Ben heel benieuwd hoe je dan reageert als jouw kind wel een 6-jes mentaliteit heeft (wat ik overigens een verkeerde uitdrukking vind, want met een 6 is niks mis) want je kunt een kind stimuleren wat je wil, maar als het niet wil, dan wil het niet. Je weet nu nog niet hoe het karakter van jouw kind op school is. En wat als zij weinig haar best doet en net voldoendes haalt...wat doe jij dan om dat te veranderen?
Mijn eerste reactie op de openingspost is 'ja, overdreven'. Maar na de discussie hier te hebben gelezen, kan ik me wel voorstellen dat je als ouders je best doet je kind 'zo hoog mogelijk' te laten plaatsen. Helaas zit onze maatschappij zo in elkaar dat hoogopgeleiden een aantal voordelen hebben. Ze hebben het financieel beter, ze wonen in betere wijken (minder criminaliteit, meer groen), ze leven langer en ze blijven langer gezond. Dat zijn allemaal factoren die bijdragen aan ' gelukkig zijn', wat iedere ouder voor zijn of haar kind wenst. Dus ja, ik kan me voorstellen dat je je kind stimuleert een zo hoog mogelijk opleidingsniveau te halen. En als extra oefenen nu net het verschil maakt tussen vmbo en havo, waarom dan niet? Of als het de toetsangst van je kind vermindert, waarom dan niet?
Mijn ervaring met de brugklas is, dat ze op school echt hun best doen om kinderen te leren om te leren. Ook huiswerk plannen wordt ze geleerd. Echter, als het een karaktertrek is van een kind om werk af te raffelen, zal zo'n kind het heel moeilijk krijgen op bijv. het VWO. Daar wordt veel van een kind gevraagd! Dan kun je het heel erg vinden dat er dus niet uit je kind komt, wat het eigenlijk wel zou kunnen wat beterft de intelligentie, maar zie jij het voor je dat je 6 jaar lang je kind moet pushen (ook in de puberteit!) om zijn/ haar huiswerk te plannen en te maken. Ik denk het niet. Ik denk dat er veel volwassenen zijn die er nu van balen dat ze eigenlijk onder hun niveau een opleiding hebben gedaan. Die ouders hebben destijds ws ook wel gezegd dat ze beter hun best moesten doen, omdat het om hun eigen toekomst ging! Trok je je daar als puber iets van aan? Nee dus. Dan zit er niks anders op om, als je inmiddels volwassen en wél gemotiveerd bent, die hogere opleiding alsnog te doen. Wij kunnen hetzelfde nu tegen onze kinderen zeggen/ pushen, maar dat heeft totaal geen zin. Ze zullen het grotendeels zelf moeten doen en laten zien.
Er wordt nu al voorspelt dat er straks veel te weinig MBO-ers zijn, omdat zoveel mensen proberen door te leren voor een hoger niveau (daar is de hoge werkloosheid uiteraard debet aan). Ik zou dus niet durven te beweren dat je als HBO-er straks meer (financiele) kansen hebt. Als je kind door dat extra oefenen nét wel naar de Havo zou kunnen (maar eigenlijk dus net niet), zal het kind ws 5 jaar op zijn/ haar tenen moeten lopen of flink onderuit gaan. Lijkt me niet dat een kind daar gelukkiger van wordt.
Ben het niet vaak met je eens, maar in deze volg ik je helemaal. Ik wil niet een kind dat doodongelukkig maar blijft presteren omdat wij dat zo graag willen. Ik zou het wel fijn vinden als ik een kind heb dat zn best doet, maar ook dat heb je niet in de hand. Ieder mens en dus ook ieder kind is verschillend....dat zie je toch ook onder volwassenen, de een wil de hoogste opleiding voltooid hebben die er is en constant maar blijven groeien en ambities hebben. En de ander ( net als ik momenteel) is gewoon heel tevreden met wat tie heeft. Ik werk nu niet (ja als gastouder) maar ben heerlijk thuis bij mn kindjes, iets dat ik nu het allerliefste doe. En zoals in een eerder stuk was ik op school juist een enorme streber, maar heb nu weer andere behoeften en wie weet zijn die over 10 jaar wel weer anders en besluit ik dan wel weer de boeken in te gaan.
Helemaal mee eens. Je kunt ze motiveren maar hebben ze er echt geen zin in of wat dan ook. Dan is het verdomt lastig om je kind bij de les te houden. Hier werkt het om regelmatig te vragen naar het huiswerk maar ga ik er dagelijks mee in zijn nek hangen dan hebben we hier oorlog. Beloon hem ook als hij zijn huiswerk gedaan heeft. Aai over de bol. Extra koekje 10 langer op de laptop. Dit werkt beter dan dat ik zeg van je mag niet op de laptop als je je huiswerk niet doet ja voor een paar dagen en dan begint het weer van voor af aan. Hier helpt nu wat meer vertrouwen geven en hij merkt nu zelf dat het niet leuk is om 3.3 te halen. Terwijl hij daar voor een 10 haalde voor dat vak. hij ziet nu van een stapje extra mijn best doen. Bereik ik veel meer mee.
Mijn kind is geen hoogvlieger hier ga ik voor een vak leren. Als is het stratenmaker bakker ( mooie beroepen trouwens ook) of wat dan ook.Dat hij dokter word of advocaat nu nee hwha.
Met een zesjes-mentaliteit bedoel ik dat men een 6 wel voldoende vindt, terwijl het beter kan. Als mijn dochter op een opleiding zit waar 6 het hoogst haalbare is, dan moeten we praten over de keuze voor die opleiding. Want zelfs als die haar keuze was, met zo'n cijferlijst krijg je in dat beroep gewoon geen baan. En dan kan je heel hard roepen, ja, maar ze koos er zelf voor, maar in deze tijd gaat voor niets de zon op. Een opleiding zal wel enigszins aan moeten sluiten bij een baan die ook te vinden is. Simpel. En als zij weinig haar best doet, dan moeten we ook praten over waarom dat zo is, en hoe dat veranderd kan worden. Al dan niet door middel van meer uitdaging, ondersteuning, gesprek op school e.d. Maar niet willen heeft een reden, en die reden moet gevonden worden. Met de pet ernaar gooien is geen optie, dan heb je als ouders de plicht uit te zoeken wat er aan de hand is, en daarop reageren. Ik kan er dan gewoon niet bij dat sommigen denken, ach, ze wil niet dus dan kiezen we maar voor de makkelijke weg. Als ouder weet je wat je kind kan lijkt mij.
mijn dochter weet helemaal niet wat ze wil...ja 1 ding weet ze wel ZE WIL HELEMAAL NIET SLIM ZIJN, ik schrijf het in hoofdletters omdat ze het zelf ook zo uitschreeuwt. Op school zeggen ze ook, wist ze maar wat ze wilde dan zou ze haar slimheid in kunnen zetten om dat te bereiken. Nu zit het haar vooral in de weg. En weet ze er geen weg mee...
Nee snap ik..ben wel heel benieuwd hoe de ondersteuning er uitziet in jou ogen..gesprekken op school kan ik mij op de basisischool heel goed voorstellen, op het voortgezet zie ik dat buiten de ouderavonden minder snel gebeuren? Of doel je dan op straffen als je kind zn best niet doet? Zoals pnirmal aanhaalt over de computer. Reageer overigens steeds op jou..niet als aanval maar juist omdat ik er discussietopic bij heb gezet vind het wel echt interessant hoe anderen hier over denken
Ik ben al jaren bezig de reden te vinden, samen met school! En ik neem mijn petje af voor mezelf om haar dag in dag ( vele dagen 2x) uit gemotiveerd te krijgen om toch naar school te gaan om zich toch in te zetten voor iets waar iedere vezel in haar lijf tegen in opstand komt. Het is niet zoiets als jantje zegt ik wil niet, nee haar hele lijf komt in opstand, wordt er ziek van. Ik weet dus wat ze kan dan heeft de iq test uitgewezen, ook school weet dat. Maar zie het er maar uit te krijgen.
Dat herken ik wel ... in mijn man. Die heeft ook heel lang geroepen dat slim zijn af en toe een vloek was. Die is van het Gymnasium afgezakt naar net met de hakken over de sloot MBO. Eeeeuwig zonde en daar plukt hij nu de wrange vruchten van. Hij heeft alleen goed in zijn vel gezeten in Engeland waar hij toen woonde, waar hij op een public school zat en op zijn 9e al algebra, mythologie en vreemde talen inclusief latijn kreeg, structuur aangeboden kreeg en veel sport. Daar werd hij gestimuleerd. Moet je hier eens doen, moord en brand schreeuwen ze dan hier, wat een kind moet toch kind zijn ...
Ik straf eigenlijk alleen maar om de prioriteiten van zoonlief te veranderen, Eerst thuis komen praten de dag door ik vraag hoe zijn dag was geweest. maak een grapje we beginnen aan het eten eten en hij gaat naar zijn kamer. Daar gaat hij meteen achter de computer en daar heb ik een stokje voor gestoken. Eerst huiswerk. Als hij een zes haalt en hij heeft zijn huiswerk gedaan dan ben ik net zo te vrede als dat hij een tien haalt. Haalt hij een 3.3 ergens voor of nog lager. Dan grijp ik wel in van doe je wel je huiswerk goed. En hij mag met vragen bij mij komen. Zal niet overal antwoord op weten maar wat ik weet zal ik helpen. Overhoren prima daarnaast zorg ik dat hij voldoende matriaal heeft om zijn huiswerk te kunnen doen. als er problemen zijn op school ga ik direct er op af. Het lastigste vind ik gewoon het er boven op blijven zitten het zijn pubers en ze reageren anders dan als ze 8 zijn. De mijne daagt mij soms uit 21.30 is zijn bed tijd ik zeg om 21.25 hup naar bed en hij dan van jaaaaaaaaaa maar ik heb nog 5 minuten. Daarna tanden poetsen plassen en naar bed zo rekt hij toch zijn bedtijd met z.n 10 minuten. ( als of ik dat niet weet) maar daar ga ik de strijd niet mee aan whwha van ja jongen oke nog vijf minuten. Lastig uit te leggen.
Dan zou ik je veel succes wensen met een opstandige puber die überhaupt nergens toe te motiveren is. Op de basisschool is dit misschien nog haalbaar, op het vo zul je het moeten doen met een paar keer per schooljaar een 8 min. gesprek. Ik ben er van overtuigt dat je je kind op het vo niet 6 jaar lang aan de hand kan blijven nemen en pushen om er uit te halen wat er in zit. Een kind zal het uiteindelijk zélf moeten doen. Dat kan super frustrerend zijn voor ouders, dat wel.
Ik heb niet alle reacties in het topic doorgelezen (en wil dat ook niet gaan doen ook ) maar ik zou mijn kind(eren) hier wel naartoe sturen. Ik wil graag het beste uit mijn kind halen; dat wil zeggen zijn/haar volle potentie benutten en niet een lui kind dat op het vmbo zit en daar met zijn vingers in zijn neus de boel zit te verstieren omdat hij toch al alles weet. En geloof mij maar; ik wás zo'n kind en ik heb er eeuwig spijt van. Ik begreep de vragen van de toets niet goed genoeg, waardoor een training prima zou werken. Echter vonden mijn ouders mij de moeite niet waard om naar de havo te sturen, maar moest ik maar op de mavo gaan zitten want dat was goed genoeg voor mij. En zo loop ik altijd tegen toetsen/tests uit. Een IQ-test waarbij ik beneden het gemiddelde scoor omdat ik de vraag niet begrijp; terwijl iemand mij vervolgens die vraag uitlegt en ik ver boven gemiddeld scoor is geen uitzondering. Ik hoop dat mijn kind die eigenschap van mij niet heeft. Ik zal hem niet pushen om dwars door het dak te gaan dat hij tegen een drempel van onvermogen aan loopt en zichzelf heel erg frustreert of iets, maar ik laat hem ook niet heel zijn studieloopbaan achter de playstation of andere spelcomputer zitten gamen en lanterfanten. Ik zoek een middenweg, maar wel eentje waarbij ik net wat meer richting het 'pushen' of het strenge gedeelte zit voor de goede cijfers. Ik wil graag dat mijn kinderen de beste opleiding krijgen; en als dat vmbo is - prima, maar als hij ook hoger kan halen doen we dat.
Waarom zou je op het voorgezet onderwijs ook geen gesprekken hebben buiten de ouderavonden om? Mijn moeder had geregeld gesprekken bij ons op school (wij zaten alle drie op een andere school), de maakte gewoon een afspraak met de rector en dan kwam ze praten. Straffen zou ik niet doen, ik zou achterhalen wat het kind denkt nodig te hebben. Desnoods door een buitenschoolse activiteit. Mijn nichtje bijvoorbeeld had ook behoefte aan uitdaging en is Spaans gaan leren. Op haar 8e. Want dan kon ze met haar neefje en nichtje communiceren die in Zuid-Amerika wonen. Ze heeft ook SOVA training gehad, omdat mijn zus zag dat het op school niet lekker ging, en na gesprekken op school bleek dat ook bij de juf te zijn geconstateerd. Ze kon zichzelf gewoon geen houding geven. En nu zit ze in het eerste keuze jaar voor HAVO/VWO. En wij zijn hier vrij fel in hoor, maar dat komt omdat wij het resultaat van beide kanten persoonlijk hebben ervaren. Mijn man is meer dan gemiddeld intelligent en heeft daarom echt zijn opleiding verknald, ik dacht altijd dat ik te dom was en heb niet mijn potentieel eruit gehaald (zonder mijn moeder was ik het LHNO terecht gekomen en ik weet niet wat er dan was gebeurd). We hebben beiden spijt daarvan ...