Hoi dames, Mijn eerste bevalling is niet leuk gegaan en zit er nog steeds mee, ik kan het hoofdstuk gewoon maar niet afsluiten. Ik realiseer me dat alles veel slechter had kunnen aflopen en ik ben ook erg blij met mijn zoontje die nog nooit problemen heeft gehad, maar er is zo over me heen gelopen en ik voelde me zo ontzettend alleen tijdens het hele proces. Partner wil ik er het liefst niet mee lastig vallen omdat hij dit verhaal al zo vaak heeft gehoord, en hij zich alleen rot gaat voelen omdat hij niet veel kon doen aan de situatie. Heeft iemand tips of is dit herkenbaar?
Hoewel ik een (spoed)keizersnede heb gehad, is het wel heel herkenbaar wat je schrijft dat het moeilijk is om die periode los te laten. En eigenlijk is dat toch ook niet raar, het is een enorm indrukwekkende gebeurtenis.. helemaal als het niet zo makkelijk verloopt. Bij mij maalt na ruim 8 maanden het hele verhaal ook nog steeds door mijn hoofd en zie achteraf ook dat er in het ziekenhuis veel fouten zijn gemaakt, waarvoor ik toen te ziek was om er iets van te zeggen. Waardoor ik o.a. de kostbare eerste dagen met mijn zoontje heb moeten missen. Wat mij helpt is om toch steeds eerlijk te zijn als mensen vragen hoe het met je gaat, met name naar je partner en anderen die dichtbij staan. En ik ben nu dit forum op gaan zoeken, er hier wat over kunnen delen helpt ook mee. Dus ik wil je zeker aanmoedigen om hier te vertellen wat je kwijt wilt. Veel sterkte en.... heel fijn dat wel alles goed mag gaan met jullie kindje!
Mijn tip.. blijf er toch over praten. Ik heb ook een hele heftige bevalling gehad die uiteindelijk eindigde in een spoedkeizersnede. Mijn zoontje is nu bijna 1 jaar en de meeste tijd gaat het goed met me. Maar er zijn behoorlijk wat momenten dat ik het er heel moeilijk mee heb. En dat zijn dan vooral de dagen die "speciaal" zijn. Zoontje 6 maanden, uitgerekende datum etc. En ook zomaar ineens. Blijven praten helpt, ook al merk ik ook dat er veel mensen zijn die het niet meer willen horen.. maar ja dat zijn dus ook geen echte vrienden.
Ja precies dat, die gedachte van wíj hadden een goede start kunnen hebben als zíj eerst aan hun patiënt hadden gedacht... Bij mij helpt het niet om met bekenden te praten, haha. Mijn moeder snapt niet echt waarom ik er nog steeds mee zit. En mijn beste vriendinnetje is hoogzwanger en heeft geen behoefte aan "horrorverhalen". Misschien inderdaad edn idee om het eens op papier te zetten. Is er geen rekensommetje voor om het gewoon te bagataliseren? Bedankt, en voor jullie hetzelfde. Uiteindelijk hebben we een lief baby'tje en daar draait het om.
Ja inderdaad, de speciale data vooral. Ik hoop dat het over gaat. Maar zou het oneerlijk vinden als ik de gemiste tijd probeer in te halen bij een tweede baby.
Ja om eerlijk te zijn wel herkenbaar. Als ik over bijv. moeheid begin hoor ik alleen maar 'dat hoort erbij' of andere dooddoeners waar je niks aan hebt als je je verhaal kwijt wilt.. Ik denk dat het vooral voor jezelf een stukje verwerking is wat je de tijd mag geven.
Ik heb nu tijdens mijn tweede zwangerschap een gesprek gekregen in het ziekenhuis met de gynaecoloog. We hebben mijn hele eerste bevalling doorgesproken en zo ook een beter plan voor aankomende keer gemaakt. Had ik dit maar jaren eerder gedaan zeg! Er is zoveel duidelijker geworden over het hoe en waarom van hun handelen. Tevens zijn er gemaakte foute toegegeven en voel ik me eindelijk begrepen en gewaardeerd. Ik weet natuurlijk niet wat er precies gebeurd is en dat hoeft ook niet, maar misschien is het een optie dit ook te doen? Ik heb ook ruim twee jaar bij een psychotherapeut gelopen en dat heeft me geholpen ook dit een plekje te geven. Toch wens ik nu dat ik het gesprek in het ziekenhuis eerder had gedaan, had een een lange nasleep gescheeld.
Ja, daar zat ik ook aan te denken. Maar het rotte van mijn bevalling is dat ik 20 mensen aan mijn bevalbed heb gezien, en wel 100 tijdens mijn kraamtijd, die ook niet plezierig was. Ik ben boos op drie teams omdat ze stuk voor stuk niet naar mij hebben geluisterd en over mijn grenzen heen zijn gegaan. Het is zo'n lang verhaal met zoveel betrokkenen, ik kan geen excuus bij ieder persoonlijk komen halen... Ik denk dat ik maar eens met een vk ga praten waar ik bij een evt volgende zwangerschap zit. Gewoon zodat ik voor mezelf kan uitsluiten dat ik dit niet weer hoef mee te maken. Bedankt voor jullie support en verhalen.
Vervelend meid. Misschien is het een idee om emdr therapie te volgen? Ik zelf heb er geen ervaring mee, maar ik ken een aantal meiden die er veel baat bij hebben gehad. Je gaat met deze therapie terug naar een moeilijk moment en om deze manier kun je het steeds beter een plekje geven. Het schijnt jeel erg zwaar te zijn en er komen veel emoties bij kijken, maar voor veel mensen in mijn omgeving heeft het gehlopen.
Hormonen zou ik zeggen. Na de geboorte van mijn 1e zoontje wat uiteindelijk een spoed keizersnede is geworden heb ik ook heel heftig ervaren. ik ben heel erg van slag geweest en het heeft ook zeker een half jaar geduurd eerder ik weer mij zelf ging worden. Ik heb een hoop gehuild en me intens rot gevoeld. Het legen gevoel syndroom kun je het noemen en ik wilde ook zo snel mogelijk weer zwanger zijn. Niet zo zeer voor een 2e kind maar voor het gevoel in me buik. Meis het is niet gek je hebt je kind 9 maanden bij je gedragen en vervolgens word het er uit gehaald en maak je een hoop mee in korte tijd. Dit is heftig zeker onder invloed van je hormonen. Probeer zo veel mogelijk te genieten en hou je kindje lekker bij je in de buurt. Lekker knuffelen en gewoon samen zijn. Daarnaast helpt huilen en praten. Hou je niet in en stop met schuld gevoel. je man moet het maar begrijpen, leg hem uit wat je in je lichaam voelt. Al is dat soms heel moeilijk. Het gaat over en als je angst ervaart en het gevoel hebt te neigen naar een depressie dan kun je natuurlijk altijd even met je huisarts overleggen. Heel veel sterkte maar daarnaast natuurlijk ook nog van harte gefeliciteerd met jullie mooie wonder!
Herkenbaar, ondanks dat mijn bevalling geen horror was, was het wel traumatisch omdat te vroeg en totaal onverwachts. Het doet nog steeds zeer en blijft nog steeds malen. Ml snapt het niet... Maar had het allemaal zo anders voorgesteld had zo graag mijn zoontje bij mij gehouden... Bah als alleen nu al over nadenk wordt ik weer verdrietig
Ik heb niet zoveel mensen aan mijn bed gehad als jij, maar wel degelijk een heleboel. Ik heb het gesprek gehad met een gynaecoloog die zoiezo niet bij me is geweest en ook een therapeutische achtergrond heeft. Fijne hiervan was dat hij neutraal was, begreep mijn kant en gevoel en legde tegelijk uit hoe en waarom. Dit zonder mij het gevoel te geven dat ik ongelijk had of me aanstelde. Naar mijn mening heeft het ook geen zin meer een welles-nietes idee op te rakelen met een arts die bij je bed was maar een gesprek om het gevoel een plekje te geven. Een neutraal, begripvol persoon die luistert kan dan veel betekenen.
Ik herken het helemaal. Mijn eerste bevalling was echt een horrorbevalling met alles erop en eraan en vervolgens hebben we met een huilbaby gezeten. Wat een mooie ervaring en tijd had moeten zijn was voor mij een hele donkere tijd Ik kan je alleen maar meegeven, praten, praten en nog eens praten. Ook met je vriend. Mijn vriend kon ook niks aan de situatie veranderen maar ook op hem heeft het een enorme indruk gemaakt. Inderdaad ook met je vk erover praten, ook nu nog gewoon doen. Mijn vk was niet bij mijn bevalling maar ik heb wel heel goed met haar kunnen praten. Zij heeft ook een aantal mensen flink op hun donder gegeven. Zelfs nu had ze het er weer over maar hopelijk gaat het nu weer gewoon goed en kan zij de bevalling doen. Wat je zegt over dat je bang bent dat je het bij een tweede probeert in te halen.. Ja, van de ene kant doe je dat ook. Mijn tweede bevalling was totaal het tegenovergestelde van de eerste. Mooi, vlot, zonder schade... De kraamtijd was héérlijk. En ja, ik voelde me best lullig tegenover m'n oudste. Ik heb dus ook een heel andere band met de oudste. Ik zat hier best wel mee, steeds bang dat de oudste zich achtergesteld zou voelen. Het was zelfs zo dat ik op een gegeven moment de slaapkamer van m'n oudste als eerste deed stofzuigen en dweilen en daarna pas die van de jongste Ik heb daar mezelf gelukkig heel goed een schop onder mn kont voor kunnen geven dat ik echt even normaal moest gaan doen. De oudste heeft in de kraamtijd van de jongste ook volop meegenoten van alles. Dat mijn band tussen de jongens zo anders is, is gewoon eigenlijk heel logisch... Het zijn ook 2 compleet andere kinderen. Probeer dus voor jezelf ook te blijven realiseren maar geniet, geniet en geniet! Je kan het niet veranderen helaas maar het wel een plekje geven.
Dat vraag ik me ook regelmatig af, heel herkenbaar dus.. Heb een paar keer met een psycholoog gepraat, maar dat hielp niet bepaald (haar standaard antwoord was 'Ja, dat is wel moeilijk, dit is geen grappige situatie' ).. Had zo graag 1 keer huid op huid gehad..
Wilde ik ook voorstellen. Ik ken ook twee vrouwen, die EMDR hebben gedaan om over hun bevalling te komen. Was heel succesvol! Sterkte
Ik ben nog nooit zwanger geweest en geen bevallig gehad, logisch. Maar nu snap ik niet waarover dit gaat? Ik heb vanaf het begin alles gelezen maar ik snap niet wat er 'mis ging' tijdens de bevalling? Als iemand het me wilt uitleggen, graag.
Eigenlijk kan ik nu zeggen dat mijn tweede bevalling me echt pas over de eerste bevalling heen heeft geholpen.... Ik had een paar maanden terug in de Ouders van Nu een artikel gelezen over de " helende tweede bevalling" waarbij het zo goed en fijn gaat dat je alle ellende van de eerste keer een plekje kan geven.... En ik kan nu zeggen dat het bij mij echt zo werkt! Ik moet zeggen dat het vooral kwam door mijn geweldige verloskundige die keer op keer weer al mijn angsten met me doornam en die ervoor gezorgd heeft dat ook toen ik werd overgedragen naar gyn ik mijn wensen goed kon verwoorden en mijn bevalplan helemaal compleet was. Tijdens mijn bevalling is ze nog een paar keer komen kijken of het echt allemaal volgens plan ging. Het was zo'n fijne ervaring, ik had nooit gedacht dat het mogelijk was.
Bedoel je dat richting TS of algemeen de reacties in dit topic? Denk dat het bij iedereen iets anders is.. Hier was het 14 weken te vroeg, thuis.
Mijn eerste bevalling en de daaropvolgende kraamtijd was niet makkelijk. Pas na de eerste verjaardag van mijn zoon kon ik de bevalling afsluiten. Op zijn verjaardag was ik vooral bezig met: een jaar geleden gebeurde nu dit, en nu dit. Alsof ik opnieuw beviel Gun jezelf de tijd om het te verwerken, het is niet niks. Over die helende tweede bevalling: staar je daar niet blind op. Mijn tweede bevalling ging nog moeizamer met uiteindelijk een spoedkeizersnee. Maar ik kon er dit keer beter mee om gaan en het sneller een plek geven. Ervaring waarschijnlijk....
@Micchan: ik las net je onderschrift. Wat een verdriet.... Je hebt er niets aan, maar toch: een knuffel.