Zijn er hier meiden die ook graag een tweede kindje willen waarvan de partner dat écht niet wil? Ik zou graag in contact komen met 'lotgenoten' om erover te praten... Het blijft nu namelijk maar malen in m'n hoofd. Wil er ook nog weer over praten met m'n vriend, maar goed die gaat dan toch weer zijn tegens opnoemen en helaas zijn dat voor mij redenen die er niet toe doen. Heb ook het gevoel dat hij helemaal niet denkt aan mijn gevoelens waarom ik het wel zou willen. Maar goed... Dat heb ik natuurlijk ook met zijn redenen waarom hij het niet wil. En misschien gaat het ook niet meer lukken, aangezien we er lang over hebben gedaan om zwanger te raken (via icsi uiteindelijk), maar het idee dat de kans er gewoon niet mag zijn... Is een breinbreker!
Ik heb de wens voor een 3e mijn man niet. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik niet weet of ik dit kan accepteren. Ik heb er heel veel moeite mee en het breekt mijn hart...
Hier nu ook zo, eerst was ik het er mee-eens het blijft bij 1tje, maar na een jaar krabbelde ik terug en toen was ik te laat, man is geholpen, waar ik toen 100% achterstond. Maar ik snap hem ook, wij hebben ook lang over John gedaan, willen we daar weer doorheen? hij is een stuk ouder dan mij, dus alleen daarom wil hij al niet meer en financieel hebben we het niet breed. Dus allemaal logische redenen, maar af en toe knaagt het wel bij mij
Hier een wens dan voor een derde kindje. Maar man heeft dat niet. Ook hier was het een ICSI-traject, maar we hebben nu nog 3 cryo's. Ik vind het moeilijk om die kans niet te grijpen. Maar ik heb respect voor zijn keuze, al vond ik het heel moeilijk. Ondertussen ben ik er wel aan gewend en kan ik er wel mee leven. Wat mij hielp, een lijstje maken met alle dingen die juist minder makkelijk/handig /leuk zijn aan meer kindjes. Klinkt echt heel kinderachtig maar dat hielp me al iets. Daarna heb ik dus positieve dingen bedacht aan het hebben van deze 2 zonder extra broertje of zusje. En zo heb ik het leren accepteren.
Wat knap dat sommige van jullie zich erbij kunnen leggen. Ik weet namelijk niet of ik dat kan.. Mijn wens is altijd geweest om een groot gezin te hebben. Dat ik mijn vriend ontmoette heb ik mijn leven drastisch omgegooid en dan niet geheel positief. Mijn man was verslaafd had een eigen kroeg en kwam ongeveer 1 a 2 maanden na onze eerste ontmoeting in het ziekenhuis te leggen. Twee keer heb ik afscheid moeten nemen omdat het niet zeker was of hij het zou halen. Ik heb mijn hele goede baan opgezegd om het te verzorgen, om hem van de drugs af te krijgen om te zorgen voor een normaal leefbaar huis (was totaal uitgewoond door junkies), gezorgd dat het café met zo min mogelijk verlies werd verkocht. Ik heb rechtszaak na rechtszaak gestart om te zorgen dat hij zijn 2 kinderen uit een eerder huwelijk nog te zien kreeg. Nu heb ik een frisse nuchtere man zonder drugs, zonder café, met zijn 2 andere kinderen nog in zijn leven. En ik hou verschrikkelijk veel van hem hoor, maar het knaagt. Ik heb mijn leven opgegeven om hem zijn leven terug te geven. En nu is het klaar dag wens, dag groot gezin.
Hier ook de wens voor een tweede. Mijn vriend had eerst gezegd dat hij het wel zou willen, maar nu krabbelt hij weer terug... Wil een paar jaar wachten zegt hij of gewoon eentje en that's it. Ik heb al altijd gezegd dat ik graag 3 kindjes zou willen (ben zelf enig kind) maar ja, moet afwachten en hopen dat hij bijdraait... Hij zei me gisteren nog nadat we een mama waren tegengekomen waarvan de oudste 24 maand is en de jongste 1 maand dat hij dat wel erg snel vindt. En dat hij toch aan de eerste maanden terugdacht en dat dat toch wel zó zwaar was etc. Ik maar tegenargumenten bedenken, zeggen dat het met een tweede mss niet zo zwaar is omdat je er dan al aan gewoon bent... Maar niets hielp.
Onje: Maar je man heeft natuurlijk alweer 4 kinderen. Dat maakt het voor hem ook anders denk ik (is hier namelijk ook zo, man heeft er nog 3 uit een ander huwelijk). Ik kan me wel voorstellen dat wanneer je zo'n gevoel hebt van ik heb mijn leven omgegooid voor jou, nu is het jou beurt. Maar...(ik speel even advocaat van de duivel) je hebt de keuze zelf gemaakt om dat voor hem te doen. Je hebt daar al je beloning voor gekregen, namelijk een nuchtere man en 2 geweldige kinderen. Kinderen opvoeden moet je samen doen, dus je moet ook samen volledig achter die keuze kunnen staan. Maar blijf er wel met hem over praten zodat hij jou gevoel wel begrijpt en dat jullie hopelijk elkaar blijven begrijpen hierin.
Ik had dit met een 3e kindje. Heb het uiteindelijk geaccepteerd en toen bleek hij er een jaar later toch voor te willen gaan. Terwijl hij heel stellig was dat 2 prima was en er echt niet nog eentje bij hoefde. er was niet voor niets een reden dat 2 "doorsnee" was etc. etc. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad, voelde me nog helemaal niet "compleet" en er was altijd een soort van gemis ergens... Heb veel gehuild toen (Daar kreeg hij niets van mee trouwens, heb ik hem achteraf verteld) Ik denk dat hij ergens ook wel zag dat het me brak en hij is dan ook wel iemand die zich schuldig voelt als we mensen tegenkomen met WEL 3 kinderen. Ik merkte dat hij ook praktische vragen ging stellen aan ze en uiteindelijk wilde hij het wel. Achteraf gezien wellicht niet handig geweest om het dan direct te doen want het meestal komt op mijn schouders en hoewel hij gek is op alle 3 de kids en echt een hele leuke vader is merk ik dat hij het heel erg zwaar vind... Misschien was even wat langer wachten wat makkelijker geweest.
Ik weet het je heb wat dat betreft ook gelijk hoor. Ik heb er zelf voor gekozen. En ik ben heel blij dat ik die keuze heb gemaakt. Ik er ook eens rustig voor zitten en met hem over praten. Het is zo moeilijk om iets los te laten waarvan ik er zelf niet voor kies om het los te laten. Het blijft toch knagen.
Ik heb de wens voor een derde kindje. Voor mijn man is twee genoeg. Ik ben wel van mening dat je allebei er achter moet staan. Hij weet dat ik het graag wil. Ook hebben we het er wel eens over, dat het toch wel eens bij mij gaat opspelen de wens voor een derde. Aan de andere kant, met 2 kindjes is het ook super leuk maar ook druk. Maar ik denk als er een derde kindje zou komen, ik de wens voor een vierde ook zou hebben. Daarin moet ik wel realistisch in zijn.Binnenkort plaats ik een spiraaltje. Definitief de knoop er in leggen willen we beiden niet. Aangezien we net een tweede kindje hebben. Voor nu leg ik mezelf er bij neer dat het bij 2 meiden blijft. Wie weet wat er ons nog gegund wordt...
Ik kan het ook nog niet accepteren... Hij heeft wel veel redenen waarom hij het niet wil, en hij had de meeste daarvan al voordat ons meisje geboren was. Maar goed, ik dacht dat hij wel voor n tweede zou willen gaan als ons meisje wat ouder is... En nu is hij zo stellig 'tegen' een tweede. Hij zelf is nog kind en ik heb wel twee broers. Ik gun m'n meisje gewoon een broertje of zusje en ik zou zo graag nog een keer een zwangerschap meemaken omdat ik nu weet wat het is en je het volgens mij heel anders beleefd. En ik geniet zo van m'n meisje, ik wil nog meer liefde geven aan nog zo'n klein hummeltje! Onje, wat een verhaal zeg... Zo maak je soms keuzes en hoop je dat je uiteindelijk toch nog kunt 'krijgen' wat je zo graag wilde. Pinter, jij dus ook in het zelfde schuitje. Wat is wwjk? PenF, jij ook nog cryos... Ik heb ook nog twee cryos, in 1 rietje, dus nog een 'kans. Heb je ook het gevoel dat je die cryos ook een kans op leven wilt geven? Dina88, hij heeft zich al laten helpen. Dat klinkt heel definitief. Wij hebben het daar ook al over gehad, maar goed... Dat vond hij toch ook wel erg definitief, al had hij daar wel al over nagedacht. In een verdrietige bui heb ik wel gezegd dat hij dat moet doen, maar ohoh... Dan is de kans echt zo goed als verdwenen, ookal bedenkt hij zich. Toch?
Bij ons was het andersom. Ik wilde geen tweede kindje meer en mijn vriend had het leuk gevonden maar omdat ik niet meer wilde heeft hij dat geaccepteerd. En het rare ervan is nu jaren later zou ik toch wel weer willen en dat terwijl ons zoontje al 5,5 jaar is. Maar ik denk dat het niet meer gaat gebeuren en ons zoontje zal alleen blijven maar toch apart dat die kriebels bij mij zijn teruggekomen na al die jaren.
Volgens mij pagina 243 bij de Lounge met topic WWJK deel 2...zeg ik dat goed. Mijn wens is erg groot,helaas gaat die niet in vervulling en ben ik nu een weg aan het zoeken om er mee om te kunnen gaan. Gisteren eindelijk op kraambezoek geweest bij mijn beste vriendin en heb genoten van de baby...wel had ik het even kwaad hoor maar wat ben ik blij dat ze een gezonde meid hebben..
Hier was het bij de 1e dat vriend geen 2e wilde want dan kreeg onze zoon alles etc.. Vriend wist niet beter is altijd enigst kind geweest. Tot hij zelf ging nadenken en toch graag een broertje/zusje voor J. wilde. Uit het niets kwam hij ermee dat hij toen voor een 2e wilde gaan. Ik was verbaasd haha. Mijn wens is altijd 3 geweest. Hij niet wilde er maar 2. Nu wilt hij er toch meer maar geen 3 maar 4! Hij wilt geen oneven getal. Zei zelfs laatst nog dat het stiekem leuk zou zijn als ik de volgende keer een tweeling krijg. Mannen kunnen echt om slaan maar niet altijd. Misschien een idee om beide op papier de voor- en nadelen op te scrhijven en dan van elkaar lezen. Zo komt het duidelijker over en kune er beide goed over nadenken want vaak als zo'n gesprek weer begint dan willen bepaalde mensen het verhaal niet goed luisteren en kun je heel snel elkaar verwijten maken.
Mijn man wil ook geen tweede. Ik dolgraag. Hij is bang voor een tweeling of een gehandicapt kindje. Ik vind het ook erg moeilijk om er mee om te gaan. En het steekt me soms erg als iemand in mijn omgeving een tweede krijgt. Bij onze zoon heeft man ook 3 jaar er over gedaan om ja te zeggen.