Hoe omgaan met burn-out

Wat naar voor je en heftig voor je gezin. Ik denk dat het als partner (zeker man) moeilijk is om aan te voelen waar jij behoefte aan hebt. Ik zou proberen om met hem in gesprek te gaan hierover, hem vertellen wat je prettig vindt en wat je kan helpen. Daarnaast ook proberen een keer samen wat leuks te doen zodat je misschien daar ook wat energie uit kan halen? Sterkte!

 

Als het je echt niet lukt om met hem te praten,schrijf hem dan een brief.
Daarin kun je op een rustige manier je gevoelens duidelijk maken en eventueel ook in zetten wat je graag van hem zou zien.
Ik heb dit zelf toevallig dit weekend nog gedaan.
Op het moment heb ik tijdelijk 2 banen,en is er veel aan mijn hoofd,plus huishouden,boodschappen,kind.
Telkens als ik met mijn man sprak voelde ik me onbegrepen,maar dat kwam omdat ik het hem ook allemaal moeilijk kon uit leggen.
Nadat ik hem een brief had geschreven begreep hij me veel beter,en nu krijg ik gelukkig de steun op de manier die ik graag zie.

Heel veel sterkte en succes.
Hopelijk zit je snel weer lekker in je vel.

 

ls je in een burn out zit ben je vaak heel moeilijk te begrijpen door andere personen ( zeg ik uit ervaring) .

Zeg het net zoals je hier geschreven hebt tegen hem, maar realiseer je ook dat je 9 van de 10 x niet zo reageert als hij gewend is en dat hij ook moe is. door werk maar ook doordat hij probeert met jouw om te gaan.

bij mij hielp/helpt ruval extra forte heel erg om de meer choatische gedachten op een rijtje te krijgen .

 

Ik heb het zelf meegemaakt vorig jaar. Enorm heftig,net of je jezelf kwijt bent. Je wil ervanaf,maar alles zit tegen,nergens van kunnen genieten..

Ik was/ben alleenstaand dus daar geen ervaringen of tips mee,ik zal je wel adviseren om een gesprek met hem aan te gaan,of om in een brief te schrijven hoe je je voelt,dat je hem niet wil kwetsen,maar je gewoon geen manier vindt om het juiste te doen,dat je zijn aandacht op prijs stelt etc,praten is moeilijk natuurlijk maar probeer het echt! Je wil in deze periode er niet nog een stress factor bij.

Verder,geef jezelf de tijd,makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk,maar geef jezelf de tijd om te huilen,dat je niet alles MOET. Als je alleen thuis bent,ga een boek lezen,of leen dvd's en ga die kijken. Maak eens een wandeling buiten.. allemaal voorzichtig natuurlijk..

Heel veel sterkte en een dikke knuffel!

 

Hier ook een ervaringsdeskundige die vorig jaar langdurig thuis heeft gezeten. Het leek wel alsof ik 7/24 in een hel leefde. En niemand die mij kon helpen of begreep. Niet omdat ze niet wilden helpen, maar ze wisten gewoon niet hoe ze met mij moesten omgaan. Alles wat ik zei viel bij hen in het verkeerde keelgat, of andersom.

Focus je aandacht eerst op jezelf. Probeer eerst tot rust te komen door ACTIEF te rusten. Dus inspannen en ontspannen. En in een latere stadium uitzoeken hoe het zo ver is gekomen, en hoe je dit in de toekomst kunt voorkomen. Vergeet niet, jij en/of je levensstijl zal moeten veranderen....

Ik heb mindfulness training gevolgd, waar ik tot op de dag van vandaag veel aan gehad heb!

Heel veel sterkte en een dikke knuffel!

 

Ik was nogal een "lijstjemens" en perfectionistisch aangelegd ook nog Ik kreeg de tip (van een andere ervaringsdeskundige) om dan maar 1 ding van het lijstje te gaan doen... en na afloop daarvan te genieten dat het klaar was. Dus dan met een kopje thee op de bank te gaan zitten bijv en dan ook echt even rust te nemen.

Verder hielp het mij echt goed om buiten "bezig" te zijn met onze honden of met mn "deelpaard" (was van mn vriendin)

 

Helaas mag ik je de hand schuden. Zit nu al 6 maanden thuis hierdoor en mijn contract werd nu ook niet verlengd. Maar ik had hetzelfde kunnen schrijven. Heb verder geen tips voor je want weet het ook allemaal niet meer.

 

Ik zit nu al een week of vier thuis, ze noemen het overspannen.
Ik heb een tip gekregen om dagelijks minimaal een half uur te lopen. Ze zeggen dat je dan een stofje aan maakt waar je je beter van gaat voelen. Zoals ze hierboven ook al schreven, probeer echt te bewegen en daarna vooral te ontspannen. Pak iets op wat je leuk vond of iets nieuws om te leren. Ik ben bijvoorbeeld begonnen met haken. Ik kan het nog niet hoor
Mijn psycholoog gaf me aan dat het goed is om elke dag een cijfer te geven. Kijk naar de positieve dingen van die dag, ook al is het maar heel klein. Een kop thee drinken in het zonnetje bijvoorbeeld.
Het helpt mij in ieder geval om de dag door te nemen voor mezelf. Ik zie ook wanneer ik niks gedaan heb op een dag ( alleen maar hangen op de bank) dat ik mijn dag geen goed cijfer geef. Het zijn maar wat tips die ik meekrijg. Verder zit ik ook nog volop in het proces dus meer tips kan ik je niet geven. Succes en sterkte meid.

 

ik heb ervaring met een partner met burn-out. Wat hier hielp was samen enorme fietstochten en wandeltochten maken. Je bent buiten, je bent samen en als toevallig het goede moment langskomt kun je ook nog samen praten, maar het hoeft niet perse.

Ik vond het zelf ook heel moeilijk wat ik tegen mijn partner moest zeggen… als hij enorm aan het tobben of twijfelen of negatief aan het doen was wilde ik het liefst hem een schop onder zn kont geven, of gewoon de beslissing voor hem maken. Nu nog wil ik het liefst zn agenda pakken en de helft van de afspraken schrappen zodat hij het tenminste niet te druk heeft.
Het is lastig of je gewoon jezelf kunt zijn bij je partner of dat je continu het idee hebt dat je iets coachends/therapeutisch zou moeten zeggen. Met mijn twijfels en problemen wilde ik 'm in elk geval niet meer lastig vallen toen.

Mijn man heeft zich echt "eruit gesport" met yoga en hardlopen. Misschien is dat ook iets voor jou?

 

Hmm hier wel meegemaakt als partner.
Je zou er zelf een burn-out van krijgen

Gewoon omdat je je eigen partner die je normaal gesproken heel goed kent eigenlijk niet meer kunt peilen.
Ik had het gevoel continu op eieren te lopen omdat de emo-uitbarstingen (hier meestal meer boosheid dan huilbuien... Wellicht het grote verschil tussen man en vrouw dat opspeelt) gewoon niet te voorspellen zijn.
Wat de ene dag gewaardeerd werd was de andere dag compleet mis.

Ik heb hem dus maar enigszins zijn gang laten gaan...
Hij had overigens ook absoluut geen behoefte om iets over z'n gesprekken met de psych te praten.

Maar 1 ding is zeker... Het is voor beide partners een enorm zware tijd.
Maar als je dan je bootje drijvend kunt houden.... Dan kun je heel wat stormen doorstaan!

Die burn-out heb je nou eenmaal..
Het gaat weer over... En tot die tijd is het gewoon ;&;";

 

ik heb dan wel geen burnout maar wel een pittige depressie.
WAt je beschrijft als je net thuiskomt van de psycholoog wil je geen gezeur aan je hoofd en vooral geen zin om erover te praten.

Ik heb geleerd te zeggen dat m'n hoofd er nu niet naar staat maar dat op een rustiger moment later op de avond het fijn zou vinden als hij het nog een keer vraagd.

Ik was dan ook weer pissig als dat niet gebeurde maar besef dat dat geen desinteresse is. Mijn man kan niet ruiken wat er aan de hand is en ik moet zelf zeggen wat er is en wat ik nodig heb. Even een knuffel bijv. Heeft heel lang geduurd voordat dat lukte maar nu loopt de communicatie steeds beter. ( gelukkig)

Voor een partner is het lastig inschatten waar hij/zij goed aan doet. Omdat je al niet lekker in je vel zit doet de ander al snel wat fout waarop de ander dan denkt, ik zal maar niets meer zeggen.

Toen ik in september weer wegzakte in de depressie had hij dit keer wel goed in de gaten wat er aan de hand was maar vondt het nog steeds moeilijk om te zeggen dat hij zich zorgen maakte. Bang dat ik daardoor nog eens een douw kreeg terwijl dat helemaal niet zo was.

Het is gewoon een rotsituatie wat de ander ervaart niet wat jij ervaart

 

Mijn man heeft een burn out gehad. 1 ding is zeker, hij had het moeilijk, maar ik ook!
Hij vreet alle energie weg, wilde niets. Slaapt veel. Kom er niet over praten. 1 brok ellende. Ik heb wel een paar keer gedacht. Rot maar op! Uiteindelijk via de bedrijfsarts naar winnock gestuurd. Waanzin, elke dag een uur heen en weer terug rijden. Maar hij knapte wel op. Nu 3 jaar later merk ik het nog steeds wel, dat hij een burn out heeft gehad, hij is veranderd.

 

ik zou het stukje wat je nu geschreven hebt gewoon even laten lezen ... vrij helder..

En toch inderdaad proberen te praten met hem daar dan over.
Het is voor alletwee een vervelende situatie. Als je noemt dat je dat ook wel ziet maar je doet op dit moment alles om er weer uit te komen. En hij kan daarbij " helpen" door je met rust te laten als je gesprekken gehad hebt. En juist samen wat leuks te doen of in ieder geval iets wat afleiding geeft. En voor het slapen en naar je te luisteren als je behoefte hebt daaraan en je even te knuffelen.
En op de momenten dat JIJ behoefte hebt te praten over wat er in je hoofd om gaat.

Daarintegen zal jij je moeten realiseren dat het voor hem ook niet makkelijk is en luisteren naar wat hij nodig heeft. Bv af en toe een avondje op stap of in het weekeinde een keer een middag wat leuks doen met vrienden om wat op adem te komen. Neem wat hij nodig heeft ook serieus..

En heel veel sterkte.. !

 

Heb hier geen ervaring mee, maar zou hem het stukje wat je geschreven hebt gewoon laten lezen, kan voor hem heel verhelderend werken.

En veel sterkte, lijkt me echt naar om met jezelf in de knoop te zitten.

 

Goh, dit had mijn verhaal kunnen zijn, ik heb vorig jaar ook thuis gezeten met een burnout en had ook vaak geen zin in de vragen van mijn man. Toch wil ik 1 tip meegeven, als je man vraagt hoe het gaat, zeg het dan wel en wees eerlijk. Als je op dat moment je man afkat of het er niet over wil hebben, is je man waarschijnlijk bang om er nog een keer naar te vragen. Ik heb bij mijn man ook geleerd (al vanaf begin relatie) om zelf te vertellen wat ik op mijn hart heb, als ik moet wachten tot hij er naar vraagt duurt het eeuwen. Mannen zijn daarin soms gewoon wat simpel en verwachten ook echt dat je het wel zegt als er iets is.

Maar het belangrijkste, houd je man te vriend, hij zal er echt voor je zijn als je hem nodig hebt, maar dan moet je hem wel die gelegenheid geven.

Vwb de psych, ik heb hier ook gelopen en in het begin lijkt het kansloos, maar uiteindelijk heb ik er wel wat aan gehad om de dingen (op werkgebied) beter te relativeren. Bij mij was mijn werk de grootste boosdoener.

Misschien zou je je man tzt ook een keer mee kunnen nemen naar de psych, dan snapt hij ook wat er allemaal aan de hand is.

 

Volgens de huisarts had ik vorig jaar een werkgerelateerde burnout, vond het zelf een zware diagnose, maar sliep niet meer, kon op mijn werk niets meer, huilde al als ik de telefoon moest opnemen bv. Was echt de plezier kwijt.

Als tip, tja toch blijven praten met je man,in ieder geval niet afstoten maar juist uitleggen waarom je even niet wilt praten etc,

Zelf heb ik 1 gesprek gehad met de bedrijfsarts, ik kreeg binnen 3 minuten te horen dat ik misschien maar eens ander werk te gaan zoeken. Maar voor mij was dat geen oplossing.

Heb een goed gesprek gehad met een goede vriend en die gaf me een leidraad. Sinds ik die leidraad gebruik gaat het weer super met me.

De tip was eigenlijk simpel, maar kwam oo het volgende neer.

Ik sport veel, 4 keer per week, kortom dat lijntje/druk staat hoog.
Mijn werk vraagt veel van me, kortom lijntje staat hoog.
Privé druk, weer een lijntje wat hoog staat in de grafiek.

Alle lijntjes die ik had stonden hoog, die lijntjes kan je voor jezelf invullen.
Hobbies, sociale contacten, huishouden noem het maar op, maar de kunst is een balans zoeken.
Dus staat er een lijntje hoog, bv het werk, dan moet er een lijntje naar beneden, bv die week wat minder sociale afspraken.

Of ik loop achter met huishouden dus veel druk, dan wat minder intensief sporten.

Sinds ik dit doe, gaat het beter, het ging zelfs heel snel beter.

Ik hoop echt dat jij jezelf ook snel beter gaat voelen want het is niet leuk en niet makkelijk,

Veel sterkte

 

Mijn vriend heeft dit meegemaakt vorig jaar door zijn werk en jeugd. Het was best een pittige tijd voor hem maar ook voor mij. Mijn vriend was mijn vriend niet meer we hadden geen seks meer hij sliep slecht had geen energie was chagrijnig en praatte er niet over. Ik heb hem altijd gesteund alleen omdat hij er niet over praatte wist ik het ook niet meer. Totdat op een dag hij er alles uit gooide tot huilends toe. Mijn vriend is echt geen prater maar hij nam mij toch in vertrouwen hoe moeilijk dat ook was.. want sommige mensen kunnen niet geloven dat je overspannen thuis kunt zitten en dat je dan een aansteller bent zo zei pas geleden een kennis van ons letterlijk: mijn vriend zou nooit een burnout krijgen want hij werkt altijd kijhard! Nou als ik er aan terug denkt word ik weer witheet mijn vriend is absoluut GEEN aansteller en als je een burnout krijgt kan je daar NIKS aan doen. Maar om even terug te komen ook al vind je het moeilijk om over je gevoelens te praten probeer het toch.. Nu 1 jaar later gaat het perfect met mij vriend en onze relatie is ook een stuk sterker geworden.

 

Het sleutelwoord is accepteren. Accepteer dat je je zo voelt, vecht er niet tegen, en laat het zijn. Maar voordat ik dat bij mij lukte had ik al een lange weg achter me liggen. Voor je partner is het ook niet makkelijk, die staat in de machteloze positie. Wees dus duidelijk. Zeg wat je nodig hebt. "Ik geef zelf wel aan wanneer ik wil praten, nu zit ik te vol....."

Of "ik wil graag dat je alleen maar luistert, ik hoef geen oplossing......"

Sterkte, het is gewoon rot.