Ik kan me echt niet herinneren dat ik van de eerste zo moe was.. of misschien is het juist omdat ik met de eerste minder verplichtingen had.. Ik heb geen idee hoe ik de laatste weken door ga komen. Helemaal geen enkel. Sinds een week of 24 heb ik gigantisch last gehad van mijn bekken dus ik moest het meteen rustiger aan doen. Dat heb ik ook zo veel mogelijk netjes gedaan. Met 32 weken opgenomen met een gigantische rugpijn en liespijn dat niet weg wou.. uiteindelijk een nachtje opgenomen omdat de cervix te kort was en ik wel regelmatige harde buiken had.. Het was uiteindelijk net goed voor hun om me te laten gaan, was in de avond 2,02 en in de ochtend tussen de 2,2 en 2,4. Boven de 2,5 was wat ze willen maar aangezien de pijn weg was vonden ze het prima. Bekkenklachten zijn alleen maar eigenlijk erger geworden, soms is mijn dochter aankleden, eten en drinken klaarzetten al te veel, gevolgd door steken. Rugpijn. Nu sinds twee en een halve weken echt iedere dag harde buiken. Het begon met echt een pijnlijke harde buik en af en toe wegpuffen naar nu regelmatig dat ik een half uur tot en met drie kwartier pijnlijke harde buiken heb, en dit dan minimaal drie keer per dag. Het zet alleen voor geen meter door. Het zijn niet ik schreeuw van de pijn af pijnen maar wel van ik kan me niet meer concentreren op wat ik doe en ik moet het rustig aan doen want anders gaat het niet goed. De krampen slaan ontzettend op mijn rug dus dan gaat lopen ook niet meer zo geweldig. Laatste paar nachten gaat slapen gewoon niet, zodra ik lig heb ik kramp. Hoe ik ook draai, welke kussens ik gebruik, ik blijf wakker liggen en draaien.. draaien. Het breekt echt ontzettend op. Vorige week donderdag tijdens de controle heeft ze voor mij even inwendig gevoeld en hebben we het er ook over gehad. Had al een vingertop ontsluiting en ik was al half verweekt dus ze denkt wel dat een inleiding goed zal verlopen. Wel gewaarschuwd dat hierdoor de bevalling en ziekenhuis tijd langer kan lopen. Dus de datum is was gezet voor 5 maart. Ik voel me al ontzettend schuldig dat ik gewoon niet alles wat ik voel op zij kan zetten. Ik wil een leuke moeder zijn voor mijn dochter, lekker spelen. Energiek zijn. Ik wil het huishouden eindelijk goed weer onder houden kunnen houden. Ik wil lopen en opstaan zonder kramp of pijn te hebben. Ik slaap al sinds 24 weken iedere dag bij smiddags niet omdat ik het fijn vind maar gewoon omdat het moet.. zelfs toen ik s'avonds wel sliep. Alleen hoe ik me nu voel heb ik echt de vraag van hoe hou ik in hemelsnaam uit tot 5 maart. Ik voel me gefaald als vrouw. Er zijn zoveel mensen die net pas met 37/38 weken stoppen met werken. Terwijl ik vanochtend maar aan mijn oma gevraagd heb om ons meisje naar de peuterspeelzaal te brengen omdat ik niet heb kunnen slapen en me zo brak voelde.. Ik voel me zo ontzettend schuldig. Tegen over de baby dat de zwangerschap niet zo goed lukt in mijn ogen. Tegen over mijn dochter dat ik de laatste tijd echt niet meer vrolijk ben en snel geprikkeld ben. Iedere dag hoop ik gewoon dat het eindelijk is doorzet. Dan voel ik weer iets nieuws, een pijn die ik van de vorige bevalling herken. Een echte flinke goede wee die ik moet wegpuffen, en dan blijf ik vermoeid achter. Partner vind eigenlijk dat ik is hulp moet vragen. Aan mensen in mijn omgeving en eerlijk zijn bij de gynaecoloog dat ik bang ben op te zijn voordat 5 maart komt. Ik vind het alleen zo moeilijk, ik kan andere mensen niet verwachten mijn verantwoordelijkheden op te nemen. Dat kan toch niet. Kijk voor een dag iets te vragen.. dat is oke.. maar ik moet nog minimaal anderhalve week.. Het duurt zo lang..
Knuffel meis! Ik snap dat het vreselijk moeilijk is, maar probeer je niet schuldig te voelen, jij kunt er ook niets aan doen dat je je zo ellendig voelt.. Ik zou inderdaad ook vragen of het eeecht niet eerder kan, is toch geen doen zo..
Hè bah joh dat je je zo ellendig voelt. Het ergste lijkt me nog dat je je zo schuldig voelt. Dat is toch helemaal nergens voor nodig! Jouw lichaam is al 9 maanden keihard aan het werk om een mensje te maken!!! Daarnaast heb je zo goed als je kunt voor jullie dochtertje gezorgd en de taken die je kon vervuld. Als ik je verhaal zo lees dat denk ik dat jij eigenlijk de hele tijd meer doet dan je eigenlijk kunt. Het is nu de hoogste tijd om aan jezelf te denken. Ben het helemaal met je partner eens. En heel eerlijk gezegd denk ik dat je omgeving je met liefde wil helpen, je moet er alleen wel om vragen. Dat kan je partner trouwens ook doen. Maak samen een lijstje van mensen, familie, vrienden, buren die jullie zouden kunnen benaderen. Een algemene mail zou eventueel ook kunnen, waarin jullie aangeven dat de laatste loodjes erg zwaar wegen en dat alle hulp op dit moment welkom is, zodat jij zo sterk mogelijk aan de bevalling kunt beginnen straks. Daarnaast zou ik ook echt met de verloskundige/gyn overleggen. In ieder geval vertellen hoe zwaar het voor je is. Alleen als ze alle informatie hebben kunnen ze de beste beslissing nemen over hoe nu verder. Niet zo streng zijn voor jezelf hoor! Jij doet niks verkeerd, hebt niet gefaald en het is logisch dat je je rot voelt als het lichamelijk zo enorm zwaar is. Daar kun jij helemaal niks aan doen. En voor je dochtertje is het ook prima als er andere mensen zijn die voor haar zorgen tussendoor. Dat zal na de bevalling ook zo zijn. Als ze tussendoor maar lekker met mama kan komen knuffelen, boekje lezen dat soort dingen. Komt echt goed meid! Sterkte!
O help, dit is mijn verhaald behalve de harde buiken. Sinds week 7 al BI, gestabiliseerd tot 26 weken inmiddels nog erger terug gekomen. Sylvano is nu 22 maanden kan redelijk wat zelfstandig maar zoals je zelf ook zegt met aankleden ga ik kapot. Ook ik slaap in de middag bij zodra sylvano nog slaapt ook ik word dan eigenlijk alleen maar brakker wakker maar het moet anders trek ik de dag gewoon niet. S'nachts is de baby wakker, doordat bm iets voor loopt op groei heeft ze zoveel ruimte nog terwijl ze al heel sterk is zei de vk daarom voel ik alles dus zo heftig ik wordt er letterlijk gek van, dan nog niet te spreken over die 6 x plassen per nacht. Heb geen tips voor je wil je wel een digi knuf geven..
Hier ook al zo eentje, slecht slapen veel pijn, veel harde buiken en bloedwaardes die schommelen en dus elke keer als wij denken dat ze in gaan leiden zijn de waardes weer gezakt en mogen we dus weer afwachten Maar er komen steeds weer dingen bij nu sinds een paar dagen af en aan pijn in mijn liezen zelfs zo erg dat ik me geen houding weet aan te nemen. Hier word je niet vrolijk van en dan met het slaap tekort erbij is ook niet bevorderlijk voor de mensen om je heen en inderdaad de kleine die er ook nog rond loopt. Hier loopt ik ook al weken mee rond en wist ook niet hoe ik het moest gaan doen maar we zijn toch weer een paar weekjes verder maar vraag niet hoe. Ik wil je heel veel sterkte wensen, ik weet hoe je je voelt
Vandaag 3 uur slaap! Verbetering tot geen! Gisteren heeft mijn man/vriend/partner (pas getrouwd, nog niet gewend om man te zeggen) toch nog even de gynaecoloog gebeld om even te praten over mijn "klachten" (kan ik het klachten noemen?). Ze gaan donderdag kijken hoe inleidbaar ik ben. Dan gaan ze vervolgens of vrijdag beginnen met de balloncatheter als de ontsluiting niet voldoende is, of zaterdag meteen de vliezen breken. Vanaf donderdag neemt mijn man vrij.. dus straks nog van de peuterspeelzaal ophalen en een middagje met een hopelijk iets vrolijkere peuter dan vanochtend.. ze was er een hoop niet mee eens vanochtend en die stress schoot me meteen op mijn lichaam. Morgen alleen wegbrengen en dan heb ik de hele ochtend/middag voor mezelf. Voelt zo tegenstrijdig.. ene kant ben ik zó moe en de andere kant zie ik nog alles wat ik wil doen. Nu maar even lekker computeren, wat drinken. Ik heb ook nog helemaal niks besloten wat we voor mijn dochters verjaardag doen (behalve uitstellen). Die is 2 maart jarig, 1 maart word ik dan ingeleid. Op de peuterspeelzaal mag ze het 10 maart pas vieren (carnavalsvakantie). Ik wou nog iets doen voor wat vriendjes en vriendinnetjes maar heb mijn hoofd er helemaal niet naar staan op dit moment. Kant en klare traktaties zijn in ieder geval al wel gekocht. Geen zorgen in de kraamweek. Hoop dat het voor jou ook wat makkelijker gaat FleurSylvano. Hier had ik eentje die vanaf het begin 3 weken voor liep op groei overal, zat ook meteen flink hoog, Ik heb nooit schopjes gevoeld (placenta aan de voorkant) alleen pijnlijke duwingen aan de zijkant. Mis dus eigenlijk nog wat die roze wolk maar weet zeker dat die in de kraamweek gaat komen! Jij bent ook bijna aan je eind Cinderella! Bijna 39 weken, dan hou je dat goed vol. Heb jij al een idee over strippen als je bij de verloskundige zit?
Fijn dat er toch 'geluisterd' word naar je klachten. Hier de vorige zwangerschap gestript met 38+0 daarna begonnen direct de ween. Ook omdat ik lichamelijk niet meer kon, hopen dat ik het nu wat beter ga trekken. Jij succes !
Je hebt wel de 3D echo waar je naar toe kunt leven! Misschien kun je kleine mijlpaaltjes voor jezelf zetten waardoor het wat prettiger word FleurSylvano.. Week 28 echo, Week 29 dagje shoppen, Week 30 dagje spa of iets? Een dag per week iets speciaals waar je echt naar toe kan leven?
Ja dit probeer ik ook echt te doen ! Probeer nu toch op woensdagavond naar zwangerschapszwemmen te gaan, ik kan niet wachten om even gewichtloos te zijn hihi. Verder gaan we 1x per maand naar de sauna ook echt iets om naar uit te kijken. 4 april gaan we een weekend naar Slagharen ook iets leuks ! Verder kan ik vanwege BI niet heel veel doen maar ik probeer het inderdaad zo leuk mogelijk te maken. Ik weet nog dat het tot week 35 echt snel ging en daarna kropen de dagen voorbij bleh. Maar na de 35 weken kan ik die hele berg meisjeskleding gaan wassen, ga het ook eenmalig strijken om de tijd te doden en ziekenhuistas klaar zetten enzovoort. Toch nog allemaal leuke dingetjes als ik het zo opschrijf Oja ook nog een bevalbad regelen, me verdiepen in hypnobirthing, en nog 4 cursusavonden Haptonomie Over 3 weken naar het geboortecentrum, over 4 weken borstvoedingsavond, over 7 weken ziekenhuisavond dus druk zat haha.
Ook hier herkenning Sinds week 17 last van bi wat zich niet stabiliseert.. Ik voel me soms echt een vaatdoek. De kleinste dingen kosten de grootste moeite en moet ik van bijkomen. De hele dag word ik beperkt in wat ik kan doen en raak ik gefrustreerd omdat ik juist nog zoveel moet doen. Wil mezelf weer zijn en energie hebben! Wordt er soms echt moedeloos van.. Gelukkig zo nu en dan hulp maar ik zie op tegen de laatste 9 weken.. Al wil ik er ook van genieten omdat dit mijn laatste zwangerschap zal zijn.. Kortom meiden jullie zijn niet alleen! Ik hoop dat we ons er allemaal zo goed en kwaad als het kan doorheen slaan! Gelukkig krijgen we er iets moois voor terug en dan hup zsm ontzwangeren