kont is soms nuttig, maar hormonen schop je je lijf niet uit. (Kon dat maar, háát t spul!) Accepteer dat jouw lijf op die manier op hormonen reageert en zorg goed voor jezelf. Neem die tijd voor jezelf, verwen jezelf even lekker met chocola of iets dergelijk, neem savonds ff lekker een masker en laat je man op zaterdagochtend de kids doen. Zoiets. Zonder dat je er hard aan hoeft te werken of aan te trekken, wordt het weer beter. Accepteren is het sleutelwoord. (Als je zo ver ben, geef dan ff een seintje, ms heb jij dan tips voor mij )
Ow, wat naar meis! Hier een dochter van bijna 6 maand. Ik was na 3 maand weer mezelf, had gelukkig niet zoveel lichamelijke klachten, ja, moe en uitgeput, maar was meer geestelijk vd wereld, alsof je in een soort bubbel leeft. Heb ik tijdens zwangerschap ook gehad. Wat was ik blij dat ik uit die bubbel kwam zeg, eindelijk werd mijn wereld voor mijn gevoel weer normaal, alleen dan mét baby, hihi. Moet ook zeggen dat ons meisje na 3 maanden wat "rustiger"werd en we samen ons ritme te pakken hadden. Dat scheelt ook. Maar heb nu nog weleens het gevoel dat ik totaal geradbraakt ben hoor, ben thuisblijfmoeder en vind het soms echt zwaar dat de meeste zorg op mij neerkomt(hebben bedrijf aan huis waar man 7 dagen per week druk mee is). Dagen gaan goed hoor, meisje heeft het naar dr zin, maar soms, dan ben ik totaal uitgeput en kom ik nergens aan toe. Ben blij als mevrouwtje in de fase zit dat ze "echt" kan spelen, dus op haar bips met blokken kan bouwen enzo. Nu vermaakt ze zich ook prima onder de babygym, maar toch, je moet haar toch alsmaar aandacht geven, dat breekt me soms op. Ik bedenk me dan maar; het is allemaal tijdelijk! Sterkte en suc6!
Heel herkenbaar. het eerste wat ik je aanraad. Blijf praten en luister naar je lichaam en geest. bij mij ging het na 3 maanden helmaal mis. Diagnose postnatale depressie en aan de anti deperssiva. en het gekke is ik heb een model kind. Slaapt goed eet goed niets om depressief van te worden. Ben mijn baan kwijt geraakt heb 4 verblijf plaatsen gehad in het eerste levensjaar van mijn zoontje. Ik ben nu een jaar van de AD af en mag zeggen dat het heel goed gaat. Hopelijk voel je je snel beter en als je wil praten mag je mij best mailen. laat mij maar weten. Liefs Roosviceetje
Het is zo prettig om te merken dat ik niet de enige ben! Al jullie reacties en lieve woorden doen me goed! Er zijn goede en slechte dagen, dagen waarop ik denk hoe ga ik deze dag weer doorkomen. Donderdag naar de Care for Woman specialiste [URL="http://http://www.zorgverleners.careforwomen. hoop dat ik me daar beter begrepen voel dan bij mijn huisarts.
Heel goed meid. Er is niets vervelender je niet begrepen te voelen. Laat je weten hoe het was bij care for woman hou je taai
Heb een super fijn gesprek gehad bij de CFW specialiste. Gaan nu door extra vitamines en mineralen proberen mijn klachten te verminderen. Dit heeft allemaal invloed op elkaar. Ze heeft meerdere vrouwen in behandeling en die hebben hier veel baat bij gehad. Ook rust en tijd voor mezelf nemen zijn belangrijk. Wandelen is ook erg goed. Doordat je de drukpunten in je voeten belast wordt de adrenaline afgebroken en endorfine (gelukshormoon) aangemaakt. Het is fijn dat mijn klachten erkent en herkent zijn. Voelt al veel positiever dan na mijn gesprek bij de huisarts (wat denkt u dat het zelf is? Neem maar oxazepam om te kalmeren) Er is nog zoveel onwetendheid merk ik! Over 2 maanden ga ik terug om te evalueren hoe het gaat.