Ik werkte ook in de zorg op een woongroep voor jongeren met beperking en daar in consequentie een must en daar kan ik me ook prima in vinden... maar merk toch dat ik thuis wat losser met dingen om ga. Omdat ik ziek thuis zit, dus bijna 24/7 met de kleine..... ze is overactief over de dag en weigert te slapen en ook in de nacht is ze redelijk vaak wakker, dus dan moet je wel wat losser omgaan met wat je eerst dacht te gaan doen, anders word je er maf van. Ik ben wel heel consequent met haar naar bed brengen overdag, ik weet dat ze niet gaat slapen, maar toch breng ik haar op bepaalde tijden naar boven. Veel gehuil (ik troost haar wel tussendoor, maar blijf haar terugleggen) Nu accepteert ze dat en ik vermoed zelfs dat ze nu lekker in slaap gevallen is...... dan loont consequentie! Maar ik had in het begin nooit gedacht dat ik dat zo zou doen, haar dus WEL laten huilen (wel met troosten dat wel). Ook met eten blijf ik niet pushen dat ze moet eten (ik had eerst het idee dat ze alles moet willen eten) Wil ze niet eten, dan bied ik haar iets anders aan of ik haal het weg. Tja ik vind ook niet alles lekker. Ze lust gelukkig veel! Oma geeft haar heel veel koekjes en tussendoortjes als ze daar is. Thuis deed ik dat eigenlijk niet of probeer iets 'gezonds', maar ik heb nu ook wel wat verschillende dingen in huis waarvan ik eerst echt dacht dat ik die niet in huis zou halen....
Dat was hier ws het voordeel dat mijn man al kinderen had en we dus al lang en breed uitgevogeld hadden wat wel en niet past bij ons. Was mogelijk wel anders geweest als ik m'n stiefkinderen niet had gehad om op te 'oefenen'
Ik zei vroeger altijd dat ik zoonlief NOOIT snel voor de tv zou zetten. Maar nu... Hij is pas 10 weken maar heel soms zet ik hem in zijn wipper voor babytv, zodat ik bv even kan bellen of even iets kan doen. En ach, dat halfuurtje/uurtje per dag sterft hij niet van.
Toen ik zwanger was ,zweerden mijn vriend en ik dat wij ons kindje nooooit een speen zouden geven. Nou ons dametje was nog niet uit het ziekenhuis of ze was al onafscheidelijk met dr speen.. ooh wat heb ik dat ding soms gehaat. Vooral als ik er voor de 7de keer die nacht uit moest omdat ze dat ding kwijt was. Maar anderzijds had ze dr zoveel troost aan dat ik er met tijden ook wel van hield.. Nu het afleren nog over een poosje , kijk er al naar uit .
Ben veel minder consequent dan ik had gedacht, ook kijkt ze meer tv en poets ik met mn eigen spuug wel eens snel wat weg op haar gezicht om haar er toch nog enigszins netjes uit te laten zien. Of als ze drama dreigt te schoppen in de supermarkt of als we écht weg moeten oid 'koop ik wel eens om' met koekje ofzo. Sowieso krijgt ze meer diksap ipv thee/water binnen en ook meer koek/snoep dan ik prékind gedacht had. Niet dat ze zoveel krijgt hoor. Oja en als ze 's nachts wel bij ons in bed slaapt en niet in haar eigen is die keuze snel gemaakt. Al is dat nog maar 4 keer voorgekomen ofzo. Dat zijn de belangrijkste wel ;D
Oh maar ik heb ook 2 stiefkinderen hoor. Maar die komen maar 2x in de maand dus echt van opvoeden kan je in mijn inziens dan niet spreken. Buiten dat hun moeder een hele andere opvatting heeft van bepaalde dingen.
Meer tv kijken, zeuren dat ik zoveel rommel mee moeten zeulen, Bumba spullen in huishalen (hekel aan, maar zo leuk dat koppie als die het ziet)... In de lach schieten als die ondeugend, snel oppakken terwijl die alleen maar zeur.... Oja gezellig naar een bungalowpark.... En zo kan ik nog wel ff doorgaan!!!! Waar ik wel consequent in gebleven ben, gezond eten!!! Geen rare fratsen.
Baby bij ons in bed nemen. Oh, ik zou wel even zorgen dat dat niet nodig was. Hem meteen 'het goede' aanleren. Ik ben inmiddels erg blij dat ie slaapt. Waar dan ook. Daar worden we allemaal een stuk leuker van. Oh en ik zou ook niet zo'n moeder worden die moeite heeft de zorg uit handen te geven. Ahum
een paar dingen die ik nooit zou doen: dwingen te eten, tv aan onder het eten en speelgoed aan tafel (aan tafel wordt gegeten (of niet). Als hij geen zin heeft in eten, dan eet hij niet. geen probleem. een kind verhongert zichzelf niet en zal na uiterlijk 3 dagen weer gaan eten. daarbij alleen gezonde dingen aanbieden, dus niet dat hij wel koekjes/danoon gaat eten en avondeten niet.) schreeuwen tegen mn kind (gebeurt hier in de buurt helaas heel vaak, ook gewone gesprekken worden naar elkaar geschreeuwd zeg maar). Als hij niet wil/kan slapen of moet huilen in bedje hem niet naar beneden halen of mee rondlopen door het huis. Troosten en voeden gebeurt dan op de slaapkamer, al kost het me een paar uur achter elkaar, dat maakt dan niet uit.
Ik dacht altijd dat ik me nooit van de wijs zou laten brengen door ongevraagde adviezen. Nu nog denk ik elke keer, volgende keer trek ik me er niks van aan... Wat ik ook hoop dat ik nooit ga doen is zijn papa afvallen als hij nee zegt. Als ik het niet eens ben wil ik dat bespreken zonder zoon. Dan kan hij er zelf eventueel op terug komen. Hoop dat dat lukt!
Tegen de kraam hulp en het CB in gaan. De kraamhulp hebben we naar huis gestuurd op dag 3 en het CB komen we niet meer Op de buik leggen. Alle drie al heel snel op de buik gelegd Lang borstvoeding geven Verder nooit iets gezegd juist omdat ik het niet wist hoe ik zou zijn als moeder
Mee eens. Maar kan kem dat niet alleen laten doen. Uithuilen op iemands schouder voelt toch heel anders dan jezelf in slaaphuilen.
Haha herkenbaar hoor. Mijn kind zou e het alles lusten, omdat ik hem dat van begin af aan HB gegeven. En tja. Onze oudste lust dus alleen tomaten als het om groente gaat. Verder moetbik alle groenten verstoppen. Vlees is ook drama, maar vind ik minder een probleem. Wat ik ook nooit zou doen is mijn collega's vervelen met verhalen over mijn kinderen.eehm tja. Ikpraat nu dus bijna nergens anders meer over.
Mijn ukje is nog niet geboren maar toen ik net wist dat ik zwanger was zei ik dat als het een meisje zou zijn dat ik dan niet veel roze en tuttigs zou kopen, eerder geel en groen. Ben ik toch erg op terug gekomen, ze heeft zelfs een roze jurkje. Al heeft ze ook heel veel kleertjes die blauw of beige zijn
Daar heb je ook gelijk in hoor. Maar mijn mening is dat als kinderen iets aan het verwerken zijn en de ouder komt steeds "storen". Dan duurt het verwerken alleen maar langer. Natuurlijk heb je huilen en huilen. Je hoort bij je kind toch snel wat voor huiltje het is.
Allemaal heel herkenbaar Onze dochter is nu bijna 11 maanden en mijn ouders "zeuren" nog steeds om een nachtje logeren maar ik zie dat stiekem helemaal niet zitten terwijl ik voor de geboorte dacht dat ouders die zo waren niet zo moesten zeuren en genieten van de rust haha