Opschrijven is inderdaad een goed idee, wij hebben dat ook gedaan. Bij ons is het welliswaar andersom, ik zie een 2e niet zitten en mijn man wil heel graag. Wij hebben al mijn tegens eens goed op een rijtje gezet en ik moet zeggen dat ik nu daar wel wat realistischer tegenaan kan kijken als het niet in mijn hoofd maalt, maar op papier staat. Ik zie gewoon een hoop beren op de weg en die zijn misschien niet allemaal even reeel, misschien geldt dat voor jou man ook? Ik kan me voorstellen dat de mmm een gigantische beer is? Wij hebben nu het compromis dat we er voorlopig even niets aan doen en eind dit jaar het nog eens bekijken. En.. Inderdaad... Mannen, maar mensen in het algemeen, kunnen bijdraaien en van mening veranderen. Mijn "NEE, NOOIT MEER", is inmiddels een gewone "nee" en ik vraag me af of voor het einde van het jaar het misschien niet een twijfelende nee gaat worden Als je qua discussieren wilt oefenen op iemand, mag je me altijd een berichtje sturen...
Hier hebben we dat ook in de hand gehad ik wilde altijd 3 kinderen dit heb ik ook gelijk kenbaar gemaakt. Toen mijn man na de tweede zei dat het klaar was. Kon ik dat niet accepteren die wens was zo aanwezig en beheerste alles. Toen hebben we veel gepraat en ik heb ook aan gegeven dat ik niet weet of ik er vrede mee zou kunnen hebben. (en dus zag ik misschien wel onze relatie kapot lopen) Bij mijn mam was het angst de tweede zwangerschap bestond uit ziekenhuis opnames door hg. Dit hebben we samen met de gyn toen besproken de kansen op herhaling en medicijnen. Bij de derde lag ik al snel weer aan het infuus door uitdroging. En ik kreeg zware medicijnen waardoor ik de eerste 25 weken goed ben door gekomen. Dat mijn man een vierde nog niet wil uitsluiten. Tijdens de zwangerschap zei hij schaar erin maar nu wil hij niet meer.
Hier een man die tot voor kort absoluut geen 2e wilde. Toen de onze zoon geboren was zei hij dat hij na 4 jaar ofzo wel weer een 2e wilde. En tot en met 3 jaar heb ik ook eigenlijk nooit aan een 2e gedacht. Ik wist zelf niet of ik nog wel een 2e wou. Mijn man heeft de babytijd alleen als heel zwaar ervaren. Gebroken nachten, veel ruzies in het eerste jaar etc. Toen ons zoontje wat groter was voelde dit gezin als compleet voor ons beiden. Toch begon ik na 3 jaar over een 2e. En mijn vriend was heel stellig; 'Nee, ik wil niet' en als ik wel wil pas over 6 jaar (als de oudste 10 zou zijn) In 2013 kreeg ik een vroege mk. De combinatie van verdriet, verlangen en de vrees dat er een te groot leeftijdsverschil zou zijn tussen de kinderen, zorgde ervoor dat ik WEL echt een 2e wou. Ik wel, hij niet. Erover praten lukte niet echt. Hij zag het als iets wat ik opeens in me hoofd had gekregen. Ik heb hem een lange brief geschreven met waarom het voor mij belangrijk is. In dezelfde tijd raakte de vriendin van zijn beste vriend zwanger. Verder hebben we het nergens meer over gehad, en vanuit het niets zei hij opeens dat hij er wel voor wilde gaan. Toen een gesprek gehad, en zei hij dat hij blij was dat we het samen hebben besloten. En nu is hij er zelfs heel enthousiast over. Wat de doorslag heeft gegeven weet ik niet. Maar sinds hij aan het idee gewend is, is hij er heel positief over. Misschien kan je proberen om hem uit te leggen waarom het voor jou zo belangrijk is? Mijn man wist bijvoorbeeld helemaal niet hoe diep het bij mij zat.
Noushka, bedankt voor het delen van jouw ervaring. Misschien moet ik het ook in een brief schrijven om hem te laten weten hoe graag ik het wil. Al heb ik hem dat al wel verteld met de nodige tranen 2 weken geleden. Maar misschien denkt hij er dan nog beter over na.
Wat fijn dat dit topic er is! Ik was net bezig mijn verhaal op te schrijven omdat ik met hetzelfde zit. Ik wil dolgraag een tweede. De wens voor een tweede is bij mij net zo urgent als bij de eerste en ik denk dan ook niet dat ik me er bij neer zou kunnen leggen als er nooit een tweede zou komen. Mijn man wilde eerlijk gezegd nooit kinderen. Ik heb er altijd 3 gewild en wil dit in mijn hart nog steeds. Onze relatie is echt heel goed en ik hou zielsveel van hem. Hij ook van mij, vandaar dat er iets meer dan een jaar geleden toch een mooi meisje kwam. De kraamperiode is erg zwaar geweest. Zowel ik als manlief zaten wekenlang aan de antibiotica, dus los van de vermoeidheid die je normaalgesproken al hebt waren wij extra moe. Ook na de eerste weken ging het moeizaam. Niet met onze dochter hoor. Zij groeide goed en was het grootste deel van de tijd een tevreden baby. Alleen net als alle babys wel af en toe een huiluurtje. Mijn man kon daar absoluut niet mee omgaan, voelde zich machteloos en werd daar boos van. Niet dat ik dat huilen fijn vond, maar het hoort er nu eenmaal bij. Daar komt bij dat mijn man al een aantal jaren kampt met overspannenheidklachten en hij heeft een fikse burn out gehad. Waarschijnlijk kwam dat allemaal terug na de kraamperiode. Dit heeft ons wel veel gekost, zelfs bijna onze relatie. Inmiddels gaat het allemaal een stuk beter en heeft hij (ook doordat hij hulp heeft gezocht) bijna geen klachten meer. Ook zie ik overduidelijk dat hij echt geniet van de tijd die hij met zijn dochter doorbrengt. Hij is echt zon fantastische lieve vader dat ik het alleen al daarom zonde zou vinden als hij dat niet voor nog een kindje zou kunnen zijn. Maar goed, ik had dus gehoopt dat mijn man wanneer hij zo veel van zijn dochter zou houden, toch voor een tweede zou willen gaan. Helaas lijkt het daar niet op. Al mijn argumenten wuift hij weg. Het lijkt mij leuk voor onze dochter, maar hij is enig kind en heeft nooit wat gemist. En wat heb ik aan mijn broer want die woont aan de andere kant van de wereld. Ook wil hij de kraamperiode nooit meer meemaken. Ik ook niet. Maar zelfs als het net zo erg wordt als bij de eerste, weet ik in ieder geval dat het tijdelijk is. Hij is bang dat hij weer zon inzinking krijgt. Die angst snap ik, en ik wil er echt voor hem zijn. Onze situatie nu met een klein huis die we niet verkocht krijgen is ook niet ideaal. Zelf zou ik ook pas op zijn vroegst als mijn dochter 2 is, voor een tweede willen gaan. En als we in een groter huis wonen. Maar het idee dat we misschien nooit voor een tweede zullen gaan, doet me erg veel verdriet. We kunnen er redelijk goed over praten. Behalve dan dat hij mijn argumenten niet accepteert. Ik heb het er nu erg moeilijk mee dat we sommige babyspullen van ons meisje wegdoen. Daarmee komt het idee van dat we het er bij 1 houden erg dichtbij
Poohbeer26, ja dat zijn ook redenen voor mijn vriend dat hij geen tweede wil. Bij de eerste was hij daar ook al bang voor zei hij, maar ons meisje is een topkindje. Dus tja, dat risico is er altijd, maar we moeten toch een beetje op de natuur vertrouwen dat het goed komt. En tegenwoordig kunnen ze al zoveel zien in een vroeg stadium. Als dat niet goed eruit ziet (net als de bloedtest voor Down) dan kunnen we altijd nog op tijd besluiten om het vruchtje weg te laten halen denk ik dan. Ik kan het ook even niet aan... die berichten van anderen die dan een tweede kindje krijgen. Dan denk ik er meteen weer aan ... hoe graag ik dat ook wil. Lastig hoor.
Bij een ander lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend te gaan. Nu weet je natuurlijk nooit wat er bij een ander achter gesloten deuren is. Maar toch. Als ik heel eerlijk ben zie ik nu ook wel voordelen van 1 kind, maar het verlangen naar een 2e is en blijft aanwezig. Het idee van voors en tegen opschrijven is best een goed idee. Ik laat het onderwerp eerst even met rust. 2 weken geleden een beste ruzie erover gehad.
Hier hetzelfde, Ik wil een tweede, man niet/twijffeld Wij zijn na 4 moeizame jaren van ziekenhuizenbezoeken eindelijk via IVF zwanger geraakt. Wij hebben in het begin gezegd we houden het erbij 1....kunnen we alles geven blablabla. Mijn man is enigskind en ik ben er 1 (oudste) van de 4 (32, 27, 19 en 17 jaar) Toen mijn mijn moeder afgelopen Juni overleed ging er een knop om wat hadden we veel aan elkaar als zussen en broer zijnde,....we begrepen elkaars verdriet, konden fijn met elkaar praten/huilen etc. Toen dacht ik dat heeft onze dochter niet als 1 van ons komt te overlijden......wat vreselijk!! toen ging ik er meer en meer overnadenken en de wens werd steeds groter. Onze dochter die een broertje of zusje krijgt een band die altijd zal bestaan. En wat zou ik het heerlijk vinden nog een kindje weer alles mee mogen maken (ook IVF,....vindt dat geen enkel probleem) de echo´s, het hartje, dikke buik, klein lichaampje tegen je aan, troost geven en heeel veel liefde. 2 lache bekkie´s of vechters in huis maakt het nog levendiger. Maar mijn man is tegen: kost meer geld,... beide naar sport kinderopvang wordt duurder vakantie wordt onbetaalbaar met 2 kids in de zomervakantie. Gebroken nachten, niet kunnen uitslapen. Bij mijn man is het dus vooral de kosten en slaapgebrek wat hem tegenhoudt. Ons huis staat ook te koop is echt te klein voor een 2de kindje, maar als het huis verkocht is en we wonen groter dan ga ik er toch weer over beginnen.....ik wil het te graag!.
Dat waren ook zo'n beetje de redenen van mijn man (bovenstaande). Hij wil vooral niet dat zijn kind iets te kort komt. En was er bang voor dat hij met 2 kinderen niet meer alles kan geven. En het 2e grote obstakel was drukte/weinig slaap/huilende baby etc. Blijkbaar zijn sommige mannen daar een beetje allergisch voor. Mijn redenen om het wel te doen waren vooral omdat mijn moeder is overleden toen ik nog een kind was. Mijn moeder was al wat ouder. Dus ik wist al heel vroeg dat ik jong kinderen wilde, omdat ik niet wilde dat mijn kind hetzelfde zou meemaken. Ik heb een halfzus die 10 jaar ouder is. Ik heb daar in mijn kinder/pubertijd weinig aan gehad. En heb dus ook het verdriet en alles zelf moeten verwerken. En daarnaast ben ik (ook al heeft ze tot haar 16e thuis gewoond) als enig kind opgegroeid. Ik was bezig met poppen en zij met jongens en uitgaan. Toen mijn zoontje laatst dus zijn 5e verjaardag vierde, kreeg ik steeds meer het gevoel van; het is nu of nooit. Heb toen alles eruit gegooid bij mijn man en blijkbaar heeft dat z'n ogen geopend. Het helpt trouwens ook wel mee dat iedereen in zijn omgeving al een jaar vraagt waar de 2e blijft (zijn vrienden, zijn ouders en familie etc.) Maar @ TS. Je kindje is 10 maanden zie ik. Natuurlijk beslist iedereen dat voor zichzelf. Maar misschien kan je het onderwerp even laten rusten. En er over een jaar opnieuw over beginnen? Jullie hebben het 'heftige' gedeelte net achter de rug. Misschien denkt je man er over een jaar heel anders over.
Noushka, ja klopt ons meisje is nog maar 10 maand, dus nu meteen weer zwanger hoeft echt niet. Maar zo snel zal het ook niet gaan, aangezien wij verminderd vruchtbaar zijn. Vind het alleen ook een naar idee dat ik aan de pil moet... Terwijl het voor mij zo'n wens is om natuurlijk zwanger te raken. Silvana, hier ook dezelfde redenen van mijn vriend. Alleen is ons huis niet te klein en hoeven niet elk dubbeltje om te draaien. Dus wat dat betreft kan het gewoon! Oh m'n meisje zou een broertje of zusje zo leuk vinden, ze is gek op andere kindjes. Sterkte met het gemis van je mams trouwens, dat moet zwaar zijn. Wel fijn dat ze de kleine nog heeft mogen meemaken.
Waarom moet je aan de pil dan? Ik heb na de geboorte van mijn zoontje geprobeerd om weer aan de pil te gaan. Maar ik kan helemaal niet meer tegen hormonale anticonceptie. Laag libido/saggerijnig/misselijk/hoofdpijn noem maar op. We doen het nu al 5 jaar onveilig, voor het zingen de kerk uit zeg maar . Is tot en met vorig jaar altijd goed gegaan. Vorig jaar alleen een vroege mk. Ik heb toen tegen mijn vriend gezegd dat hij maar condooms moet gebruiken, hij wou tenslotte geen 2e. Maar dat wou hij niet. En ik ga me niet vol proppen met hormonen terwijl ik wel een 2e wil .