Heel veel sterkte ! Opgeven is geen optie, je komt hier ongetwijfeld weer heel sterk uit....ook al lijkt het nu waarschijnlijk uitzichtloos
Als ik me goed herinner ben je al jarenlang depressief toch? En heb je toch oom nieuwe medicijnen die wel aan lijken te slaan? Hier zelf ook een depressie en nu gelukkig wel een gelukkige relatie(die ook een depressie heeft, die nu dan eindelijk minder/over lijkt te gaan) Maar zelfs dan is het met periodes verdomd zwaar... Elke dag weer een gevecht Dus ik kan me voorstellen dat dit loodzwaar moet zijn Maar blijft alsjeblieft hulp zoeken, je therapie, je omgeving/familie Als je het de komende tijd allemaal alleen wil doen zal het nog zwaarder worden... Wat ik je absoluut niet gun! Kom op meid, je kan het wel! Het gaat vast niet zonder slag of stoot, maar hoe rot ook denk ik dat je nu beter af ben, alleen aan jezelf en kindjes denken zonder man die een enorme druk op je legt Je kan het!
Thx, ergens diep in mij zelf weet ik ook dat het mss beter is. Het gevecht dat ik gisteren had en hoe hard ik mijzelf omlaaghaalde om hem toch te overtuigen. Gewoon verschrikkelijk. En ergens weet ik ook dat ik niet langer mij kan plooien naar al zijn eisen (geen tv op dinsdag, geen vlees bij ontbijt, deuren dicht op de overloop, strenge opvoeding, geen Mc Do of junkfood). Ik heb mij jarenlang naar zijn wensen geplooid, maar het werden er steeds meer. En ik besef ook dat ik verder moet voor de kinderen. Ik heb wel hulp van mijn zus en broer. Dus steun heb ik wel en verder ook de psych. Mijn zus zei ook na het ontbijt-incident dat hij te ver is gegaan. Willen scheiden oke, maar zo respectloos omgaan met mij. Je kan toch als kenissen/collega's of gewoon als volwassenen doen. Thx voor jullie steun, helpt wel om erover te schrijven.
Op de vraag wat voor ziekte: Ik heb 2 x een PND gehad (na nr1 en 3), ik ben ook gediagnosticeerd met post-traumatische stress (na kindermishandeling en verwaarlozing in mijn jeugd) en hier door heb ik borderline ontwikkeld en dus ook een chronische depressie. Ik ben steeds wel blijven werken (tot in november en ook niet in 2009), heb mijn huishouden steeds gedaan en de kinderen zijn ook verzorgd (zegt mijn psych toch) en gelukkig. Ik keer mij niet tegen mijn omgeving, maar meer tegen mijzelf (mijzelf neerhalen, depressies, bang voor anderen). In die zin ben ik dus niet de "typische" borderline (als die al bestaat) die zoo graag als een monster wordt afgeschilderd overal
Meis toch, wat een rot nieuws! Dit moet een ontzettend moeilijke en vervelende tijd voor je zijn. Probeer inderdaad bij de dag te leven en zorg goed voor je kindjes, de rest komt wel. Ik denk dat als je straks je eigen plekje gevonden hebt je ook weer de rust krijgt om verder te gaan. Ik snap dat je zegt dat je je kinderen een gelukkige jeugd heb wil geven en dit nu niet meer kan. Als kind van gescheiden ouders kan ik zeggen dat ik een hele fijne zorgeloze jeugd heb gehad. Het belangrijkste is dat je je kindjes laat merken hoeveel je van ze houd en dat wat er ook gebeurt, jij er voor ze bent en dezelfde mama zal blijven. Een dikke knuffel en heel veel sterkte en kracht voor de komende tijd!
Jeetje meisie wat ongelooflijk heftig. Maar je komt hier sterker uit, samen met je kindjes. Blijf voor hun vechten en doorgaan en ga niet in een hoekje zitten. Ik heb zelf ook een scheiding achter de rug, mijn ex kon het ook niet aan dat ik depressief was. Maar wij hadden geen kinderen, dat maakt het allemaal net iets makkelijker. En nu zie je het misschien nog niet zo, en dat hoeft ook niet, maar er is nu een deur dicht gegaan en uiteindelijk gaat er een deur naar jouw nieuwe leven open. Dikke knuffel meid.
Weet niet wat te tikken dan hoe hij ook gedaan heeft misschien is dit wel jou doorbraak. Van wat ik hier boven leest. Heb je op allerlei krampachtige manier geprobeerd om dit te doen slagen je altijd maar schikken in zijn wensen logisch dat jij je rot voelt daar zou geen mens tegen kunnen. Nu heeft hij gezegd er mee te stoppen en dit mis ik in dit verhaal wat hij ook deed je deed er aan mee om het hem naar de zin te maken. Weetje voor de omgeving is het ook vaak zwaar om met mensen om te gaan die psychische problemen hebben! Dat vergeten we soms wel eens dat voor hen ook moeilijk is. Ondanks zijn gekke dingen geen vlees op dinsdag deuren dicht kan ook hij het zat zijn en niet meer weten hoe hij met jou en alles moet om gaan. Weer ziek! Weer therapie misschien ik denk het eigenlijk wel zeker weet ook hij het niet meer en is hij het ook zat. En moe. Dat van je jongste zal hij vast wel niet zo bedoeld hebben. Misschien heeft hij dat gevoel wel gehad van moest het derde kind nu! En daarna weer pdn.. Weetje jij kunt er ook niks aan doen dat je ziek bent dat weet ik ook wel echt wel. Maar het ook zo zijn dat de grens ook voor hem bereikt is. En nu is het schrikken maar misschien is dit juist het stukje oplossing wat je al een tijdje zoekt. Je hoeft je straks niet meer te verantwoorden als jij vlees wilt eten op dinsdag. "De deuren mogen open je mag je kinderen te eten geven wat je zelf wilt kortom je gaat er ook een hele stuk vrijheid bij kijken. Wat ben ik weer hart he! Meis ondanks dat bedoel ik het echt goed. Wel zitten er twee kanten aan een verhaal zo ook aan deze en wie weet als jullie afstand van elkaar kunnen nemen nu dat er nog een andere toekomst voor jullie samen open licht. Kinderen alleen opvoeden is zwaar financieel ook echt maar denk zeker dat je je weg er wel in kunt vinden. Maar boven alles het blijft altijd verdrietig. Zeker als je al in een depressieve periode zit. Kan dit er ook nog wel bij toch. Klinkt weer zo makkelijk zo als ik het schrijf maar besef dat is het alle minst.. En wij kunnen wel zeggen van nu krijg je je vrijheid alleen jij moet en kan het uit eindelijk in de toekomst gaan ervaren wat dit je gaat opleveren. Denk een hoop voornamelijk je zelf respect die je terug krijgt en het zelf beschikken over hoe je wilt leven. Een dikke knuffel. En sterke mensen ook jij komen er wel echt wel. Dat heb je bewezen in de afgelopen jaren je had het zwaar je blijft toch elke keer problemen oplossen daar in zit echt een stuk genezing. Je laat het hooft niet hangen ook al voelt dat soms zo anders en denk je van het hoeft allemaal niet meer. En toch blijft er een lichtje in de duisternis die zegt je wilt verder voor je zelf en je kinderen. Knuffel.
Pfff, heleentje, krijg het er koud van! Nu, hetgeen je allemaal schrijft en hoe respectloos hij met je omgaat. Dit kan toch niet. Jullie zijn beide volwassen mensen, dan kan hij jou toch ook zo behandelen. Toch zeker waar de kinderen bij zijn. Voor de rest niet zoveel raad voor je. Anders kan je wel eens bij het OCMW horen of zij wat voor je kunnen betekenen als je er alleen voor komt te staan? Dikke knuffel meid!
Even over die laatste zin ben je een monster dan.!!! Wie zegt dat? Dat moet je echt niet zo denken hoor. En typische borderline. Er is er niet een de zelfde. Er zijn wel overeenkomsten tussen mensen die het hebben. Zijn vaak hele gevoelige mensen met het hart op de juiste plaats.
Wat erg voor je En scheiden is dan nog één ding, maar dan hoeft hij echt niet zo misselijk tegen je te doen. En als ik dan lees wat voor regels hij allemaal heeft opgesteld, lijkt het mij toch geen makkelijke man om getrouwd mee te zijn. Maar jij kan dit, sowieso! Je verdient beter dan zo behandeld te worden!
Meid wat hij zegt en gezegd heeft, jeetje wat hard. Ik wil jou heel erg veel sterkte wensen. Weet dat je hier altijd je ei kwijt kan.
ach meis.... de laatste tijd had ik het idee dat het juist wat beter tussen jullie ging. Hij was met verschillende gesprekken mee gegaan om je te steunen en nu dit. Maar ik weet ook uit andere items dat hij je juist helemaal niet steunde, uitjes had en jou alleen met de kinderen liet tobben. En wat je nu schrijft over regels en je zelf voortdurend proberen aan te passen, dat werkt ook depressies in de hand. Misschien krijg je nu vrijheid om te zijn wie je bent en is het nu ook goed dat je in therapie bent en leert wie jij nu eigenlijk bent en wat je wilt met je leven. Heel dikke kus..
Meid, ik bedoel dit niet bot en natuurlijk ken ik alleen jouw kant van het verhaal, maar GEFELICITEERD!! Echt waar, toen ik de topictitel las, gaf het míj zelfs opluchting. Ik heb bijna alle topics van je gevolgd in de loop der tijd, en (afgaand op jouw verhalen natuurlijk) ik ben er 100% van overtuigd dat je als je door dit hele diepe dal van rouw en verdriet heengekomen bent, je beter gaat voelen dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Je zult waarschijnlijk nooit helemaal zorgeloos door het leven huppelen, maar de energie die je nu kwijt bent door je te schikken naar de grillen van je man (naast je ziek-zijn, de zorg voor je kinderen, huishouden en werk) komt straks vrij voor jezelf. 2014 wordt jouw jaar, echt waar. Maar wel veel sterkte gewenst voor de komende, zware tijd. Heel erg fijn dat je steun van je broer en zus hebt.
Och jee meis, wat erg! Erg veel sterkte gewenst van mij! Ik heb ook een psychisch iets... ik hou niet van labels. Ik weet dat het erg moeilijk is voor de partner om ermee om te gaan, zie ik aan mijn eigen man maar voor de persoon zelf is het nog 3x erger. Ik heb in een erg diep en zwart gezeten en ben er nu uit aan het klimmen. Ik heb verder niet alles gelezen hoor maar je mag me altijd PB-en voor advies
Met andere woorden; hij wil een sloof in huishouden, een nanny voor de kinderen en een h**r in bed. Dat ie maar fijn een vrouw gaat zoeken die zo gek is, mafkees is het.....
hier een zelfde soort situatie gezeten met een exman die me tot bot vernederde en krenkte, iedere keer smeekte ik hem bij me te blijven en was ik helemaal wanhopig en onzeker en in de war, dat gaf hem kracht om me nog meer te domineren tot ik op een gegeven moment (na 3 jaar ellende, relatietherapieen agressie en scheldpartijen enz) er klaar mee was, heb al zijn zooi in vuilniszakken buiten gezet en een scheiding aangevraagd... was even loodzwaar maar geloof me je komt er ijzersterk uit en..... heb ik nu een lieve man die alleen maar goed voor me is, alles voor me over heeft, met het gezin op stap gaat ipv alleen zichzelf vol giet en me op handen draagt... deze tijd is moeilijk, maar ik zou zeggen pak hem aan... kan best wezen dat je nog aardig alimentatie krijgt dat je alsnog in dit huis kan blijven...