Twijfels over derde kinderwens - Wie herkent dit?

Ik heb net met enorm veel herkenning alle verhalen gelezen. Ik wil ook zooo graag nog een derde kindje en mijn man wil niet. Ik probeer hem steeds uit te leggen dat ik er op alle momenten op alle dagen aan denk dat ik nog een kindje wil, dat dat gevoel er altijd is. Maar hij snapt het niet en vindt dat ik blij moet zijn met onze twee kinderen.

Natuurlijk vind ik het gezinsleven met de twee die we al hebben vaak erg druk en vraag ik me af hoe dat allemaal zou moeten. Maar dat dacht ik bij de eerste ook en bij de tweede weer. Dat hield mij toen ook niet tegen, omdat de wens zo sterk was. En dus nu weer is.

Onze kinderen zijn 5 en 2 jaar en zelf ben ik 37. Ik voel heel sterk dat het nu (komend jaar) of niet is. En ik heb de stellige overtuiging dat het daarna meteen goed zou zijn, compleet. Ik weet zeker dat mijn kinderwens met een derde vervuld zou zijn en dat ik dan de knop om zou kunnen zetten.

Nu probeer ik het los te laten en er niet meer over te 'zeuren' bij mijn man. Maar ondertussen lees ik op forums als deze en laat ik dus nog helemaal niet los...

 

Hallo,

hier ben ik dan, na maanden, of neen, een jaar half zoekend op het internet naar soortgelijke verhalen... Wel of geen derde?
Ik heb altijd 3 kinderen willen hebben.... tot we onze 2de dochter mochten verwelkomen en we heel wat problemen hebben gehad met haar. We waren overtuigd dat er geen kinderen meer zouden komen. Toen ze 4,5 jaar was, was ik wat aangekomen, vooral op men buik... zou ik zwanger zijn? (ik had een spiraaltje, en dus niet mijn regels) Eerst wat in paniek, erover gepraat met mijn ventje en we kwamen er op uit dat een derde kindje toch wel welkom zou zijn. Toen een testje gedaan, negatief. Toen ben ik helemaal gaan veranderen van mening, ik moest en zou nog een 3de kindje krijgen, maar mijn man was er niet voor te vinden. Heb ik toen tranen gelaten!! Na een tijdje zei hij: we geven het nog een paar maanden, als je dan nog steeds wil, gaan we ervoor. Ik heel gelukkig natuurlijk, maar hoe dichter het kwam, hoe meer van ik van die (ook voor jullie gekende) 'beren' zag. Ik kreeg schrik, en was niet meer zeker of ik wel nog een kindje wilde... We waren zo gemakkelijk met onze 2 grote dochters!! (nu intussen 8,5 en 6 jaar) Dus kwam er geen 3de, toch bleef dat gevoel vaak terug komen en kon ik er niet over zwijgen... Na een jaar nalf op en neer te gaan (qua gevoel voor een derde) zei men man plots zelf: zouden we toch niet voor een derde gaan? Ik supergelukkig natuurlijk!! Spiraaltje is er intussen uit, en nu een maandje aan de pil... ik moet nog 8 pilletjes nemen, en hoe dichter het weer komt, hoe meer twijfels ik weer krijg... Ik durf dit niet zeggen tegen mijn man, want ik denk niet dat ik hem nadien nog een derde keer kan overtuigen!! Ik ben ook niet zeker of het twijfelen ooit volledig zal weggaan? Zoooo lastig hé!!! Ik weet echt niet meer wat gedaan

Financieel kunnen we het wel aan, het lukt nu makkelijk. Ook ben ik altijd thuis en hoeven we geen kosten aan opvang uit te geven. Een grotere auto hoeven we niet te kopen en ruimte in huis hebben we ook genoeg. Zelf ben ik 26, dus de leeftijd valt ook heel goed mee. Het gaat vooral om 'luxe' probleempjes. Doe ik mijn oudere kinderen niet tekort hiermee? Want nu is het zo leuk, elk jaar op vliegreis, wat met een baby ook wel lukt, maar toch niet meer zo simpel is natuurlijk, en kameelritjes en dergelijke zitten er dan ook niet meer in Pretparken zijn ook heel leuk nu, want ze kunnen haast overal op, en niemand hoeft alleen te zitten... Ze gaan overal lekker mee naartoe en kunnen lang opblijven, geen middagdutjes, lekker makkelijk, je trekt gewoon de deur achter je dicht, eten en drinken koop je wel elders en hoef je niet mee te sleuren... Ah, eigenlijk simpele dingen hoor, waar ik zelf niet zo mee zit, maar eerder schrik voor mijn grote dochters...

Pfffff, intussen al een hele rij staan, hoop dat ik niemand verveel met mijn lange verhaal

 

Ik heb het ook enorm.. Mijn man wilt graag nog een derde, ik twijfel heel erg.. De ene keer voelt het goed zo, de andere keer denk ik weer dat er nog wel een derde bij kan. Het is nu alleen dat we in een particuliere huurwoning wonen en we geen extra kamers meer hebben, de huur is behoorlijk hoog (al redden we het makkelijk hoor met 1 inkomen en 2 kids). Het zijn dus meer de praktische dingen die me bezig houden. We staan momenteel in de top 5 voor een normale huurwoning, ik denk dat als we een groter huis met minder huur toegewezen krijgen ik wel zeker weet dat er nog een derde bij komt.. Maar het blijft kriebelen inderdaad

 

Wij betalen inmiddels al 7 jaar nalf af aan ons eigen huisje
Ik heb soms schrik om mij nadien te beklagen dat we voor een derde zijn gegaan, om onmiddellijk nadien te denken: van een kind kun je toch geen spijt krijgen... Ach, ik denk dat ik gewoon aan een 2de strip van de pil zal beginnen en nog even zal denken, kijken of ik toch weer bijdraai... Het gaat intussen al 18 maanden zo... tzal nu ook niet op die ene maand komen hé

 

Heel herkenbaar, toevallig afgelopen week een topic hierover geopend: http://www.zwangerschapspagina.nl/zwanger-worden-clubs/498908-derde-kindje-niet-niet-niet.html

Ik loop dus al een jaar met mijn verlangen naar een derde kindje, nu mijn man zover is, slaat mijn hoofd op hol!
Zooo vreemd dat je 'gewoon' voor de eerste gaat, de tweede omdat een broertje of zusje erbij zo leuk is..
Waarom dan bij een derde zoveel twijfels ineens, geen idee???

 

Ik heb echt precies hetzelfde!

 

Vreemd is het toch dat de keus voor een 2e vanzelfsprekend is en een 3e een hele bewuste keus. Hier kamers genoeg en de auto is ook groot genoeg, zou nog zo graag een kleintje willen. Helaas kan ik de knop niet zomaar omzetten, ben er altijd mee bezig. Vooral ik nu weer in mijn vruchtbare dagen zit..ppfff. Een 3e kindje is echt mijn droom! En dat is moeilijk om los te laten.

 

Dat lijkt me inderdaad ook weer lastig; dan heb je (soms na veel praten) je man 'om' en dan is de beslissing aan jou. Ik denk wel eens dat als mijn man nu opeens toch wel zou willen, ik niet zou durven. Gewoon, omdat hij zolang heeft getwijfeld en ik niet later als het een keer moeilijk wordt een verwijt zou willen krijgen als: 'jij wilde dit toch zo graag?'.

Maar dat is verstandelijk he.. Gevoelsmatig ben ik er helemaal uit.

Memv2, jouw man wil ook geen derde uit angst toch? Mijn man blijkt dat na ons laatste gesprek ook te hebben. Ik vind dat heel moeilijk, want dat is inderdaad echt niet op te lossen of 'weg te redeneren'.

 

Oh nee, ik vergis me. Dat was de man van Pfffff. Wat is jouw mans reden Memv2? Die van mij noemt nu dus angst dat er iets mis gaat en verder 'gevoel'. Tegenover het gevoel dat ik heb dat er nog iemand ontbreekt in ons gezin, staat zijn gevoel dat het precies goed is zoals het is. Lekkere patstelling dus...

 

Mijn man zijn reden is dat het nu zo makkelijk is met 2 kindjes nu ze ouder worden, en volgens zijn gevoel is het gezin compleet. Nu dachten we dat ik afgelopen januari zwanger was, kan gebeuren want we vrijen zonder anticonceptie, ja met condooms maar 70% van alle vrijpartijen is voor het zingen de kerk uit. Helaas was ik niet zwanger maar het was wel welkom geweest. Sindsdien is mijn wens nog sterker geworden en ik weet ook niet of ik dit zomaar naast mij neer kan leggen.Dit moet ergens druk leggen op onze relatie, hoewel ik dat echt niet wil kan ik er niks aan doen. Het kost mij zoveel moeite om er niet aan te denken. Ik ben echt blij met de 2 prachtige kinderen die we hebben maar het voelt voor mij niet compleet, er is een gemis. En het breekt mijn hart alleen al de gedachte dat er geen lief mensje bijkomt bij ons gezin. Nu zwanger zijn en baby's niet mijn ding maar wat een genot als ze groter groeien en de wereld ontdekken, dan wordt het echt leuk.
Onze 2e was even een huilbaby en het was ontzettend zwaar. We hadden toen ook afgesproken dat er geen eentje meer bijkomt totdat de jongste bijna naar school kan, en dat is nu. Hij mag na de zomervakantie naar groep 1. Maar toen ons zoontje 3 jaar werd vorig jaar waren de kriebels al helemaal terug, maar heb dat nooit uitgesproken, tot afgelopen januari.
Ik merk ook dat ik overdekte speeltuinen niet leuk meer vindt door de vele zwangeren die daar lopen en ik vind het vreselijk, want voor onze kindjes is het nu ontzettend leuk.

 

Mijn man denkt wel altijd aan een condoom en die enkele keer dat hij er niet meteen aan denkt, noem ik het toch maar. Hij zou behoorlijk stressen als we het een keertje zouden vergeten, denk ik (zacht uitgedrukt). En ik ben me er toch eigenlijk wel altijd zo bewust van - ook tijdens de seks, dus zou het nooit echt kunnen vergeten.

Jullie situatie lijkt me ook zwaar; dat je eigenlijk wel iedere maand kunt hopen dat er eentje doorheen glipt. En dan dus de bijbehorende grote teleurstelling. Heb ik het nu goed onthouden dat jouw man een 'ongelukje' wel zou verwelkomen?

Dit is zooo herkenbaar; ik weet dat bij ons mijn wens tussen ons in staat en de komende maanden nog voor heel wat zware gesprekken zal zorgen.

En ik heb ook echt niet iets met zwanger zijn (was beide keren extreem misselijk en functioneerde nauwelijks, is dus ook nog weer een argument van mijn man) en baby's (gelukkig geen huilbaby, maar wel een nachtbrakertje), maar aan de andere kant zie ik in mijn dromen toch echt een gezinnetje met drie vrolijke kinderen op de achterbank...

Ik ben er weer extreem mee bezig, merk ik en kan nauwelijks aan iets anders denken. Komende week zal zeker mijn vruchtbare periode zijn.

 

Hier was de 2de ook een enoooooorme huilbaby, echt van de ergste soort. Toen ze een jaar was is ze bijna gestikt bij de onthaalmoeder (is zelfs gereanimeerd geweest en afgevoerd met de 100, echt veel geluk gehad toen!!!) en ze sliep pas door op 2 jaar!!!! Ik ben wel niet jaloers van andere bolle buiken of andere baby's, uiteindelijk is een eigen baby zoveel specialer dan de baby van een ander

 

Oh, wat heftig, mamavan2of3! Wat afschuwelijk lijkt me dat als zoiets gebeurt. Waar verslikte zij zich in? En zijn jullie er ooit achter gekomen waarom ze zo veel huilde? Had ze last van reflux of iets anders? Fijn he, als ze dan ouder zijn en in ieder geval kunnen vertellen wat er scheelt, zodat je ze kunt troosten.

 

Ja ergens hoop ik wel dat er eens eentje doorheen glipt, en het rare is dat mijn man daar geen probleem van zou maken, het is welkom dan. Maar bewust plannen voor een 3e wil hij ( nog) niet. We hebben daar afgelopen januari een goed gesprek over gehad. Ik heb hem ook goed uitgelegd hoe graag ik een 3e wilde maar ja je moet er beide achterstaan.
Ik laat mijn man ook altijd weten wanneer ik weer in de vruchtbare week zit als we aan het vrijen zijn en als hij het dan vertikt om een condoom om te doen, tja dat is russische roulette dan.

 

Woow dat was echt heftig! Als ik jullie verhaal lees dan valt die van ons mee. Onze zoon had verborgen reflux, na 2 weken ontroostbaar huilen zijn we in alle wanhoop naar de dokterswacht gegaan en we mochten meteen doorlopen naar de kinderarts, en die heeft hem voor 10 dagen opgenomen. Met goede voeding, zantac en lactulose hebben we een blije maar pittige baby mee naar huis gekregen. Maar vond het wel ontzettend zwaar ,vooral toen alles weer ok was heb ik toch een flinke dip gehad. Depressie wil ik niet zeggen maar zat er wel tegenaan.

Ik heb nu mijn vruchtbare dagen weer gehad en er is wederom onveilig gevreeën, al ga ik nergens vanuit hoor, maar toch in mijn achterhoofd blijft de gedachte...misschien? En vooral als ik weer wat meen te voelen

 

Hoi Dames, hier mijn eerste berichtje op zp! Hier twijfel ik al 2 jaar voor wel of geen derde.
We hebben een eigen zaak, dus manlief is erg druk (niet erg hebben we duidelijke afspraken over). Een dochter van 7 en een zoon van 4,5, daarnaast ben ik 35 (bijna 36).
Ik herken veel van jullie verhalen; is het een gemis of wil je echt een derde kind? Dat is iets voor mij om op te lossen.
Ik heb altijd 3 kids gewild. Vorig jaar kregen we een kadootje, een derde! Helaas geeindigd in een mk met 7 wkn. Toen zag ik ineens veel beren op de weg. Vooral omdat de andere 2 echt gepland waren (klinkt stom, maar beide zijn gelijk de eerste ronde verwekt en ook mijn mk was 1x vrijen zonder condoom, op een niet vruchtbare dag, dachten we....).

Alles is wel makkelijker nu met 2 grotere kids, maar hier geen oppas die onze 2 kids tegelijkertijd wil (ook opa en oma niet...). En ja mijn dochter is alles of niets, een echte stuiterbal en mijn zoon is erg ondeugend, ik roep het mooiste stel ooit hihihihihi
En de auto... ach dat zien we dan wel weer (volgend jaar maar een grotere leaseauto nemen...).
Kamer hebben we over en ik werk 3 dagen van 9 - 14 uur op mijn mans bedrijf, dus die tijden kan ik aanpassen.
Kinderdagverblijf heeft tegenwoordig ook halve dagen en we zouden dan 150 euro per maand kwijt zijn, dus dat is ook te overzien.

Mijn man twijfelt en ik weet het voor 90% zeker, mijn man is ook na de mk bang geworden om mij kwijt te raken. Begrijpelijk maar reeel?

Ik zit nu op dag 10 en hebben onveilig gevreeen, manlief erop geattendeerd; ach het zal niet zover lopen en als het zo is dan is het welkom...
Met zo'n opmerking kan ik echt niets... of we gaan ervoor of niet grrrr

Maar bij mijn zoon ook alleen op dag 10 gevreeen en hij was er toch echt!
Bedankt voor het luisterend oor (of oog!)

 

Ik twijfelde ook erg over een 3e. Kriebelde wel meteen na de geboorte van dochter.

En toen zij pas 4mnd was, kregen we de 3e er onverwachts al bij.

Geen tijd gehad om er echt over na te denken dus nu vinden we het erg leuk!!

 

Memv2, dat zou dan het mooist zijn, dat er 1 zijn weg wel vindt. Het lijkt er op dat jouw man op zich wel open staat voor een derde kind, maar het een te grote beslissing vindt om er (nu) echt voor te gaan? Anders zou hij geen roulette willen spelen, toch? Dus misschien hoeven jullie die keuze dan al niet meer te maken..! Spannend die wachtweken (die misschien nu niet zo heten). Had jij veel symptomen voordat je bij je zwangerschappen een test kon doen? Ik weet nog goed dat ik beide keren al overvallen was door dat allesomvattende misselijke gevoel. (maar volgens mij ook wel eens in rondes dat ik uiteindelijk niet zwanger bleek te zijn)

Caithy, ook voor jou is er dus een reele mogelijkheid dat het al zo ver is. Spannend! Zeker als dat met je zoon ook zo ging! Wat erg van je mk toen. Maar wat heb jij het al goed uitgezocht zeg, wat betreft extra kosten voor de opvang en zo. Zou ik eigenlijk ook moeten doen, om mijn man te kunnen zeggen dat zijn beren op de weg qua financien te overzien zijn.

Risu, gefeliciteerd met je zwangerschap!!

Hier; niets te melden. Behalve dan dat hier schrijven me helpt om het er thuis niet steeds over te hebben. Ik heb tijdens het laatste gesprek met mijn man hierover gezegd dat ik zou proberen er de komende weken niet telkens op terug te komen, maar dat we er dan over een maand of zo nog eens voor zouden gaan zitten. Het lukt al drie dagen

 

Welkom! Ik wil echt een 3e kindje, en daardoor ook dat gemis. Ik ben 34 en heb nog wel even tijd. Ik werk 10 uurtjes per week en mijn moeder heeft laten weten wel te willen oppassen mocht er weer een baby bijkomen, dat is wel prettig. We hebben ruimte genoeg en ook in auto past er nog wel eentje bij. Scheelt ook omdat de andere 2 al op zitverhogers zitten. Mijn dochter is net 6 en mijn zoontje is 3.5. Op zich zijn het rustige kinderen, dus veel "werk" heeft oma er niet van, daar komt bij dat de oudste naar school gaat en de jongste straks ook.

Nou had ik laatst weer een gesprekje met mijn man, en hij zei als onze zoon nou een dochter was geweest de keus makkelijker was om nog te gaan voor een 3e . Wat moet ik daar nou mee?? Mannen zitten maar gek in elkaar hoor .

Wij zijn ook een zeer vruchtbaar stel. Bij beide zwangerschappen was het meteen raak.

@tatie, Ik heb toevallig deze maand ovulatietesten gebruikt, ik wou graag weten wanneer mijn ei precies springt. Ik dacht altijd dat het tijdens mijn ovulatiepijn was maar is echt 2 dagen later. Dus bij mij heb ik pijn omdat er een eitje groeit en niet omdat ie al springt. Duidelijk toch?

Ik zit nu op het wachtbankje, ik heb dit weekend wat last van buikgriep gekregen. Raar gevoel in mijn buik en wat raar op de maag. Ja en ergens begin ik dan weer te denken, zou het? Ik weet wel dat ik bij mijn laatste zwangerschap ook meteen niet lekker was na mijn ei, toen was het wel raak. Ach je kunt er niets van zeggen, niet eerder dan een test positief is Bij mijn dochter ben ik nooit misselijk geweest en voelde me echt goed, alleen wat moe.Bij de 2e was ik de eerste tien weken niet lekker, spugen heb ik niet gedaan maar was wel misselijk.

Ik praat er hier ook niet veel over met mijn vriend. Hij weet het en ik wil me niet opdringen. Mijn dochter zei gisteren dat ik een baby in mijn buik had en dat ze wel graag een zusje wil? Haha ik zei, vraag dat maar aan papa! Mijn kids zeggen dat wel vaker dat er een baby inzit terwijl het echt niet zo is dus daar kan ik geen waarde aan hechten Ik ben ook blij dat ik het hier van mij af kan tikken, lucht op.

Hoe zijn jullie andere bevallingen gegaan? Mijn dochter is geboren dmv een geplande ks. Zij lag in stuit. Tijdens de ks bleek dat ze helemaal in de navelstreng verstrengelt zat en had nooit kunnen draaien. Dan schrik je wel even als de gyn dat vertelt en dus hebben we een goeie keus gemaakt om meteen een ks te doen.
Mijn zoontje is natuurlijk geboren. Bevalling van 12 uurtjes, 1 uit het boekje zoals de vk zei maar ik vond het toch echt zwaar. Mijn moeder en ik hebben even lang gedaan over de 1e natuurlijke bevalling. Ik ben haar 2e en ik was er in 2 uurtjes, kijk dat schept hoop