Aangezien het thuis even niet zo lekker gaat vind ik het fijn om even van me af te schrijven... Ik hoop dat ik hier 'lotgenoten' kan leren kennen en ik hoop op tips om met mijn partner om te gaan. Ik wil zo graag dat onze relatie werkt, maar ik wil ook gewoon zo ontzettend graag gelukkig zijn. Wie heeft er goede raad om alles te relativeren? Wie is gelukkig geworden met haar partner met Asperger en wie heeft er voor gekozen om er vandoor te gaan? In beide gevallen ben ik erg benieuwd naar jullie ervaringen.... Hier het uitgebreide verhaal: Wij zijn 6 jaar samen en ik heb het idee dat alles steeds verder bergafwaarts gaat. Waar hij vroeger nog 'rustig, mysterieus en een denker' was, zie ik hem nu als 'lui, saai en levensmoe'. Het gaat slechter en slechter. Zoveel stress en discussies die nergens goed voor zijn, niet voor ons en niet voor onze kindjes. (De tweeling is dwars door de anticonceptie heen ontstaan, we hebben toen besloten om er samen met beste van te maken. Vorig jaar is ons zoontje geboren, mijn eierstokken zijn nu uitgeklapperd, mijn gezin is compleet. Ongeacht of we hier samen uitkomen of niet.) Na meerdere moeilijke en steeds moeilijkere maanden is begin dit jaar de bom gebarsten, ik stond op het punt van vertrekken. Ik wilde nog 1 ding proberen, hulp zoeken. Na een consult bij de huisarts en verschillende testen bij instanties later kwam men tot de conclusie asperger. Een erg goede verklaring, maar ook een heel confronterende. Mijn vader heeft dit namelijk ook, en ik ben op mijn 17e het huis uitgevlucht toen ik de kans kreeg. Nooooit maar dan ook nooooit zou ik nogmaals mijn huis delen met een autist, zo'n saaie emotieloze sfeer waarbij je continu op je teentjes moet lopen. het lot besloot anders. Hij slaapt minimaal 10 uur per dag, middagslaapje(s) niet meegerekend. Hij is chagrijnig, in zichzelf gekeerd en wil niks doen in het huishouden, erg negatief, de hele dag in de klaagmodus. Nooit een spontane knuffel die ik heel erg nodig heb, geen kus, laat staan seks. Over enkele dagen is het alweer 10 weken geleden dat er iets anders in ons bed is gedaan dan slapen. Ik voel mezelf erg schuldig, bekijk hem niet meer als wie hij is, maar als de volgende autist in mijn leven. Ik zoek in gedachten opties om weg te kunnen vluchten. Ook in het echte leven vermijd ik hem zoveel ik kan, zodra hij thuiskomt stap ik de deur uit. Ik kan het gewoon even niet meer. Wegvluchten is niet goed maar thuis zoek ik onbewust de confrontatie op, neem hem dingen kwalijk waar hij niets aan kan doen en maak nare opmerkingen. Ook loop ik net als vroeger weer continu op mijn teentjes. Begrijp me goed, ik wil wat wij samen hebben echt niet 'zomaar' opgeven, maar ik weet niet hoe lang dit nog werkt....we leven als huisgenoten samen, ik heb zowat met alle vage bekenden en collega's meer klik dan met mijn eigen partner. En daar komt bij dat hij het probleem niet ziet, ja hij snapt geen grapjes, dus? En hij houdt niet van spontaniteit, dus? Daar moet ik mee leren omgaan volgens zijn mening... Het is nu zover dat hij weigert om naar zijn volgende afspraak te gaan, hij beseft na alle gesprekken nog niet dat het bijna einde oefening is. Ik zou hem vast willen pakken en door mekaar willen schudden, maar het zal niet helpen... Ik heb meer dan genoeg gehad, ik zie zoveel goede relaties om me heen, vriendinnen die bij thuiskomst een kus krijgen, een arm om ze heen, er hangt zo'n andere sfeer. Hier kiest hij automatisch een plek om te zitten uit die minimaal enkele meter bij mij uit de buurt is. De hele dagbesteding schrijft hij sochtends vroeg op, hij zal er geen milimeter van af wijken. Na a komt b en dan c en dan d. En o wee als e al gedaan is voor hij d af heeft. Uitstapjes maken we nooit meer, hij vindt het en onzin en te duur. Laat hem maar lekker thuisblijven, lekker rustig in zijn eigen omgeving. Het is zo ontzettend lastig, ik weet het echt even niet meer... ik wil zo graag een normaal, gezellig gezinnetje zijn met ons 5jes maar het wordt me zo onmogelijk gemaakt. Waar ligt de grens??
Als hij een hele dagbesteding op papier zet, dan hoort hij die dagbesteding op papier aan te passen. Gamet hem om de tafel, leg rationeel uit dat jij om goed te kunnen functioneren bepaalde acties van hem nodig hebt, en dat je van hem verwacht dat hij die in zijn dagplanning op papier zet. Dus bijvoorbeeld op papier laten zetten: 1. Bij thuiskomst vrouw, kus op de wang en arm om de schouder 2. Aan vrouw vragen hoe haar dag geweest is en naar haar reactie luisteren en een reactie geven 3. Kinderen 15 minuten voorlezen (of andere activiteit, maar duidelijk omschrijven WAT de activiteit is) 4. Taken in het huishouden - hij deelt met jou het huis, dus moet hij ook een deel van de taken delen. Maar dat moet hem duidelijk uitgelegd worden, en jij zult hierin de regie moeten nemen en bepaalde taken duidelijk met hem afspreken. Maak voor hem een stroomdiagram: hij doet X, jij vat dit zo op, dit doet zus met jou. Bijvoorbeeld: hij wil niet mee naar de afspraak, jij vat dit op als dat hij de relatie niet belangrijk vindt, dit geeft jou het gevoel dat je niet belangrijk voor hem bent. Of zijn negativiteit...leg uit welke opmerkingen of acties van hem op jou (en de rest van de mensheid waarschijnlijk) verkeerd overkomen, geef hem alternatieven om te zeggen of doen. Stap voor stap, alle kleine dingen voor hem opschrijven. Een Asperger moet zulke dingen uitgelegd krijgen, het komt niet vanzelf aanwaaien. Hij moet ook leren accepteren dat hij is zoals hij is en dat dat voor hem betekent dat hij meer moeite dan gemiddeld moet doen om mensen om zich heen aan zich te binden. En jij moet accepteren dat hij een gebruiksaanwijzing heeft. Maar je kunt even goed een stroomdiagram maken met: als dit niet gebeurt, dan gebeurt dat...exit relatie. Maak heel duidelijk dat jij grenzen hebt. Geen zin in uitstapjes is erg bekend bij Asperger...het is vreemd en daarom te bedreigend. Plan uitstapjes lang van te voren als hij mee moet, en doe anders gewoon dingen met de kinderen. Of neem een abonnement op de dierentuin en ga elke 3e zaterdag van de maand daar naar toe. Heel belangrijk: je man is niet je vader! Geef je man de kans om zich te bewijzen, maar ondersteun al je vragen en eisen met uitleg. Liefst op papier, zodat hij het in zijn eentje kan nalezen. Zoek hulp van een psych die gespecialiseerd is in Asperger en relaties. Een gewone relatietherapeut snapt vaak niet veel van Asperger.
Eerlijk? Ik kan me niet voorstellen dat je gelukkig kan worden met deze man gezien jouw verlangens. Maar ik ben dan zelf ook gestopt met een huwelijk met iemand met een psychiatrische diagnose. Hoewel ik nog ontzettend veel van hem hield, ik was op van het proberen. En wilde, net als jij, een gelukkig leven. Wat hij overigens begreep, hoe verdrietig we er ook over waren. Het past dan gewoon niet bij elkaar. Maarja.. Het is erg persoonlijk natuurlijk..
ik heb het opgegeven, na een jaar al. ik was door mn ac zwanger geraakt van de betreffende jongen dus we waren samen gaan wonen. het voelde al niet goed en toen ik een miskraam kreeg zag ik het (buiten dat ik wel heel verdrietig was om het verlies van mn kindje) als een "teken van boven" om weg te gaan. hoe stom dat ook klinkt ik voelde me niet mezelf met hem, ik mocht niks doen en dat maakte me depressief.. toen ik daar weg was kreeg ik een baan, en voelde ik mezelf binnen no time weer helemaal opleven. maargoed dat was natuurlijk een heel andere situatie!
Ik sluit me hier bij aan. Ook intimiteit/seks moet gepland worden. Bijvoorbeeld elke zaterdagavond houden we een gezellig avond onder ons en word dit verwacht. Zet dan ook geen film op want dan weet hij niet wanneer iets gaat beginnen omdat hij denkt dat je die film wil zien. Niet iets wat bij normale koppels werkt omdat het minder echt en spontaan over komt maar waarschijnlijk wil hij wel maar weet niet wanneer te beginnen, hoe te beginnen,.... En als dit op de planning staat is die stap minder groot en durft hij meer omdat hij weet dat jij het dan wil. Want hints begrijpen ze niet en bij aanvallen duw je hun verder weg. Hij is zeker niet je vader en ik denk dat het woord asperger je ook meer afschrikt omdat je vader ook asperger heeft. Hebben jullie nog een slaapkamer over of een zolder/kelder wat je leuk kan inrichten? Aspergers kunnen vaak ook niet tegen prikkels en als hij een eigen kamer heeft waar hij zich even kan afsluiten van alles en iedereen kan hij even opladen. Maar maak daar dan ook afspraken over! 1 uur per dag of 3 dagen per week 2 a 3 uurtjes.
Ik heb nu even tijd om wat uitgebreider te reageren. Ik ben bijna 7 jaar samen met mijn man waarvan er bijna 5 jaar samenwonen. Vlak voor er gingen samenwonen kreeg hij de diagnose asperger en een half jaar later werd hij behandeld bij het leo kannerhuis. De tijd na de diagnose was moeilijk. Voor zijn gevoel was hij opeens anders want hij had asperger. De acceptatie en het besef dat hij niet anders is door de diagnose heeft wel even geduurd. Wat hij wel fijn vond is dat hij nu weet waarom hij soms anders reageerd en passende hulp kan krijgen (eerst Leo kannerhuis, ook voor hulp in dagbesteding en in onze relatie al was dat niet perse nodig. Nu via IBASS begeleiding bij van alles) Ik heb nooit de verwachting gehad van spontaniteit ect. dus dat mis ik niet. Ik ben oprecht gelukkig met mijn man en we vullen elkaar aan en we begrijpen elkaar al zeggen we soms iets anders. In het huishouden heeft hij wat vaste taken zoals de afwas en dan wordt het netjes elke ochtend gedaan. Op de werkdag dat hij alleen thuis is bespreken we wat hij kan doen in die tijd en dat wordt dan ook gedaan, hij komt er zelf alleen moeilijk op. Grotere klusjes moesten eerst in hapklare brokken worden verdeeld. Van de opdracht maak de badkamer schoon wist hij niet waar te beginnen. Na een paar keer gaan de stappen automatisch en kan je het wel zo zeggen. Eerst vroeg ik wel eens of hij wilde stofzuigen en dan ging alles van de kant en vervolgens is hij klaar en staat alles van de kant en de stofzuiger midden in de kamer, want terugzetten was niet de taak sja, eigen schuld haha
Ik heb zelf Asperger, ik herken mezelf in wat jij vertelt over je man. Met mijn ex ben ik bijna 14 jaar samen geweest dus het kan zeker ook al vereiste het van mij wat aanpassingen en van mijn ex wat acceptatie van dingen die ze normaal gesproken niet zou accepteren. Het moet van beide kanten komen. Nu in mijn nieuwe relatie gaat het ook heel goed, op dezelfde manier. Enerzijds wat aanpassing van mijn kant en anderzijds een partner die me begrijpt en me af en toe een schop onder m'n reet verkoopt. Want ik kan je vertellen: ondanks dat wij Aspergers zeggen dat we graag alleen gelaten worden vinden we diep vanbinnen een schop onder onze kont wel fijn. Ik wil namelijk zelf wel, maar ik kan niet. Ik wil wel dagjes uit, maar ik kan het niet. Ik wil wel wat doen in huis, maar ik kan het niet. Als mijn vrouw me dan af en toe heel begripvol maar wel min of meer dwingend wat op gang helpt dan vind ik dat heel prettig. Ook al mopper ik soms wel. Je mag me altijd pb'en. Ik kan je misschien helpen om je partner te begrijpen en vooral helpen om te begrijpen wat Aspergers wel en niet fijn vinden.
Wat Dirksmama zegt! Maak een planning, neem hem aan het handje. Hier is de hele dagroutine eindelijk "standaard" geworden en kan echt zeggen dat het knokken gewerkt heeft. Maar, het is wel heel belangrijk dat je man het zelf ook wilt en ziet. Ook dit moet je stapjevoor stapje en aan het handje doen. Succes. Aspergermannen kunnen kneedbaar zijn
En schrijf je partner eens een brief en laat hem eentje terugschrijven met zijn gevoelens en ideeën want waarschijnlijk zal je vaak het zinnetje "ik weet het niet" horen als je iets vraagt? Maar ze weten het wel maar alles loopt door elkaar dus weten ze het ook weer niet. Via een brief kan veel gemakkelijker voor hem zijn want dan kan hij erover nadenken
En soms inderdaad zeggen waar jij behoefte aan hebt. Ik zeg t ook wel eens dat ik een knuffel wil. Hij weet soms niet zo.goed wat te doen als er iets is met mij, geen probleem ermee om te zeggen wat ik dan fijn vind of dat ik niet perse.wil praten maar iets wel wil zeggen/kwijt wil en hij t dan best mag vergeten. Ik kan bij hem meer mezelf zijn dan bij mijn expartner zonder diagnoses, daarmee had ik vaak stille ruzies en dat werkt helemaal niet.
Dat inderdaad. Ik zeg ook vaak dat er niets is of dat ik het niet weet. Dat ligt er niet aan dat ik het echt niet weet maar dat ik het moeilijk vind om mijn gedachten om te zetten in woorden. Schrijven gaat makkelijker.
Bedankt voor alle reacties tot nu toe! Ik kan op het moment niet uitgebreid reageren, daar neem ik morgenavond even goed de tijd voor. Meer reacties zijn erg welkom.
Ik weet niet of ik me nou echt kan mengen in het gesprek, ik heb niet echt veel verstand van Asperger. Maar ik kom wel regelmatig mensen tegen die moeten leren leven met een bepaalde diagnose. En als ik dan zo je verhaal lees denk ik, jeetje er zit bij jou toch ook wel heel wat. Het lijkt wel alsof je vanwege de diagnose van je man in een soort rouwproces zit. Wat op zich niet onlogisch is, zeker gezien je geschiedenis met je vader. Ik denk dus dat jullie beiden wel gebaat zouden zijn met wat hulp en therapie. En wat je man betreft. Ja dat was voor hem misschien ook wel even schrikken om te horen dat hij asperger heeft. En als hij verder normaal niet zo nukkig en negatief is, zou ik toch ernstig overwegen of hij misschien niet gewoon depressief is, naast de asperger. Voor de rest sluit ik me aan bij de andere dames. Er is zeker wel mee te leven als jullie beiden er aan willen werken. De vraag is, wil je dat?
Volgend mij heb ik een milde variant De mijne kan wel spontaan zijn, liefdevol zijn en affectie tonen, Eem hoger libido dan de mijne momentel Ik hen hem wel moeten "kneden" heel duidelijk maken waarom ik iets vind en wil dat hij het doet. Ik dwing hemnook zelf te laten denken over situaties. Hier gaat het tot nu toe goed. 6 jaar bij elkaar. Bijna nooit ruzie, eens in de zoveel tijd, barst bij hem de bom en komen alle strubbelingen eruit daarna is het ook wee goed! Hij Moesr laatst een maand naar buitenland, em we hadden zoveel jaar geregistreerd partnerschap en heeft uit zich zelf bod bloemen laten bezorgen. krijg regelmatig een kus en knuffel... Dus kam degelijk anders zijn. Tuurlijk ook stribbelingen... Moeilijk prioriteiten stellen, niet luisteren naar dingen die ik zeg waardoor hij heeeel vaak afspraken vergeet, kan moeilijk omgaan met geen eigen tijd hebben is okk wel eens egoïstisch maar goed... Ik mag niet klGen... We kunnen lachen met elkaar en het is fijn zo. We zullen wel zien hoe de toekomst loopt!
Mooie uitleg. Ken je het boek 'Twirling Naked in the Streets and no-one noticed'? January | 2013 | Aspie Writer: Twirling Naked in the Streets--and No-one Noticed--Growing up with undiagnosed Autism
Herkenbaar, Dirksmama en kleinesara. De reden dat jouw man niet meewil met uitjes is dat hij er te erg overprikkeld van word. Ik herken dat, ik ga ook niet zo graag ergens heen. Tenzij me héél duidelijk wordt verteld wat de bedoeling is, en hoe zo'n beetje de dagplanning zal zijn. Juist door die overprikkeling ligt hij waarschijnlijk zoveel in bed. Van overprikkeling (o.a onverwachte, spontane acties/situaties) kan je zo ontzettend moe worden. Misschien dat wanneer het allemaal wat voorspelbaarder gaat hij ook wat minder zal slapen.
Dirksmama dankjewel voor je uitgebreide reactie. Ik heb heel veel aan je tips, het vermelden van de affectie op de takenlijst en het echte plannen van uitjes. Het kan werken, aan de andere kant roept het veel weerstand bij me op. Ik wil geen knuffel krijgen omdat het op zijn lijst staat, ik wil dat hij me ziet en dan een een knuffel wil geven. Wat betreft de afspraak, hij houdt nog steeds vol dat hij niet gaat. Het is komende week en ik heb hem duidelijk gemaakt dat hij dit moet doen, wil ik het nog blijven proberen. Maar het dringt niet door ofzo. Iedere ochtend begint met geklaag, zo moe, zo vroeg, zoveel te doen. Hij blijft elke ochtend uitslapen, ik ben er gewoon zo gruwelijk zat van Ik ga wel gelijk zoeken of wij in de buurt een psych gespecialiseerd in asperger hebben, hij moet volgende week idd naar een 'gewone'. En inderdaad hij is niet mijn vader maar ik herken zoveel. Ik heb mijn jeugd op mijn teentjes moeten lopen en mijn kinderen zijn heel anders wanneer papa wel of niet thuis is, dit is niet wat ik voor mijn kinderen wil.... Ik kan ze 'redden' door weg te gaan, wat als zij over 14-18 jaar uit huis gaan met een nare jeugd, daar hebben zij niks aan en ik blijf over met mn partner met asperger, waarna de bom echt zal barsten..... Bah, ik weet het ook even niet meer.
Dit vind ik ook een goeie. Al weet ik niet of het werkt. Hij heeft maling aan de opdrachten van de psych dus of hij moeite wil doen om een brief te schrijven? Ik kan het proberen. Heel herkenbaar inderdaad, 'ik weet het niet.' Het standaard antwoord op alles, je zou hem een schop onder zn kont moeten geven voor het simpele antwoord op de vraag of hii vanille- of chocoladevla wil. Laat staan welke film hij wil zien. Of met vakantie, hij gaat al sinds zijn kindertijd naar 1 en dezelfde plek in het buitenland, en niks ervan dat hij ergens anders heen gaat. Dan ga ik maar met een ander. Frustrerend als de pest. Ik wil zo graag met HEM. Maar dan wel een aangepaste 2,0 versie van hem. Kleinesara, ook 'fijn' om alles eens van de andere kant te horen. Ik ga zeker binnenkort gebruik maken van je aanbod om wat vragen te pb'en! Ik snap zijn gedachtegang gewoon echt niet. En ik snap niet wat hij wil, behalve slapen. Jij zegt dat een schop onder je kont soms fijn is, maar ik heb het idee dat het bij mijn vriend niet helpt... Al zou ik dwars door m heen schoppen, nog krijg ik geen reactie. Tijdens uitstapjes altijd een lang gezicht en om de zoveel minuten de vraag wanneer we weer naar huis gaan in plaats van dat hij probeert gezellig te doen. Hoe ga jij hier mee om, zet jij wel een soort van masker op als jullie eens een dagje weggaan? Hoe pak jij dit aan? En misschien een te intieme vraag, maar kun jij wel affectie tonen? Of moet je partner ook degene zijn die 'begint'?