Hallo, zondag had ik ook al een bericht geplaatst in dit forum, "net getest". Maar nu toch even een nieuwe. Want ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik zit te wachten op blijdschap, de roze wolk. Maar die komt maar niet, ik kan wel janken! Al zo lang als ik me kan herinneren wil ik kinderen. Toen mijn vriend en ik ruim 2,5 jaar geleden een relatie kregen was dat ook het eerste wat ik hem vertelde. Hij heeft een tijd nodig gehad om aan het idee te wennen (was toen 38 en nooit stilgestaan bij kinderwens), maar ik was dolblij toen hij na een tijdje aangaf de kinderwens te delen. Ik had geregeld last gehad van rammelende eierstokken, tot het wanhopige af. Echt erg! De laatste jaren kon ik ook wel eens een dubbel gevoel hebben als een vriendin zwanger was. Vond het super en leefde enorm mee, maar wilde het zelf ook zo graag. Omdat mijn ex het na een relatie van 9 jaar uitmaakte in 2010 was ik ook bang dat het er niet meer van zou komen. Net 29 jaar en weer vrijgezel....dan moest ik eerst iemand vinden en dan wil je elkaar ook eerst leren kennen. Gelukkig is dat allemaal goedgekomen. 7 december 2013 gestopt met de pil en na 5 weken (04-01) kwam de menstruatie op gang. In januari, ronde 1, voelde ik me ontzettend zwanger. Toen de menstruatie alsnog kwam was ik niet heel teleurgesteld, was pas rond 1. Wel fijn dat de cyclus eerst 28 en daarna 29 dagen was. Ronde twee had ik absoluut geen zwangergevoel. Ik voelde wel ergens diep een vreemd soort van rust, maar verder niks. Daar zat ik dan afgelopen zondagochtend, met een positieve test. Ik wachtte even wat er ging komen....maar in plaats van ultieme blijdschap, vreugdedansje en gelukstranen voelde ik angst en paniek. Dat gevoel komt steeds met vlagen terug. Wil ik dit eigenlijk wel? Mijn vriend en ik hebben het fijn samen, wil ik dat wel opgeven? Wat gaat het doen met onze relatie? Blijven we van elkaar houden? Wil ik wel mijn hele leven opgeven voor een kind? Wil ik wel tussen al die moeders op school gaan staan? Alles wat eerst zo mooi was in mijn hoofd is nu een compleet doemscenario. Wat is dit??? Hoe kan dit?? Ik ben zo bang dat dit gevoel niet meer weg gaat!! En dan? Ik twijfel er niet aan dat we goede ouders zullen zijn, daar heb ik alle vertrouwen in. Als het dat nou was... Ik heb wel vaker gedacht dat we het wel fijn hebben samen en hoe erg het zou zijn als we geen kinderen zouden krijgen. Maar dan dacht ik altijd dat ik gemaakt ben om kinderen te krijgen. Dus dat idee was snel van de tafel geveegd. Maar nu.... Herkent iemand dit? Ik vind het zo moeilijk.....
Ja, ik herken het wel. Ik had laatst ook een moment dat ik dacht:' ow sh*t, wat nu? Zijn we hier wel ECHT klaar voor? Verpesten we zo onze relatie niet? Nooit meer met zn tweetjes op vakantie (ik hou van reizen). Wil ik dat wel? ' Ook zet ik me in voor voor dieren in nood (waaronder ook op vakanties) dat zmoet ik dus loslaten als ik op vakantie ga, dat maakte me zo vreselijk verdrietig want na mij idee hebben die dieren me vreselijk hard nodig! Ik denk dat iedereen deze onzekerheid heeft...dat het erbij hoort omdat je leven binnenkort drastisch gaat veranderen. Maar je bent dus niet de enige ik lees dus even mee
Met het krijgen van een kindje, gaat je hele leven veranderen en dat grijpt je op dit moment even aan. Misschien had je niet verwacht dat je nu al zwanger zou zijn, waardoor je voor jezelf nog niet echt alles goed op een rijtje hebt kunnen zetten. Angst kennen we allemaal voor het onbekende, niemand weet wat hem/haar echt te wachten staat. Maar wat ik vooral hoor, is dat het krijgen van een kindje het mooiste is wat je kan overkomen! Ik hoop dat je het een beetje een los kunt laten en dat die roze wolk binnenkort ook voor jou verschijnt!
Hoi Sarah, klinkt best bekend hoor, denk vrij normaal? Hoop ik tenminste want ondanks dat dit mijn droom is (ben 7 weken zwanger) vind ik het ook eng opeens wel hoor.. hoe veranderd onze relatie straks, ons seksleven, mijn lichaam, werk, enz enz.. er gaat zoveel veranderen, volgens mij kun je dat nooit echt voorbereiden en denk dat je het maar op je af moet laten komen allemaal! Probeer ik ook haha .. Heel veel succes!
Ik ga dat nu dus ook krijgen sinds ik verlof heb. Ga het steeds minder leuk vinden. .. Denk de meest rare dingen. K weet het ook niet wat het is. ..
Ik herken het ook wel hoor, was wel blij met mijn zoveelste positieve test. Heb een paar ma's/mk's gehad vandaar. Maar naarmate de zwangerschap vorderde had ik zoiets van ow my god wat heb ik mezelf aangedaan. Ik ben een bam-mama dus een 2e erbij wordt zwaar. Maar ik weet zeker dat je na een paar goede echo's en naarmate de tijd verstrijkt echt kunt gaan genieten. En straks als die kleine gaat trappelen in je buik helemaal! Ik wens je een goede en mooie zwangerschap
Goh, wij waren zo lang bezig met proberen en op het moment dat ik zwanger was, waren we superblij. Maar er zijn zeker momenten voorbij gekomen dat ik dacht waar zijn we aan begonnen (met name als ik 's nachts weer eens niet kon slapen door de bekkenpijn)... Maar neem van mij aan... Ook al is het wel eens zwaar door slaapgebrek... Je krijgt er zoveel voor terug! Enne ook na de bevalling is de roze wolk niet altijd daar, dat is ook heel normaal. Laat je door niemand wat anders wijsmaken...
Ik denk ook dat dit normaal is. Mijn vriend en ik zijn ruim 4 jaar samen, beide een grote kinderwens en bij ons heeft het 2,5 jaar geduurd voordat het raak was. Maar toen het eindelijk raak was, waren we uiteraard super blij maar voelde ik me ook erg verward en sloeg de twijfel/onzekerheid toe. Ik denk dat je echt even moet wennen aan het feit dat je zwanger bent en het even moet laten bezinken. Bij mij is het in ieder geval vrij snel goed gekomen, zal bij jou ook vast snel zijn
Is het niet met alles zo dat wanneer je heel vaak heb gedacht aan dat moment, daarover hebt gefantaseerd, het hebt geidealiseerd, je een voorstelling ervan maakte hoe fantastisch grandioos dat wel niet moet zijn, dat zo'n moment zo bomvol met allerlei verwachtingen gevuld is dat het al-tijd anders is in het echt, en daarom juist ook vaak tegenvalt? toen mijn man op zijn knieen ging, kon ik alleen maar denken: 'ooo dit is het, geniet er van, geniet er nou van, hallo, je geniet er niet van'. nee duh, zo werkt dat niet. valt niet af te dwingen! dus... echt geen zorgen meis. je wens is zo mooi, een zwangerschap zo nieuw en natuurlijk voldoet dat niet aan alle verwachtingen die je had van dit moment. dat zal je met een bevalling ook zo hebben. of de kraamperiode. of daarna.... weinig verwachtingen hebben helpt (mij in elk geval altijd), en het moment nemen hoe het komt! voel je niet schuldig over negatieve gevoelens, ook dat is heel normaal. het is toch ook een beetje 'eng' dat er nu iets in je groeit, wat onomkeerbaar is (als het allemaal goed gaat uiteraard) en wat er zometeen uit moet, en je de rest van je leven laat zorgen? het is ook prachtig kan ik je vertellen hor maar nouja, het komt goed!
Het hoort er echt bij, maar je leert die zorgen ook met de tijd een plekje te geven. Zodra je bv een goede echo hebt, het hartje hoort etc, dan heeft de blijdschap hier echt de overhand. Maar zorgen blijven, ook na de geboorte.
Ik herken het (gelukkig) niet, wij zijn alleen maar dolblij en ik kan niet wachten tot ik mijn kleine jongen vast kan houden. Maar ik kan me jouw gevoelens wel voorstellen hoor! Die heb ik bij mijn eerste zwangerschap ook gehad. Dat ging mis en daarna werd het een heel ander verhaal. Ik heb denk ik gewoon veel tijd gehad om te wennen en voor te bereiden. Plus dat de wens steeds sterker werd iedere keer als het mis ging. En vergeet ook niet hè: hormoooooooooontjes!!!!! Ik hoop dat je snel kunt genieten!
Allemaal bedankt voor jullie reacties! Voelt toch wel als een opluchtig om te weten dat ik niet de enige ben en bang hoef te zijn dat het niet meer overgaat Ik denk dat het inderdaad mee speelt dat het ineens toch zo snel is gegaan. Mijn moeder heeft 9 jaar op mij moeten wachten (technieken van nu waren er toen niet) en heeft mij altijd op het hart gedrukt niet te graag te willen want dan lukt het niet. Met dat in mijn achterhoofd en twee vriendinnen die na een periode van 1,5 en 4 jaar ziekenhuis pas zwanger waren, had ik me er op ingesteld dat het wel even zou duren. Gelukkig ben ik er achter gekomen dat ik er goed met mijn vriend over kan praten Hij gaf aan ook nog even wat gereserveerd te zijn (is ook zo pril), maar hij had niet zoiets van "AAAAAAHHHH", hahahaha! Daar was ik wel even bang voor. Dit is iets waar we echt in moeten groeien denk ik. Vanmorgen ging mijn vriend naar zijn werk en gaf mij een kus (ik lag nog in bed), sloeg toen het dekbed weg en gaf me een kus op mijn buik. Hij zei:"misschien helpt het" Dat was wel ontzettend ontroerend..!!!
Gefeliciteerd!! En ooohh zooo herkenbaar. Als het dan ineens echt is kunnen allerlei gedachtes je bekruipen. Wat ik vooral heb geleerd de afgelopen 30 weken is dat het allemaal goed komt en je die 9 maanden echt nodig hebt om aan het idee te wennen. Maar het gaat zo natuurlijk dat dit echt goed komt.
Die roze wolk komt pas achteraf. Nu ben je te druk met 1034345435 duizend dingen in je hoofd. Straks kijk je terug op deze periode en denk je, oh het was toch wel bijzonder of mooi. Al dat gezeur van vergeet niet te genieten, niemand kan je vertellen hoe je dat doet. Je er niet te druk over maken en je leven leven zoals je het leeft en dan komt t echt wel goed
Helemaal mee eens! Zie mijn onderschrift. Door de ivf verwacht iedereen dat je geniet. Doe ik ook, maar ook ik heb ineens twijfels gehad. Kan ik dit wel? En help! Nu moet ik ook bevallen!!!! Ik heb er teveel over na kunnen denken/ fantaseren en in mijn hoofd is het soms een beetje teveel musical
Ik had ook wel verwacht dat ik ontzettend blij zou zijn. Ik ben wel blij hoor maar dat was echt bij de eerste test. Daarna zwakte het af en het euforische gevoel heb ik nog echt niet gehad. Nou ja, misschien toen ik voor het eerst het hartje hoorde, toch wel een mooi moment en dan blijkt je gevoel toch wel anders te zijn dan je verstand. Nog zoiets, dan zeggen ze: geniet ervan. Dan denk ik nu, oke waarvan dan . Van de maagzuur? Van het moe zijn? Van mijn ietwat pijnlijke heupen of meer van mijn ademnood ofzo? Ik ben blij dat ik een kindje krijg, ik geniet ervan dat ik dingetjes voor het kamertje enzo uit kan zoeken. Misschien als ik het straks voel bewegen dat het anders wordt.
Ik heb ook een paar van die momenten gehad. Volgens mij hebben je hormonen daar ook mee te maken. Het is soms een beetje een achtbaan, maar het komt wel goed! Ik denk ook dat hoe verder je bent in de zwangerschap hoe meer je er klaar voor bent. Er komt nu gewoon veel op je af en zie je de bomen door het bos even niet meer
Oh wat vervelend meid! Ook hier is er eigenlijk geen roze wolk te bekennen. Maar dat heeft er mee te maken dat mijn zwangerschap eigenlijk al van af het begin een drama is. Natuurlijk geniet ik wel van de echo's en de schopjes. Maar ben ook heel blij als het weer voorbij is! En inderdaad.... Hormonen doen veel met je!!
Ja, ook ik heb die gevoelens hoor. Vind het af en toe doodeng allemaal. Maar dan bedenk ik me dat we van elkaar houden en dat we er samen uit gaan komen. Iedereen moet tenslotte als nieuwe ouder bij 0 beginnen. En, je groeit met je kind mee. Ik kan me nu druk maken over het zindelijk maken, kinderfeestjes en o jee hoe gaat het met school maar alles gaat stap voor stap. Het is een stukje angst voor het onbekende. Ik ben nu aan het proberen dat los te laten, meer kan ik immers niet doen. Ook nu kan ik niet 100% genieten omdat ik vrijwel de hele dag misselijk ben. Vooral in de ochtend en avond. 's Middags gaat. Heb ook nog geen echo gehad. Als eerst die 12 weken maat voorbij zijn. Geef jezelf ook even de tijd om te wennen aan het idee dat je zwanger bent. Dat blije gevoel zal nog wel komen. Alleen die "roze wolk", waar je zogenaamd de hele zwangerschap op zit, vergeet die maar. Weet niet wie dat verzonnen heeft, maar dat is onzin. Elke zwangere heeft leuke en minder leuke momenten. En vergeet niet: die hormoontjes zijn nu ook aanwezig en kunnen knap lastig zijn. Hierdoor voel en denk je misschien ook anders dan normaal. O ja, gefeliciteerd ook met je zwangerschap!