Documentaires van de VARA: Moeders springen niet van flats - Uitzending Gemist Wie heeft dit gisteravond ook gekeken? Ik weet nog steeds niet precies wat ik er van moet vinden. Wel goed dat deze manier van uitzichtloos lijden ook een keer gedeeld wordt. Wat heftig voor de familie, maar bovenal wat heftig voor de bewoners van de flats. Als ik in situatie van dochter had gezeten had ik mijn moeder toch op een andere manier geholpen.
Ik heb stukjes gezien. Ik denk dat die moeder écht niet te helpen viel. Ja door haar op een humane manier uit het leven te laten stappen. Ik denk dat zoiets niet te bevatten valt tenzij je ermee leeft. Heel triest allemaal.
Het is nu de herhaling. Verschrikkelijk voor de flat bewoners en de familie. Maar ik denk ook dat de dochter haar moeder niet anders konden helpen dan haar te laten gaan. Het is 11 jaar geleden gebeurt. Maar ik weet niet hoe oud de dochter nu/toen was. Je kan toch niet verwachten dat je dochter je helpt met zelfdoding? Pas sinds kort / laatste jaren wordt euthanasie geaccepteerd bij psychiatrie. 11 jaar geleden echt nog niet.
Ik denk ook niet dat haar dochters haar hadden kunnen helpen. De zorginstellingen, díe hadden haar kunnen helpen. Door haar op een humane en respectabele manier euthanasie te laten plegen. En niet van een flat af te laten springen.
Heftig, ik heb het niet gezien maar ik zie er regelmatig een liggen bij de 16 hoge flat van mn moeder. Heel triest allemaal en zeker voor nabestaanden en mensen die getuige zijn geweest! Ik denk dat je het ook niet tegen kan houden
Mee eens. Heb wel even een traantje gelaten toen de donkerharige dochter bij de flat stond en brak omdat het zo hoog was. Wat een eenzaamheid voor hun moeder!
De dochter was toen 26. Begrijp me niet verkeerd hoor, je probeert er natuurlijk alles aan te doen om euthanasie geregeld te krijgen voor je moeder, en om dat geregeld te krijgen door de behandeld artsen. Maar puur in haar geval (psychiater ging niet akkoord met moeders verzoek om euthanasie) zou ik misschien gekeken hebben of er nog andere manieren waren geweest voor moeder ipv van een flat te springen. Dit is puur wat ik nu zeg, maar ik heb nooit in haar schoenen gestaan dus geen idee wat ik gedaan zou hebben als het mijn moeder was geweest. Vandaag de dag worden er nog altijd weinig verzoeken tot euthanasie bij psychiatrische patiënten uitgevoerd (12 van de 500 per jaar als ik mij niet vergis) en ik schrok wel van dat lage aantal. Ook bizar dat de man die bepaald of zo iemand wel of niet in aanmerking komt voor euthanasie helemaal geen feedback ontvangt over hoe het de patiënten verder vergaat.
Als je De wandeling van (ik dacht) vorige week bekijkt, zie je achtergrondverhaal van dochter. Die heb ik dus gezien, docu zelf niet. Tja, je staat toch echt wel machteloos dan
Ken het gevoel van de dochter maar al te goed. Machteloosheid....de zorgen.....de angst.... Memsen die zo diep in de put zitten dat ze zich gevangen voelen en eenzaam zien maar een uitweg, de dood.....het is voor de nabestaanden heel moeilijk maar loslaten is het enige wat je kan doen. Vertel diegene dat je van hem/haar houd en laat los, dan kunnen zij ook loslaten.
Mijn beste vriendin heeft 2 jaar geleden een eind aan haar leven gemaakt. En echt...als familie/vrienden kan je op een gegeven moment bijna niets meer echt iets betekenen. Tenzij iemand gedwongen opgenomen wordt, sta je,als het tot zo'n dieptepunt is gekomen, machteloos. Voor iemand die op het punt staat om te stoppen, is het licht weg.En is er ook geen lichtje meer aan het eind van de tunnel. Mijn vriendinnetje zou de volgende dag 2x 6 weken intern gaan. Maar ze kon het niet meer opbrengen.
Vind er niks mooi.s aan ook niet om het te lezen. Ken iemand persoonlijk die het gedaan heeft terwijl ze opgenomen was. Bij het ggz ik ook trouwens op dat moment maar het blijft zo on werkelijk. En vorig jaar reed naar huis en daar lag er een onder aan de flat ik heb er veel moeite mee. omdat het ook wel eens te dicht bij komt.
Ik heb deze documentaire voor de helft huilend gekeken. Pfff...zo heftig. Maar...ik begrijp het. Als iemand eenmaal zover is dat het leven in het hoofd is afgesloten is er geen weg meer voor je, alleen achter je. Dat de familie haar heeft laten gaan, snap ik. Het was haar keuze, niet die van hen..zij leefden niet in haar hoofd en konden dus ook geen beslissing of verantwoording nemen. Toch snap ik ook dat er realtief weing euthanasie wordt toegepast bij mensen met zwaar psychisch lijden. Een lichamelijk ziekte kan worden aangetoond, er kan met veel meer zekerheid worden vastgesteld wat het lijden gaat inhouden en hoe lang dit lijden zou kunnen gaan duren. Een psychische ziekte heeft heel vaak niet die vastgestelde weg. Want de doktoren kunnen nu eenmaal niet in het hoofd kijken van de patient, terwijl bij een lichamelijke ziekte wel in het lijf kan worden gekeken. Er blijft altijd de vraag: wat als....wat als we dit hadden gedaan, wat als die therapie, die medicijnen, waren gebruikt, misschien was er dan wel verbetering opgetreden. En juist die onzekerheid, het niet kunnen vaststellen van de mogelijke kwaliteit van leven, maakt dat de beslissing voor euthanasie heel moeilijk te maken is. Maar dan nog...het blijft in en in triest dat iemand die niet meer wil, al heel lang niet meer, bij doktoren geen hulp krijgt en dan op deze onmenselijke manier aan haar einde moet komen. Dat ze voor deze manier heeft gekozen....tja, voor haar was belangrijk dat ze zeker wist dat het definitief was, dat het zou lukken. Ik denk sowieso dat als je eenmaal op dat punt bent aangekomen, je niet meer objectief kunt kijken naar wat andere mensen hier aan over kunnen houden. Je blik is in zoverre vertroebeld dat je alleen nog maar kunt denken dat het beter is, voor iedereen, dat jij er niet meer bent.
Ik heb de docu gezien en nee, ik begrijp het niet én wil het ook niet begrijpen. Ik vind het egoïstisch en niet goed te keuren dat je bovenaan een flat gaat staan en dan de bewoners, omwonenden, hulpdiensten etc opzadelt met jou einde. Dat je niet meer verder wil leven, prima maar laat andere mensen hun leven wel leven, zonder de vreselijke beelden die jou einde betekende.
erg aangedaan door de uitzending. Vooral omdat ik er zelf heel erg mee kamp (zwarte gedachten) en ik begrijp hoe zij zich gevoeld moet hebben. Het is het verszchrikkelijkste gevoel ter wereld (constant zelfmoord willen plegen). Ook vind ik het verschrikkelijk dat euthanasie zoveel geweigerd wordt. Ja oke, die dokter vond dat er nog behandelmogelijkheden waren, maar voor die vrouw was de koek al heel lang op, mag ze dan het recht hebben op een waardig afscheid. Je moet ook het recht hebben om te vinden dat je de behandelingen niet meer aankan, of dat je uitbehandeld bent. En ook de psychiatrie komt er niet goed uit, maar dat is geen verassing, heb ook geen goede ervaringen ermee. Tegen mij is ook al gezegd dat ik kies om ziek te zijn. Mijn antwoord is of ze eens een weekje willenruilen om te zien hoe fantastisch mijn keuze om ziek te zijn is. Maar dan hoor je ze niet meer, gewoon ontstellend hoe er niet meer nazorg gegeven wordt aan mensen van wie de euthanasie afgewezen wordt en hoe niet opgevolgd wordt hoe het deze mensen verder vergaat. Het gaat immers om 50 zelfmoorden per jaar door hun keuze, mocht dit in het verkeer zijn er zouden al actieplannen zijn.
Wat heftig heleentje dat je met zwarte gedachtes rond loopt en ook het gevoel hebt/herkent dat psychiater je niet begrijpt. Nu heb ik hier absoluut geen verstand van dus sorry als ik iets opper wat misschien wel nergens op slaat maar is het een idee om op zoek te gaan naar een andere psychiater? Ik merk dat de zorg de laatste jaren heel erg verandert en dat zelfmanagement een belangrijke rol speelt binnen de zorg. Baas over eigen lichaam zijn, second, third en fourth opions aanvragen. Net zolang zoeken totdat je die hulp gevonden hebt waar je écht iets aan hebt. Ik heb het afgelopen jaar heel wat psychologen versleten omdat ze mijns inziens niet capabel genoeg waren om mij te helpen. Hoewel mijn problematiek in schril contrast staat met die van jou, kan het je misschien toch helpen om verder te kijken dan je huidige behandelaar. Nogmaals sorry als ik iets roep wat niet van toepassing is. Heel veel sterkte in je strijd...
Dat heeft ze dus ook geprobeerd. Maar dat is niet gelukt. En als er niets anders overblijft, dan moet je wel voor zoiets kiezen.