Afgelopen 15 januari moesten we met ons meisje naar het ziekenhuis voor een controle op de heupjes. Omdat het toch beiden bij ons in de familie veel voorkwam wilden ze graag vanuit het cb deze controle laten uitvoeren, al verwachtten zij niet dat er iets te zien zou zijn. Tijdens de echo zag de man toch een afwijkende heupkap en wilde graag een foto nog laten maken. Wij zeiden toen nog tegen elkaar dat het dan vast wel toch een spreidbroekje zou worden. Na het maken van de foto vertelde de dokter dat hij ons gelijk naar een orthopeed wilde sturen om de verdere aanpak van haar afwijking te bespreken. Hij wenste ons toen veel sterkte. Eenmaal lopend naar de orthopeed vonden we het beide wel een overdreven reactie, 'sterkte', voor een spreidbroekje. We moesten een poos wachten vanwege de bezoekrondes die hij aan het afleggen was. Toen hij eenmaal haar op de behandeltafel neerlegde vertelde hij ons dat hij eerst even ging proberen de heupjes weer in de kom te krijgen, 'want dit was ons al verteld toch?'. Uhm, nee! Hij kreeg de rechter er enigszins weer in maar de linker niet. De orthopeed (in opleiding) ging even in overleg met zijn supervisor omdat hij dit nog niet eerder had gezien! De supervisor kwam erbij en vertelde ons dat hij nog niet eerder had gezien dat beide heupjes uit de kom waren en wilde gelijk met een tractiebehandeling beginnen. Ik vroeg toen heel naïef of dit dan thuis kon, maar helaas, nee was het antwoord. De behandeling ging twee weken duren en ze werd gelijk opgenomen! Onze wereld stortte even in en de klap kwam aan. Het betekende twee weken lang niet ons meisje in de armen houden, haar niet badderen, niet laten boeren, etc. Na een paar dagen was ze redelijk gewend, maar wij werden gesloopt. Een paar dagen voor de twee weken lag ze op het uiterste van de tractie en mocht ze vervroeg voor de foto! Wij hadden goede hoop en verwachten dat ze mee naar huis mocht. Na de foto werd ons door de orthopeed verteld dat haar linkerheupje nog steeds er niet goed voor stond, maar dit met een gipsbroekje wilde proberen goed te krijgen. Tijdens het gipsen hebben ze haar been in een vreemde positie gemaneuvreerd, zodat het goed zou staan en daarna een foto gemaakt. Helaas bleek het niet te helpen en stond haar heupkop er nog steeds niet goed voor. Toen is besloten om nog een kruistractie een week te proberen, dus nog een week langer in het ziekenhuis. Onze wereld stortte opnieuw weer in. We waren zo klaar met het ziekenhuis. Na die week is opnieuw een foto gemaakt en bleek dat de kruistractie niets gedaan had, ze moest sowieso in het gips en de 12 februari weer terugkomen. Dan gaan ze haar onder narcose brengen en proberen de heup er in te draaien en met contrastvloeistof kijken waarom het er niet voor wil draaien. En dan zetten ze haar weer in het gips wat twee keer zes weken moet blijven zitten. Als dit niet lukt gaan ze haar alsnog opereren, niet direct, maar een ander moment. Ik ga er nu maar van uit dat het morgen niet lukt, dan valt het in ieder geval allemaal mee. Ondertussen ben ik nu ook een paar dagen aan het werk geweest op mijn nieuwe werk, maar het valt me allemaal erg zwaar. Het werk is leuk, ik ben blij dat ze weer thuis is, maar ik ben nu écht kapot. Ik hoop dat de nachtmerrie snel voorbij is, ze gauw in het gips zit of liever eigenlijk de spreidbroek! __________________
Ow, wat zwaar kl... zeg. Veel sterkte. Onze dochter bleek aan een kant luxatie te hebben en we zijn na 2 jaar, pavlik, campspreider, gipsbroek en operatie nu eindelijk klaar. Hoe oud is je kindje eigenlijk? En je bent hopelijk wel bij een gespecialiseerde kinderorthopeed onder behandeling? Dat ze maar even zo dat heupje in de kom probeerden te zetten. Er staat spanning op die spieren, bij onze dochter deed de orthopeed dat alleen onder narcose.
Aan de enekant wel fijn dat je meteen naar de orthopeet kan Ik weet nog steets niks alleen dat de foto en echo niet goed waren Idd ook wat ik via de huisarts begrepen heb heup niet goed in de kom Nu hoor ik woensdag pas ( 2 weken later ) wat er gezien is en aan gedaan gaat worden Sterkte met jullie dochtertje Hoe oud is ze nu ?
@Mamavanruben: Het gipsen deden ze inderdaad zonder narcose, ze hadden verwacht dat de tractie genoeg ruimte had gegeven op de spieren waardoor ze het er zo in konden zetten. Dit was helaas niet het geval en dit deed haar inderdaad goed zeer. Afgelopen woensdag is gelukkig gelukt het er goed voor te krijgen toen ze onder narcose was. Helaas liggen we nu weer in het ziekenhuis, ze heeft nu het RS virus. Waarschijnlijk begon ze al verkouden te worden tijdens/voor de narcose en heeft deze narcose haar een zetje extra gegeven. Zwaar klote want het is niet niks om je kleintje zo lang in het ziekenhuis te zien liggen aan allerlei toeters en bellen. Gelukkig gaat het nu weer bergopwaarts met haar en heeft ze zojuist al weer uit de fles gedronken.
he bah, dat ze dat er ook nog bij moet krijgen. Gelukkig weer aan de betere hand. Hoop voor jullie dat de heupen gelijk goed blijven staan en er niet te veel meer aan hoeft te gebeuren
Hoi, Ik kan je machteloosheid zo goed begrijpen! Mijn dochter is nu 1.5 jaar en ben sinds december 2012 aan het stoeien met de beugels. Zij is geboren met luxatie rechts en dysplasie links. Ze heeft eerst een Pavlik bandage gehad deze deed niet voldoende zijn werk met als gevolg dat ze februari 2013 opgenomen werd voor 12 dgn tractie. Na de tractie hebben ze haar heup onder narcose in de kom getrokken want de tractie had gelukkig wel geholpen. Vervolgens heeft ze 13 wkn gips gehad en is ze in een spreidbeugel terecht gekomen 24/7. Deze spreidbeugel draagt zij nu nog steeds 's nachts en overdag heeft zij een loopbeugel zodat het lopen er "normaler" uitziet. In juni moet ik terug komen voor controle in de hoop dat zij de beugel minder lang mag dragen, echter ga ik van het ergste uit en dat deze 24/7 om moet blijven (dan kan het altijd mee vallen) en dat ze geopereerd moet worden. Een schrale troost is dat de kleintjes niet beter weten en het later allemaal vergeten zullen zijn. Het is voor ons ouders moeilijker om het allemaal te begrijpen. (ikzelf had een schuld gevoel omdat mijn dochter het van mij geërfd heeft) echter doen we dit allemaal met 1 doel!! De kleintjes een hoop pijn en ellende besparen.