Ik heb van mezelf al heel dun gezaaid haar, maar ook nog een (milde) vorm van TTM. Dus hier en daar kun je direct op mijn schedel kijken. Dat vind ik vervelend en natuurlijk schaam ik me daarvoor, maar acceptatie is eigenlijk een onderdeel van de behandeling om van TTM af te komen. Dus ik probeer vriendelijk voor mezelf te zijn wanneer ik in de spiegel kijk en mezelf te concentreren op goede dingen van mijn uiterlijk. Dat ik veel ben afgevallen bijvoorbeeld. Dat ik mijn nagels tegenwoordig mooi lang heb (vroeger beet ik zo erg dat ik op 3 vd 10 vingers helemaal geen nagel meer had). Dat ik mijn winged eyeliner er weer mooi strak op heb zitten. Dat mijn tanden allemaal zo recht en wit zijn. Kortom: ik probeer er het beste van te maken, in combinatie met die kop dun haar. Ik stop mijn haar niet weg onder doek of hoed, het is gewoon zo (weinig) als het is. Maar ik krijg er toch regelmatig opmerkingen over. Van mensen die ik goed ken, zoals collega's, maar ook van volslagen vreemden met wie ik in de rij sta om aan het werk te gaan bijvoorbeeld. Vanochtend ook weer. "Goh, jouw haar wordt dun he." -vreemde vrouw die ik nog nooit eerder heb gesproken, maar kennelijk op dezelfde plek werkt. -"Ja, dat klopt." ik rommel een beetje met mijn sleutels in de hoop dat ze er over op houdt. "Waarom is dat zo?" - ze staart me aan. Ik ben iets te lang stil en murmel dat het iets te maken heeft met mijn hormoonhuishouding. "En waarom doen ze daar niks aan dan? Op televisie kunnen ze altijd vanalles, waarom bij jou niet?" Ik weet niet wat ik moet zeggen. Iedere keer dat iemand er weer over begint vergeet ik al die positieve dingen die ik die ochtend in de spiegel zag en ben ik alleen maar een tochtig, vlassig bosje haar, krampachtig bij elkaar gehouden door een dun elastiekje dat wel 6x om een armetierig staartje heen gedraaid zit. En dan denk ik weer aan de vele bezoekjes aan het streekziekenhuis met mijn moeder toen ik net 14 jaar was. Allemaal verschillende dokters die op mijn kop lopen te turen en met een klein krabbertje kweekjes van mijn hoofdhuid maken. "We hebben niets gevonden, mevrouw." hoorde ik ze zeggen door de telefoon wanneer mijn moeder voor de uitslag belde. "Misschien is het wel gewoon stress-gerelateerd." Voor de vorm kreeg ik wat wondershampoo dat het probleem moest oplossen, maar dat niet deed. Na al die ziekenhuisbezoekjes begon het plukken en uittrekken van mijn haar pas. Ik ontwikkelde TTM pas nádat er was geconstateerd dat ik overmatig haarverlies had. Waarmee ik het erger maakte. Van de zenuwen. Vanwege een obsessief-compulsieve stoornis waar ik pas veel later achter kwam. Hoe dan ook. Wanneer zo'n vrouw mijn om 7:45 's ochtends begint te vragen waarom ik zo weinig haar heb en waarom ik er niets aan doe, heb ik nog steeds geen goed antwoord klaar. Simpelweg omdat er geen goed antwoord is. De waarheid is namelijk veel te ingewikkeld en te bizar voor veel mensen om iets van te begrijpen en roept alleen maar meer vragen op. Ik wou dat ik een goed antwoord klaar had, een antwoord waarmee ik niemand beledig. En waarmee ik in één klap klaar ben met het onderwerp en het gewoon over het mooie weer kan hebben. Of over kunst, waar ik veel vanaf weet, of muziek, mode, politiek, literatuur, noem maar op. Ik ben zoveel meer dan een dun bosje vlassig haar. Willen jullie met me meedenken over zo'n antwoord?
Ik ben nooit zo aardig. Als iemand vraagt waarom ik weinig haar heb zou ik antwoorden omdat ik ook weinig rimpels heb. Of zoiets, ik zou echt niet mijn hele dag laten verpesten door zon bemoeial.
wat vervelend dat je hiermee zit. toevallig zag ik gisteren op tv bij mijn lijf ook een meisje met weinig haar. zij is doorverwezen naar een haarspecialist en heeft een soort van kapje met haar gekregen en had nu weer een volle bos met echt haar. misschien is dat iets voor jou? wat ik zou reageren weet ik niet vind jou antwoord eigenlijk wel goed dat t met je hormoonhuishouding te maken heeft.
Wat vervelend zeg.... Ik zou denk ik op een heel vriendelijke toon zeggen: " dat is prive" ( of te wel: waar bemoei je je mee, dit zijn mijn zaken!" Mochten ze er nog verder op doorgaan dan zou ik zeggen:" dat is prive en ik wil er niet over praten".
Jeetje, wat een verschrikkelijke vrouw!! Ik ben helaas ook "gezegend" met erg dun haar waar je dwars doorheen kijkt.. ook een aantal keer de opmerking gehad; joh word jij nou kaal? Je houd niet veel haar over... Ja en daar sta je dan! Meestal met je bek vol tanden... Ik zeg maar vaak dat, als ze er last van hebben, ze de andere kant maar op moeten kijken als ze zich er aan storen. Dat het voor mij ook niet leuk is! Sterkte xx
is bij jou je schildklierfunctie, je biotine en je ijzergehalte al eens geprikt? Ik had zeer veel kale plekken en hele bossen haar vielen eruit.. doorverwezen naar de dermatoloog en die zei dat het meestal aan 3 dingen ligt.. je schildklierfunctie, biotine ( vit B) en een laag ijzergehalte ( GEEN HB). En het klopte.. schildklier werkte te snel, biotine te laag, en ijzer veelte laag ( terwijl mn hb 9 was) toen zeer hooggedoseerde biotine tabletten gekregen en ijzertabletten en mn schildklier stabiel gemaakt en nu groeit alles terug terwijl er echt een boterhammezakje haar per dag uitviel Ook kreeg ik een soort prednison lotion mee voor de hoofdhuid.. ik zou me door laten verwijzen naar een speciale haar kliniek? waar ze gespecialiseerd zijn in alopecia.. Maar ik weet hoe het voelt.. echt zo klote.. knuffel!!
Ik zou zeggen 'waar bemoei je je mee tuttebol' maar das niet echt vriendelijk maar vind die vrouw ook niet echt vriendelijk.. Knuff voor jou
Allereerst respect voor jou dat je er zo vriendelijk op blijft reageren. Ik krijg dat soort vragen regelmatig over mijn vriend. Die had vroeger toen die klein wat langer haar op zijn hoofd en kreeg ook kale plekken is daar toen ook mee gepest enz. hij bijna nergens haargroei heeft alleen hele kleine plukjes op zijn hoofd en daar beneden en letterlijk op zijn knie en wel gewoon baardgroei maar ook heel langzaam maar bijv niet op zijn onderbenen en ook niet onder zijn oksels enz. (iets waar ik als vrouw natuurlijk jaloers op ben, maar voor hem niet leuk is) Dan antwoord ik vaak standaard van "hij heeft een haarziekte" En dan houden ze meestal hun mond wel. En als ze dan doorzeuren ga ik me irriteren en dingen zeggen zoals "kijk maar uit als je er te lang naar kijkt word je ook kaal" Maar vind het vooral vervelend voor hem dat hij bijna overal wordt nagekeken waar ik met hem kom.
Allereerst wil ik zeggen, dat ik het super knap vind, hoe je er mee om gaat. Maar wat een brutaliteit van sommige mensen zeg! Ongelofelijk. Ik zou ook gewoon zeggen:"dit is privé" of "ik houd dit liever voor mezelf". Dan ben je er in een klap vanaf en je zet ze even op hun plaats. Want kom nou, zoiets ligt toch ook gewoon heel gevoelig, en dat vraag je niet zo maar.
Ik zou zeggen "daar wil ik het niet over hebben" of zoiets. Het blijft lastig, als kind en puber had ik enorm veel eczeem in mijn gezicht, wat door het krabben af en toe ook open was. Ik kreeg vragen van kinderen én volwassenen, bijvoorbeeld "heb je een ongeluk gehad?". Ik ben er toen altijd maar eerlijk over geweest: "ik heb eczeem". Tegenwoordig heb ik alleen nog wisselend eczeem op mijn neus, die daardoor vaak erg rood is. Daar krijg ik nog steeds opmerkingen over, maar ondertussen heb ik niet meer zoveel geduld als ik als kind had. Tegenwoordig zeg ik "ik ben stomdronken, daarom is mijn neus rood" en meestal snappen mensen de hint dan wel: hou alsjeblieft je mond.. Als je ook een "belachelijk" antwoord op zo'n belachelijke vraag wilt geven, zou ik iets zeggen in de trant van "Oh vind je het niet mooi? Ik heb de kapper expres gevraagd het zo te maken, leek me beeldig!"
Wat een stoere reactie! Ik heb echt moeite om zoiets te zeggen. Ik heb dat nog nooit gedurfd. De opmerkigen die je noemt, die herken ik al te goed. Ze zijn zo bot en ondoordacht... maar gelukkig niet altijd zo hard bedoeld als ze binnen komen.
Dankjewel! Wat de bloedonderzoeken betreft, die zijn destijds allemaal gedaan, maar gaven geen zicht op een mogelijke oorzaak. We spreken dan echter wel over 15 jaar geleden. Eigenlijk zou ik opnieuw onderzoek moeten laten doen. Ik heb het onderzoek toen na een half jaar stopgezet omdat ik het te zwaar vond, traumatisch zelfs. Nadat er een hele stoet medici in opleiding mijn hoofd als een soort lesmateriaal had gebruikt, durfde ik niet meer te gaan. Ik sta nu wat steviger in mijn schoenen, dus eigenlijk moet ik gewoon een nieuwe verwijzing halen bij de huisarts.
@ de rest: bedankt voor de suggesties. Ik ga eens proberen om te zeggen dat ik het er niet over wil hebben. Als dat lukt, durf ik misschien ook wel een bijdehand antwoord terug te gaan geven Om sommige moest ik wel lachen, zeker die van jou, ffff
Ik weet precies hoe je je voelt, al had ik altijd veel haar en is het sinds anderhalf jaar ook zo dun dat je recht op mijn hoofdhuid kijkt. Vreselijk! Bij mij is er ook nooit een diagnose gesteld, maar lijkt het veel op alopecia Androgenetica, dit is dus een erfelijke vorm van haaruitval. Met andere woorden, ik ben kalend en dat op mijn 27ste en als vrouw is echt vreselijk! Ik vind het ook erg moeilijk en ben er ook veel mee bezig, ik ging zelfs dingen uit de weg en sprak niet meer af met vriendinnen. Ik weet dus eigenlijk ook niet hoe je moet reageren, maar ik weet wel hoe moeilijk het is! Liefs Tumtummetje
Volgens mij is het tijd voor een club! Oh, wat zou ik het fijn vinden om een keer met lotgenoten af te spreken. Hebben er daar meer behoefte aan?
Nou, ik heb zeker wel behoefte om met anderen te spreken, want ik voel mij echt zo alleen.. als ik vrouwen bekijk, lijkt niemand dit te hebben. Zelfs oude vrouwen hebben nog eenn bos met haar en dat voelt zoooo oneerlijk. Alleen afspreken wordt wel lastig, want ik kom uit Friesland en jij uit Noord-Brabant zie ik. Er is ook een forum waar ik wel eens op te vinden ben. www.haarweb.nl XXX Tumtummetje
Dit heb ik ook gezien, vond het heel stoer dat ze ermee op tv ging, het eind resultaat was heel mooi.
Wat een brutaliteit, alsof mensen er niet bij stil kunnen staan dat het kwetsend of beschamend kan zijn voor je. Ik heb gister ook de aflevering van dit is mijn lijf gezien het was echt een mooi resultaat bij die vrouw. Misschien kun je naar zoiets informeren was via een haarkliniek.
Lekker brutaal. Van die vrouw. Ik krijg ook weleens rare reacties op mijn handicap maar weet vaak ook niet hoe te reageren. Alhoewel, de laatste tijd zeg ik vaak: "Ja. Ik kan er helaas niets aan doen, anders had ik dat al lang gedaan.." Dan zeggen ze vaak sorry en houden ze erover op.