Ik vind eigenlijk dat je wel van elkaar kan verwachten dat je je best doet aantrekkelijk te blijven. Een een beetje steviger wat minder gespierd etc is niet meer dan normaal je wordt immers ook allebei ouder.. Maar ik zou het echt niet op prijs stellen als hij echt zwaar overgewicht zou krijgen. Zou niet meteen bij hem weggaan maar wel verwachten dat hij er iets aan zou doen. En hij zou dat ook van mij verwachten. Het is toch normaal dat je je best doet voor de ander?
Wat moet ik beter lezen? Ik lees toch echt een groot aantal reacties waarin wordt aangegeven dat overgewicht tot een scheiding kan leiden. Kijk, als iemand 300 kg weegt, hierdoor aan bed gekluisterd is en weigert er iets aan te doen, dan kan ik me er nog iets bij voorstellen, dan is een normaal leven niet mogelijk. Maar 'gewoon' overgewicht, iemand die 20 kg aankomt of zo, dat zou in een volwaardige relatie (vind ik) weliswaar onderwerp van gesprek kunnen zijn, maar geen reden om de relatie te beëindigen. Het zou mijn liefde voor mijn man iig niet beïnvloeden. Ik vind het dus schokkend dat dat bij zoveel mensen blijkbaar wel zo is.
O even voor de duidelijkheid ik ga niet scheiden omdat HIJ iets niet aan ZIJN lichaam wil veranderen. Tenzij bovenstaand, aan bed gekluisterd 300 kg enzovoort..
Ik vind het geen ramp als mijn man een beetje aan zou komen. Hij is hartstikke slank nu. Maar als hij echt dik wordt of een buik krijgt dan is het tijd voor een goed gesprek. Ik ben ook aangekomen na lange tijd ziek zijn, ruim de helft is er alweer vanaf. Nu de laatste 7 kilo nog en dan ben ik weer op mijn oude gewicht. Hij heeft er nooit wat over gezegd. Maar ik vind het niet meer dan logisch dat je je best doet om er goed uit te zien en een beetje op je gewicht letten hoort daar absoluut bij. Ik vind fiks overgewicht echt niet sexy.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me niks uitmaakt hoe mijn man eruit ziet. Je bent toch op een persoon gevallen, en zijn uiterlijk hoort daar ook bij. We zijn beide niet meer zo slank als toen we elkaar leerden kennen en daar maken we beide ook geen probleem van (behalve ik voor mezelf want ik wil wel graag nog het zwangerschapsgewicht kwijt). Maar als mijn man 30+ kilo aan zou komen zou ik er ook niet echt blij mee zijn. Scheiden daarom nee maar ik zou hem wel aansporen om af te vallen en gezonder te gaan leven, al is het maar zodat hij zijn dochters kan zien opgroeien. Ik vind dat je als ouder ook de verplichting hebt om goed voor jezelf te zorgen zodat je er zo lang mogelijk kan zijn voor je kinderen. Je weet natuurlijk niet hoe het leven gaat lopen maar ik vind dat je er wel je best voor moet doen en gezond te leven.
Ik vind het uiterlijk wel belangrijk. Mijn man sport 4 à 5 avonden in de week en zo ziet hij er ook uit. Als hij 10 kg aan komt oke, maar 30 kg erbij is dus niet oké. Andersom ook niet trouwens, als ik 30 kg aan kom zegt hij er ook echt wat van.
achjaaa wat moet ik zeggen haha zolang mijn man gezond en gelukkig is, er verzorgd en fris uit ziet ben ik allang blij. Tuurlijk mag er wat gezegd van worden als je partner 30 kg aan komt enz is niks mis mee, maar daarom gaan scheiden? nee nooit, tenzij mijn kind(deren) en ik er echt onder gaan lijden ofzo. Ik ben door onbekende oorzaak na de bevalling zn 30 kg kwijt geraakt.. in het begin hadden we hier beide echt wel moeite mee..nog steeds wel eens. Ik vind het spuug lelijk zo mager, me botten steken aan alle kanten uit. Daarnaast kan ik pickwick wel emailen of hun ook bh's verkopen want ik heb echt theezakjes gekregen geef mij me 68 kg maar weer hoor ! lekker een beetje spek. Na alle onderzoeken in het zkh gehad te hebben is gebleken dat er medische niks mis met me is. Dus nu hebben we ons erbij neer gelegd, ooit kom ik vast wel weer aan.
Denk dat veel reacties gebaseerd zijn op zwaar overgewicht (obesitas) en niet op een paar kilo te veel.... 20 kg erbij voor een man van 175 is ook anders als voor een man van 195 natuurlijk. Wanneer mijn man zoveel aankomt dat hij gezondheidsklachten krijgt van zijn gewicht en ons gezin eronder lijdt (doordat dingen niet/moeilijker gaan), kan ik me voorstellen dat dit tot een scheiding zou kunnen lijden wanneer hij weigert er iets aan te doen. Zoiets gaat toch voor een hoop frustratie zorgen uiteindelijk....
Tja, ik val juist op de wat stevig gebouwde man, dus mocht mijn vriend 30 kilo afvallen, ben ik juist niet blij Niet dat ie vet is ofzo, of zo'n uit de kluiten gewassen spierbundel, maar gewoon lekker breed.
Mijn man was al dik en dat is hij nog steeds. Ik merk wel dat hij niet dikker moet worden. Maar ook dan zou ik niet scheiden. Er zijn wel belangrijker dingen in het leven zelf ben ik wel bezig met afvallen maar er was in 5 jaar tijd ook 30 kilo aangekomen. Ik heb me man nooit horenklager
Ik zou om deze reden niet van mijn man scheiden. Althans, niet om het gewicht op zich. Maar ik vind het ook bij een relatie horen dat je je best doet er een beetje prettig uit te zien voor elkaar. En gewicht hoort daar wel bij. Dat mensen in de loop van de jaren een paar kilootjes aankomen is heel normaal. Maar ik zou ook niet blij zijn als mijn man tientallen kilo's aankomt. Deels vanwege zijn uiterlijk maar ook omdat ik oprecht geloof dat overgewicht erg schadelijk is voor je gezondheid en conditie. Het beïnvloed dus onze relatie en ons gezin als één van ons echt te zwaar wordt. En dan zou het er wel aan liggen hoe hij er mee omgaat. Als ik met hem in gesprek zou gaan over zijn gewicht en hij zou weigeren er iets aan te doen, zou ik dat gewon respectloos vinden naar mij toe. Ik weet ook niet of dat zou uitlopen opeen echtscheiding. Ik verwacht sowieso niet dat wij in zo'n situatie komen dat we het echt niet eens worden over iets dat ons beiden aangaat. Maar goed: stel dat het gebeurt en onze relatie zou er door sneuvelen, dan zou dat niet gaan om het gewicht maar om het gebrek aan respect. Overigens werkt dat natuurlijk twee kanten op. Ik doe ook blijvend mijn best om aantrekkelijk te zijn voor mijn man. Zowel qua uiterlijk als innerlijk. Ik vind niet dat je dat mag laten verslappen omdat je getrouwd bent. Op dit moment ben ik nog zeven kilo te zwaar. Drie maanden geleden ben ik bevallen en ik ben in ruim twee maanden vijf kilo afgevallen. Het hapert nu even, maar (mits er geen uitzonderlijke dingen gebeuren) over een paar maanden ben ik gewoon weer zo zwaar als ik voor de zwangerschap was. Ik vind een 'gewoon overgewicht' dus ook geen vergelijk met brandwonden, handicap na een ongeluk, gewichtstoename door medische redenen enzovoorts. Je kunt moeilijk van je partner vragen dat hij / zij littekens of een handicap wegtovert. En dan gepikeerd zijn als dat niet gebeurt. Maar overgewicht door een ongezonde levensstijl is wel iets wat je jezelf (en dus je partner) aandoet. En als die partner dat vervelend of minder aantrekkelijk vindt, dan kun je er iets aan doen. En nu gaat het over (erg veel) gewicht bijkomen. Maar hetzelfde geldt voor mensen die erg veel afvallen (terwijl de partner dat niet mooi vindt) of op een andere manier hun uiterlijk / innerlijk / manier van doen heel erg veranderen op een manier die de partner echt vervelend vindt.
Ik vind uiterlijk wel belangrijk. Verzorgd uitzien en vooral de basis dingen. Toen ik mijn man leerde kennen waren we 15 en woog die 90 kilo was dus flink/mollig. In de jaren erna is die gegroeid in lengte en gaan afvallen en sporten. Op het laatste woog die 69. Ik vond hem wat magertjes, in de zwangerschap is die ook weer bijgekomen tot 85. Dat vind ik geen probleem, omdat hij in proporties nog steeds klopte en geen onaangenaam overgewicht had. Nu weer afgevallen al 1,5 jaar maar mocht mijn man ooit boven de 100 kilo komen zou ik hem niet meer zo aantrekkelijk vinden. Als hij er jaren niks aan deed dan zou toch zoeken naar een oplossing, ik val niet op mannen wat je ziet bij morbide obesitas ( 110+)
Ik vind uiterlijk wel belangrijk en koppel dit ook aan het innerlijk. Zodra je namelijk veel aankomt veranderd er vaak ook wat aan je houding, je innerlijk. Wat je vaak ziet is dat mensen onzeker worden, niet meer zoveel willen ondernemen enzovoorts. Mij man is niet tevreden met zijn lichaam en dat veranderd zijn innerlijk dus ook, hij geeft zijn schouders eronder gezet en gaat ermee aan de slag omdat hij vooral zo niet verder wil leven. Ik ben hier blij mee, niet omdat hij dan een aantal kg kwijt raakt maar omdat hij weer lekker in zijn vel gaat zitten. Om te scheiden moet er meer zijn dan alleen overgewicht maar dat is er vaak ook. Irritaties, noem maar op. Ik vind dat je jezelf ook goed moet verzorgen en daar hoort overgewicht niet bij.
ik vind het uiterlijk wel belangrijk ja.. als mn vriend echt heel dik zou worden zou het voor mij niet leuk meer zijn, het oog wil ook wat en ik word gewoon niet wild van zware mannen. misschien hard, maar voor mij de waarheid.
Tja, ggelukkig vind mijn partner mij wel aantrekkelijk terwijl ik obesitas heb. Met mijn maat 44 weeg ik 95 kilo. Ik ben er zelf niet blij mee en partner steunt mij dan ook om af te vallen, maar hij zelf zit er niet mee. Als ik nu 30 kilo zou aankomen denk ik dat het een ander verhaal wordt. Hoewel hij zegt er dan ook geen probleem mee te hebben, ik heb er aanleg voor en val ook niet makkelijk af, verwacht ik dat het feit dat ik dan doodongelukkig zou zijn met mezelf voldoende zou kunnen zijn om spanningen in de relatie te brengen. Het veranderd je houding denk ik wel. Maar zover zal het niet komen omdat ik er alles aan doe om in ieder geval niet aan te komen. Afvallen is het doel maar dat gaat niet zo snel en makkelijk.
Ik heb in ieder geval nooit gezegd dat ik zou gaan scheiden.. en veel mensen hier hebben dat ook niet gezegd maar wel gezegd dat ze het erg zouden vinden en het huwelijk daarmee verandert in bepaalde opzichten. Trouwens wat iemand hier zei over 'benieuwd wat je doet als je man kanker krijgt ofzo..' Nou sorry hoor maar dat vind ik dus een vergelijking van niks! Als je jezelf vol(vr)eet (heb het niet over dik worden door een ziekte) dan doe je dat bewust zelf. Daar kan je ook zelf iets tegen doen als je ECHT wil. Als je kanker krijgt overkomt je dat, kan je zelf niks tegen doen behalve hopen dat chemo's of bestralingen wat voor je kunnen doen. Die vergelijking is dus belachelijk.