Pffff waar moet ik beginnen... Vorig jaar juni heb ik een miskraam gekregen met 7w, dat was verschrikkelijk t kindje was zo gewenst!! In november was ik weer zwanger wat waren we blij!! Met 10 weken termijnecho gehad alles zag er goed uit t kindje was druk aan t spartelen en het hartje klopte goed! Met 12 weken was ik voor controle bij vk en t hartje klopte goed en alles zag er goed uit! Vlak hierna, ongeveer een week later kreeg ik het gevoel dat t niet goed zat...hetzelfde gevoel als bij mijn miskraam ervoor... mn zwangerschapsklachten namen af, mn borsten deden geen zeer meer, ik was niet meer moe of misselijk en ik vond mn buik kleiner worden ipv groter...ik wist dat t niet goed was! Met 15 weken de vk gebeld die probeerde me gerust te stellen en zei dat t misschien minder werd omdat ik nu in t 2e trimester zat..maar ik wist dat t niet goed zat..toen zei ze kom maar langs om t hartje te luisteren. Woensdag 5 feb naar vk zij luisteren...geen hartje te horen..gebeurt wel vaker dat t niet in 1 x lukt zei ze nog. Na een kwartier zoeken gaf ze t op en zei ze dat met t gevoel dat ik had en t feit dat ze t dus niet kon vinden ik er ernstig rekening mee moest houden dat t niet goed was... mijn wereld stortte in, mijn gevoel werd bevestigd... die avond kreeg ik een echo en daarop was een heel mooi kindje te zien..Zonder hartactie...het was gewoon gestorven!! Mijn kindje en alle verwachtingen was in 1 klap van tafel geveegd.. Vlg dag naar gyn die ging me vertellen dat we t op gingen wekken met vag tabletten en dat ik die zaterdag moest gaan bevallen(serieus?!WTF!!!) Van ons kindje... Ik zag er zo tegen op. Do avond moest ik een tabletje nemen die de baarmoeder alvast zou voorbereiden. Vanaf half 3 die nacht begon t te rommelen. Vlg dag veel buikpijn maar ik hield me groot want we moesten die dag ook nog verhuizen. Zat ochtend voelde ik t inene lopen alsof mn vliezen waren gebroken. Met zkh gebeld of ik eerder kon komen dat kon. Maar we hadden lekkage thuis en mn vriend probeerde dat te stoppen ik zei nog doe maar rustig aan want ik zag er nog steeds zo tegenop om naar t zkh te moeten voor de bevalling van ons dode kindje.. een uur later knapte er van binnen iets en ik rende naar de wc mn broek in 1 keer al onder t bloed ik schrok me kapot. Op de wc kwam er nog veel meer bloed en inene zag ik iets voorbij schieten... Mn vriend voelde in de pot want ik kon t niet en daar was ons kindje... helemaal compleet!!! T hoefte alleen nog maar te groeien t was al helemaal compleet! T is zo onbegrijpelijk en oneerlijk ik ben er zo kapot van! Nadat we ons kindje in n mooi knuffeldoekje hadden gewikkeld zijn we naar t zkh gegaan. Daar hebben we alsnog de rest van de dag moeten doorbrengen omdat de placenta niet kwam, uiteindelijk ben ik onder algehele narcose gecurreteerd..savonds waren we weer thuis en de vlg dag hebben we ons kindje in de tuin begraven.. wat is t leven hard zeg! We dachten dat we hiermee weer n nieuw dieptepunt hadden bereikt(we hebben al heel veel meegemaakt) we dachten dat t niet erger kon..tot die maandag..mijn vriend moest zich op t werk verantwoorden om iets onbenulligs en kreeg zelfs, op dat moment terwijl we net ons kindje begraven hadden!! Hoe onmenselijk is dat!!!, en hij kreeg zelfs n officiele waarschuwing!! We waren al kapot maar zijn t nu helemaal. Nu kampt hij met een burn out en gister heeft hij zelfs toegegeven dat ie er niet voor me kan zijn omdat ie zelf zo in de knoop zit...mijn wereld is nu nog verder ingestort ik heb verder niemand waar ik bij terecht kan daar mijn familie niet zo goed is in affectie tonen...ik voel me zo ontzettend alleen...
Jezus meid wat erg gecondoleerd met het verlies van jullie kindje. En wat verschrikkelijk dat je er alleen voor staat met al je emoties juist in deze tijd heb je alle steun nodig. Ik wens je alle sterkte toe in deze zware periode .
Och meid, wat heftig allemaal! Ik krijg er kippenvel van. Gecondoleerd met het verlies van jullie kindje.. Kun je misschien naar de ha toestappen? Dat je ergens terecht kunt om je verhaal te doen, en zo te verwerken? Het is niet niks!! Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Geef jezelf ook de tijd om het allemaal te kunnen verwerken. Dikke knuffel voor jou!!
Dankjulliewel voor jullie reacties. Dat ik hier even mn verhaal kwijt kan doet me goed en dat jullie zo aardig reageren..dankjewel..
Wauw wat een heftig verhaal zeg! Heel veel sterkte en als het helpt hier te schrijven, zou ik dat lekker blijven doen
Wat vreselijk om mee te moeten maken... Met 9 weken zag ik al een compleet kindje, laat staan met 16 weken. Ik wil jullie ook heel veel sterkte wensen en ik hoop dat het schrijven hier ietsje kan helpen in het verdriet.
Heel veel sterkte! Wat verschrikkelijk dat je juist op dit moment niemand hebt om je emoties mee te delen. Neem vooral de tijd om het een plekje te geven. En als het helpt om het van je af te schrijven, blijf dat dan vooral doen!
Lilly, wat een ontzettend naar en verdrietig verhaal. Och ik leef heel erg met je mee. Mijn laatste, derde, missed abortion met gestopte hartactie was ook al echt een kindje. En dat was pas 10 weken. Wat heftig ook van je vriend. En wat een bizarre mensen op zijn werk!! Ik wens jullie heel veel sterkte.
Meid wat vreselijk! Helaas weet ik precies wat je hebt doorgemaakt, het is zo oneerlijk en niet te bevatten waarom het mis kan gaan. Onwijs veel sterkte gewenst voor nu en de komende tijd!!
Wat erg voor jullie. Moeilijk ook dat je vriend een burn-out heeft, want jullie hebben nu wel heel veel tegelijk te verwerken. Ik hoop dat je in ieder geval iemand in je naaste omgeving hebt (familie/vriendin) bij wie je terecht kunt, want ik denk dat het belangrijk is om je verdriet te uiten. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met het verlies van jullie kindje en ik hoop dat je vriend steun krijgt vanuit zijn werk om uit de burn-out te komen.
Hey meiden bedankt voor jullie lieve reacties en wat er wat jullie allemaal ook hebben moeten meemaken.. Ik probeer er mee om te gaan maar lukken wil dat nog niet echt. Mn lijf wil ook nog steeds niet ik heb veel last van mn buik en mn lies.. En zojuist heeft mijn vriend een foto neergezet van zijn zoontje als pasgeboren baby...hoe kan hij dat nou doen het doet zo'n pijn om een pasgeboren baby te zien... ligt t nou aan mij want hij vindt juist dat ik ook begrip moet tonen dat hij dat juist nu nodig heeft omdat hij dat koestert... Hij toont gelukkig wel begrip voor me en heeft de foto ook weggehaald maar ik had m liever helemaal niet gezien, ik krijg dat beeld maar niet uit mn hoofd met de gedachte erbij dat ons kindje in dat lijstje had moeten zitten... Dit bevestigd maar weer dat alles gewoon maar doorgaat alsof je er niet meer bij stil mag staan...
Sterkte meis. Helaas weet ook ik wat het is Je vriend heeft er misschien ook veel moeite mee. Lastig als jullie er zo anders mee omgaan. Op zich snap ik zijn reactie wel. Hij probeert nu ( denk ik) wanhopig vast te houden aan het kindje wat hij al heeft. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling als het jou zo'n pijn doet. Probeer met elkaar in gesprek te blijven hierover. Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte! Wat verschrikkelijk om dit mee te maken. En dat jij nergens je verhaal kwijt kan. Digi knuffel van mij!
Wat afschuwelijk voor jullie! Veel sterkte en zoek kracht en moed bij je partner, dat is nu zo belangrijk. X
Meis, voel zo met je mee. Wij zijn drie maanden geleden bevallen na 16,5 week. Wij moesten alleen zelf de keuze maken. Het is al een vreselijke je dit überhaupt mee moet maken, laat staan als je vriend er nu niet voor je kan zijn. Hij is de enige die jou verdriet echt begrijpt.. Ik vond de reactie van zijn werk belachelijk! Asociaal zelfs.. Mijn vriend is er wel geweest maar wasna een week wel overdag werken dus voelde ik me ook alleen. Wat mij heeft geholpen is in een club met lotgenoten te praten.. Verder heb ik een fotoboek gemaakt en inmiddels een hoekje in de kamer ingericht voor Mia. Verder hoop ik dat er nog wel iemand anders is die jou kan steunen of je soms gewoon een knuffel kan geven.. Sterkte meis..
Jeetje wat erg ook voor jou. Die eenzaamheid is echt verschrikkelijk, kon me gister er niet eens toe zetten om naar buiten te gaan, je verdrinkt gewoon in je eigen verdriet..inmiddels beginnen mn vriend en ik alleen maar meer te botsen..ik vind t echt verschrikkelijk maar kan niet zeggen dat t nu lkkr gaat. Terwijl ik m zo nodig heb en hij echt wel zn best doet maar iedere x botsen we weer om de stomste dingen alsof we t op elkaar afreageren ofzo.. Gister ben ik uiteindelijk bij mn ouders langsgegaan dan probeer ik erover te praten maar heb ik zo t gevoel dat ik me groot moet houden..krijg geeneens een knuffel of jeetje wat is t toch erg.. ik vind t allemaal zo moeilijk, ik kan er maar moeilijk mee omgaan en de steun die ik wil is er niet of iig te weinig.. Maar poppetje77 bij welke club van lotgenoten kon jij goed terecht? Of was dat op dit forum?
Als je op mijn profiel kijkt, ik ben lid van een club moeders van engeltjes.. Ik heb er veel steun aan.. Die meiden begrijpen je echt.. Wel erg dat ze je niet eens een knuffel gaven.. Dat is het minimale wat je nu nodig hebt.. Je vriend zal, ondanks zijn burnout, wel moeten praten.. Je komt hier of sterker uit of niet.. Om er samen uit te komen moeten jullie wel steun bij elkaar kunnen vinden en blijven praten.. Meis, zou je nu graag zelf een knuffel willen geven!!!