Heftig meid! Ik hoop dat je eruit komt, hetgeen wat voor jou en je kindjes het beste is! Heel veel sterkte
Hoi TS, Ik las je verhaal en herken veel van wat je schrijft. Hier in eenzelfde schuitje gezeten alleen hier was de trigger samenwonen... nu 7 jaar later gaat het super en hebben we een lief kindje van bijna 2! Ik heb uiteindelijk hulp ingeroepen via het veteranen instituut. Ik hoop dat jij ook met hen contact hebt gezocht zoals je al schreef. Zij hebben de expertise van ptss bij veteranen, en dit is toch een hele andere vorm van ptss, of veteranen zijn ' andere mensen '. Mijn man zag ook niet in dat er wat was, ze zijn getraind dit niet te mogen, dus dat blijven ze zich voorhouden. We hebben eerst thuis gesprekken met een maatschappelijk werker gehad. Ik en mijn man samen, maar ook alleen. Onder het mom hoe ga je dan alles verdelen als je uit elkaar, werd hem langzaam duidelijk gemaakt dat t probleem ergens anders lag. Uiteindelijk is hij in utrecht getest en heeft hij goede therapie gehad. Nu 7 jaar later gaat het super. Bij stressmomenten spelen de bekende ptssgedragingen weer op,maar ik mag dit nu benoemen en mijn man kan dan een goede copingstrategie toepassen. Ik hoop dat je de juiste hulp inroept, want je verhaal schreeuwt ptss in mijn ogen Succes
Hallo, Arwe zou best wel eens gelijk kunnen hebben denk ik.. Hopelijk komen jullie er nog uit!! Ik heb ook in zo'n situatie gezeten kort geleden, qua zwangerschap dan. Vriend had toen we voor n kindje bezig twijfels maar niet aan mij verteld.. Toen ons zoontje 5 maanden was zijn we uit elkaar gegaan. Ik wilde ook nog praten en eraan werken, maar hij zei dat hij de puf niet meer had om ervoor te vechten. Paar dagen later had ie een ander, dus denk dat dat wel mee heeft gespeeld. Maar wat ik wil zeggen: Probeer het, voor zover je kan. Dan heb je er alles voor gedaan. Als dat niet werkt, of hij wil er niet meer voor vechten, kies dan voor jezelf en de kindjes. Liever uit elkaar en er weer bovenop komen, dan met iemand zijn die jullie gezin niet het vechten waard vindt... Sterkte!
Hoi dames , Hij is nu weer rustig en doet alsof er niks gebeurt is. Maakt ook geen aanstalten om ons te verlaten. Daar kan ik dus niet tegen. Vorige week ben ik gebeld om een afspraak te maken zodat er iemand met in iedergeval mij komt praten . Ben benieuwd
En dat was hij dus niet vóór die uitzendingen? Goed dat je nu zelf hulp zoekt. Ik vind het laf van hem, om niet mee te willen werken aan het herstellen van jullie relatie.
wat moeilijk zeg, jeetje. wat knap dat je zoveel geduld hebt. sterkte, ik hoop dat jullie er samen uitkomen. als hij niet wilt vechten, en straks ook niet.. kies dan voor je kinderen. sterkte meid! succes.
Snap er echt niks meer van, Gisteren samen naar de bruiloft van een neef van mijn vriend geweest, weken terug riep hij nog bij me weg te willen. Nu werd er natuurlijk gevraagd of wij al getrouwd waren en of we dat zouden willen, ik heb mijn mond gehouden en alleen een beetje geknikt. Vriend had een heel relaas over trouwen als deze baby kan praten en lopen omdat hij als gezin wil trouwen en de kinderen wil betrekken bij het ja woord door de ambtenaar van de burgerlijke stand aan hun te laten vragen of papa en mama met elkaar mogen trouwen. Je begrijpt dat ik mijn mond moest vasthouden anders zou hij open gevallen zijn van verbazing hoe kan je de ene week roepen niks meer met me te willen en nu zo iets zeggen.
Wat een situatie zeg! Ik denk dat hij wat het trouwen betreft gewoon de schijn op houd tegen anderen. Sterkte meid!
Dat hij dingen niet in een helder daglicht ziet is duidelijk en wellicht ook begrijpelijk maar er komt een punt dat hij OF hulp gaat zoeken OF de knoop gaat doorhakken. Dit kan zo toch geen weken meer doorsudderen? Zou zelf op gegeven moment wel duidelijkheid eisen, je bent geen speelbal.
Haai ik wil je sterkte wensen. Ik heb zelf ptss maar geen veteraan Vragen mag ook via pb als je wilt . Xx