We zitten hier nogal met een punt. Ons ventje (15 maanden) is alleen leuk met mij. Alles wat papa probeert is niet goed, zelf op schoot zitten resulteerde in huilen. Dit is nu al een paar maanden zo en papa doet zo z'n best en begint nu een beetje verdrietig te worden. Het is niet zo dat de een meer doet dan de ander. Ik ben een dag in de week meer met hem, maar zou dat de oorzaak zijn. Wie heeft dit meegemaakt en weet wat ik moet doen of juist niet?
Ons mannetje ook hoor. Is nu 3 jaar en nog steeds echt een mama's kindje. Is niet te sturen, moeilijk te accepteren voor ml. Maar opdringen werkt averechts. Ze doen nu dus wel steeds vaker dingen die ze echt alleen samen doen. Dat is voor allebei echt heel leuk. Maar zodra er iets is: dan is het mama mama mama Nu we een tweede hebben die wat meer rust bij papa vond begrijp ik pas hoe erg rot dat voelt. Dat lijkt inmiddels alweer recht te trekken, maar voelde echt ontzettend akelig. Geen tips dus maar wel herkenning
Hier in periodes 'papa, papa' en daarna weer 'mama, mama'. Geen maanden achter elkaar. Begrijpelijk dat papa zich verdrietig voelt, vooral als je je best doen. Kunnen de mannen niet eens samen op stap zonder mama? Boodschapje doen ofzo? Bij mooi weer ijsje eten? Auto's kijken? Gewoon een korte activiteit proberen. Of iets minder hard z'n best doen? Soms werkt het beter om eventjes los te laten. Gewoon wel lief blijven en ook niet compleet negeren. Maar jullie mannetje z'n gangetje laten gaan en misschien komt ie dan uit zichzelf wel naar papa.
Dank voor je bericht! We proberen ook elke keer te kijken of hij zelf komt. Meestal heel kort en als we het in spelletje gieten, krijgt papa zelf een knuffel of kus. Maar bv. bij thuiskomen rent zl naar de deur, papa blij en dan komt het, zl draait om en gaat weer spelen. Conclusie... Papa verdrietig. Op papadag zijn ze lekker met z'n 2 de hele dag en dat gaat prima, maar toch merken we verschil als ik erbij ben. Hoop elke keer dat dit bij sprong hoort en dat het dan over is, maar het duurt echt nu al maanden.
Jeetje bij jullie is het zelfs nooit over gegaan. Hoop zo dat dat niet het geval is. Mijn man heeft het er moeilijk mee en we blijven bij een kind, dus hopen bij een 2e zit er niet in. Was het bij jullie ook zo dat hij echt ging huilen bij papa of echt van z'n schoot wilde?
Hier ook meer mama als papa maar de laatste dagen ook steeds meer papa. Hij komt papa nu ook halen om te spelen e.d, dit was eerst nagenoeg niet, ik denk dus echt dat t wel gaat komen. Papa zou iets kunnen doen op papadag wat ook echt iets voor hun samen dan is.. Hier is dat de eendjes voeten.. En s avonds bijv. Altijd even paar min. 'Stoeien' (hier doen we dat met z'n 3tjes) Als hij niet lekker is of valt wil hij ook direct naar mij.. Lokale troost papa hem al, het hoort er ook een beetje bij.. Als t wel mee viel ben ik daar nu ook wat strenger in en laat ik ml troosten.. Was t echt een harde val.. Tja.. Dan wil ik hem natuurlijk de troost geven die hij zoekt/vraagt.
Wat iig niet helpt, weet ik uit eigen ervaring is de 'extra geliefde ouder' na gaan doen. Ik was een tijdje in ht contact met mn dochter mezelf niet en daar prikte ze direct doorheen. Ik was gewoon niet 'echt' en dus wilde ze niets van me weten. (En gelijk heeft ze) Verder werd ik er ook heel verdrietig van. Maar het hielp hier juist om haar mijn stemming niet te laten bepalen. Dus als ze niets van me wilde weten, prima, dan dan ga ik lekker n bakkie koffie zetten. Maar als IK haar luier wil doen, en ze wil papa, dan heeft heeft ze pech. Dus ik bepaal wanneer ik het ok vind en raak niet meer verdrietig wanneer ze me afwijst. Vooral dat laatste is een mindset, want als je tòch verdrietig wordt, maar je doet alsof van niet, dan prikt ze daar weer doorheen. Vooral congruent blijven dus, wat je doet moet in overeenstemming zijn met hoe je je voelt. Beetje lastig uit te leggen merk ik. Hoop dat je me begrijpt. Ik voelde me erg machteloos en gefrustreerd. Een heel naar rotgevoel!
onze zoon is ook echt een moederskindje, pappa is echt niet goed genoeg als ik erbij ben. wel hebben ze 's avonds samen even een momentje en koken ze buurman en buurman en daar hebben ze mij dan weer helemaal niet bij nodig. doet pappa misschien niet teveel zijn best? bij onze zoon werkt dat juist averecht.
Ook als jij helemaal weg bent? Hier is dat zo met 1 opa en oma. Maar ik negeer het dan gewoon. Ze heeft tenslotte niks te willen. En nu, na een paar weken 'the hard way' gaat het super. Ik vond het zo sneu. Opa en oma vinden haar super lief, en zij begint al te brullen als we aanbellen. In het begin accepteerde ik het, maar nu maakt ze er echt een spelletje van. Ze is echt een moederskindje., maar misbruik accepteer ik niet.
Ooh. Ik had erover heen gelezen dat het eigenlijk nirt zo is als je man en kindje samen weg/thuis zijn. Dan ligt het denk ik, net als bij ons, aan onszelf. Wij hebben toch net ff meer tijd en zorg voor de kinderen, dus willen ze liever mama. Ik denk dat je vooral niet moet troosten. Dus huilen bij papa? Prima. Maar wel op de grond dan. Niet bij mama omdat je hem dan het idee geeft dat papa echt eng is. Zo hebben wij het hier met het opa en oma probleem ook gedaan. Binnen 3 weken was het over. T is echt een machtsspelletje wat je bevestigt als je het op de 'verkeerde' manier aanpakt.
Kleine kinderen gaan van nature naar de ouder die het meest voor ze zorgt. Ik ook in mijn geval. Een paar weken extreem zelfs. En ineens gleed ze van mijn schoot af en wilde ze papa kusje geven. Toen was het over. Toevallig van de week!
Hier het omgedraaide hoor!! Ik heb een dochter van 3 en vanaf de geboorte hangt ze aan papa! Af en toe in het extreme! Dat is zo erg. Ik heb daar heel veel verdriet van gehad en zo nu en dan nog. Als ze valt oid dan is het meteen, ik wil papa. Vanaf het moment dat ze kon praten is het papa, nu is het als ze smorgens wakker wordt, oh papa ik heb je zo gemist... Naar mij kijkt ze gewoonweg niet om. Papa is ook haar lieveling en liefste. Hij ontvangt ook de kusjes... Als ik het zo lees springen de tranen weer in mijn ogen. Ik ben degene die haar eten geeft en verzorgd. Ach ja. We hebben nu nog een lief meisje erbij en ik merk nu al dat zij meer naar mij trekt, wat mijn man weer jammer vindt. Ik totaal niet hihi
Wat lijkt ne dat erg pinkla ! dat t zo duidelijk is.. wat voorkeur; oké, ,maar dit klinkt wel extreem.
Owww knuffel lijkt me niet leuk. Voor de papa's lijkt het me ook niet leuk. Heb het eens op vakantie gezien. Een klein manneke dat heel erg naar de papa trok, zo extreem dat het niet meer gezond was. Maar hun hadden ook een pasgeboren babytje dus waarschijnlijk was dat kleintje zo aan papa gehecht geraakt omdat hij aanvoelde dat mama zwanger was. Denk ik dan
Oh moeilijk zeg! Ons zoontje heeft geen duidelijke voorkeur, dus herken het helemaal niet. Wel was ik zelf als klein kind zijnde een echt moederskindje. Ik wilde niks van ons pap weten. Nu is dat helemaal niet meer zo hoor, dus, er is nog hoop!
Onze twee meiden roepen de hele dag door mama, ook als papa er is. Bijvoorbeeld : Groot drama als ze naar bed gaan want allebei willen ze met mama naar boven, niet met papa. Het is niet alleen verdrietig voor mijn vriend, maar ik word er ook wel eens moe van... Het voelt af en toe heel verstikkend. Raar om dat te zeggen over je eigen kinderen, maar het voelt wel zo. Ik zorg de hele dag voor ze, want ik werk niet, mijn vriend is lange dagen weg en ziet ze op een doordeweekse dag max. twee uurtjes en dat is het. Aan het einde van de week ben ik ook wel een beetje moe af en toe en kijk soms voortdurend op de klok of mijn vriend al thuis komt Als ie dan thuis komt, zijn de meiden super enthousiast en spelen met hem en zijn heerlijk met hem bezig... Maar, mama moet drinken inschenken, mama moet ze in de stoel zetten, mama moet op de bank gaan zitten en niet weglopen, mama moet eten opscheppen, mama moet mee de trap oplopen, mama oet mee bouwen, mama moet een boekje voorlezen, mama, mama, maaaamamaaaaaaa! Als papa zoiets wil doen is het huilen of er wordt constant gevraagd naar mij als hij iets aan het doen is met ze. Dat voelt dus soms verstikkend Tja....da's af en toe echt vervelend. Wij geven er niet aan toe, als papa iets wil doen met ze/voor ze, dan doet hij dat, ook als ze om mij roepen. Ik loop ook gewoon weg, zeg dat ik weer terugkom en als we iets met z'n vieren doen, hebben we allebei een meisje en gaan niet 'ruilen' omdat er gegild wordt om mama. Mijn vriend doet in het weekend ook vaak iets met ze alleen (als ik uit het zicht ben, gaat het prima) en hij zal ook nooit aan ze tonen dat het hem af en toe pijn doet dat ze zo om mij roepen als hij iets met ze wil doen als ik er bij ben. En vaak is het maar even, want als de meiden zien dat we er niet aan toe geven, geven de meiden het uiteindelijk op en is papa helemaal prima Tot we weer iets anders gaan doen, dan begint het gevraag naar mij weer Ik zeg hem vaak dat zijn tijd echt nog wel komt. Twee dochters....het kan niet anders of dat worden papameisjes Zijn mijn zus en ik ook Ik denk dat jonge meisjes meestal naar de moeder trekken, in ons geval zeker omdat ik de hele dag voor ze zorg en mijn vriend aan het werk is, en oudere meisjes trekken volgens mij eerder naar de vader...
Goed te lezen dat we niet de enige hierin zijn. Maar hopelijk gaat het goed komen. Tegen papa gezegd dat hij wat minder z'n best moet doen en ik heb besloten wat minder toe te geven. Toch vind ik het gek dat dit is ontstaan. Zeker omdat we evenveel zorg op ons nemen en ons vast houden aan rituelen. Zoals stoeien met papa als hij thuis komt. En ook werken we beide beina fulltime. Maar idd is het zo dat jongen moederskindjes zijn. Dit zien we ook als hij bij de opa's en oma's is, oma is dan toch veeeeeeeel leuker.
onze zl van ruim 4 is ook altijd een mama's kindje geweest, en nu hij goed praat zegt hij zelfs heel hard:" ik vind jou niet lief, ik wil alleen mama." wat uiteraard een staak door mn mans hart is.. we hebben al van alles geprobeerd maar helaas.. opzich gaat het wel goed als ze samen zijn hoor, al hebben ze wel meer ruzie dan ik met hem heb maar als we met zn alle zijn is papa nooit goed genoeg. al belooft hij hem de wereld. gelukkig voor ons hebben we wel een 2de, die met bijna 1 jr echt een papa's kindje is, en daar ben ik heel blij om. al blijft het voor mn man erg pijnlijk dat zijn zoon niet bij hem wil zijn.. helaas, geen tips dus..
Onze oudste zoon, die het evenbeeld van zijn papa is, trekt ook meer naar zijn papa. Dat is nog versterkt toen ik zwanger was en minder met hem kon bezig zijn. De jongsten (mijn evenbeeld ) is een mama's kindje, hij is nu 10 maand geweest en als ik een dag hem weinig heb gezien (wat niet zo vaak voorkomt) plakt hij echt aan mij. De oudsten hangt nu trouwens ook meer aan mij, omdat ik nu veel meer met hem kan bezig zijn. Ons momentje is 's avonds voor hij gaat slapen, samen in zijn bed zitten terwijl ik een verhaal voorlees. Ik heb er ook wel wat hartpijn van gehad hoor, toen hij zo aan papa hing, want ik deed ook alles qua verzorging en zo en papa veel minder, maar goed, je kan dat niet forceren zeker.
Jeetje Ik vind dit wel heel extreem. Wat vreselijk voor jou zeg Ik kan me voorstellen dat je daar verdriet om hebt. Ik vind het eigenlijk ook geen normaal gedrag wat je beschrijft. Heb je een idee waar het vandaan kan komen? ik heb het hier ook bij iemand gezien waarbij de papa bijv helemaal niet streng was. Geen enkele grens alles mocht. Ook als mama nee zei zei hij ja. Dat kind schold dr moeder uit en gilde als dr moeder dr aan wou raken. uiteindelijk door veel tijd samen met zn twee door te brengen en papa die zich strenger opstelde en achter moeder stond gaat t nu een stuk beter. Ik kan me niet voorstellen dat ze dat gedrag uit zichzelf had en ook al zo jong. Ze heeft 9 maanden in jou gezeten er is een onvoorwaardelijke band dat kan niet anders. Zit jij helemaal lekker in je vel? Ze zal het misschien voelen dat jij het echt niet leuk vindt en dat miss ook negatief opvatten? ik bedoel het absoluut niet verkeerd trouwens Ik vind dit gwn zo erg om te lezen. Ik moet er niet aan denken als dat gebeurd en ik gun het niemand. Ik denk dat het belangrijk is om dit aan te kaarten en miss hulp te zoeken. Nu kan het nog. Maar als dit zo doorgaat kunnen jullie straks Veel problemen en verdriet hebben als ze ouder wordt en er geen echt band is ontwikkeld... Knuffel !!