Hay, Even een ergernis topic... kan er niks aan doen maar ik erger me soms groen en geel aan de dochtertjes van mijn schoonzus en zwager. De kinderen worden vreselijk 'kinderachtig' (misschien stomme uitdrukking want ze zijn natuurlijk nog kinderen) opgevoed. Ik snap dat je kinderen van 2 en 3 jaar niet te streng aanpakt en ik begrijp ook dat je ze een beetje verwend. Maar hoe zij hun meiden opvoeden vind ik dus zwaar overdreven. De meisjes janken om ALLES! Soms huilt er één heel overdreven, echt dat je denkt dat ze zich heel erg pijn gedaan heeft. Je springt soms gewoon op van je stoel en rent er naartoe omdat je denkt dat er iets erg gebeurd is. Gaat door merg en been... Kom je bij haar en dan is het 'mijn snoepjes zijn op'. Of zoiets onbenulligs. Wat doet moeders als één van de meisjes jankt? "oooocccchhh meeeiiisiiiee! Kom maar op mijn schoot" Ander voorbeeld: Oudste(3 jaar) kliekt expres met drinken uit een bekertje, laat het uit haar mond lopen en alles ernaast. Ik zeg (op een normale toon, dus niet streng): "bah,dat is vies, doe maar niet." Meisje kijkt me even aan en begint dan een paar seconden later uit het niets heel hard te huilen, met tranen en al. Gaat naar moeder, die tilt haar op schoot en vraagt "wat is er?" Kind: "tante zegt ik stout ben!! (snik snotter)" Schoonzus kijkt mij aan met een blik die vraagt om uitleg. Ik denk "denk ff na.. waarom zou ik zomaar zeggen dat ze stout is?" Ik leg uit dat ik dus niks raar heb gezegd tegen haar dochtertje. Schoonzus knuffelt haar dochtertje en zegt er verder niks meer over. Maargoed.. schoonzus (en zwager vaak ook) gaan OVERAL op in. Vooral bij de oudste... Zij wordt echt ontzettend 'kinderachtig' hierdoor. Ze geeft een kik en paps en mams rennen al. Ik zeg er niks van want wil me niet met andermans opvoeding bemoeien.. maar soms heb ik echt de neiging om iets te zeggen... Zouden jullie er iets van zeggen?
Ik vind het sneu voor de kindjes. Wat als ze straks op school zitten? Kunnen ze vast niet aan dan. Maar of ik er wat van zou zeggen? Ik weet het niet!
Ik zou er niks van zeggen, daar heb je niks aan. Waarschijnlijk hebben ze het zelf toch niet door, of zien ze het niet zo. Dan kun jij er wel wat van gaan zeggen, maar ik denk niet dat je er iets mee bereikt. Niks positiefs althans, hooguit een hoop gedonder met ze en dat zou ik er niet voor over hebben. En ja, ik weet hoe ontzettend storend het kan zijn als kinderen om het minste geringste gaan huilen. Ik heb zelf dan nog wel geen kinderen dus zullen er mensen zijn die zeggen dat ik geen recht van spreken heb. Maar ik werk nu al een aantal jaren als gastouder en ook ik hou niet van dat kinderachtige gedoe. Gelukkig denken de (meeste) ouders er net zo over.
Heel eerlijk. Ze klinken mij als normale kinderen. Mijn meisje van vier gilt ook zo als ze valt. En ze hebben twee kleintjes achter elkaar denk dat de zusjes elkaar ook versterken in de peuterpubertijd eigenlijk lees ik ook niet zo heel vreemde dingen. Ze zijn in de uitdaag de fase.
Als dit hun manier van opvoeden is, tja. Zou me er niet mee bemoeien, zij voelen zich er zo goed bij blijkbaar.
Ik zou er niks van zeggen, maar mezelf er idd wél vreselijk aan storen! Lekkere weerbare meiden kweek je zo.....not!
Ik vraag me met zulke topics altijd af waarom mensen het toch zo nodig vinden altijd wat van een ander en zijn/haar opvoeding te vinden. Leven en laten leven!
Zou er geloof ik niks van zeggen.. maar ik kan echt héél slecht tegen kindjes die echt om een scheet die dwars zit al janken en er dan nog aandacht voor krijgen ook Vb; mijn dochtertje was vorige week uit dr bedje gevallen (op een matrasje dus sowieso niet hard) Ik zat net op t toilet toen het gekrijs begon maar ik had verder niks gehoord wat logisch is door t matrasje Ik denk, och ze huilt wel vaker.. Ga ik na t toiletbezoek kijken hangt ze half aan dr bedje.. Dan denk ik oké niet vreemd dat je huilt
Ja is en blijft natuurlijk een beetje lastig omdat dit misschien hun opvoeding is. Ik ben er wel eens op aangesproken dat toen mijn dochter struikelde, dat ik niet als een hysterische moeder op haar af rende om haar vervolgens op te tillen en te troosten, terwijl mijn dochter gewoon zelf weer op stond en weer veder ging spelen. Hier gaat ze juist huilen als ik doe alsof ze keihard gevallen is , van vallen en op staan worden ze groot hoor , ze is niet van suiker zei ik toen maar. Mijn neefje van 4 huilt al als er een blaadje tegen zijn been aan komt hihi
Zo dacht ik ook altijd... maar zodra een kind een tante gaat beschuldigen over iets wat niet waar is om maar aandacht te krijgen van mama dan vind ik dat er iets niet klopt. En het lijkt ook alleen maar erger te worden dus ja dan vind ik het op een gegeven moment best vervelend. Als mijn meisje huilt kijk ik eerst wat er aan de hand is. Is het omdat ze haar koekje heeft laten vallen dan geef ik haar het koekje weer en dan is het toch klaar? Maar ik ga haar dan niet uitgebreid op schoot nemen met "oooh is je koekje zo gevallen?? kom maar bij mama" Laat staan als ze 3 jaar is zoals mijn nichtje. Ik denk dat je je kinderen zo te kinderachtig maakt.
Verschrikkelijk, ik zelf kan daar ook heel slecht tegen.. je kan ze ook op een andere manier betuttelen maar zoals jij ze omschrijft..BRR Zo "kweek" je verwende kinderen.
Oh ik weet precies wat je bedoelt! Ik zou er niks van zeggen, want dat werkt toch niet. Een vriendin van mij heeft ook een zoontje van mijn zoontjes leeftijd. Zij schelen precies 9 dagen. Ook heeft zij nog een dochter van 9. Wij drinken wel eens koffie en dan kunnen onze zoontjes lekker samen spelen. Tenminste dat was de bedoeling, na 2.5 jaar heb ik er dus echt geen zin meer in. Dan manneke kan/mag echt niks. Al zijn eten zit zij dus voor te kauwen. Nu krijgt hij sinds kort een bumba cakeje. Daar breekt ze dan echt een kruimeltje vanaf, en stopt dat voorzichtig in zijn mond. Ondertussen sterft ze duizend doden, dat ie niet zal stikken. Ik wordt er helemaal kriegel van. Onze Tim zit dan gewoon op zijn gemak aan een droog koekje of een schaaltje druifjes of zo...nou druiven krijgt ze helemaal de rambam van! Alles krijgt haar zoontje tot pap gepureerd. Vorige week gingen we naar de open dag van de basisschool hier in de wijk want ze moeten binnenkort ingeschreven staan. Superleuk georganiseerd,de kindjes mochten in de kleuterklas spelen (met juf) en de ouders kregen dan een rondleiding en konden vragen stellen. Nou, dat kon ze niet aan. Bla bla bla allerlei excuses waarom haar zoontje meemoest met de rondleiding. Ik schaamde me gewoon een ongeluk en iedereen ergerde zich aan haar drukke irritante gedrag. Maar haar zoontje is gewoon een rustig leuk ventje hoor, die wilde best aan het tafeltje puzzelen, maar dat feest ging voor hem mooi niet door. Als ze spelen, samen, is onze Tim ook altijd de kwaaie pier: als Tim ergens mee wil spelen wat vriendje toevallig heeft, is hij brutaal en mag niet afpakken, ze zit er als een havik bovenop. Is het andersom, moet Tim maar leren delen en pakt ze het zo uit Tim zijn hand en geeft het aan haar zoontje. Ondertussen, na tig keer vriendelijk te zijn geweest vind ik het voortaan wel goed. Heel jammer voor het kind, maar ik heb er genoeg van.
Brr.. ik snap dat je op een gegeven moment denkt 'dit is niet leuk meer'. Maar dat is wel een andere manier als waarop mijn schoonzus het doet. Op zich mogen de kinderen wel veel. Ze laat ze wel vrij spelen enzo. Maar om de haverklap begint er weer één te huilen. Was het omdat ze viel? dan zou ik het prima begrijpen dat ze haar even knuffelt, maar dit gaat werkelijk 9 van de 10 keer om NIKS.
Nou mijn dochtertje is ook een prinsesje, maar wel een prinsesje dat leert dat overal om huilen niet nodig is.
Nou...mijn dochter kan dat soms ook. Echt huilen...drama drama drama Queen Maar...dat zit gewoon in haar karakter. Kan dus ook echt huilen om niks. Volgens de schooldokter is ze heel sensitief. En dat klopt...want ze trekt dingen ook anders aan dan de meeste kinderen ( armoede in Afrika kan ze echt verdriet van hebben...of sommige stukken klassieke muziek..) Onze zoon huilt namelijk nooit...heeft nooit drama en kruipt het liefst weg als hij pijn heeft ( vooral geen kusje erop...) En ik.... ja ik probeer mijn dochter te benaderen op een rustige manier zodat ze net helemaal overstuur wordt ( vroeger had ze dat als 2-3 jarige en nodig...) Dus misschien is dat bij jou schoonzus ook wel zo. Uiteindelijk kiest jou schoonzus wat voor hun de beste manier is om te reageren.
Ohh hier zou ik me zoo aan irriteren hihihihihi afschuwelijk inderdaad maar ik zou me er niet mee bemoeien. Denk dat de band met de ouders er niet beter door wordt en dat denk dat ze niet snappen wat je bedoeld anders deden ze dit als ouders niet op deze manier. Is hun manier van opvoeden